Sa gitna ng lubos na kalungkutan ng isang pamilyang kilala, dumating ang isang tahimik ngunit makapangyarihang paalala. Ang 19‑anyos na si Emman Atienza, anak ni Kim Atienza at Felicia Hung‑Atienza, ay pumanaw kamakailan, at sa likod ng pakikiramay ay may naiwan siyang mensahe na marami ang dapat pagnilayan.

Kilala si Emman bilang isang masigla at malikhaing kabataang influencer—ang tinaguriang “ball of sunshine” ng maraming sumubaybay sa kanyang mga video, posts, at adbokasiya sa mental health at mga sining. Ngunit sa likod ng mga ngiti at liwanag ay isang mahirap na pakikibaka: tinanggap niya ang hamon ng pagkakaroon ng bipolar disorder.

Ngayon, kapag sinabing “ano ang naiwan ni Emman?”, lumalabas ang mga salita ng kanyang ama—na nagsabing “ginawa niya ang lahat nang may kabutihan.” Sa kanyang eulohiya, binigyang‑diin ni Kuya Kim na hindi ito isang wakas lang, kundi isang panawagan para sa bawat isa: maging mabuti, magmahal nang bukas‑loob, at huwag bilangin ang sakripisyo.

Ang tatlong mahahalagang mensahe

1. Kabutihang walang hinihinging kapalit
Napansin ng kanyang ama ang kagustuhan ng anak na hindi lang maging kilala o popular, kundi maging mabuting tao—magbigay nang walang sinusukat, tumulong kahit walang makitang reward. Para kay Emman, ang kabutihan ay hindi lang panlabas na imahe kundi totoong gawa sa araw‑araw.

2. Katotohanang tinanggap sa puso
Hindi niya inilihim ang kanyang pakikibaka sa mental health. Sa murang edad ay nagsimula siyang humarap sa mga depresyon at diagnosis na bipolar disorder; at sa loob ng kanyang social media platform, minabuti niyang isipin ang sarili niyang boses bilang isang bukas na espasyo para sa may pinagdaraanan. Ang kanyang ama naman ay umamin na bilang isang magulang ay nahirapan siyang lubos na makaintindi ng ganitong usapin—ngunit ngayon ay lumalabas na ito ay matter of life and death.

3. Pag‑asa sa kabila ng sakit
Ang mensahe ng pamilya ay hindi lang bumunga ng paghihirap kundi mapanagot ang ating sarili at ang isa‑kaisa: huwag patahimikin ang sigaw ng sakit sa loob, huwag ikahiya ang paghahanap ng tulong, at huwag isipin na nalulumbay ay nag‑iisa. Sa mga salita ni Kuya Kim: “my daughter did not die in vain.” Maraming “what ifs” ang pumapaligid sa kanilang pamilya, ngunit sa halip na manatili sa bigat ng pagsisisi, ginamit nila ang pagkawala ni Emman bilang panimula ng bagong pag‑uusap tungkol sa mental health, sa paghingi ng tulong, at sa kabutihang walang kondisyon.

Bakit mahalaga ito sa bawat isa?

Sa mundong pagod sa ingay ng social media at fake na imahe, ang kuwento ni Emman Atienza ay tila isang mahinang huni na humihiling: humarap ka sa sarili mo, maging totoo ka, at huwag hayaang malunod ang kabutihan. Marami sa kabataang sumusunod sa kanya ang nakaramdam ng pagkakakilanlan—ang pakiramdam na hindi lamang sila “algorithms” o “numbers,” kundi taong may kwento.

Gayundin ngayon, maraming pamilya ang natutulog sa tanong: “Paano kung ginawa ko pa iyon? Paano kung napansin ko pa nang mas maaga?” Ang ganitong mga “what ifs” ay tunay na pasan sa puso. Ngunit sa halip na manatili sa bigat ng pagsisisi, ginamit ng pamilya Atienza ang pagkamatay ni Emman bilang paalaala: huwag maging bulag sa pinagdaraanan ng iba.

Ano ang naiwan?

Sa simpleng paliwanag ni Kuya Kim:

Isang anak na ipinakita na ang kabutihan ay hindi mahina kundi matapang.
Isang tinig na nagsabing may karapatan tayo maging totoo sa sakit natin at mag‑hanap ng tulong.
Isang hamon sa ating lipunan na huwag maging bulag sa pinagdaraanan ng iba.
At isang panawagan na ang buhay, anumang taon o punktong maabot nito, ay may halaga—hindi nasukat sa tagumpay o numero ng followers, kundi sa kung gaano tayo naging mabuting tao sa paligid natin.

Paano natin ito maiaangkop sa ating araw‑araw?

Kung ikaw ay may nakitang kakilala na may pinagdadaanan—huwag hintayin ang “malaking krisis.” Isang tanong lang: “Kumusta ka?” maaaring magsimula ng pag‑bukas ng usapan.
Kung ikaw ay sarili mong nahihirapan—huwag kang matakot humingi ng tulong.
Kung ikaw ay bahagi ng pamilya o kaibigan ng may pinagdadaanan—ang pag‑uusap, pag‑intindi, at walang paghatol na pagdinig ay maaaring gawing liwanag sa dilim.

Pangwakas

Bagaman ang pagkawala ni Emman Atienza ay nagdulot ng matinding lungkot sa marami, may naiwan siyang mas malalim na kaloob: ang paalaala na ang kabutihan, katotohanan, at pag‑asa ay maaaring araw‑araw na desisyon. Sa bawat ngiti, sa bawat pakikipag‑usap, at sa bawat hakbang tungo sa tulong, lumilitaw ang tunay na pamana. Ang kanyang buhay ay maikli, ngunit ang naiwan niya ay hindi nasusukat sa haba—ito ay biyayang nag-uudyok na maging liwanag para sa iba.