“Sa loob ng mansyon ng Belmonte, isang batang may liwanag sa mata at isang maid na may tapang sa puso ang magsasama sa isang laban na higit pa sa trabaho—isang kwento ng pag-asa, pagtitiwala, at munting ligaya sa gitna ng pangangalaga.”

Maagang nagising si Liora San Pedro sa maliit na inuupahan niyang kwarto sa may Kupang. Hindi ito ang apartment na pinangarap niya noon bilang nursing student sa Sorsogon, kung kailan ang tanging iniisip ay kung paano makakapasa sa duty. Ngayon, iniisip niya kung paano hindi manginig ang kamay niya habang humahawak ng mamahaling vase sa loob ng mansion ng Belmonte.

Walang luho ang kwarto—isang foam, electric fan, at isang lumang maleta na parang buong buhay niya. “Anak, kaya mo ‘yan,” bulong niya sa sarili habang inaayos ang puting polo at itim na palda. Pilit siyang ngumiti sa salamin kahit ang mga mata niya ay puno ng takot at pagod na matagal nang nakatago.

Pagdating niya sa gate ng mansion sa Ayala Alabang, napatigil siya sandali. Ang bahay ay parang hotel—may fountain sa harap, mahahabang buganvilla sa gilid, at nakabukas na parang bibig ng higanteng handang lumunok ng sinong hindi sanay sa ganitong mundo.

“Bagong maid?” tanong ni Guard Dodong Magsino habang hawak ang logbook. “Opo, Yora, San Pedro,” sagot ni Liora, inabot ang ID mula sa agency. Tumango si Dodong, “Pasok ka.”

Mabait naman sila, ngunit iba ang hangin dito. “Ingat ka lang sa mga salita, lalo na sa bata,” paalala ng guard. Bata? Napatitig si Liora sa kanya, ngunit bago pa siya makatanong, binuksan na ang gate.

Sa loob, sinalubong siya ng malinis na marmol na sahig at amoy ng mamahaling air freshener. Sa grand foyer, may babaeng nasa late 40s na nakapamiwang, postura niya’y tila hindi natutulog sa pagod kundi sa utos.

“Ikaw si Liora,” malamig ang boses nito. “Opo, Ma’am.” “Ako si Aling Sita, housekeeper dito. Dito bawal ang tamad, bawal ang chismosa, at lalong bawal ang pabaya.” Pinagmasdan siya mula ulo hanggang paa. “Mahina ang loob mo.” “Hindi po,” mabilis niyang sagot kahit gusto niyang matawa sa kaba.

“Magaling kasi may bata tayong inaalagaan, at sa batang ‘yun umiikot ang buong tahanan na ito,” dagdag ni Aling Sita habang pinapunta siya sa Eastwing. Habang naglalakad, ipinaliwanag nito ang mga trabaho—pag-aayos ng guest rooms, pagwawalis sa music hall, pagpo-polish ng railings na parang salamin. Kapansin-pansin na tuwing babanggit si Aling Sita ng bata, bumabagal ang boses nito.

Pagdating sa isang pintuan na may name plate na “Eno,” kumatok si Aling Sita. “Ma’am Celestine, si bagong maid po.” Si Celestine Belmonte ang lumitaw, maputi at eleganteng parang hindi nagkakamali kahit sa paghinga, ngunit may mga linyang pagod na hindi kayang takpan ng pulbos.

“Ah, ikaw ang bago,” mahinang ngiti niya. “Salamat sa pagdating. Kailangan namin ng dagdag na kamay dito.” Yumuko si Liora. Tumango si Celestine at sa likod nito nakita ni Liora ang higaan ng bata. Payat ang nakahigang lalaki, may tubo sa ilong, at may stuffed dinosaur sa tabi. Ngunit nang mapalingon ang bata, luminaw ang kanyang mga mata na tila may sariling liwanag.

“Hi,” mahinang bati ni Enzo. “Hi rin,” sagot ni Liora, pilit na hindi magpakita ng awa. “Ako si Ate Liora.” “Ate Liora,” inulit ng bata, sinusukat ang tunog. “Ako si Enzo.”

