Sa pagbabalik ng labi ni Luis Manzano, sumiklab ang emosyon ni Jessy Mendiola. Isang masayang alaala ang tila naputol, at ang katotohanang bumungad sa kanya ay higit pa sa kaya niyang tanggapin. Ano nga ba ang huling mensaheng iniwan niya bago ang lahat magbago?

Sa gitna ng mga kandila at bulaklak, dumating ang labi ni Luis Manzano sa tahanan na minsang puno ng halakhak at kasiyahan. Wala ni isang salita ang kailangang sambitin—ang katahimikan ay nagsilbing matinding sigaw ng lungkot. Si Jessy Mendiola, ang kanyang asawa, ay halos hindi makapaniwala sa nangyayari.

Mga Alaala ng Nakaraan
Sa bawat sulok ng bahay, naroroon ang mga alaala—ang kanilang unang sayaw sa sala, ang mga tawanan habang nagluluto, at ang simpleng yakap tuwing gabi. Ngunit ngayong wala na si Luis, ang lahat ng ito’y tila nawala rin kasabay ng kanyang huling paghinga. Para kay Jessy, hindi ito isang paalam lang. Ito’y isang pagputol sa isang bahagi ng kanyang pagkatao.

Isang Sobre na Hindi Inaasahan
Sa gitna ng pag-aayos ng mga gamit ni Luis, isang sobre ang natagpuan ni Jessy—may nakasulat na “Para kay Jessy, kung sakali.” Kinabahan siya. Hindi niya alam kung dapat ba itong basahin agad o hintaying lumipas ang ilang araw. Ngunit nanaig ang kanyang damdamin. Binuksan niya ito habang mag-isa, sa isang gabi ng kawalan ng tulog.

Ang Mensahe ng Isang Asawang Mapagmahal
“Jessy, kung binabasa mo na ito, siguro ay wala na ako. Alam kong hindi madali ang iniwan ko sa’yo, pero sana’y malaman mong mahal na mahal kita.” Sa bawat salita, ramdam ni Jessy ang init ng pagmamahal ni Luis. Hindi ito mensahe ng pamamaalam—kundi mensahe ng pasasalamat, pag-asa, at walang hanggang pagmamahal.

Pag-amin ng Takot at Kahinaan
Sa liham, inamin ni Luis na matagal na niyang nararamdaman ang takot—hindi sa kamatayan, kundi sa posibilidad na iwan niya si Jessy nang mag-isa. “Hindi ako natatakot mamatay, natatakot akong hindi na kita mahagkan tuwing gabi. Natatakot akong hindi ko marinig ang tawa mo kapag kinukulit kita.”

Pamana ng Pagmamahal
Walang bangko, walang yaman, walang titulo ng lupa ang iniwan ni Luis sa kanyang liham. Ang kanyang tanging pamana ay mga alaala at pangakong hinding-hindi siya mawawala sa puso ni Jessy. “Kung sakaling may anak tayo balang araw, gusto kong malaman niyang ikaw ang pinakamatapang na babaeng minahal ko.”

Ang Reaksyon ni Jessy: Luha ng Pagkilala
Hindi mapigilan ni Jessy ang pag-iyak. Ang liham ay tila boses ni Luis na bumubulong mula sa langit. Sa kabila ng kirot, naramdaman niya ang kakaibang kapanatagan. Hindi siya iniwan sa dilim, kundi binigyan ng liwanag—liwanag na mula sa isang pusong tapat at totoo.

Mga Salitang Magbibigay-Lakas
Bago matapos ang liham, isinulat ni Luis: “Kung sakali mang makaramdam ka ng pangungulila, huminga ka lang. Nandiyan lang ako—sa hangin, sa araw, at sa bawat tibok ng puso mo.” Mula sa simpleng papel, nagsilbing gabay ang mensahe para kay Jessy sa pagsisimula ng bagong kabanata sa kanyang buhay.

Mga Kaibigan at Pamilya: Saksi sa Tunay na Pagmamahalan
Ayon sa mga malalapit kay Luis at Jessy, walang duda ang lalim ng pagmamahalan nila. “Hindi sila perpekto, pero totoo ang samahan nila,” wika ng isang kaibigan. Ang liham na iyon ay patunay na kahit sa huling sandali, iniisip pa rin ni Luis kung paano niya maipaparamdam ang kanyang pag-aaruga.

Pagbangon Mula sa Kawalaan
Mahabang panahon pa ang kakailanganin bago tuluyang maghilom ang sugat. Ngunit sa bawat pahina ng sulat, unti-unting nabubuo sa puso ni Jessy ang lakas. Hindi upang kalimutan, kundi upang mabuhay muli—dala ang alaala ni Luis, hindi bilang isang paalala ng sakit, kundi inspirasyon ng pagmamahal.

Pagharap sa Bagong Umaga
Dahan-dahan, sinimulan ni Jessy ang araw. Isang tasa ng kape, isang pagtingin sa labas ng bintana, at isang bulong ng “Salamat, Luis.” Sa simpleng gawi, naroroon ang pagsusumikap na mabuhay, na hindi na mag-isa—kundi kasama ang alaala ng isang lalaking minahal siya hanggang dulo.

Ang Tunay na Di-Mawawala
Ang katawan ay maaaring mawala, pero ang pagmamahal ay nananatili. Sa bawat patak ng luha, sa bawat ngiting pilit, naroon si Luis. Ang mensahe niyang iniwan ay hindi lamang para kay Jessy, kundi sa lahat ng taong natatakot harapin ang kawalan—na sa huli, ang tunay na pag-ibig ay hindi kailanman namamatay.

Wakas na Nagbubukas ng Panibagong Kabanata
At sa wakas ng liham, sa wakas ng pag-iyak, may panimula. Panimulang puno ng alaala, pero may pag-asang dala. Si Jessy, kahit luhaan, ay bumangon—dahil ang iniwan ni Luis ay hindi wakas, kundi isang paalalang: ang pagmamahal ay kayang tumawid kahit sa kabila ng buhay.