Sa isang mundong madalas ipinta bilang puno ng pag-ibig, malasakit, at pangarap, may mga kuwentong hindi kailanman dapat mangyari — ngunit nangyari. Dalawang babae, sa magkaibang bansa, sa magkaibang panahon, ay kapwa nagtiwala, umibig, at sa huli, nagbayad ng pinakamataas na halaga: ang kanilang buhay.

Ang mga pangalan nila ay Tera Angelina Sarawasi mula sa Indonesia at Ronalin “Lyn” Alvarez mula sa Quezon, Pilipinas. Dalawang babaeng pinaslang ng mga lalaking minsan nilang minahal, sa paraang sobrang karumal-dumal na hindi kayang unawain ng isipan. Sa dulo, ang tanging naiwan ay mga tanong: paano nagiging halimaw ang pag-ibig? at bakit tila paulit-ulit itong nangyayari sa katahimikan ng mga tahanan?

Ang Pangarap na Tinadtad sa Gubat: Ang Kaso ni Tera Angelina

Noong Setyembre 6, 2025, sa isang masukal na kagubatan sa East Java, Indonesia, isang lalaki ang naglalakad dala ang maliit na sako para mamulot ng dahon ng saging. Si Wanto, isang ordinaryong magsasaka, ay sanay sa katahimikan ng kalikasan — ngunit hindi sa amoy ng nabubulok na laman.

Una, inakala niyang hayop ang kanyang natagpuan. Ngunit nang lapitan niya, ang laman ay may kuko, at ang buhok ay mahaba. Agad siyang tumakbo sa pinakamalapit na presinto. Ilang oras lang, rumagasa sa lugar ang mga awtoridad. Sa ilalim ng mga tuyong dahon at putik, natagpuan nila ang mahigit animnapung piraso ng katawan ng tao — mga kamay, paa, at piraso ng balat na pinagtatapon sa iba’t ibang bahagi ng gubat.

Sa una, walang nakakaalam kung sino ang biktima. Wala ring ID, walang cellphone, walang damit. Ngunit isang piraso ng daliri na may intact na fingerprint ang nagbigay ng sagot.
Ang katawan ay kay Tera Angelina Sarawasi, 25 taong gulang, bagong graduate mula sa Trunojoyo University.

Isang simple, masayahing dalaga. Sa mga litrato niya sa Facebook, madalas siyang nakangiti, suot ang kanyang itim na toga, captioned ng: “Para sa pamilya, ito na ang simula ng pangarap ko.” Ngunit hindi niya alam, iyon na rin pala ang wakas.

Ayon sa imbestigasyon, si Tera ay nakatira kasama ang nobyo niyang si Alvi Maulana, 24, isang dating kaklase at ngayon ay delivery rider. Limang taon na silang magkasintahan. Sa simula, puno raw ng lambing at pag-aalaga si Alvi. Ngunit unti-unting nagbago ito nang magsimula siyang magduda, magselos, at maging kontrolado ang bawat galaw ni Tera.

Sa kanilang inuupahang boarding house, madalas marinig ng mga kapitbahay ang kanilang sigawan — ngunit walang nakialam. Hanggang isang gabi, matapos ang matinding pagtatalo tungkol sa pera at trabaho, narinig ng kapitbahay ang isang malakas na kalabog. Pagkatapos noon, katahimikan. Kinabukasan, wala na si Tera.

Ilang araw ang lumipas bago lumutang ang katotohanan. Sa interogasyon, inamin ni Alvi na pinatay niya si Tera, sinaksak habang natutulog, at pagkatapos ay pinagpira-piraso ang katawan nito sa banyo gamit ang kutsilyong pangkatay. Nilagay niya sa mga pulang plastic bag ang mga bahagi at itinapon ang mga ito sa gubat.

Sa loob ng silid, natagpuan pa ng mga pulis ang ilang bahagi ng katawan ni Tera sa lababo — isang tagpong kahit ang mga beteranong imbestigador ay halos hindi kayanin.

“Parang walang emosyon. Habang kinukuwento niya, kalmado siya,” wika ng isang pulis sa ulat. “Para bang wala siyang pinagsisisihan.”

Ngayon, si Alvi ay nakakulong, nahaharap sa kasong murder with aggravating circumstances. Ngunit sa mga mata ng magulang ni Tera, walang hustisyang sapat para palitan ang pagkawala ng kanilang anak.
“Ang pangarap naming pamilya, tinadtad niya,” sabi ng ama ni Tera sa pagitan ng hikbi.

Ang Bangkay sa Ilalim ng Bahay: Ang Trahedya ni Ronalin “Lyn” Alvarez

Samantala, libu-libong milya ang layo sa Lucena, Quezon, isang halos kaparehong kuwento ng kabaliwan at kalupitan ang naganap.

Si Ronalin “Lyn” Alvarez, 28, ay isang single mother ng tatlong anak. Kilala siya sa kanilang barangay bilang masipag, tahimik, at mapagmahal na anak. Nagtrabaho siya sa isang kantina, minsan sa palengke, basta’t may mapapakain sa kanyang mga anak. Ngunit sa likod ng kanyang mga ngiti, may isang delikadong relasyon na matagal na palang unti-unting sumisira sa kanya.

Ang pangalan ng lalaki ay Ryan Parga, 29, construction worker. Noong una, matamis ang kanilang simula — tipikal na kuwento ng pag-ibig ng mga naghihirap ngunit nagmamahalan. Ngunit nang tumagal, lumabas ang tunay na ugali ni Ryan: seloso, bayolente, at adik sa ipinagbabawal na gamot.