Bago siya makapagsalita ulit, dumating si Gabriel Belmonte, matipunong lalaki na suot ang corporate polo. “Bagong maid?” tanong niya. “Opo, Sir.” “Kailangan ng katahimikan at maayos na routine. Sundin mo si Aling Sita at si Yaya Puri.” Tahimik si Liora, ngunit ramdam niya ang bigat ng salitang “anak” tuwing binigkas ni Gabriel.

Paglabas nila sa kwarto, sinalubong siya ni Yaya Puri. “Huwag kang masyadong matakot,” bulong nito habang inaabot ang listahan ng schedule. Si Enzo, bata pa, gusto lamang maramdaman na normal siya kahit hindi na normal ang katawan niya.

“Malubha po ba talaga?” tanong ni Liora, hindi napigilan. Napabuntong hininga si Yaya Puri. “Matagal na siyang lumalaban. Si Doc Thomas pumupunta araw-araw, pero may mga gabi na hindi na namin alam kung bukas nandito pa siya.”

Sa maghapon, sinunod ni Liora ang utos—tahimik na pagpunas ng alikabok, pag-aayos ng laruan ni Enzo, pagdadala ng lugaw sa room. Kapag oras na, may tutor ding dumating. Si Mika Doria, bata pa pero may matalim na tingin. “Opo, good. Huwag mong istorbohin si Enzo kapag study time,” sabi niya.

Pagsapit ng gabi, tapos na ang lahat. Sa staff quarters, nakahiga si Liora pero gising pa rin ang isip. Naririnig niya ang huni ng fountain at mahinang yabag sa hallway. Dahan-dahang lumabas siya, hindi dahil sa utos kundi dahil sa kutob. Sa dulo ng corridor, may pinto ang bahagyang nakabukas—ang private playroom.

Sumilip siya. Si Enzo nakaupo sa sahig, yakap ang dinosaur, nanginginig ang balikat. “Enzo,” mahinang tawag ni Liora. Nagulat ang bata at mabilis na pinunasan ang mata. “Ate, sorry. Hindi ko alam kung bawal ako dito.” “Hindi bawal,” sagot niya, lumuhod ilang hakbang palapit ngunit hindi agad lumapit. Hinayaan niyang lumuwag ang hangin.

“Bakit ka umiiyak?” Tahimik muna si Enzo, tapos bumulong, “Pagod na ako, Ate. Lahat sila. Parang lagi akong babasagin. Gusto ko lang maglaro nang walang nakabantay.” Napasinghap si Liora. Gusto niyang sabihing naiintindihan niya, pero alam niyang iba ang sakit ng bata kaysa sa kanya. “Ako rin, pagod, Enzo. Pero minsan, kahit pagod, kailangan pa rin natin ng konting laro para makahinga,” mahinang tawa niya.

Nagtaas ng tingin si Enzo. “Marunong ka mag-story?” Hm. Kinuha ni Liora ang isang laruan mula sa shelf—a maliit na wooden boat. Ito si Kapitan Bangka, mahina na ng makina pero hindi tumitigil dahil may mga tao siyang kailangang ihatid. Tinuro niya ang sarili niya pabiro na tagapunas na palaging naglilinis para hindi lumubog kahit minsan nakakatakot ang alon.

Tumawa si Enzo ng bahagya. “Ate Liora, parang ikaw yung tagapunas. Pwede?” “Ngumiti siya. Pero ikaw ang kapitan. Ikaw ang magdedesisyon kung saan pupunta.” Sa sandaling iyon, hindi na umiyak si Enzo. Sumandal siya sa pader, napagod sa lungkot at napalitan ng kahit munting ginhawa.

“Pwede ka bang bumalik bukas?” tanong ni Enzo, nahihiyang humiling. Tumingin si Liora sa kanya. “Oo, pero kahit hindi, kapag naririnig kitang malungkot, babalik ako.” Bumuntung hininga ang bata, at sa unang beses, nakita ni Liora ang mukha ni Enzo na payapa.

Na-realize niya: hindi lang trabaho ang pinasok niya sa mansion. Laban iyon na tinanggap niya—laban na hindi niya siguradong kaya, ngunit alam niyang hindi niya iiwan. Kinabukasan, bago pa sumikat ang araw, nakaabang na si Liora sa kusina, handang harapin ang isang bagong araw sa mansyon kung saan may mga lihim na gumagalaw kahit walang tao—at sa puso ni Enzo, may isang kaibigan na handang magdala ng liwanag.