“Sa isang ordinaryong araw sa Cabuyao Logistics Hub, isang batang driver ang haharap sa pinakamahalagang biyahe ng kanyang buhay—isang paghahatid na hindi lang kahon ang laman, kundi pag-asa para sa mahal sa buhay.”

Maaga pa lang ay gising na ang Cabuyao Logistics Hub. Sa labas, magkakahilerang truck at delivery vans ang tila mga kabayong handang humatak ng buong araw. Sa loob naman, nagkakagulatan ang mga scanner, forklift, at sigaw ng mga tao—para itong musika ng pang-araw-araw na buhay sa hub.

Si Elo Navaro ay nasa gilid ng Loading Bay. Nakasuot ng lumang navy jacket na may kupas na logo ng kumpanya, hawak ang checklist habang sinisipa ng hangin ang alikabok sa paligid. Tahimik siyang kumikilos, pulido ang bawat tingin sa kahon na ipapasa niya.

“Uy, Elio!” sigaw ni Kirong Ko habang papalapit, nakasabit ang ID sa leeg at may hawak ng ape. “Hinahabol mo na naman kota?” Napatingin si Elio, ngumiti lang ng bahagya para mabilis matapos. Marami pa akong dadaanan mamaya.

“Grabe ka, parang hindi ka napapagod,” sambit ni Kaye sabay sipsip. “Ako nga, dalawang delivery pa lang, gusto ko na mag-resign,” sagot niya sabay tawa, ngunit si Elio ay nanatiling tahimik, sinilip lang ang telepono sa bulsa, tila may hinihintay na tawag.

Lumapit si Boss Nanding Agwas, matangkad, malasado ang boses, ngunit may bigat na malasakit sa mga rider. “Elio, tawag ni Boss Nanding. Ikaw muna sa B3, may rush sorting. Siguraduhin mo raw walang maling barcode.”

“Opo, Boss!” sagot ni Elio sabay tupi ng checklist. “Tsaka pagkatapos, dumaan ka sa office ko. May ipapagawa ako sayo mamaya,” dagdag nito, bahagyang hinina ang boses. Parang ayaw marinig ng iba.

Habang lumalakad si Boss Nanding palayo, sinundot ni Kaye ang braso ni Elio. “Hay naku, may espesyal na utos yan. Baka promotion na.” Mahinang sagot ni Elio: “Baka dagdag biyahe lang.” Pessimist, sige na, ikaw bahala. Pero ingat ka lagi ha. Tumango siya sa loob, habang muling bumabalik sa isip niya ang nakalipas.

Naroon pa rin ang amoy ng usok, hindi sa Cabuyao kundi sa Lukban, Quezon, 20 taon na ang nakalipas. Limang taong gulang pa lamang si Elio noon, at tinangay ng isang gabing pula ang langit. May malalaking kamay na humahawak sa kanya, sigawan, at pasilyong mainit na parang pugon. Pagkatapos, isang ampunan na amoy sabon at kandila.

“Anak, kain na,” mahina ang sabi ni Sister Pillar Dibina habang iniaabot ang mangkok ng lugaw. “Dito ka muna. Ligtas ka na.” Hindi pa niya alam noon kung ano ang ibig sabihin ng ligtas. Alam lang niya, wala na ang dati niyang bahay at mga mukha na pilit niyang hinahanap sa dilim. Sa tabi niya noon si Berto Tingting Malari. “Uy, bago ka. Ako si Tingting. Huwag kang matakot dito. May rules lang.”

“Gutom ka? Hati tayo,” alok ni Tingting, itinulak ang kalahati ng pandesal. Hindi pa niya alam na sa ampunan siya lalaki, na dadaan ang mga taon na parang walang hinihintay.

Balik sa kasalukuyan, inangkat ni Elo ang huling kahon, pinatong sa palit at sinara ang checklist. Nag-stretch siya ng likod, ramdam ang bigat ng magdamag na trabaho. Ngunit may mas mabigat pa ring nakapatong sa dibdib niya—ang pag-aalala sa kanyang ina, si Nelia Navarro.

Sa maliit na paupahan sa San Pedro, nakatira sila ng ina niya. Tuwing dumadating siya, unang tanong ni Nelia: “Kumain ka na ba?” “Ma, sandali lang,” sagot ni Elo, tinatapakan ang baso ng tubig. “Ako na mag-aayos.”

“Huwag mo na pilitin,” giit ni Nelia, nanginginig ang kamay habang inaabot ang baso. Pinisil ni Elo ang kamay niya. “Pagod ka na?” Napapangiti si Nelia sa tono ng anak niya. “Kahit anong mangyari, okay lang tayo basta magkasama.”