Ayon sa pamilya ni Lyn, ilang beses na siyang umuwing bugbog, ngunit lagi niyang sinasabing “nadulas lang.” Isang beses, tinangka na siyang isama pauwi ng ina, ngunit pinigilan siya ni Ryan at pinangakuan ng pagbabago.

Noong Hunyo 29, 2024, umuwi si Lyn sa bahay ng kanyang mga magulang. Tahimik, malungkot, tila may mabigat na dinadala. Kinabukasan, sinabi niyang babalik lang daw siya sa bahay nila ni Ryan para kunin ang ilang gamit.
Hindi na siya nakabalik.

Sa loob ng isang buwan, naghanap ang pamilya. Umikot sila sa mga ospital, istasyon ng pulis, at maging sa mga morgue. Ngunit walang bakas ni Lyn. Hanggang sa mismong kinakasama niya ang nagsabing, “Baka naglayas lang.” Sa iba, sinasabi niyang nagpunta ito sa kaibigan. Sa iba naman, nag-swimming daw.

Ngunit ang mga kasinungalingan ay hindi nagtagal. Noong Hulyo 21, naaresto si Ryan dahil sa pagdadala ng patalim. Habang nasa kustodiya, ginamit ng mga imbestigador ang taktika: “Ryan, nakita na namin ang bangkay ni Lyn sa harap ng bahay mo.”
Bigla itong napatigil, napalunok, at ang sumunod na mga salita niya ang nagpatigil ng mundo:

“Nahuli niyo na pala, sir…”

Sa ilalim mismo ng kanilang bahay — sa lupang minsan nilang tinulugan at tinawag na tahanan — nahukay ang tatlong sako ng labi ni Lyn. Ngunit hindi lang iyon. Sa tabi nito, natagpuan din ang isang asul na drum. Sa loob, isa pang babae — si Annalyn Orehada, kaibigan ni Lyn na mahigit isang taon na ring nawawala.

Ayon kay Ryan, si Lyn daw ang pumatay kay Annalyn dahil sa selos, at tinulungan lamang niya itong ibaon. Ngunit makalipas ang ilang buwan, matapos silang mag-away, siya naman daw ang pumatay kay Lyn gamit ang ice pick at ibinaon sa parehong lugar.

Ang mga awtoridad ay hindi kumbinsido. Sa kanila, malinaw: si Ryan ang salarin sa parehong krimen. Ngayon, siya ay nakakulong, nakaharap sa dalawang kasong murder.

Dalawang Bansa, Iisang Katotohanan

Sa magkabilang panig ng Asya, parehong kuwentong umiikot sa pag-ibig na nauwi sa bangungot.
Dalawang babae — parehong nagsimula sa pangarap, parehong nagtapos sa karahasan.

Ang kaso nina Tera at Lyn ay hindi lamang mga headline; sila ay mga simbolo ng tahimik na trahedya na patuloy na nangyayari sa loob ng libu-libong tahanan. Sa bawat sigaw ng babae sa gabi, sa bawat pasa na tinatakpan ng make-up, may kwento ng pag-ibig na naging bitag.

Sa Pilipinas, mahigit 8 sa bawat 10 kaso ng karahasan sa kababaihan ay nangyayari sa mismong tahanan, ayon sa datos ng PNP. At sa Indonesia, halos 70% ng mga babaeng biktima ng pagpatay ay pinaslang ng mismong partner nila.

Ngunit sa kabila ng mga numerong ito, nananatiling tahimik ang karamihan. Dahil sa hiya, sa takot, sa maling paniniwala na “magbabago rin siya.”

Ang Sigaw para sa Hustisya

Ngayon, parehong mga pangalan nina Tera Angelina Sarawasi at Ronalin “Lyn” Alvarez ay nakaukit na sa mga ulat ng krimen. Ngunit para sa kanilang mga pamilya, hindi iyon sapat.

“Hindi lang sila biktima ng pagpatay,” sabi ng isang tagapagsalita ng women’s group sa Quezon. “Biktima rin sila ng sistemang hindi nakikinig — sa mga babaeng humihingi ng tulong, pero sinasabihang ‘magtiis ka muna, baka magbago siya.’”

Habang patuloy ang imbestigasyon, nananatiling bukas ang sugat ng mga naiwan. Ang mga anak ni Lyn ay ngayon lumalaki sa pangangalaga ng kanyang ina. Ang mga magulang ni Tera ay araw-araw pa ring dinadalaw ang libingan ng anak, dala ang mga bulaklak at tanong na walang sagot.

Sa mga pusong sugatan ng pagkawala, isa lang ang malinaw: walang pag-ibig na totoo kung may takot, walang pagmamahal kung may pananakit.

Isang Paalala

Ang mga kuwentong ito ay higit pa sa mga karumal-dumal na balita. Sila ay mga salamin ng lipunang kailangan pang gumising — sa katotohanang ang tunay na delubyo ay hindi laging nangyayari sa lansangan, kundi sa loob ng mga bahay na sarado ang pinto, ngunit bukas sa sigaw ng kalupitan.

At sa bawat babaeng tulad nina Tera at Lyn, na minahal nang lubos at nagtiwala nang buo — ang kanilang mga pangalan ay hindi dapat malimutan. Sila ang paalala na ang pag-ibig na may dahas ay hindi pag-ibig, kundi isang unti-unting kamatayan na nagsisimula sa unang sigaw na hindi natin pinansin.