Si Raymond ay isang matagumpay na CEO ng isang malaking advertising agency sa Makati. Sa kabila ng kanyang yaman at tagumpay, mayroon siyang isang malaking alalahanin sa buhay—ang kanyang ina na si Aling Soledad. Si Aling Soledad ay 80 anyos na at may malalang Alzheimer’s Disease. Madalas itong makalimot, sumpungin, at minsan ay nagiging bayolente. Dahil abala sa trabaho at walang asawa, kumuha si Raymond ng isang katulong na mag-aalaga sa kanyang ina full-time. Dito pumasok sa buhay nila si Myrna. Si Myrna ay isang 45-anyos na biyuda, galing sa probinsya, at nag-iisang bumubuhay sa tatlong anak. Tahimik, masipag, at mukhang matiyaga si Myrna, kaya agad siyang natanggap. Malaki ang pasahod ni Raymond, pero malaki rin ang hiningi niyang kapalit: “Myrna, ang Nanay ko ang buhay ko. Ibinibigay ko sa’yo ang tiwala ko. Huwag na huwag mo siyang pababayaan, at lalong-lalo na, huwag mo siyang sasaktan dahil papatayin kita.” Tumango si Myrna at nangakong gagawin ang lahat.

Sa mga unang buwan, maayos ang lahat. Tuwing umuuwi si Raymond, nakikita niyang malinis ang ina, nakakain na, at nakatulog nang mahimbing. Pero habang tumatagal, napapansin ni Raymond na nagkakaroon ng mga pasa si Aling Soledad sa braso. Minsan ay may galos ito sa pisngi. Kapag tinatanong niya si Myrna, ang laging sagot nito ay, “Sir, nanggigil po kasi si Nanay kanina, nagwawala, kaya napahawak po ako nang mahigpit para hindi siya mahulog.” Naniwala noong una si Raymond, pero nang dumami ang pasa, nagsimula na siyang magduda. “Baka sinasaktan na nito ang Nanay ko kapag wala ako,” bulong niya sa sarili. Para makasiguro, nagpakabit si Raymond ng mga hidden camera sa buong bahay, lalo na sa kwarto ng kanyang ina, nang hindi alam ni Myrna.

Isang araw, habang nasa opisina si Raymond at may importanteng meeting, nakatanggap siya ng notification sa kanyang cellphone mula sa CCTV app. Binuksan niya ito para i-check ang sitwasyon sa bahay. Nanlaki ang kanyang mga mata at nag-init ang kanyang ulo sa nakita niya. Sa video, kitang-kita si Myrna at si Aling Soledad na nagpapangbuno sa kama. Nakita niyang pilit na hinahawakan ni Myrna ang mga kamay ng matanda, tila “sinasakal” o tinatakpan ang bibig, at pilit na idinidikdik ang katawan nito sa kama. Nakita rin niyang “sinampal” o tinapik nang malakas ni Myrna ang pisngi ng ina. Hindi na tinapos ni Raymond ang video. Ang nakita niyang iyon ay sapat na para magdilim ang kanyang paningin. Iniwan niya ang meeting, sumakay sa kanyang kotse, at humarurot pauwi. Ang tanging nasa isip niya ay iligtas ang ina at parusahan ang walang-hiyang katulong.

Pagdating sa bahay, padabog na binuksan ni Raymond ang pinto. Naabutan niya si Myrna sa kusina na naghuhugas ng pinggan, habang si Aling Soledad ay natutulog na sa kwarto. Walang sabi-sabi, hinablot ni Raymond ang buhok ni Myrna at kinaladkad ito papunta sa sala. “Walang hiya ka! Hayop ka!” sigaw ni Raymond. Gulat na gulat si Myrna at umiiyak sa sakit. “Sir! Sir! Ano pong nagawa ko? Bakit po?!” tanong nito. “Huwag ka nang magmaang-maangan! Kitang-kita ko sa CCTV ang ginawa mo sa Nanay ko! Sinaktan mo siya! Sinakal mo siya! Pinagkatiwalaan kita tapos demonyo ka pala!” Sigaw ni Raymond habang sinasampal si Myrna.

