Sa isang iglap, nagbago ang lahat.

Isang batang wala pang apat na taong gulang ang naanod ng agos sa isang ilog malapit sa kanilang tahanan. Isang napakasimpleng araw sana iyon, ngunit nauwi sa trahedyang walang makakalimot—lalo na ang kanyang mga magulang, na ngayo’y dinudurog ng matinding pagsisisi at pangungulila.

Ayon sa mga nakasaksi, ilang minuto lang daw na hindi nakita ng magulang ang bata. Naglalaro lamang ito sa gilid ng bahay, malapit sa ilog na palaging inaakala nilang “ligtas.” Pero sa edad na tatlong taon pababa, ang isang munting hakbang palapit sa panganib ay maaari nang maging huli.

Wala pa raw limang minuto, at nang mapansin nilang wala ang bata, nagsimula na silang maghanap. Ang kanilang panawagan ay bingi sa tugon. Hanggang sa may sumigaw mula sa ilog. May nakita silang anino sa tubig.

Dali-dali silang lumusong, nanginginig sa takot, pilit iniahon ang bata. Ngunit ang munting katawan ay malamig na. Wala nang pulso. Wala nang hininga.

Walang salitang sapat para ilarawan ang sakit ng isang magulang na nawalan ng anak—lalo na kung ang pagkakawala ay dulot ng isang bagay na puwedeng iwasan.

Hindi ito ang unang beses na may ganitong insidente. Paulit-ulit na itong nangyayari sa iba’t ibang bahagi ng bansa—mga batang nalunod, naanod, napahamak—lahat dahil sa ilang minutong pagkawala ng atensyon.

Oo, minsan ay hindi natin maiwasang mapagod bilang magulang. Minsan, kailangan natin maglaba, magluto, o tumugon sa isang tawag. Ngunit ang trahedyang ito ay isang matinding paalala: sa mga batang edad 3 pababa, bawat segundo ay mahalaga. Isang kisapmata lang ang pagitan ng buhay at kapahamakan.

Ang lugar kung saan nangyari ito ay matagal nang itinuturing na delikado, lalo na kapag tag-ulan at mataas ang tubig sa ilog. Marami na raw ang nakaranas ng panganib doon, ngunit dahil sa kakulangan ng babala o proteksyon gaya ng bakod, patuloy pa rin ang banta sa mga residente.

Napakahirap isipin na habang abala tayo sa mga gawain, maaaring sa likod ng bahay, may panganib nang lumalapit sa ating anak. Minsan, sa sobrang tiwala natin na “malapit lang naman sila,” nakakalimutan natin na hindi sapat ang malapit. Dapat ay kasama, nakikita, at binabantayan.

Ang trahedyang ito ay nagsisilbing matinding paalala hindi lamang sa mga magulang, kundi sa buong komunidad. Kailangang mas maging maingat, mas maging mapagmatyag. Hindi lang responsibilidad ng nanay o tatay ang kaligtasan ng bata—lahat ng nasa paligid, kaibigan, kapitbahay, dapat ay may malasakit.

Kung may ilog, sapa, o kahit anong mapanganib na lugar malapit sa inyong bahay, huwag baliwalain ang banta. Maglagay ng bakod. Magpaalala sa isa’t isa. Mag-rotate sa pagbantay kung maraming bata. At higit sa lahat, huwag isiping sapat na ang ilang sulyap—dapat ay tuloy-tuloy ang pagmamatyag.

Ang batang ito, sa murang edad, ay hindi na nabigyan ng pagkakataong makapaglaro pa, makapag-aral, at makamit ang kanyang mga pangarap. Isang buhay ang nasayang, isang pamilya ang nabiyak, at isang komunidad ang nabigla.

Sa kanyang pagkamatay, sana’y may mabuhay na kamalayan. Na hindi lang ito kwento ng isang bata na nalunod. Ito’y kwento ng kapabayaan na hindi na dapat maulit. Ito’y paalala sa bawat isa sa atin, lalo na sa mga may maliliit na anak: huwag kailanman iwaglit ang pagbabantay. Kahit sandali lang. Dahil minsan, ang ilang segundo lang… ay panghabambuhay ang kapalit.