“Sa likod ng bawat ngiti at tagumpay, may lihim na kay bigat buhatin.”

Maganda at maayos ang buhay ni Luis Manuel Villarial. Sa murang edad, naipundar na niya ang sariling negosyo, na ngayon ay isa sa mga kilalang kumpanya sa industriya ng real estate. Talino, tiyaga, at dedikasyon ang naging susi ng kanyang tagumpay. Mula sa maliit na puhunan, napalaki niya ang kanyang kumpanya at nakilala sa larangan.

Ngunit sa kabila ng yaman at tagumpay, may mabigat siyang itinatago sa puso—isang lihim na hindi niya kayang ipahayag kahit kanino. Kasama niya sa buhay ang kanyang asawa, si Margarita San Juan Villarial, isang babaeng halos kumpleto sa lahat ng aspeto. Maganda, soistikada, mabait, at higit sa lahat, mapagmahal. Sa panlabas na anyo, tila nakuha na ni Luis ang lahat ng pinapangarap ng isang lalaki sa isang babae.

Ngunit may kakulangan—ang anak. Sa bawat gabi, madalas na tanong ni Margarita habang nakatingin sa dilim: “Luis, hanggang kailan mo tatanggapin ang ganito? Hindi ba’t lahat ng tao ay pangarap na magkaanak?” Pinapawi ni Luis ang alinlangan sa pamamagitan ng marahan at mahinahong salita, habang hinahaplos ang buhok ng asawa. “Han, hindi mo kailangang alalahanin yan. Ang mas mahalaga sa akin ay ikaw. Kung wala man tayong anak, sapat na sa akin ang pagmamahal mo.”

Ngunit kahit gaano pa kaganda ang sinasabi ni Luis, hindi nito maalis ang kirot at pangungulila sa puso ni Margarita. Sa tuwing nakikita niya ang ibang magulang na may anak, para bang tinutusok ng karayom ang kanyang dibdib. Unti-unti, nagkaroon siya ng insecurities. Iniisip niya, baka dumating ang araw na magsawa si Luis at humanap ng babaeng makapagbibigay sa kanya ng anak.

Sa paglipas ng panahon, dumalas ang mga alitan nila. Tuwing gabi, kapag pauwi si Luis, may palaging tanong mula kay Margarita: “Saan ka na naman galing, ha, Luis?” Puno ng pagdududa at hinanakit ang boses nito. Sa opisina lamang, tila maayos ang lahat, ngunit sa tuwing umuuwi ng hatinggabi o madaling araw, hindi kayang ibahagi ni Luis ang katotohanan. Hindi siya pumupunta sa opisina, kundi sa isang bar sa Malate.

Hindi siya umiinom para malasing o magpakaligaya. Ang dahilan lamang ay para masilayan ang isang dalaga na nagngangalang Alya.

Mahigit dalawampung taon na silang mag-asawa ni Margarita, ngunit sa bawat taon na lumilipas, dala pa rin ni Margarita ang insecurities dahil sa kawalan ng anak. Pinipilit naman ni Luis na intindihin ang kalagayan ng asawa. Mahal niya si Margarita, ngunit may lihim siyang pinapasan—isang lihim na matagal nang gumugulo sa kanyang isipan.

Isang gabi, habang nakatalikod kay Margarita at nakapikit si Luis, bumulong siya sa sarili: “Patawarin mo ako, Han. Darating rin ang araw na malalaman mo ang lahat. Pero sana ay kaya mo pa rin akong patawarin.” Hindi niya alam na ang kanyang sikreto ay unti-unti nang lalantad, at susubukin ang relasyon nilang matagal nang itinaguyod.

Sa Malate, sampung gabi sa isang maingay na bar. Ang paligid ay puno ng tugtugan, tawanan ng mga customer, at masiglang palakpak ng mga taong nagmamasid. Sa isang sulok, tahimik na nakaupo si Luis. Nakatingin lamang siya sa entablado. Hindi katulad ng ibang lalaki, hindi siya pumupunta doon para malasing o makipag-aliw. Ang dahilan niya ay simple: upang makita si Alya.

