Ang kayamanan ay kayang magbigay ng kapangyarihan, ngunit minsan, ito rin ang nagbubulag sa puso. Sa isang kilalang kumpanya sa Maynila, isang bilyonaryong CEO ang naging laman ng balita matapos niyang insultuhin ang isang janitor sa harap ng kanyang mga empleyado—hindi niya alam, ang taong minamaliit niya ang magpapahiya sa kanya sa paraang hindi niya kailanman malilimutan.

Isang Lunes ng umaga, dumating si Daniel Vergara, CEO ng VerTech Industries, sa opisina. Tulad ng nakagawian, naka-itim na suit, mamahaling relo, at bitbit ang awtoridad na parang hari. Kilala si Daniel bilang matalino at mahusay sa negosyo, ngunit kilala rin sa pagiging arogante at walang pakundangan sa mga taong mababa sa kanya.

Habang naglalakad siya sa lobby, napansin niya ang isang janitor na naglilinis sa gilid. Ang pangalan nito, ayon sa ID badge, ay Ramon. Nakasuot ito ng lumang uniporme, may tagpi sa laylayan, at tila pagod ngunit patuloy sa trabaho.

“Hoy, ikaw!” sigaw ni Daniel. “Ang kalat ng sahig. Ito ba ang klase ng trabaho na pinagkakakitaan mo? Ganyan ka ba ka-inutil?”

Tahimik lang si Ramon, mahinahong tumingin sa kanya. “Pasensiya na po, sir. Nililinis ko pa lang po. Medyo natagalan kasi basa ang mop.”

Ngunit imbes na makinig, lalo pang nagtaas ng boses ang CEO. “Kung hindi mo kaya ang trabaho mo, marami pang ibang janitor diyan na mas mahusay sa’yo. Hindi ka ba nahiya sa hitsura mo? Hindi bagay sa opisina ko ang mga tamad!”

Tahimik lang na ngumiti si Ramon. Sa halip na sumagot, yumuko ito at ipinagpatuloy ang trabaho. Ang mga empleyado sa paligid ay napayuko rin—wala ni isa ang naglakas-loob magsalita.

Ngunit isang araw ang lumipas, isang pangyayari ang tuluyang bumago sa lahat.

Sa isang malaking corporate event ng kumpanya, ipapakilala raw ng chairman ng board ang bagong major investor ng VerTech Industries. Lahat ay sabik—lalo na si Daniel, dahil ito ang inaasahan niyang magpapatatag pa ng kanyang reputasyon bilang pinakamahusay na CEO.

Pagpasok ng investor, natigilan ang lahat. Isang lalaki, simple ang suot—polo shirt at maong. Ngunit halatang may dignidad sa tindig at tahimik na kumpiyansa sa kilos. Nang humarap ito sa entablado, bumukas ang ilaw, at nakita ng lahat… si Ramon.

Ang janitor.

Nagulat si Daniel, pati na ang buong board. Akala nila biro lang, pero nang ipinakita ng chairman ang mga dokumento, malinaw: si Engr. Ramon de Castro, dating janitor sa gusaling iyon, ang bagong major shareholder ng kumpanya—at dating co-founder ng kumpanyang binili ni Daniel ilang taon na ang nakalipas.

Napanganga si Daniel. Hindi niya alam kung ano ang mas masakit—ang pagkagulat, o ang hiya.

Tumayo si Ramon sa harap ng lahat, ngumiti, at nagsalita sa mikropono. “Maraming taon na ang nakalipas, nilinis ko rin ang sahig ng kumpanyang ito. Hindi ko inisip na babalik ako dito bilang isa sa mga may-ari. Pero sa panahong iyon, natutunan ko ang isang bagay: hindi sukatan ng halaga ng tao ang suot o trabaho niya. Ang respeto, dapat ibinibigay sa lahat.”

Habang nagsasalita si Ramon, napansin ng mga tao ang tattoo sa kanyang braso—isang maliit na simbolo na pamilyar sa mga unang nagtatag ng VerTech. Iyon ang marka ng mga orihinal na nagpatayo ng kumpanya, isang lihim na disenyo na tanging mga founder lang ang may karapatan isuot.

Tahimik ang buong silid. Si Daniel, tila natuyuan ng dugo. Ang lalaking tinawag niyang “inutil” ay isa palang haligi ng kumpanyang kanyang pinagmamalaki.

Pagkatapos ng talumpati, lumapit si Daniel kay Ramon, nanginginig pa ang kamay. “Pasensiya na ako… hindi ko alam—”

Ngunit pinigilan siya ni Ramon. “Hindi mo kailangang humingi ng tawad sa akin. Ang dapat mong baguhin ay kung paano ka tumingin sa mga tao.”

Mula noon, nagbago si Daniel. Hindi na siya ang dating CEO na bastos at mapangmata. Sa bawat empleyado, janitor man o guard, natutunan niyang magbigay galang. Madalas din siyang nakikitang naglilinis sa opisina tuwing gabi—bilang paalala sa kanya ng araw na itinuro sa kanya ng isang “janitor” ang tunay na kahulugan ng pagkatao.

Kumalat sa social media ang video ng pagkikita nila. Maraming netizen ang naantig, nagsasabing, “Ang kayamanan ay nawawala, pero ang kabutihan ng puso ay hindi.”

At sa likod ng bawat taong minamaliit, may kwentong maaaring mas dakila pa kaysa sa sinumang nakaupo sa taas.