Ang buhay ko ay parang isang modernong fairytale. Ako si Clara, isang simpleng dalaga na pinalad na umibig at ibigin ng isa sa mga pinakakilalang bilyonaryo sa bansa, si Marco de Villa. Nagkakilala kami sa isang art gallery, kung saan ako nagtatrabaho bilang isang curator. Ang kanyang pagiging maginoo, ang kanyang talino, at ang kanyang mga matang tila nakikita ang aking kaluluwa ay ang mga bagay na bumihag sa akin, hindi ang kanyang yaman.

Sa loob ng isang taon, ang aming relasyon ay perpekto. Ipinakilala niya ako sa kanyang mundo ng karangyaan, ngunit lagi niyang ipinaparamdam sa akin na ako, si Clara, ang kanyang pinakamahalagang yaman. Nang mag-propose siya, hindi ako nag-atubili. Ang aming kasal ay itinakda, isang “Wedding of the Year” na pinag-usapan ng lahat.

Ang tanging anino sa aming perpektong kwento ay ang kanyang pamilya. Maaga siyang naulila sa kanyang ama. Ang kanyang ina, si Donya Victoria, ay isang babaeng may malamig na titig at isang ngiting hindi kailanman umabot sa kanyang mga mata. Mula pa lamang sa simula, ipinaramdam niya sa akin na hindi ako karapat-dapat para sa kanyang nag-iisang anak. At ang kanyang kapatid, si Anton, ay isang lalaking laging may mapanuksong ngiti, na tila may lihim na alam na ako lang ang hindi.

“Huwag mo silang intindihin, mahal,” laging sabi ni Marco. “Ang mahalaga ay tayong dalawa. Ako ang pakakasalan mo, hindi sila.”

Sa kabila ng lahat, may isang tao sa kanilang mansyon na naging kakampi ko: si Yaya Nena. Siya ang matandang kasambahay na nag-alaga kay Marco mula pagkabata. Siya ang nagsisilbing ina sa kanya. Sa bawat pagbisita ko, si Yaya Nena ang laging sumasalubong sa akin ng isang mainit na yakap at isang tasa ng mainit na tsokolate. Siya ang nagkukwento sa akin tungkol sa kabataan ni Marco, at sa kanya ko lang nararamdaman ang tunay na pagtanggap.

Dumating ang araw ng aming kasal. Ang Manila Cathedral ay napuno ng mga puting bulaklak at ng mga pinakamayayamang tao sa Pilipinas. Habang naglalakad ako sa aisle, nakita ko si Marco na naghihintay sa altar, ang kanyang mukha ay puno ng pagmamahal. Sa sandaling iyon, ang lahat ng aking pag-aalinlangan ay naglaho.

Nagsimula ang seremonya. Ang lahat ay perpekto. Ngunit nang oras na para sa paglalagay ng belo, lumapit si Yaya Nena. Siya ang pinili kong maging isa sa mga abay, bilang paggalang. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang iniaayos niya ang belo sa aking ulo. At habang ginagawa niya ito, lumapit siya sa aking tainga, na tila may ibubulong na pagbati.

Ngunit ang kanyang ibinulong ay isang bagay na nagpanlamig sa aking dugo.

“Clara, iha,” halos hindi marinig niyang sabi, ang kanyang boses ay puno ng takot. “Pagkatapos ng ‘I do’, kapag sinabi ng pari na ‘You may now kiss the bride’, magpanggap kang nahimatay. Huwag na huwag mong hahayaang matuloy ang pagpirma sa kontrata ng kasal. Ang buhay mo ang nakataya.”

Natigilan ako. Ano ang sinasabi niya? Isang biro ba ito? Ngunit nang tingnan ko ang kanyang mga mata, nakita ko ang purong takot.

Ang mga sumunod na minuto ay isang paglalakbay sa impyerno. Ang bawat salita ng pari ay tila isang martilyo na pumupukpok sa aking dibdib. Magpanggap kang nahimatay. Paulit-ulit na umuulit sa aking isipan ang mga salita ni Yaya Nena.

“Do you, Marco, take Clara, to be your lawfully wedded wife…”

“I do,” matatag na sagot ni Marco, habang nakatitig sa akin.

