“Ang Magbubuti at ang Guro”

(Isang kwento ng pag-ibig, paghamak, at tagumpay)

Sa isang maliit na baryo sa gilid ng bayan, namumuhay si Lando, isang masipag at mapagkumbabang binata. Araw-araw siyang nag-iikot dala ang kariton, nangangalakal ng bote, plastik, at lumang bakal. Sa bawat piraso ng basurang kanyang pinupulot, doon siya kumukuha ng pag-asang balang araw ay mababago rin ang kanyang buhay.

Hindi man marangya, kilala si Lando sa baryo bilang mabait, magalang, at masayahin. Kaya’t hindi kataka-taka na mahal siya ng mga bata at iginagalang ng mga matatanda. Ngunit isang araw, nagbago ang ihip ng hangin nang dumating sa baryo si Sarah, ang bagong guro sa pampublikong paaralan.

Si Sarah ay matalino, mahinhin, at may kakaibang ganda na agad pumukaw sa atensyon ng lahat—lalo na ni Lando. Sa unang pagkikita pa lamang, tila umikot ang mundo ni Lando. Hindi niya maipaliwanag kung bakit, ngunit alam niyang kakaiba ang tibok ng puso niya para sa dalaga.

Sa kabila ng takot at kaba, naglakas-loob siyang lumapit kay Sarah. Dala niya ang ilang bulaklak na pinitas mula sa bakuran. Magalang niyang ipinakilala ang sarili, ngunit malamig ang naging tugon ng guro. Para kay Sarah, si Lando ay isa lamang basurero—isang taong walang kinabukasan, malayo sa kanyang mga pangarap.

Ngunit hindi nagpatinag si Lando. Araw-araw, dinadalhan niya ng prutas, ngiti, at mabubuting salita si Sarah. Umaasa siyang makikita ng dalaga ang katapatan sa likod ng kanyang maruming mga kamay. Subalit sa halip na pahalagahan, tinanggihan siya ni Sarah, paulit-ulit, hanggang sa dumating ang araw na tuluyang sinaktan ang kanyang puso.

Isang hapon, nagdala si Lando ng isang pulang rosas at liham ng kanyang damdamin. Ngunit imbes na tanggapin, tinawanan siya ni Sarah sa harap ng iba.

“Lando,” wika niya, “magbubuti ka lang. Huwag mong sayangin ang oras mo sa mga pangarap na hindi mo abot.”

Ang mga salitang iyon ay tumimo sa puso ni Lando na parang sibat. Hindi lamang siya tinanggihan—pinahiya pa siya. Lalong sumakit ang lahat nang kumalat sa baryo ang kwento ng “magbubuting umibig sa guro.” Tinawanan siya ng ilan, kinutya ng mga bata, at iniwasan ng mga dating kaibigan.

Ngunit sa halip na magtanim ng galit, pinili ni Lando na patunayan na mali sila. Sa katahimikan ng gabi, nag-ipon siya. Binili niya ang mga lumang libro at pinag-aralan ang mga ito. Sa bawat pahina, natutunan niya ang disiplina, pagtitipid, at pamumuhunan.
Araw sa umaga, magbubuti siya. Sa gabi, nag-aaral. Hindi siya tumigil.

Makalipas ang ilang buwan, ginamit niya ang naipon upang magsimula ng maliit na negosyo—isang tindahan ng prutas at gulay sa harap ng bahay. Sa kanyang sipag, kababaang-loob, at matapat na pakikitungo sa mga tao, unti-unting lumago ang kanyang negosyo.
Mula sa isang kariton, naging tricycle; mula sa tindahan, naging maliit na grocery. Hanggang sa kalaunan, nakilala siya bilang isa sa mga pinakamatagumpay na negosyante sa kanilang bayan.

Nang muling magbalik si Sarah sa baryo makalipas ang ilang taon, hindi niya inakalang ang dating magbubuti na kanyang hinamak ay siya na ngayong may-ari ng malaking tindahan na pinupuntahan ng lahat. Sa harap ng kanyang mga mata, nandoon si Lando—disente, mahinahon, at higit sa lahat, matagumpay.
Ngumiti ito sa kanya, hindi bilang panunumbat, kundi bilang pagpapatawad.

“Salamat, Sarah,” mahina ngunit may lalim na sabi ni Lando. “Kung hindi dahil sa sakit na ibinigay mo noon, baka hindi ko natutunang maniwala sa sarili ko.”

At sa sandaling iyon, napagtanto ni Sarah na ang tunay na halaga ng tao ay hindi nasusukat sa trabaho o estado sa buhay, kundi sa kakayahan nitong bumangon at magmahal ng totoo kahit nasaktan.