Lumaki si Liza sa isang maliit na bayan sa Laguna. Siya ay kilala bilang masipag, magalang, at higit sa lahat, mapagkakatiwalaan. Bata pa lamang siya ay kasama na niya ang kanyang pinakamatalik na kaibigan na si Carla. Magkasama silang lumaki—magka-eskwela, magka-barkada, at halos magkadugo na kung ituring. Para kay Liza, si Carla ang kapatid na hindi niya nagkaroon.

Ngunit magkaiba ang kanilang pananaw sa buhay. Si Liza, kuntento sa simpleng pamumuhay at masayang pamilya. Si Carla naman, laging nangangarap ng marangyang buhay, magarang bahay, at lahat ng bagay na nakikita niya sa social media. Doon nagsimula ang agwat ng kanilang mga pangarap, ngunit nanatili silang magkaibigan.

Isang araw, natanggap ni Liza ang balita na ipinamana sa kanya ng kanyang tiyahin mula sa Amerika ang malaking halaga ng pera—halos hindi siya makapaniwala. Ang perang ito ang magiging daan upang mapalago niya ang maliit na negosyo ng kanyang pamilya. Ngunit ang balitang ito ay hindi niya inaasahang makakarating sa pandinig ni Carla.

Sa unang pagkakataon, nakita ni Liza ang kakaibang tingin ng kanyang kaibigan. “Grabe, Liza, ang swerte mo naman! Ang dami mong pera. Siguro naman, hindi mo na ako makakalimutan, ‘no?” pabirong sabi ni Carla, ngunit ramdam ni Liza na may bigat ang mga salita.

“Carla, hindi magbabago ang lahat. Magkaibigan pa rin tayo,” sagot ni Liza, walang kamalay-malay sa binabalak ng kaibigan.

Lumipas ang ilang linggo, dumating ang gabi na hindi niya makakalimutan. Galing siya sa bayan upang bumili ng gamit para sa bagong bubuksang tindahan. Malapit na siyang umuwi nang maramdaman niyang may sumusunod sa kanya. Sa dilim ng kalsada, biglang may mga lalaking bumangon mula sa anino at tinutukan siya ng kutsilyo.

“Ang pera mo, ibigay mo!” sigaw ng isa. Nanginginig si Liza, hindi niya alam kung saan siya hihingi ng tulong. Ngunit higit pa sa lahat, nanlumo siya nang lumabas mula sa anino si Carla.

“Carla…? Ikaw…?” halos hindi makapaniwala si Liza.

Ngumiti si Carla, malamig at puno ng inggit. “Pasensya na, Liza. Kailangan ko lang ng pagkakataon para makaangat. At ikaw ang magiging susi.”

Parang gumuho ang mundo ni Liza. Ang taong pinagkatiwalaan niya, siya palang maglalagay sa kanya sa kapahamakan. Ngunit bago pa man siya malapitan ng mga lalaki, isang malakas na tahol ang umalingawngaw. Mula sa likod, dumating ang aso niyang si Buddy—isang aspin na ilang taon na niyang kasama.

Lumundag si Buddy at kinagat ang isa sa mga lalaking may hawak ng kutsilyo. Nagkagulo. Ang iba ay nagsisigaw habang pinoprotektahan ni Buddy ang kanyang amo. Sa kabila ng pagtulak at pananakit sa kanya, hindi umatras ang aso. Ginamit niya ang buong lakas para ipagtanggol si Liza.

Nakapagtawag ng pansin ang kaguluhan. Dumating ang ilang kapitbahay at agad tumakbo ang mga lalaki, kasama si Carla na hindi makatingin kay Liza. Naiwan si Liza sa gitna ng kalsada, nanginginig, yakap-yakap si Buddy na sugatan ngunit buo pa rin ang loob.

“Buddy… salamat… kung wala ka, baka…” hindi na natapos ni Liza ang sasabihin. Napahagulgol siya habang hinahaplos ang ulo ng tapat na aso.

Kinabukasan, kumalat ang balita sa buong bayan. Laking gulat ng lahat nang malamang mismong kaibigan ni Liza ang nagtaksil sa kanya. Maraming nagalit kay Carla, ngunit higit na mas mabigat ang naramdaman ni Liza—hindi galit, kundi matinding kalungkutan at pagkadismaya.

Pinagamot niya si Buddy at halos hindi ito iniwan sa ospital ng hayop. Sa bawat araw na kasama niya ang aso, mas napagtanto niya na kung minsan, mas totoo pa ang pagmamahal ng hayop kaysa sa mga taong tinatawag nating “kaibigan.”

Lumipas ang panahon, unti-unting nakabangon si Liza. Sa tulong ng perang ipinagkatiwala sa kanya ng tiyahin at sa suporta ng kanyang pamilya, napalago niya ang negosyo. Ang maliit na tindahan ay naging isang café, at doon siya nakilala bilang masipag na babae na hindi nagpadaig sa pagtataksil.

Si Buddy, kahit may peklat mula sa sugat, ay nanatiling masigla at tapat. Madalas na bumibisita ang mga tao sa café hindi lamang para sa masarap na pagkain, kundi para makita rin ang asong naging simbolo ng katapatan.

Isang gabi, habang nakaupo si Liza sa harap ng café at pinapanood ang mga bituin, nilapit niya si Buddy at hinaplos ito. “Alam mo, Buddy… sa mundo, may mga taong gagamitin ka, tatraydorin ka, pero may isa ring hindi ka iiwan. At ikaw ‘yon. Ikaw ang nagpapaalala sa akin na may pag-asa pa rin.”

At sa mga mata ni Buddy, nakita niya ang uri ng pagmamahal na hindi matitinag ng pera, inggit, o pagtataksil. Isang pagmamahal na walang kapalit—tunay at wagas.

At doon nagtapos ang kuwento. Hindi sa sakit ng pagtataksil, kundi sa bagong simula ng katapatan, kasama ang asong nagligtas hindi lamang sa kanyang buhay, kundi pati sa kanyang puso.