“Do you, Clara…”

Ang lahat ng mata ay nasa akin. Tumingin ako kay Marco, sa kanyang mga matang nangungusap ng pagmamahal. Pagkatapos ay tumingin ako sa aking pamilya sa unang hanay. At sa huli, tumingin ako kay Yaya Nena, na nasa gilid, bahagyang tumatango, ang kanyang mga mata ay nagmamakaawa.

Pinili kong magtiwala sa kanya.

“I… I do,” nanginginig kong sagot.

“You may now kiss the bride.”

Sa paglapit ng mukha ni Marco, ginawa ko ang sinabi ni Yaya Nena. Ipinikit ko ang aking mga mata, pinakawalan ang isang malalim na hininga, at hinayaan kong bumagsak ang aking katawan.

Isang kaguluhan ang naganap. Ang huli kong narinig ay ang sigaw ni Marco ng aking pangalan bago ako lamunin ng kadiliman ng aking pagkukunwari.

Nagising ako sa isang silid sa likod ng simbahan. Si Marco ay nasa tabi ko, hawak ang aking kamay, ang kanyang mukha ay puno ng pag-aalala. Nariyan din ang aking mga magulang, si Donya Victoria, at ilang mga bisita.

“Anong nangyari, mahal? Okay ka lang ba?” tanong ni Marco.

“Nahilo lang ako. Siguro sa sobrang excitement,” pagsisinungaling ko.

“Kailangan nating tapusin ang seremonya,” sabi ni Donya Victoria. “Ang pagpirma sa kontrata.”

“Hindi,” sabi ko, bigla akong bumangon. “Hindi maganda ang pakiramdam ko. Gusto ko nang umuwi.”

Sa kabila ng pagtutol ni Donya Victoria, nanaig ang desisyon ni Marco. Dinala nila ako pauwi, hindi sa aming bagong bahay, kundi sa mansyon ng mga de Villa.

Nang gabing iyon, habang ang lahat ay abala, palihim kong pinuntahan si Yaya Nena sa kanyang silid.

“Yaya, ano po ang nangyayari? Bakit n’yo po ako pinahimatay?”

Umiiyak na niyakap ako ni Yaya Nena. “Patawad, iha. Ngunit kailangan kong iligtas ka.”

At pagkatapos ay isinalaysay niya ang isang nakakakilabot na katotohanan.

Ang pamilya de Villa ay hindi lang mayaman. Sila ay bahagi ng isang lumang sindikato. Ang kanilang yaman ay hindi galing sa legal na paraan. At ang kasal… ay hindi dahil sa pag-ibig.

“Ang lolo ni Marco,” kwento ni Yaya Nena, “ay may ginawang isang kasunduan sa isang pamilya ng politiko para palakasin ang kanilang kapangyarihan. Ang kasunduan: ang unang anak na lalaki ng mga de Villa ay kailangang pakasalan ang sinumang babaeng pipiliin ng pamilyang iyon, bilang isang selyo ng kanilang alyansa.”

“Ngunit patay na ang lolo ni Marco. At si Marco… mahal niya ako.”

“Iyon ang akala mo, iha. Si Marco ay sunud-sunuran sa kanyang ina. At si Donya Victoria… mas mahalaga sa kanya ang kapangyarihan kaysa sa kaligayahan ng sarili niyang anak.”

“Ang kontrata ng kasal… hindi lang iyon isang ordinaryong kontrata,” patuloy ni Yaya Nena. “Mayroon itong isang ‘addendum’ na nakasulat sa maliit na print. Sa oras na pirmahan mo iyon, lahat ng iyong ari-arian, at maging ang iyong buhay, ay mapapasailalim na sa kontrol ng pamilya de Villa. Isa kang handog, isang sakripisyo para sa kanilang alyansa.”

“Paano… paano po ninyo nalaman ang lahat ng ito?”

“Dahil ang kapatid kong babae… siya ang dapat na pakakasalan ng ama ni Marco noon. Ngunit tumanggi siya. At isang gabi, ‘naaksidente’ siya. Nawala na parang bula. Pinalabas nilang naglayas. Mula noon, nanilbihan ako dito, para alamin ang katotohanan at para hintayin ang tamang pagkakataon para makapaghiganti.”

