Sa bawat tagumpay ni Manny Pacquiao, may mga taong tahimik na nagmamasid sa likod ng kanyang kasikatan — kabilang dito ang kanyang sariling pamilya. Ngunit kamakailan, sa panayam ng Kapuso Mo, Jessica Soho Podcast, muling umalingawngaw ang kwento ng isa sa mga taong malapit sa kanya: si Eman Pacquiao, ang kapatid na minsan ding pinangarap makamit ang tagumpay sa mundo ng boxing. Ngunit bago niya narating ang entablado ng kanyang sariling laban, dinaanan muna niya ang mga mapapait na karanasang naghubog sa kanyang pagkatao.

Ayon kay Eman, hindi naging madali ang kanyang kabataan. Lumaki siya sa hirap, tulad ni Manny, ngunit mas mabigat umano ang pasang emosyonal na dinadala niya. “Bata pa lang ako, alam ko na kung gaano kahirap mabuhay nang walang kasiguraduhan sa kinabukasan,” aniya. Habang si Manny ay unti-unting umaangat sa boxing, si Eman naman ay naiwan sa likod — pilit na hinahanap ang sariling direksyon sa buhay.

Hindi madali para kay Eman na mabuhay sa anino ng isang napakatanyag na kapatid. Maraming tao ang may inaasahan sa kanya — na dapat ay maging kasinggaling o kasingtatag ni Manny. Ngunit ayon sa kanya, iyon mismo ang naging dahilan ng kanyang pagkalito at pagkabigo. “Lahat ng tao, inaasahan na magiging katulad ako ni Kuya. Pero iba ako. Iba ang mga pinagdaanan ko,” pahayag niya sa podcast.

Dahil sa matinding pressure, dumating sa punto na halos sumuko na siya. Naranasan niyang magutom, mawalan ng direksyon, at maramdaman na tila walang nakakaintindi sa kanya. May mga panahong pinili niyang lumayo — hindi dahil sa galit, kundi dahil sa paghahanap ng sarili. “Hindi ko gustong tumakas, pero minsan, kailangan kong mapag-isa para maintindihan kung sino talaga ako,” dagdag pa ni Eman.

Ngunit sa kabila ng lahat, ang dugo ng Pacquiao ay hindi basta sumusuko. Sa tulong ng pananampalataya at suporta ng ilang kaibigan, unti-unti niyang natutunan ang disiplina at determinasyon na minsang nagtulak kay Manny sa tagumpay. Doon niya naisip na subukan muli ang boxing — hindi bilang kapatid ni Manny Pacquiao, kundi bilang si Eman na may sariling kwento.

Ngunit bago siya makapasok sa ring, marami pa siyang kailangang harapin. Mula sa mga pagdududa ng mga tao hanggang sa sariling takot, kinailangan niyang buuin muli ang kanyang kumpiyansa. Sa panayam, emosyonal niyang inamin na minsan ay naramdaman niyang “hindi sapat” ang kanyang sarili. Ngunit ngayon, dala ng mga sugat ng nakaraan, mas matatag na raw siya at mas determinado.

“Ang boxing para sa akin, hindi lang laban ng kamao. Laban ito ng loob,” sabi ni Eman. “Hindi mo kailangang maging kasing galing ni Kuya Manny para masabing matagumpay ka. Ang importante, nilabanan mo ang sarili mong takot.”

Ang mga salitang ito ay tumimo sa mga tagapakinig ng podcast. Marami ang naantig sa katapatan at kababaang-loob ni Eman. Sa kabila ng pagkakaiba nila ni Manny, kapwa nila pinatunayan na ang tagumpay ay hindi nasusukat sa pera o titulo, kundi sa kakayahang bumangon pagkatapos ng pagkatalo.

Ngayon, abala si Eman sa pagpapatibay ng kanyang sarili bilang isang inspirasyon sa kabataan. Hindi man siya umabot sa kasikatan ng kanyang kapatid, nag-iiwan siya ng mensaheng mas malalim: na sa bawat tao, may kanya-kanyang laban na kailangang pagdaanan. Ang mahalaga, huwag sumuko kahit gaano kasakit ang nakaraan.

Sa pagtatapos ng panayam, ibinahagi ni Eman ang kanyang panalangin: “Hindi ko kailangang maging sikat. Gusto ko lang maramdaman ng mga tao na kahit ilang beses kang madapa, pwede ka pa ring bumangon. Tulad ni Kuya, gusto kong maging inspirasyon — pero sa sarili kong paraan.”

Ang kwento ni Eman Pacquiao ay isang paalala na ang tagumpay ay hindi eksklusibo sa mga kilala o tanyag. Ito ay para sa lahat ng taong patuloy na lumalaban sa tahimik na laban ng buhay — mga taong, tulad ni Eman, ay nagpapatuloy kahit ilang beses nang nasaktan.