“Sa isang mansyon na puno ng yaman, may isang lalaki na ipinagkait ng tadhana ang lahat—kaya’t ang bawat araw ay laban sa sariling katawan at katauhan.”

Tahimik si Elias de Lorenzo habang nakaupo sa kanyang malawak na balkonahe, nakamasid sa lungsod sa malayo, hawak ang mainit na tasa ng kape. Ang kanyang mga mata, minsang maliwanag at puno ng sigla, ngayon ay dulot ng dilim at kawalan. Isang taon na ang nakalipas mula nang mangyari ang trahedya na nagbago sa kanyang buhay: aksidente. Simula noon, hindi na niya magamit ang kanyang mga paa, at pati paningin niya ay naapektuhan. Marami nang doktor ang kanyang pinuntahan, subalit iisa lang ang sinabi: pansamantala lamang ito. Ngunit sa puso at isip ni Elias, tila panghabang-buhay na ang pagkawala ng kanyang kakayahan, at hindi na niya makikita muli ang kagandahan ng mundo.

Ang katahimikan ay naputol nang maramdaman niya ang presensya ng asawa niyang si Altea. Dahan-dahang lumapit si Altea, umupo sa tabi niya, at hinawakan ang kamay ni Elias. “Magandang araw ngayon,” malambing niyang sabi, “baka gusto mong lumabas para magpahangin, kahit sandali lang?”

Napabuntong-hininga si Elias. “Ayoko,” sagot niya nang malamig, may pait sa tinig. “Ayoko ng ganito. Ayoko ng nakakulong lang tayo dito. Ano ang silbi ng buhay kung ganito?”

Napabuka ang mga mata ni Altea, hinigpitan ang hawak sa hangin, at isang malakas na buntong-hininga ang lumabas sa kanya. “Ilang buwan mo na akong kinukulong dito. Hindi lang sarili mo ang nakukulong, pati ako. Gusto kong maramdaman ang mundo—ang ingay, ang saya, ang buhay. Hindi ako preso, Elias.”

Napayuko si Elias. Alam niyang tama ang sinasabi ng asawa, pero hindi niya kayang tanggapin ang katotohanan. Hindi niya kayang lumabas, hindi niya kayang makita ang awa sa mga mata ng iba. “Gusto kong maranasan ang dapat kong maranasan,” patuloy ni Altea, lumalakas ang boses, “gusto kong mag-shopping, pumunta sa mga cafe, manood ng sine, kumain sa labas, tumawa, mabuhay… bata pa ako, Elias. Hindi ko pwedeng sayangin ang buhay ko sa pag-upo lang dito. Hinihintay kita bumalik sa dati mong sarili.”

Tahimik si Elias, ramdam niya ang bigat ng salita. Ngunit sa loob ng katahimikan, may bahid ng pagsusumamo sa kanyang tinig. “Kung hindi mo kayang lumabas para sa sarili mo… sana lumabas ka para sa akin, isang oras lang.”

Matapos ang mahabang katahimikan, dahan-dahang hinigpitan ni Elias ang kamay ni Altea. “Isang oras lang,” bulong niya. “Sige, ipapahanda ko na sa sasakyan natin. Hindi tayo lalayo. Ayokong makalikha ng atensyon sa ibang tao.”

Napangisi si Altea, hindi dahil sa saya kundi dahil sa pagka-frustrate. Sa loob-loob niya, ito ang kanyang unang pagkatalo, ngunit kailangan niyang magtimpi. “Sige, han, sa hardin na lang tayo,” sagot niya, pilit na ipinapakita ang papel ng mapagmahal na asawa.

Ngunit iba ang plano ni Altea. Dinala niya si Elias sa hindi pamilyar na lugar—isang abandonadong parke na puno ng basurang nagkalat at insekto. “Nasan na tayo?” tanong ni Elias, mahina ang boses, ramdam ang takot. “Dito na tayo,” malamig ang sagot ni Altea.

Sa paligid, walang tao kundi ang malamig na hangin at katahimikan. Napaluha si Elias. “Bakit nandito tayo?” tanong niya, nanginginig ang boses. Walang sagot si Altea, at sa puso ni Elias, walang kaawaan. Napagod siya sa pangangalaga ng asawa, sa sakripisyo ng sariling kalayaan para sa isang lalaking wala na sa sarili, bulag, at hindi makalakad.

“Altea, pwede bang hawakan mo ang kamay ko?” pakiusap niya, pilit na kumakapit sa paligid. Ngunit wala nang tugon. Sa gitna ng katahimikan, may estranghero na lumapit. “Wow, ang ganda ng suot mo, mayaman ka?” tanong ng estranghero, halatang may pangungutya.

“Hindi… huwag niyo akong saktan, parang awa niyo na,” nanginginig na wika ni Elias.

“Hindi ka namin sasaktan… pero kukunin namin ‘yung pwedeng pagkakitaan sa’yo,” sagot ng estranghero sa malamig at mapanlinlang na tono. Maya-maya, ramdam ni Elias ang maruruming kamay ng mga ito, isa-isa nilang hinubad ang kanyang damit. Una ang pantaas, kasunod ang pantalon, at huli ang kanyang wheelchair ay hinablot.

“Maawa kayo… bulag ako! Hindi rin ako makalakad!” sigaw ni Elias, umaasang may puso pa ang mga ito. Ngunit wala ni isa ang nakinig. Isa-isang sinipa at sinaktan siya, tawa at pang-uuyam ang bumalot sa paligid. Naiwan siyang nakaupo sa malamig na semento, nakasuot lamang ng brief, ramdam ang bawat haplos ng hangin at hapdi ng pagkakalugmok.

“Tulungan niyo ako… please… makauwi… sa bahay ko,” pagmamakaawa ni Elias, pilit na hinahanap ang direksyon sa mundo na dati niyang kinilala. Ngunit sa halip na tulong, ibang boses ang narinig niya.

“Uy, tingnan niyo ‘yung lalaking yan, tara bugbugin natin!” sigaw ng grupo ng kabataan, may hawak pang plastic na tila droga. Napasigaw si Elias sa sakit nang masipa sa tiyan, pagkatapos sa ulo. Pilit niyang ipinagtanggol ang sarili, ngunit wala siyang magawa. “Tama na! Maawa kayo sa akin! Masakit!” mahina niyang sigaw, ngunit walang nakinig.

Paulit-ulit siyang sinaktan, nilait, at tinawanan. Narinig niya ang yabag ng mga ito, ang tawa na parang walang kaluluwa. Napaluha si Elias, ramdam ang matinding panghihinayang—hindi lang pisikal na sakit kundi ang pagkadurog ng dangal at katauhan.

Sa gitna ng lamig ng semento, ni isa sa kanila ang nagpakita ng awa. Sa pagkakataong iyon, napagtanto ni Elias na ang tunay na laban ay hindi lamang sa kanyang katawan, kundi sa mundo na tila walang puso para sa mga taong nasaktan at naiiwan.