Gumuho ang fairytale ni Clara. Ang lalaking kanyang minahal ay isa palang kasangkapan sa isang masamang laro. Ang pag-ibig na akala niya’y totoo ay isa palang bitag.

“Ano ang gagawin ko?” umiiyak na tanong ni Clara.

“Kailangan mong tumakas, iha. Ngayon na.”

Ngunit sa kanilang pag-uusap, bumukas ang pinto. Si Anton. Nakangiti.

“Mukhang nalaman na ng ating prinsesa ang katotohanan,” sabi ni Anton. “Sayang. Maganda pa naman sana ang plano.” Sa likod niya ay dalawang malalaking lalaki.

“Anong ibig mong sabihin?” tanong ni Clara.

“Simple lang, Clara,” sabi ni Anton. “Ang kasal ay isang palabas. Pagkatapos mong pumirma, at pagkatapos makuha ng aming pamilya ang tiwala ng aming mga kasosyo, mawawala ka. Isang malungkot na aksidente. At ang lahat ng iyong mamanahin… ay mapupunta sa iyong ‘nag-lulukhang asawa’.”

“Si Marco… may alam ba siya dito?”

Tumawa si Anton. “Si Kuya? Wala. Ang alam niya, pakakasalan ka niya. Siya ang inosenteng prinsipe sa kwentong ito. Ngunit sa huli, susunod din siya sa utos ni Mama.”

Doon naintindihan ni Clara ang lahat. Ngunit bago pa man makakilos ang mga tauhan ni Anton, isang malakas na boses ang pumuno sa silid.

“Huwag na huwag ninyong gagalawin ang asawa ko.”

Si Marco. Nakatayo sa pintuan, ang kanyang mukha ay puno ng galit na hindi pa kailanman nakita ni Clara. Sa likod niya ay mga pulis.

“Paano?” gulat na tanong ni Anton.

“Akala mo ba, tanga ako, Anton?” sabi ni Marco. “Akala n’yo ba, habambuhay akong magiging sunud-sunuran kay Mama?”

Inamin ni Marco na matagal na siyang nagdududa sa mga gawain ng kanilang pamilya. Nang “mahulog” ang audio recorder mula sa bulsa ni Yaya Nena habang inaayos ang kanyang damit sa simbahan (isang bagay na sinadya pala ng matanda), narinig niya ang babala nito. Sa halip na magalit, nagpanggap siyang walang narinig. Ngunit palihim siyang tumawag sa kanyang pinagkakatiwalaang kaibigan—isang mataas na opisyal sa NBI.

Ang paghinto ng kasal, ang pag-uwi sa mansyon, lahat ay naging bahagi ng isang plano para mahuli sa akto ang kanyang sariling pamilya.

Inaresto si Anton at si Donya Victoria. Ang buong sindikato ng mga de Villa ay nabuwag.

Sa wakas, sa gitna ng mga guho ng isang kasinungalingan, naiwan sina Marco at Clara.

“Patawad, Clara,” sabi ni Marco. “Patawad kung nadamay ka sa dilim ng aking pamilya. Maiintindihan ko kung… kung iiwanan mo ako.”

Lumapit si Clara sa kanya. Hinawakan niya ang kanyang mukha. “Minahal kita, Marco, hindi dahil sa iyong yaman, kundi dahil sa kabutihan na nakita ko sa iyong puso. At ang kabutihang iyon… iyon ang nagligtas sa ating dalawa.”

Hindi na sila nagpakasal sa isang engrandeng seremonya. Sa halip, sa isang maliit at tahimik na simbahan sa probinsya ni Yaya Nena, sa harap ng kanilang mga tunay na pamilya at kaibigan, ipinangako nila ang kanilang pag-ibig sa isa’t isa.

Ang fairytale ay hindi pala tungkol sa isang prinsesang nagpakasal sa isang bilyonaryo. Ito ay tungkol sa dalawang taong natagpuan ang liwanag sa gitna ng kadiliman, at pinatunayan na ang tunay na pag-ibig ay hindi isang kontrata na pinipirmahan, kundi isang paninindigan na ipinaglalaban.

At ikaw, sa iyong palagay, kung ikaw si Clara, maniniwala ka ba agad sa bulong ng isang kasambahay, o itutuloy mo ang kasal sa lalaking mahal mo? I-comment ang iyong sagot sa ibaba!