Sa loob ng piitan, labis ang pagkabigla ni Ricardo Cepeda dahil sa sikip ng lugar at mahigpit na mga patakaran ng bilangguan. Paulit-ulit siyang nawalan ng pag-asa at muntik nang wakasan ang sariling buhay—hanggang sa tinawag siya ng ibang mga bilanggo sa isang pangalan na nagpabago sa lahat: “Tatay Rico”!

Isang masalimuot at emosyonal na yugto ng buhay ng batikang aktor na si Ricardo Cepeda ang hindi inaasahang naganap sa katahimikan ng loob ng kulungan—malayo sa liwanag ng entablado, malayo sa kamera, at malayo sa mga palakpakan ng publiko. Sa isang lugar na puno ng kawalang-pag-asa at matitinding batas ng mundo ng mga bilanggo, si Ricardo ay hindi lamang nayanig… kundi muntik nang tuluyang bumigay.

Ayon sa impormasyong inilabas ng isang source mula sa loob ng kulungan, Ricardo ay nakaranas ng matinding emotional breakdown sa mga unang linggo ng kanyang pagkakakulong. Hindi umano siya sanay sa masikip na espasyo, sa malupit na sistema, at sa matinding ingay ng gabi na dulot ng bangayan ng mga preso. Sa ilang pagkakataon, nakita raw siyang tahimik sa isang sulok, walang ganang kumain, at palaging tulala.

“May gabi na narinig namin siyang umiiyak. Akala ng iba may sakit siya, pero sa totoo lang, parang gusto na talaga niyang sumuko,” ani ng isang kapwa bilanggo.

Sa gitna ng krisis na iyon, lumutang ang isang hindi inaasahang bagay—isang maliit ngunit makapangyarihang kilos ng pagkilala. Habang lumilipas ang mga araw, napansin ng ilang preso ang mahinahong kilos ni Ricardo, ang pagiging magalang, at ang malasakit niya sa mga mas bata o mas baguhan sa loob. Sa halip na ituring siyang mayabang, unti-unti siyang nakilalang “Tatay Rico.”

Hindi na siya tinatawag sa kanyang buong pangalan o bilang isang celebrity—kundi bilang isang ama, isang taong nagbibigay ng payo, nakikinig sa kwento ng iba, at umaalalay sa mga may mabigat na dinadala.

“’Tay, anong masasabi niyo kung ganito ‘yung kaso ko?”
“Tay Rico, salamat po sa tulong kahapon.”
Ito ang mga katagang araw-araw nang naririnig sa loob ng selda.

Ayon sa ilang ulat, ito ang nagsilbing punto ng pagbabago para kay Ricardo. Mula sa isang taong halos mawalan ng pag-asa, naging isa siyang haligi sa loob ng kulungan—hindi dahil sa yaman o katanyagan, kundi dahil sa puso at pakikisama.

Minsan daw ay kinausap siya ng isang batang preso na may kasong pagnanakaw:

“’Tay Rico, kung kayo nga nalaglag dito, pero lumalaban pa rin, dapat siguro kami rin.”

Sa simpleng linyang iyon, tila muling nabuhay si Ricardo. Naramdaman niyang may saysay pa ang kanyang presensya, kahit sa lugar na pinakaayaw niyang mapuntahan. Hindi pa tapos ang laban.

Bagaman nananatiling isang pagsubok ang bawat araw sa loob ng kulungan, aminado si Ricardo—ayon sa kanyang legal team—na ang pagiging “Tatay Rico” ay isang di-inaasahang biyaya. Isang katawagan na hindi lang nagbibigay lakas sa kanya, kundi pati na rin sa mga kasama niyang nakakulong.

Ngayong umuusad ang mga pagdinig para sa muling pag-review ng kanyang kaso, ang tanong ng publiko ay hindi lang kung kailan siya lalaya—kundi anong kwento ang dadalhin niya mula sa loob kapag siya ay lumaya?

Dahil minsan, sa pinakamadilim na lugar, doon sumisibol ang pinakaliwanag na pag-asa. At para kay Ricardo Cepeda, ang tawag na “Tatay Rico” ay hindi lang palayaw—kundi paalala na kahit sa pagkakakulong, maari ka pa ring maging ilaw sa iba.