Ang Kwento ni Sonia — ang Babaeng Inakalang Ibinenta, Pero Pinili ng Tadhana**

Ako si Sonia Laxamana, 22 taong gulang. Mula sa isang simpleng pamilya sa probinsya. Masaya kami noon—may maliit kaming karinderya, masipag si Papa, mabait si Mama, at may dalawang nakababatang kapatid na estudyante. Pero lahat ‘yon, gumuho nang isang araw ay masunog ang aming tindahan dahil sa faulty wiring. Kasabay noon, na-diagnose si Mama ng breast cancer. Napilitan si Papa na mangutang. Lumobo ang interes. Unti-unti kaming nalunod sa problema.

Hanggang sa dumating si Don Ernesto Velarde — 68 anyos, balo, may-ari ng isang kilalang kompanya ng semento. Ayon sa tagapamagitan, nakita raw niya ang larawan ko habang nagboboluntaryo sa outreach ng simbahan. Napansin daw niya ang “bait” at “ganda” ko. At ang kapalit? Pakasalan ko raw siya. Sagot niya lahat ng utang, pagpapagamot ni Mama, at kinabukasan naming magkakapatid.

Ayoko. Ayoko talaga. Pero nang marinig kong kailangan nang ma-chemo si Mama at wala na kaming pambayad, tumango na lang ako habang umiiyak. “Basta’t hindi na kayo mahihirapan…” bulong ko.

Ang Kasal

Ikinasal kami sa isang simbahan sa Tagaytay. Lahat sosyal. Kumpleto. Lahat masaya—maliban sa akin. Sa bawat hakbang ko papunta sa altar, ramdam ko ang bigat sa puso. Wala akong ama sa altar, dahil hindi niya kinaya ang desisyon ko. Si Mama lang ang nandoon, naka-wheelchair, lumuluha rin. “Pasensiya na, Ma,” bulong ko sa sarili.

Hindi ko man ginusto, tinanggap ko ang pagiging asawa sa papel ng isang taong halos triple ng edad ko. Akala ko, iyon na ang magiging kapalit ng buhay na pinangarap ko — isang pag-ibig na hindi ko kailanman makakamtan.

Ang Wedding Night…

Pagdating namin sa isang mamahaling hotel, tinulungan ako ng mga staff na magbihis ng nightgown. Nanginginig ang mga kamay ko. Sa isip ko, ito na yata ang simula ng kabusugan sa katawan at kalungkutan sa puso. Habang nasa loob ako ng banyo, humarap ako sa salamin at tinanong ang sarili, “Ito ba talaga ang buhay na gusto kong bayaran ng luha?”

Pero paglabas ko ng banyo… halos himatayin ako.

Sa halip na si Don Ernesto ang bumungad sa akin sa kama… isang batang lalaki ang nandoon — 28 anyos, matangkad, maginoo, at may matalim ngunit malungkot na tingin.

“Sino ka?!” halos sigaw kong tanong.

Tumayo siya. Nilapitan ako, dahan-dahan. “Ako si Elijah Velarde,” aniya, “anak ni Don Ernesto. At… ako ang tunay mong mapapangasawa.”

Ang Lihim

Ayon kay Elijah, terminally ill na ang ama niya. May taning na. Matagal na raw gustong iwan ni Don Ernesto ang kompanya at kayamanan sa isang “asawang may puso”—isang taong hindi lang habol sa yaman. Nakita niya raw ako, hindi bilang biktima, kundi bilang pag-asa para sa anak niya.

“Hindi mo ba naisip kung bakit wala kang pinapipirmahang pre-nup? Bakit ako ang naglagay ng singsing sa daliri mo sa altar, hindi si Papa?” tanong ni Elijah. “Dahil ako talaga ang inihahanda niyang ipamana sa’yo. Gusto niyang makilala kita… bago siya mawala.”

Hindi ako nakapagsalita. Hindi ko alam kung magagalit ako o matatakot. Pero higit sa lahat… may ibang tibok sa puso ko nang makita ko siya. Maamo. Malungkot. At totoo.

Muling Pagsibol

Lumipas ang mga linggo. Dito na ako nanirahan sa mansyon. Si Don Ernesto ay laging naka-wheelchair pero masayahin. Tuwing Linggo, kumakain kami ng sabay. Pinakilala ako sa mga taong tila pamilya na rin nila. At si Elijah… araw-araw ko siyang nakakasama. Hindi siya mapang-angkin. Hindi siya mapagsamantala. Pinag-aral pa niya ako muli. Inalalayan niya ako sa bawat araw na nais kong tumakas.

Isang araw, habang sabay kaming nagluluto, tinanong niya ako:
“Kung hindi ka pinilit ng sitwasyon… pipiliin mo ba pa rin akong mahalin?”

Tumingin ako sa kanya. “Hindi kita agad pipiliin… pero araw-araw mo akong pinipili, kaya natuto akong mahalin ka.”

Umiyak siya. Doon ko siya unang niyakap ng kusa. Walang kasunduan. Walang obligasyon. Puro puso.

Ang Huling Biyaya ni Don Ernesto

Ilang buwan matapos ang kasal, pumanaw si Don Ernesto sa ospital. Tahimik. Payapa. Naiwan sa akin ang sulat:

“Sonia, salamat at tinanggap mo ang anak ko — hindi dahil sa yaman, kundi sa puso. Sa’yo ko iniwan ang kompanya, hindi dahil sa pagiging asawa, kundi dahil nakita kong ikaw ang may malasakit. Mahal ka niya. At ngayon, alam kong may pag-ibig kayong hindi mabibili ng salapi.”

Naiyak ako. At doon, pinangako ko sa sarili ko: hindi ko ito ikakahiya.

Ngayon

Ako si Sonia Velarde — dating batang ipinakasal sa isang lolo, pero ngayo’y isang babaeng minahal ng anak ng lolo. Isa akong negosyante. Isang partner. Isang babae na pinili, hindi binili.

Minsan, ang iniisip mong dulo ay simula pala ng pinakamagandang kabanata ng buhay mo.

ARAL NG KWENTO:

Hindi lahat ng kasal ay dahil sa pagmamahalan sa simula, pero pwedeng ito’y magbunga ng pag-ibig na mas totoo kaysa sa mga fairytale. Minsan, ang sakit ay daan para makita mo kung sino talaga ang ipinagdarasal mong dumating.

Hindi lahat ng pinilit, ay walang saysay. At hindi lahat ng mayaman, ay walang puso.