Sa isang marangya at tahimik na libing na dinaluhan ng mga kilalang personalidad, kaanak, at mga kaibigan ng isang kilalang milyonaryo, inaasahang magiging solemn at maayos ang lahat. Isang pag-alaala sa babaeng minahal ng marami, isang pamamaalam na puno ng respeto at lungkot.

Ngunit ang katahimikan ay napunit nang isang boses ng bata ang biglang sumigaw mula sa likuran—isang sigaw na yumanig sa buong seremonyang nagpahinto sa lahat.

“Peke ang kabaong! Hindi siya patay! Hindi patay si Mama!”

Napatigil ang pari. Napalingon ang mga tao. At ang milyonaryo—si Don Ricardo—biglang nanigas, parang binuhusan ng nagyeyelong tubig.

Ang batang sumisigaw ay si Eli, walong taong gulang, anak ng yumaong asawa ni Don Ricardo sa unang kasal. Tahimik at mahiyain na bata si Eli, at hindi kailanman nagwala o nagsalita nang ganito sa publiko. Kaya’t ang sigaw niya ngayon ay hindi binale-wala ng kahit sino.

Pero ano ba ang nagtulak sa isang batang tulad niya upang iharap ang sarili sa gitna ng libing at iproklama na ang ina niya… ay buhay?

Dalawang araw bago ang libing, napansin ni Eli ang kakaibang pag-uugali ng mga tao sa paligid. Hindi siya pinapalapit sa katawan ng ina. Hindi siya hinayaang magpahinga sa kwartong pinaglamayan. At bawat tanong niya, “Pwede ko ba siyang makita?” ay sinusundan ng sagot na, “Anak, magandang alalahanin mo siya sa huling itsura na nakikita natin ngayon.”

Ngunit higit sa lahat, ang kabaong ay nakasarado mula simula hanggang dulo.

“Bakit po naka-sealed?” tanong ng guro ni Eli, na dumalo rin sa lamay.

“Sealed casket request ng pamilya,” sagot ng isang tauhan ng funeral home, pero bakas ang kaba sa tinig nito.

At doon nagsimulang dumaing ang puso ng bata.

Hindi mapakali si Eli. Minsan, narinig niyang nag-uusap ang dalawang kasambahay.

“Huwag kang maingay. Baka malaman ng bata.”

“Ano ba talaga ang nangyari? Bakit ayaw pa rin ipakita?”

“Basta. Sundin na lang natin si Don Ricardo.”

Hindi man niya lubos na nauunawaan, ramdam ni Eli ang bigat ng mga lihim sa paligid. At nang gabi bago ang libing, nakakita siya ng isang bagay na nagpabago sa lahat.

Habang umiiyak sa veranda, nakita nito ang isang pickup truck na pabalik-balik sa likod ng mansion. Sakay nito ang tatlong lalaki, at tila may binubuhat na kung ano mula sa basement. Nang sinilip niya, nakita niyang parang may ilaw at ingay ng kagamitan sa loob—parang may ginagawa, parang may gumagalaw.

Hindi niya alam ang ibig sabihin. Pero alam niyang may mali.

Sa mismong araw ng libing, habang hawak ang isang bulaklak para ilapag sa kabaong ng ina, biglang may mabigat na tanong na pumasok sa isip ng bata.

“Kung patay si Mama… bakit hindi ko siya makita?
Bakit parang may tinatago sila?”

At sa gitna ng takot at pagkalito, naramdaman niya ang isang bagay—isang init, isang bulong, isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag.
Parang may nagsasabing, “Anak, hanapin mo ako.”

Hindi niya napigilan. Hindi niya napigilang sumigaw.

“PEKE ANG KABAONG NA ’YAN! Hindi siya patay! Si Mama… buhay pa!”

Nagkagulo ang lahat.
May sumigaw na security.
Ang ilan, natawa nang pilit.
Ang iba, hindi makapagsalita—lalo na’t nakita nilang nanginginig ang milyonaryong si Don Ricardo.

Lumapit ang pari kay Don Ricardo. “Sir… anong ibig sabihin nito?”

Hindi makatingin si Don Ricardo sa pari, hindi rin sa mga bisita, at higit sa lahat—hindi kay Eli.
Niyakap ng guro ang bata, habang hinaharangan ng security para mapalayo ito sa kabaong.

Pero bago pa man madala si Eli palabas, isang matandang tiyahin ng yumao ang biglang sumigaw:

“Hayaan n’yo siyang magsalita! Ang bata ay hindi magsisinungaling nang ganito!”

Pumutok ang tensyon.
Ang mga tao, nagbulungan.
At doon, napansin nila ang isang pangyayari na hindi dapat mangyari sa isang sealed casket.

Umuga ang kabaong. Mahina… pero malinaw.

Umuga.
Parang may kumakalabit sa loob.

Napahawak ang pari sa dibdib.
Napaluhod ang ilang kamag-anak.
At si Eli—hindi tumakbo. Hindi natakot.

Umiyak siya.
Umiyak nang may pag-asa.

“Sabi ko sa inyo… si Mama ’yon. Buhay ang Mama ko.”

Agad na nagmadali ang dalawang nurse. Pinahinto ang seremonya. Tinawag ang embalsamador. Tinawag ang doktor.

Pero bago pa man maitabi ang kabaong upang buksan, umalingawngaw ang isang sigaw mula sa gilid ng tent:

“Walang magbubukas niyan!” bulyaw ni Don Ricardo.

Namula ang mukha niya. Nanginginig ang kamay.
Hindi niya inaasahang biglang didiretso ang mga pangyayari.

“Walang magbubukas niyan kung ayaw n’yong—”

Pero naputol ang pagsasalita niya nang biglang tumakbo ang tatlong tao mula sa likod ng sementeryo—mga pulis.
May dala silang papel.

“Search order for the remains,” sabi ng isa.

At iyon ang nagpalamig sa lahat.

Ang tanong:
Buhay ba talaga ang ina?
Peke ba ang kabaong?
At bakit ganito kahigpit ang paghawak ng milyonaryo sa katawan ng asawa niya?

Isang bata ang nagpatigil sa libing.
Isang kabaong ang umuga.
At isang milyonaryo ang nanginginig.

Pero ang katotohanan?
Nasa mismong loob ng kahong ayaw buksan—at sa pusong alam ng bata kung sino ang dapat paniwalaan.