Ang taunang anibersaryo ng Del Fuego Group of Companies ay ang pinakahihintay na social event ng taon. Isang gabi ng karangyaan, kapangyarihan, at mga pekeng ngiti. Ang hardin ng mansyon ni Don Ricardo del Fuego, ang misteryoso at biyudong CEO, ay ginawang isang paraiso ng mga ilaw at musika. Ang buffet table ay isang bundok ng mga pinakamasasarap na pagkain, sapat para pakainin ang isang maliit na baryo.

Sa isang sulok, malapit sa kusina, tahimik na nagtatrabaho si Nelia. Isa siya sa mga “extra” na waiter na kinuha para sa gabing iyon. Sa edad na dalawampu’t pito, si Nelia ay isang single mother sa isang anim na taong gulang na batang lalaki, si Leo. Ang kanyang buhay ay isang walang-tigil na pagkayod. Sa umaga, isa siyang janitress sa isang opisina. Sa gabi, tumatanggap siya ng mga extra-extra, tulad nito, para lamang madagdagan ang kanilang panggastos, lalo na para sa gamot ni Leo na may hika.

Habang nagliligpit siya ng mga platong halos hindi nagagalaw, ang kanyang puso ay naninikip. Ang isang piraso ng lechon na itatapon lang ay katumbas na ng isang linggong ulam para sa kanila. Ang kanyang tiyan ay kumakalam, ngunit ang kanyang isip ay nasa kanyang anak, na iniwan niya sa isang kapitbahay. ‘May pagkain na kaya si Leo?’

Sa pagtatapos ng gabi, habang paalis na ang mga bisita at ang mga waiter ay nagsisimula nang magligpit, isang desperadong ideya ang pumasok sa isipan ni Nelia. Nilunok niya ang kanyang hiya. Kailangan niyang gawin ito. Para kay Leo.

Nakita niya si Don Ricardo na nag-iisang nakatayo sa tabi ng fountain, nakatingin sa malayo, ang kanyang mukha ay nababalot ng isang malalim na kalungkutan na hindi bagay sa kanyang yaman.

Nanginginig na lumapit si Nelia.

“Excuse me po, Sir,” mahina niyang sabi.

Lumingon si Don Ricardo, ang kanyang mga mata ay matalas at malamig. “What is it?”

“Ako po si Nelia, isa po sa mga waiter. Pasensya na po sa abala. Mayroon lang po sana akong isang pakiusap.”

Tumaas ang kilay ng milyonaryo, halatang naiinis.

“Yung… ‘yung mga tirang pagkain po,” utal na sabi ni Nelia. “Marami po kasing natira. Itatapon lang din po. Naisip ko lang po sana… kung… kung puwede po bang sa amin na lang ng anak ko?”

Sa isang sandali, ang mundo ay tila huminto. Ang ilang mga natitirang bisita at mga staff na nakarinig ay napatingin, na may halong pagkadiri at awa.

Inasahan ni Nelia ang isang pagalit na “Hindi!” o isang mapanuyang tawa.

Ngunit si Don Ricardo ay hindi nagsalita. Tinitigan lang niya si Nelia, mula ulo hanggang paa, na para bang sinusuri niya ang kanyang kaluluwa. At pagkatapos, isang bagay na hindi inaasahan ang kanyang ginawa.

“Sumunod ka sa akin,” sabi niya.

Naglakad siya, hindi patungo sa kusina, kundi patungo sa engrandeng buffet table. Sa harap ng lahat, kumuha si Don Ricardo ng isang malinis at malaking lalagyan. Siya mismo. Ang bilyonaryong hindi kailanman humawak ng sandok sa buong buhay niya.

Isa-isa, maingat niyang inilagay sa lalagyan ang mga pinakamasasarap na pagkain—ang lechon, ang paella, ang mga mamahaling steak, at maging ang mga dessert. Hindi mga tira. Kundi ang mga hindi pa nagagalaw.

Ang lahat ay napanganga.

Nang mapuno ang lalagyan, ibinigay niya ito kay Nelia.

“Heto,” sabi niya, ang kanyang boses ay hindi na malamig, ngunit mayroon pa ring bigat. “At heto pa.” Kumuha siya ng isang makapal na sobre mula sa kanyang bulsa at inabot ito kay Nelia. “Umuwi ka na. At bukas, bumalik ka dito. Mag-usap tayo.”

Hindi makapaniwala si Nelia. Umuwi siyang dala-dala ang isang bundok ng pagkain at isang sobreng naglalaman ng sampung libong piso, ngunit ang kanyang isip ay puno ng pagtataka.

