“Sa kalsada ng Tondo, may batang bulas na walang pangalan, ngunit may pusong handang tumulong—kahit sa isang taong bilyonaryo at ligaw sa kanyang sariling mundo.”

Mainit ang sikat ng araw sa makipot na eskinita ng Tondo. Ang alikabok mula sa lupa ay sumisingaw sa bawat hakbang ng mga batang nakapaa. Sa tabi ng junk shop, na may amoy grasa at kalawang, may munting pugad ng mga palaboy. Sa isang batya na may sirang kulambo, yero sa ibabaw, at karton sa ilalim, nakatirang isa sa mga batang halos walang nakakaalam ng tunay na pangalan. Tinawag siyang Bulas.

“Hoy, Bulas! May kalakal ka diyan?” sigaw ng matandang nagtitinda ng sigarilyo malapit sa karinderya.

“Wala po, tatay, kanina pa akong paikot. Puro bote lang nakuha ko,” sagot ng bata, habang inaayos ang sako sa balikat.

“Eh bitawan mo nga yang kalokohan mo at humanap ng trabaho. Ilang taon ka na ba?” tanong nito, sabay abot ng tirang pandisal.

“Hindi ko po alam,” maikling tugon ni Arvin habang kumakapit sa tinapay. Walang rehistro, walang record, walang birth certificate. Walang magulang na maaalala. Ang tanging ala-ala niya sa pagkabata ay ang malamig na katawan ng isang babaeng nakahiga sa tabi ng junk shop, nababalutan ng lumang kumot, may dugo sa pagitan ng mga hita. Doon siya natutong lumaban sa kalsada, at doon rin nagsimula ang kanyang pangalan—Bulas.

Umaga hanggang gabi, namumuhay siya sa lansangan. Nasa Quiapo siya tuwing umaga, dala ang lumang sako, nagsasalok ng bote at lata sa tabi ng mga estero. Marunong siyang sumingit sa trapiko sa Recto, lalo na kung may pulis. Likas ang talas ng mata at bilis ng paa—kakayahang mahalaga sa isang batang lumalaban sa buhay. Ngunit kahit gaano siya kaingat, hindi siya laging ligtas.

Isang gabi, habang papauwi mula sa pagbebenta ng kalakal, nadaanan niya ang grupo ng mga kabataang lalaki na lasing at galit.

“Hoy, kanina ka pa nakasunod ha?” sigaw ng isa.

“Hindi po ako,” sagot ni Arvin. Ngunit huli na. Isang suntok ang tumama sa sikmura niya. Napaluhod sa semento, at pumunit ang labi sa kasunod na sipa. Pinagbintangan siyang nagnakaw ng cellphone.

Kahit ilang beses niyang ipaliwanag, walang nakinig. Walang hiya ka. Palaboy ka lang. Magaling ka pa. Sa gilid, may ilan pang dumadaan na umiwas o mabilis lumakad palayo. Nang matapos ang bugbog, iniwan siya sa eskinita, duguan, nanginginig—ngunit hindi lumuluha. Wala siyang luha. Kinabukasan, muling humawak ng sako si Arvin at bumalik sa lansangan.

Ganun ang buhay niya. Bugbog ngayon, kalakal bukas. Ang aliw niya sa gabi ay ang mga kwento ng ibang bata: si Mino, pitong taong gulang, iniwan sa terminal; si Nene, may lagnat sa gabi, ngunit matapang pa ring nagbebenta ng sampaguita sa underpass.

“Bulas! Anong gusto mong maging kapag may bahay ka na?” tanong ni Mino habang nakaupo sila sa ilalim ng tulay.

“Hindi ko alam. Basta hindi ito,” sagot ni Arvin, nakatingin sa ilaw ng malalayong gusali.

Isang gabi, lumapit siya sa isang pamilyang palabas ng mall para magbenta ng puto. Tinanggi sila, ngunit may isang lalaki sa barong ang nagtanong: “Saan ang nanay mo?”

“Wala po. Tatay, wala rin. Pangalan ko? Bulas.”

Tumawa ang babae. “Yan talaga pangalan mo.” Tumango lang si Arvin. Sa isip niya, hindi mahalaga kung may pangalan siya o wala. Mas mahalaga kung may makakain bukas—panibagong araw, panibagong sako, panibagong pakikipagsapalaran sa lungsod na tila walang pakialam sa kanya.

Ngunit sa puso ni Arvin, may natitirang kirot. Tuwing makikita niya ang mga batang naka-uniporme, may mumunting tanong sa isip niya: Paano kaya kung may makagawa ng paraan para sila’y makalakad muli? Hindi niya alam, ngunit darating ang sandali na ang mundo niya at ang mundo ng isang matandang milyonaryo ay magtatagpo.

Sa makulimlim na gabi, naglalakad siya sa makipot na bangketa ng Ayala Avenue, dalang sako, mata nakamasid sa malalaking gusali at malamig na simoy mula sa aircon. Isa lamang siyang anino sa mata ng mayayaman, isang hamak na batang marumi at walang tahanan.

Sa tapat ng isang mamahaling hotel, may kakaibang eksena: isang matandang lalaki sa wheelchair, naka-amerikana, may kasamang nurse. Nakatingin siya sa kalsada, tahimik, may lungkot sa mata. Hindi ito tipikal sa mga mayayaman—karaniwang nakasakay sa sasakyan ang mga ito.

“Sigurado ka bang walang ibang kailangan, Don Ricardo?” tanong ng nurse, inaayos ang bote ng tubig.

Umiiling lang ang matanda. Bawat galaw niya’y may halong sakit at pangungulila. Maya-maya, nahulog ang maliit na bag ng nurse. Agad lumapit si Arvin at inabot ito. “Salamat,” wika ng nurse, may kaunting alinlangan.

Sa unang pagkakataon, lumingon ang matanda kay Arvin. Sa kabila ng kulubot at maputlang balat, may liwanag sa mata nito.

“Anong pangalan mo, iho?” mababang tinig, parang may halong pagod.

“Arvin po,” sagot niya. Tahimik ang matanda, iniukit sa isip ang pangalan niya.

“Alam mo, Arvin? Matagal ko nang gustong gumising ang mga binti ko.”

Napatingin si Arvin sa paa ng matanda. Halos gumagalaw. Balot sa kumot. May suporta sa tuhod. Hindi niya alam ang sasabihin. Ngunit sa loob-loob niya, ramdam niya ang kakaibang hatak ng pagkakataon.

Sa mga sumunod na araw, paulit-ulit siyang nakakita kay Don Ricardo sa parehong lugar, parehong wheelchair, parehong katahimikan. Tuwing nakikita siya ng matanda, may bahagyang tango at ngiti. Minsan, nagdala si Arvin ng garapon na may kandilang may bulaklak at iniwan sa tabi ng wheelchair. Tumango lang ang matanda, walang sinabi.

Hindi maipaliwanag ni Arvin kung bakit bumabalik siya sa lugar na iyon. Ngunit sa bawat tingin, may naiwan na tanong: Paano kaya kung ang isang batang palaboy mula sa Tondo ay puwedeng maging tulay sa pagbabago—para sa sarili, at para sa isang taong nawalan ng pag-asa?