Sa unang tingin, walang kakaiba kay Alya kumpara sa ibang babae. Maganda siya, ngunit hindi iyon ang nakatawag pansin kay Luis. Sa likod ng kanyang ngiti, may lungkot na matagal nang nakatago sa kanyang mga mata. Isang lungkot na tila nagtatago ng maraming kwento at pangarap na hindi natupad.

Isang gabi, hindi na nakatiis si Luis. Tinawag niya ang waiter at inanyayahan si Alya sa isang pribadong mesa. Nagulat ang dalaga. Sanay na siyang tawagin para sa table, ngunit kakaiba ang presensya ng lalaking ito—hindi lasing, hindi bastos, at higit sa lahat, hindi malisyoso.

“Alya, gusto ko lang kitang makilala,” wika ni Luis, may mahinahong ngiti. Napakunot ang noo ng dalaga. “Bakit po? Hindi naman po ako espesyal. Marami namang katulad ko dito.”

“Iba ka,” seryosong sagot ni Luis. Ilang gabi na ang ganitong pattern: dumarating si Luis sa bar, tinetable si Alya, at nakikipagkwentuhan lamang. Walang hinihingi sa oras o puso ng dalaga. Unti-unti, mas nakikilala ni Alya si Luis.

Napag-alaman niyang isa pala itong matagumpay na negosyante. Ngunit sa kabila ng yaman, may misteryo sa kanyang mga mata. Isang gabi, hindi niya malilimutan ang sinabi ni Luis: “Al, gusto kitang tulungan. Gusto kong pag-aralin ka. Ayokong habang buhay ka na lamang dito.”

Nagulat si Alya. Sanay na siya na kapag may tumutulong, may kapalit na hinihiling. Ngunit kay Luis, wala. “Bakit niyo po ginagawa ito? Hindi niyo naman po ako kilala,” tanong niya habang may halong pagdududa.

“Dahil karapat-dapat kang magkaroon ng mas magandang kinabukasan, iha,” sagot ni Luis. “Wala akong hinihingi maliban sa isa: ako lang ang titingnan mo gabi-gabi, at huwag ka nang tatanggap ng ibang customer.”

Napaisip si Alya. Bakit ganito ang trato sa kanya? Sa huli, tinanggap niya ang alok. Mula noon, nagsimula ang kakaibang ugnayan ng dalawa. Araw-araw, palihim na inaabangan ni Luis si Alya. Binibigyan siya ng allowance, sinisiguro ang kanyang kaligtasan, at tinutulungan makapagtapos ng pag-aaral.

Ngunit sa isip ni Alya, palaging may tanong: ano ba talaga ang gusto ng lalaking ito sa kanya? Sa kabilang banda, habang mas nakikilala niya si Alya, mas tumitindi ang bigat na dinadala ni Luis. Isang lihim na, kung mabubunyag, ay maaaring sumira hindi lamang sa kanya kundi sa asawa niyang si Margarita.

Sa bahay ng mga Villarial, lalong lumala ang tensyon. Madalas nakaupo si Margarita sa sala, nakatingin sa pintuan, naghihintay sa pag-uwi ni Luis. Kapag nakauwi, palaging may tanong: “Luis, saan ka na naman ba galing? Ha? Hindi mo ba ako iniisip?”

“Han, huwag ka nang mag-isip ng kung ano-ano. Nagtatrabaho lang ako. Marami lang talaga akong kailangang asikasuhin sa opisina,” sagot ni Luis, pilit pinapakalma ang asawa. Ngunit ramdam ni Margarita ang lamig sa tinig nito.

Sa bawat araw, mas lumalala ang insecurities ni Margarita. Hindi lamang dahil sa kawalan ng anak, kundi dahil sa nararamdaman niyang may itinatago si Luis. Sa mga gabing mag-isa siyang humihiga sa malamig na kama, bulong niya sa sarili: “Siguro may iba na siya. Siguro may babaeng makapagbibigay sa kanya ng anak na hindi ko kayang ibigay.”

Samantala, sa isip ni Luis, ibang bigat ang dinadala. Hindi dahil pagtataksil, kundi dahil sa takot—takot na baka masira ang buhay nilang mag-asawa, at takot na baka hindi siya maintindihan ng babaeng pinakamamahal niya.