Tahimik at magarbo ang pagdiriwang ng kasal sa gitna ng isang kilalang hotel sa lungsod. Mula sa chandelier hanggang sa malalaking bouquet ng bulaklak, lahat ay perpektong inihanda para sa pag-iisang dibdib ng groom at ng babaeng matagal na niyang pinangarap. Sa unang tingin, isa itong tipikal na masayang okasyon. Ngunit sa likod ng musika at palakpakan, may isang lihim na naghihintay sumabog—at hindi ito inaasahan ninuman.

Habang lumalakad ang bride papasok ng hall, biglang naputol ang lahat ng atensyon. Huminto ang musika. Napatayo ang ilan. Napalingon ang lahat. Sa gitna ng pintuan ay ang isang batang lalaki—hindi pa lalagpas sa siyam na taong gulang—hingal, kinakabahan, at mahigpit na yakap-yakap ang isang bagong silang na sanggol.

Walang nakaintindi agad ng nangyayari. Ngunit mabilis na lumapit ang wedding host, sinubukang pigilan ang bata, pero nagsalita ito nang may lakas at matinding emosyon.

“Tito… hindi ka dapat ikasal,” sigaw ng bata habang nanginginig ang boses. “Kasi ikaw ang tatay ng kapatid ko!”

Sumabog sa bulwagan ang bulungan, sigawan, at matinding pagkalito. Ang groom, na noo’y nakangiting naghihintay sa altar, ay napako sa kinatatayuan. Parang hindi makahinga. Parang tinamaan ng katotohanang matagal niyang tinakasan.

Ang batang lalaki ay anak ng yumaong kapatid ng groom—isang babaeng nagdusa sa tahimik na relasyon na hindi kailanman inamin sa publiko. Ang sanggol na hawak ng bata ay ang mismong anak ng groom, ipinanganak makalipas ang buwan ng pagkamatay ng kanyang ate. At ngayon, sa mismong araw ng kanyang kasal, ang sekreto’y tuluyang nailantad.

Ayon sa mga kamag-anak, matagal nang itinago ng groom ang naging relasyon niya sa ate ng bata. Hindi niya ito inako, hindi niya hinarap, at higit sa lahat, hindi niya kailanman inamin na may responsibilidad siya sa sanggol na iniwan nito. Upang makalimot at makatakas, binuo niya ang bagong relasyon—na sana’y mag-uuwi sa kanya ng bagong simula.

Ngunit ang tadhana ay may ibang plano.

Ang batang lalaki, sa murang edad, ay naglakad nang ilang kilometro mula sa kanilang bahay patungo sa kasal. Bitbit niya ang sanggol, determinadong ipaglaban ang kapatid na hindi pa man nakakakita ng mundo ay tila itinapon na sa kawalan. Habang pinapaliwanag ng bata ang lahat—mula sa pag-iwan sa kanila hanggang sa pangakong binitiwan ng groom sa kanilang ina bago ito pumanaw—walang taong hindi naluha.

Ang bride, na gulat at tila nabura ang lakas ng tuhod, ay hindi nakapagsalita. Isang katotohanang ni hindi niya inakalang posibleng maging totoo ang sumira sa araw na dapat sana’y pinaka-masaya sa kanyang buhay. Lumapit siya sa bata at marahang tinanong kung sino ang nagsabi rito na pumunta. Sagot ng bata: “Walang nagsabi. Pero kung hindi ko gagawin ito, sino pa?”

Sa dulo, hinarap ng groom ang katotohanang matagal niyang tinakasan. Humingi siya ng tawad, hindi lamang sa bata at sa sanggol, kundi pati sa bride at sa lahat ng taong nadamay sa kanyang mga desisyon. Ngunit ang kasal? Hindi na ito itinuloy. Hindi dahil sa galit ng bride, kundi dahil sa bigat ng katotohanang kailangan munang ayusin bago magtayo ng bagong buhay.

Ang hotel na kanina’y puno ng saya ay napalitan ng kalungkutan, lungkot, at mahahabang buntong-hininga. Ngunit sa gitna ng lahat ng kaguluhan, iisa ang malinaw: may batang lalaki na naglakas-loob tumayo para sa katotohanan, para sa kapatid niyang walang kamalay-malay, at para sa hustisya na matagal nang ipinagkait sa kanilang pamilya.

Sa huli, ang araw na ito ay hindi naging pagdiriwang ng pag-ibig—kundi aral tungkol sa responsibilidad, katapangan, at kung paano ang isang bata ay kayang baguhin ang takbo ng isang buong buhay.