“Sa ilalim ng mga ilaw ng isang mumunting kainan, apat na babaeng sanay sa digmaan ang muling haharap sa labanan — hindi para sa bayan, kundi para sa katarungan.”

Ang araw ay papalubog na sa Quezon City, at ang kalangitan ay nag-aapoy sa mga kulay ng kahel at ginto. Sa isang makitid na eskinita, nakatayo ang T. Celsus Grill — isang maliit na kainan na kanlungan ng mga pagod na kaluluwa. Dito, ang halakhakan ng mga estudyante at pagod na empleyado ay karaniwang musika tuwing dapithapon. Sa bawat amoy ng inihaw na baboy at huni ng lumang radyo, buhay ang payak na mundo ni Mang Celso, ang may-ari ng lugar.

Dalawampung taon na siyang nagmamay-ari ng kainan. Dating sergeant major ng Philippine Army, ngayo’y isa na lamang siyang matandang lalaki na naglilinis ng baso at nag-aasikaso ng mga suki. Ngunit ngayong gabi, tila may mabigat sa kanyang loob. Ang kanyang mga kamay ay bahagyang nanginginig habang pinupunasan ang baso, na para bang may hinahandang bagyo sa paligid.

Sa isang mesa malapit sa bintana, apat na babae ang nagkukwentuhan. Hindi sila mga ordinaryong parokyano. Sila ay sina Isabela “Isa” Reyes, Gabriela “Gabi” Santos, Teresa “Tess” David, at Clara Mendoza — apat na babaeng dating Scout Rangers. Apat na buhay na binuo ng disiplina, tapang, at sakripisyo.

Si Isa, anak ng isang retiradong heneral, ay bumalik sa Maynila upang tumulong sa negosyo ng pamilya. Si Gabi, na nasugatan sa operasyon sa Mindanao, ay nagpapagaling at umaasang makahanap ng bagong simula. Si Tess, lumaki sa kahirapan, ay desperadong magtrabaho muli upang masuportahan ang mga kapatid. At si Clara, dating intelligence officer, ay umalis sa serbisyo matapos masaksihan ang matinding katiwalian.

Sa mga sandaling iyon, payapa ang lahat.

“Mang Celso, kamusta po ang negosyo?” tanong ni Isa habang nakatingin sa matandang lalaki.

“Ayos lang naman, iha,” maikling sagot ni Mang Celso. Ngunit kahit pilit niyang ngumiti, hindi iyon umabot sa kanyang mga mata.

“Grabe, Mang Celso,” sabi ni Gabi sabay kuha ng inihaw na manok. “Walang tatalo sa timpla n’yo. Sa lahat ng lugar na pinuntahan namin, dito pa rin ang the best!”

Tumawa si Tess. “Tama! Iba ‘yung lasa. Dito lang ‘yung parang lutong bahay, pero may halong pagmamahal.”

Ngumiti rin si Clara, ngunit bago pa man niya maidugtong ang sasabihin, biglang bumukas ang pinto.

Isang malakas na tulak. Isang iglap na nagpalamig sa buong paligid.

Limang lalaking may mga tatu, nakaitim, at may mga matang parang leon na gutom sa gulo ang pumasok. Sa unahan nila ay isang lalaking may malaking peklat sa kaliwang pisngi — si Boy Taga. Sa bawat yapak niya, tila bumibigat ang hangin.

Ang mga customer ay agad na natahimik. Ang mga estudyante sa isang sulok ay napayuko, at maging ang mga empleyadong nagtatawanan kanina ay biglang natigilan.

“Magandang gabi, Mang Celso,” wika ni Boy Taga, ang boses ay mababa, parang ungol ng kulog. “Mukhang malakas ang kita n’yo ngayon ah.”

Nanginginig na lumapit si Mang Celso. “Ah… tuloy po kayo, mga ginoo.”

Ngumisi si Boy Taga, ngunit malamig. “Dalhan mo kami ng isang case ng beer. Yung malamig ha.”

“Oo po, sandali lang po.”

Habang nagmamadali si Mang Celso sa kusina, napansin ni Isa ang pag-alala sa mukha nito. Marahan niyang siniko si Gabi. “May mali rito,” bulong niya.

Tumango si Tess. “Kilala niya ‘yang mga ‘yan. At mukhang takot siya.”

Tahimik namang sinuri ni Clara ang paligid — ang mga labasan, fire exit, pati ang lokasyon ng mga mesa. “Kung may mangyari, tatlo lang ang posibleng ruta ng paglabas,” bulong niya.