Nagmamakaawa si Myrna. “Sir, hindi po! Mali po ang iniisip niyo! Pakinggan niyo po ako!” Pero sarado ang tenga ni Raymond. Kinaladkad niya si Myrna palabas ng gate ng kanilang malaking bahay. Nagsilabasan ang mga kapitbahay at mga guard ng subdivision. Sa harap ng maraming tao, ipinahiya ni Raymond si Myrna. “Tingnan niyo ang babaeng ito! Abusada sa matanda! Pinalayas ko na ‘yan, huwag niyo nang papapasukin dito kahit kailan!” Hindi pa nakuntento si Raymond. Kinuha niya ang cellphone, pinost ang screenshot ng video sa Facebook, at nilagyan ng caption na: “WARNING: MONSTER YAYA. HUWAG TATANGGAPIN. NANANAKIT NG MATANDA.” Dahil maimpluwensya si Raymond, mabilis na nag-viral ang post. Libo-libo ang nag-share, at bumaha ng batikos at pagkamuhi kay Myrna mula sa mga netizens.

Dahil sa ginawa ni Raymond, tuluyang gumuho ang buhay ni Myrna. Umuwi siya sa kanilang barong-barong na luhaan at walang dala kundi ang suot niyang damit. Nang subukan niyang maghanap ng ibang trabaho, walang tumatanggap sa kanya. Kilala na siya ng lahat bilang ang “Monster Yaya.” Kahit sa palengke, hindi siya pinagbebentahan at dinuduraan siya ng mga tao. Ang kanyang mga anak ay nahinto sa pag-aaral dahil wala na silang makain. Nabaon sila sa utang at kahihiyan. Araw-araw ay iyak lang ang nagagawa ni Myrna, nagdarasal na sana ay lumabas ang katotohanan.

Samantala, si Raymond ay nag-leave muna sa trabaho para siya mismo ang mag-alaga sa kanyang ina habang naghahanap ng bagong katulong. “Ako ang mag-aalaga sa’yo, Nay. Hindi kita sasaktan gaya ng ginawa ng hayop na ‘yun,” pangako niya. Pero sa unang gabi pa lang, naramdaman na ni Raymond ang impyerno ng pag-aalaga sa isang may malalang Alzheimer’s. Bandang alas-dos ng madaling araw, nagising si Aling Soledad. Nagsisigaw ito, nagwawala, at hindi kilala si Raymond. “Sino ka?! Magnanakaw! Lumayas ka!” sigaw ng matanda habang binabato si Raymond ng unan, lampshade, at kung ano-anong mahawakan.

Sinubukan siyang pakalmahin ni Raymond. “Nay, ako ‘to, si Raymond, anak niyo!” Pero lalong nagwala ang matanda. Sinimulan nitong saktan ang sarili. Kinakamot ang mukha, inuuntog ang ulo sa headboard ng kama, at kinakagat ang sariling dila. Nataranta si Raymond. Hindi niya alam ang gagawin. Pilit niyang hinawakan ang kamay ng ina para pigilan ito sa pananakit sa sarili, pero napakalakas pala ng matanda kapag sinusumpong. Nakagat ni Aling Soledad ang kamay ni Raymond hanggang sa dumugo ito. Sa sobrang taranta at takot na baka makagat ng ina ang dila nito at mabilaukan, napilitan si Raymond na hawakan nang mahigpit ang panga ng ina at idiin ang katawan nito sa kama para hindi makagalaw.

Sa sandaling iyon, habang pawis na pawis at hinihingal na pinipigilan ang nagwawalang ina, biglang nag-flashback kay Raymond ang video sa CCTV. Ang posisyon niya ngayon ay parehong-pareho ng posisyon ni Myrna sa video. Ang “pagsakal” na akala niya, ay pagpigil pala para hindi makagat ng matanda ang dila. Ang “pagdiin” sa kama ay para hindi ito mahulog o makapanakit. Biglang kinabahan si Raymond. Nang kumalma ang ina at nakatulog dahil sa pagod, dali-daling pumunta si Raymond sa kanyang laptop. Binuksan niya ulit ang CCTV footage noong araw na pinalayas niya si Myrna. Pero sa pagkakataong ito, tinaasan niya ang volume ng audio at pinanood ang buong pangyayari, hindi lang ang parte na nagdilim ang paningin niya.

Doon, narinig niya ang katotohanan na dumurog sa kanyang puso. Sa video, narinig niya ang sigaw ni Aling Soledad habang nagwawala: “Papatayin ko sarili ko! Bitawan mo ako!” Kitang-kita na pilit kinakagat ni Aling Soledad ang sarili niyang braso. Narinig niya ang boses ni Myrna, garalgal at umiiyak habang yakap ang matanda: “Nay, huwag po! Parang awa niyo na po, masasaktan kayo! Ako na lang po ang saktan niyo, huwag ang sarili niyo! Lagot po ako kay Sir Raymond kapag nagkapasa kayo!” Narinig din niya ang tunog ng sampal—hindi si Myrna ang sumampal sa matanda, kundi si Aling Soledad ang sumampal kay Myrna nang malakas. Ang nakita ni Raymond na “pagsampal” ni Myrna ay ang pagtapik nito sa pisngi ng ina para gisingin ito mula sa “hysteria” o seizure, habang umiiyak na sinasabing, “Nay, gising! Nay, andito ako!”