Ngunit hindi okay ang katawan ni Nelia. Dating mananahi, ngayon nasa dialysis center na umiikot ang mga araw niya. May mga gabing nakikita ni Elo ang ina na patagong napapahawak sa tagiliran, pilit nagtatapang-tapangan. Kaya bawat oras ni Elo sa kalsada ay may kasamang dasal at tapot.

Nang bumalik siya sa Bay 3, umilaw ang telepono. Unknown number. Kinabahan siya ng bahagya. “Hello?” sagot niya, pinilit gawing steady ang boses. “Sir Elo Navarro, babae ang boses sa kabilang linya.”

“Opo. Sino po ito?” “Pen, San Pedro District Hospital po, si Nurse Ria Gamboa. Pasensya na po sa istorbo, pero kailangan po naming i-confirm schedule ng dialysis ni Aling Nelia. May adjustment po sa slot next week.”

Parang may malamig na tumakbo sa batok ni Elo. “Adjustment po? Bakit?” “May emergency cases kasi pero ililipat naman po namin siya sa Wednesday morning. Kailangan lang po ng down payment bago ma-lock yung slot.”

Naghalo ang isip niya sa natitirang sahod. Bayarin sa renta, kamot, utang sa junk shop. “Sige po,” kaya niyang bigkasin, ngunit parang may humihila pababa sa lalamunan niya. “Kukunin ko po hanggang weekend. Salamat po, Sir. Ingat po kayo lagi.”

Pagkababa ng tawag, nanatili si Elo na nakatitig sa screen. Sa paligid niya tuloy ang galaw ng mundo—kargahan, sigawan, busina. Ngunit sa loob niya, may tahimik na lindol.

Lumapit ulit si Boss Nanding, umihirap sa tracking manifest. “Elio, tapos ka na ba?” “Upo, Boss.” Isiniksik niya ang telepono sa bulsa, pilit inayos ang mukha. Sa opisina, nandoon si Mika Ortesa, dispatcher, at si Tomas Bayani, guard, nakasilip sa pinto.

“May special delivery tayo. Private address, high value, insured. Kailangan ngayon ding mailabas.” Napatingin si Elo sa folder. Tahimik, ngunit sa loob niya naghalo ang kaba at pag-asa. Special delivery—ibig sabihin, special pay, ibig sabihin may pang-down payment sa dialysis ni nanay.

“Kaya mo?” tanong ni Boss Nanding. Diretso ang tingin ni Elo. “Kakayanin ko, Boss.” “Good. Ikaw yung pinakamaingat dito. Hindi ako nagkakamali sa’yo.” Sa unang pagkakataon sa araw na iyon, may bahagyang init na umakyat sa dibdib niya.

Lumabas si Elo mula sa opisina, dala ang pulang folder na parang mas mabigat pa sa kahon na ihahatid niya. Sukson ang Delivery Manifest, Insurance Papers, at maliit na papel na may address: Valera Mansion, Ayala Alabang, Muntin Lupasopi.

Napahinto siya sa paglakad ng dalawang segundo. Hindi dahil hindi niya alam kung saan iyon, kundi dahil alam niyang iba ang klaseng lugar na iyon. Hindi lang basta bahay na may gate—isang alamat sa Maynila ang pangalang Valera.

“Uy, saan ka na naman pupunta?” lumapit si K, bitbit ang kape na parang hindi nauubos. “May special delivery lang,” sagot ni Elo, pilit kinokontrol ang excitement.

“Special? Anong address?” Mabilis ang mata ni K. “Sa Alabang.” Napataas kilay ni K, sabay santong Cruz sa sarili. “Hoy, ‘yan ba ‘yung mga mansion na parang set ng teleserye? Yung may fountain sa gate at guard na parang sundalo?”

“Basta deliver lang,” mahinang tawa ni Elo. “May bonus yan, sigurado.” Kinurot pa ni K ang braso niya. “Teka, ingat ka ha. Ayan na naman si Boss Nanding baka mamaya madelay ka.”

Tama nga si K. Tinatawag na siya ni Thas Bayani guard para i-release ang truck, may pirmahan at seal checking. Si Mika Ortesa, dispatcher, nakaabang sa counter. “Elio, ito yung tracking code. Kapag na-scan mo sa destination, automatic na yung proof.”

High value yan ha. Bawal mawala. “Opo,” sagot ni Elio. Lalo pang naging maingat sa pagkakahawak sa kahon na naka-shrink wrap, may sticker na fragile, priority, insured.

Sa bawat hakbang ni Elio patungo sa Valera Mansion, dala niya hindi lang kahon, kundi pag-asa, pangarap, at pagmamahal sa ina—isang biyahe na higit pa sa trabaho, isang misyon para sa buhay.