Umupo si Boy Taga sa gitnang mesa. Inilibot ang tingin, parang hari sa kanyang teritoryo. Sa sulok, napansin niyang may grupong estudyante na patagong tumitingin.

“Hoy!” sigaw niya. “Anong tinitingin-tingin n’yo diyan, ha?”

Nanginginig ang isang binata. “Pasensya na po, sir. Hindi na po mauulit.”

Ngunit tumawa ang isa sa mga tauhan ni Boy Taga. “Pasensya daw! Tapos na ba sa ‘pasensya’ lang?” sabay hampas ng bote sa mesa.

Nagulat ang lahat. May mga babaeng napasigaw. Tumigil ang musika.

Tumayo si Isa. Ang dating malamig niyang mukha ay biglang napuno ng determinasyon. “Tama na ‘yan. Wala silang ginagawang masama.”

Lumingon si Boy Taga. “At sino ka naman?”

“Isabela Reyes,” sagot ni Isa, matatag. “At kung may problema ka, sa’kin mo sabihin, hindi sa mga batang ‘yan.”

Tumayo rin si Tess, Gabi, at Clara — sabay-sabay. Para silang apat na aninong handang lumaban.

Napangisi si Boy Taga. “Scout Rangers?” tanong niya, napansin ang tindig ng mga babae. “Baka nakakalimutan n’yong hindi na kayo sundalo.”

“Hindi namin nakakalimutan,” sagot ni Gabi, marahan ngunit may apoy. “At kahit wala na kami sa serbisyo, hindi ibig sabihin ay hahayaan na lang naming manakot ka.”

Bago pa man makasagot si Boy Taga, lumapit ang isa niyang tauhan at tinangkang hawakan ang braso ni Isa. Mabilis — parang kidlat — sinunggaban ito ni Tess, pinaikot ang kamay at inihampas sa mesa. Umalingawngaw ang sigaw ng lalaki habang bumagsak ang bote sa sahig.

“Put—!” sigaw ni Boy Taga, sabay bugso ng galit. Ngunit bago pa man siya makalapit, si Gabi ay nakapwesto na. Isang mabilis na sipa sa tuhod ng isa pang lalaki, sabay tadyak sa dibdib.

Nagkagulo ang buong kainan. Ang mga tao ay nagtakbuhan, ang ilan ay nagtago sa ilalim ng mesa. Sa gitna ng kaguluhan, apat na babae ang nakatayo — walang sandata, tanging disiplina at tapang.

Si Clara, gamit ang basahan ng waiter, ay ginamit iyon bilang distraction, ibinato sa mukha ng isa. Isang mabilis na suntok sa tiyan, sabay siko sa panga. Isa itong eksenang parang eksaktong galing sa mga pelikula — ngunit totoo, at brutal.

Nang matapos ang lahat, tatlong lalaki ang nakahandusay, isa ay nagtangkang tumakas ngunit napigilan ni Isa. Si Boy Taga, sugatan sa pisngi, ay natigilan.

“Tigilan mo na ‘to, Boy,” mariing sabi ni Isa. “Hindi mo kailangang sirain ang buhay ng mga tao rito.”

Tahimik. Ilang segundo ang lumipas bago siya ngumiti — hindi sa galit, kundi sa pagkatalo. “Hindi pa ‘to tapos,” banta niya, bago lumabas kasama ang natitirang tauhan.

Pagkalabas nila, ang katahimikan ay bumalik sa T. Celsus Grill.

Hawak ni Mang Celso ang dibdib, nanginginig pa rin. “Salamat, mga anak,” mahina niyang sabi. “Hindi ko na alam kung anong gagawin ko kung hindi kayo naroon.”

Ngumiti si Isa. “Hindi po kailangang magpasalamat, Mang Celso. Minsan, kahit tapos na ang serbisyo, may mga laban pa ring kailangang harapin.”

At sa labas ng bintana, ang ulan ay unti-unting bumuhos. Ang mga ilaw ng kainan ay kumikislap sa gitna ng gabi — isang paalala na kahit sa pinakamadilim na sulok ng lungsod, may mga taong handang tumindig laban sa kasamaan.

At sa T. Celsus Grill, nagsimula ang bagong alamat — hindi tungkol sa mga sundalo o giyera, kundi tungkol sa apat na babaeng muling ipinaglaban ang katahimikan ng mga walang laban.