Kinabukasan, bumalik siya sa mansyon. Sa pagkakataong ito, hindi siya pumasok sa service entrance. Ipinasok siya sa malaking pinto at dinala sa opisina ni Don Ricardo.

“Maupo ka, Nelia,” sabi ng milyonaryo. “Gusto kong malaman ang iyong kwento.”

At doon, isinalaysay ni Nelia ang kanyang buhay. Ang pag-alis ng kanyang asawa. Ang kanyang pakikipaglaban para kay Leo. Ang kanyang mga pangarap na makapagtapos ng pag-aaral, na naudlot.

Habang nakikinig si Don Ricardo, isang pamilyar na sakit ang kanyang naramdaman.

“Alam mo ba, Nelia,” sabi niya. “Ang party kagabi… ay para sa kaarawan ng aking asawa. Ang kanyang ika-limang anibersaryo ng kamatayan.”

Ikinuwento niya ang tungkol sa kanyang asawang si Martha. Isang babaeng nagmula rin sa hirap, ngunit may isang pusong puno ng kabutihan. Si Martha ang kanyang inspirasyon, ang kanyang konsensya. Ngunit kinuha ito ng sakit na cancer.

“Bago siya namatay,” patuloy ni Don Ricardo, ang kanyang mga mata ay napuno ng luha sa unang pagkakataon. “Mayroon siyang isang habilin. ‘Ricardo,’ sabi niya, ‘huwag mong hayaang patigasin ng yaman ang iyong puso. Huwag mong kalimutan kung saan tayo nanggaling.’ Ngunit nabigo ako sa kanya. Ikinulong ko ang sarili ko sa toreng ito. Nakalimutan kong tumingin sa ibaba.”

“Ang iyong pakiusap kagabi, Nelia… ay hindi pakiusap ng isang pulubi. Ito ay ang boses ng aking asawa. Isang sampal mula sa langit. Isang paalala.”

Tumingin siya kay Nelia. “Gusto kitang tulungan. Ngunit hindi sa pamamagitan ng limos.”

Inalok niya si Nelia ng isang pambihirang pagkakataon. Isang scholarship. Popondohan niya ang pag-aaral ni Nelia sa kursong gusto nito. At habang nag-aaral, bibigyan niya ito ng isang disenteng trabaho sa kanyang kumpanya, na may sahod na sapat para sa kanila ni Leo. At si Leo, ipapasok niya sa pinakamagandang eskwelahan.

“Bakit po?” umiiyak na tanong ni Nelia.

“Dahil kailangan ko ng tulong mo, Nelia,” sagot ni Don Ricardo. “Tulungan mo akong alalahanin kung paano muling maging isang tao. Maging konsensya ko. Maging kaibigan ko.”

Nagsimula ang isang pambihirang ugnayan sa pagitan ng dalawang taong nagmula sa magkaibang mundo. Si Nelia ay nag-aral nang mabuti, at ang kanyang talino sa negosyo ay mabilis na lumabas. Mula sa pagiging isang simpleng clerk, umangat siya. Ngunit higit sa trabaho, naging matalik silang magkaibigan ni Don Ricardo.

Sila ang naging pamilya ng isa’t isa. Si Don Ricardo ang naging lolo ni Leo. At si Nelia at Leo naman ang nagbigay ng kulay at tawa sa malungkot na mansyon.

Isang araw, pagkatapos ng graduation ni Nelia, tinawag siya ni Don Ricardo sa opisina nito.

“Nelia,” sabi niya. “Mayroon akong isang huling alok para sa iyo. Isang alok na hindi na tungkol sa trabaho.”

Lumuhod ang matandang milyonaryo. “Nelia… gusto mo bang maging Del Fuego?”

Ang dating pulubing humihingi lang ng tira ay ngayon ay inaalok na maging reyna ng isang kaharian.

Hindi agad sumagot si Nelia. Tumingin siya sa labas ng bintana, sa malawak na hardin. Naalala niya ang gabi ng kanyang desperasyon. At naintindihan niya.

Ang buhay ay parang isang engrandeng handaan. Mayroong mga taong kumukuha nang higit pa sa kanilang kailangan, at mayroong mga taong nagtitiyaga na lang sa mga tira. Ngunit kung minsan, ang kailangan lang ay isang tinig ng katapatan, isang pakiusap na nagmumula sa puso, para ipaalala sa lahat na ang biyaya ay mas masarap kapag ito ay pinagsasaluhan.

Ngumiti si Nelia. Isang ngiting puno ng pasasalamat, ng pag-asa, at ng isang bagong simula.

At ikaw, sa iyong palagay, ano ang naging sagot ni Nelia sa alok ni Don Ricardo? Dapat ba niyang tanggapin ang pag-ibig na iniaalok, o manatili na lang silang magkaibigan? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!