Napaluhod si Raymond sa harap ng laptop. Humagulgol siya ng iyak. Maling-mali siya. Ang babaeng inalipusta niya, sinaktan, at sinira ang buhay ay siya palang nagsakripisyo ng sariling katawan para protektahan ang kanyang ina. Ang mga pasa ni Aling Soledad ay hindi gawa ni Myrna, kundi gawa ng sarili nitong sakit na pilit inaawat ng katulong. Si Myrna ang sumasalo ng lahat ng sakit at hirap na hindi kayang ibigay ni Raymond dahil wala siya. At bilang ganti sa kabayanihan nito, sinira ni Raymond ang pangalan nito sa buong mundo.

Hindi makatulog si Raymond. Kinaumagahan, agad siyang kumilos. Pinura niya ang post sa Facebook at nag-post ng public apology video, inamin ang kanyang pagkakamali at nilinis ang pangalan ni Myrna. Pero alam niyang hindi sapat ‘yon. Hinanap niya ang address ni Myrna sa file. Pumunta siya sa squatter area kung saan ito nakatira. Pagdating niya doon, nakita niya ang kalunos-lunos na kalagayan ng pamilya. Walang kuryente dahil naputulan na. Ang mga anak ay payat na payat. Si Myrna ay nakatulala sa isang sulok, namumugto ang mata, at may bakas pa ng pasa sa pisngi kung saan siya sinampal ni Raymond.

Nang makita ng mga kapitbahay si Raymond, akmang dudumugin siya ng galit, pero lumuhod si Raymond sa maputik na daan sa harap ng bahay ni Myrna. “Ate Myrna… patawarin mo ako,” hagulgol ni Raymond habang nakaluhod. Nagulat si Myrna. Lumabas ito, takot na takot. “Sir, wala na po akong gagawing masama. Huwag niyo na po akong saktan,” nanginginig na sabi ni Myrna.

Lalong naiyak si Raymond. “Hindi, Ate Myrna. Ako ang may kasalanan. Napanood ko na ang buong video. Naranasan ko kagabi ang hirap na dinaranas mo araw-araw. Napakabuti mong tao. Inalagaan mo ang Nanay ko kahit sinasaktan ka niya, pero ang iginanti ko sa’yo ay kasamaan. Patawarin mo ako.”

Inabot ni Raymond ang kamay ni Myrna at nagmakaawa. Sa kabila ng lahat ng ginawa sa kanya, nanaig ang kabutihan sa puso ni Myrna. Pinatayo niya ang kanyang dating amo. “Sir, naiintindihan ko po. Mahal niyo lang ang nanay niyo. Ang sakit lang po kasi, nawalan kami ng dangal. Pero kung nagsisisi na po kayo, pinapatawad ko na kayo.”

Bilang pambawi, hindi lang binalik ni Raymond si Myrna sa trabaho. Doble ang naging sweldo nito at binigyan pa niya ng sariling bahay at lupa ang pamilya ni Myrna para hindi na sila tumira sa iskwater. Sinagot na rin niya ang pag-aaral ng tatlong anak nito hanggang kolehiyo. Higit sa lahat, tinuruan ni Raymond ang sarili na maging mas pasensyoso at huwag manghusga base lamang sa nakikita ng mata. Naging magkatuwang sila ni Myrna sa pag-aalaga kay Aling Soledad hanggang sa huling hininga nito.

Ang kwentong ito ay isang paalala sa atin: Sa panahon ng social media, napakadaling manira ng buhay ng tao sa isang click lang. Pero ang katotohanan ay madalas na nakatago sa likod ng mga video na hindi natin alam ang buong kwento. Huwag tayong padalos-dalos. Matutong mag-imbestiga at maging mahinahon bago humusga. Dahil ang maling akala ay pwedeng pumatay ng pag-asa at sumira ng kinabukasan.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Ate Myrna, mapapatawad niyo pa ba si Sir Raymond matapos niyang sirain ang pangalan niyo sa social media? O tatanggapin niyo ba ang tulong niya pero hindi na babalik? I-comment ang inyong saloobin sa ibaba at i-share ito para maging aral sa lahat! 👇👇👇