Matapos ang biglaang pagpanaw ni Emman Atienza, anak ni Kim Atienza, isang tao ang tahimik na naging sentro ng matinding espekulasyon sa social media—ang huling lalaking nakasama niya bago ang malungkot na pangyayari. Sa gitna ng ingay, paratang, at haka-haka, pinili niyang manahimik… hanggang ngayon.

Hindi na raw niya kayang manood na lamang habang may mga taong nagbibigay ng maling kwento. Sa isang emosyonal na pahayag, humarap siya sa publiko para magsalita, magpaliwanag, at higit sa lahat—magbigay linaw sa mga huling sandali ni Emman mula sa kanyang sariling mata at puso.

Ayon sa kanya, wala siyang nakitang anumang senyales na nagpapakita ng mabigat na dinadalang emosyon si Emman noong gabing iyon. Hindi rin daw niya naramdaman kahit isang indikasyon na may mabigat na pasanin o planong masama ang binata. Sa halip, masaya raw nilang tinalakay ang mga plano, pangarap, at mga bagay na gusto pang gawin ni Emman sa buhay.

“Magaan lang kami. Nagkwentuhan kami, tumawa. Sabi pa niya, ‘Balik ka agad, ha?’ Kaya nung oras na ‘yon, wala talagang kahit anong senyales…” aniya.

Ala-una hanggang alas-tres daw ng madaling araw silang magkasama. Nang dumating ang moment para umalis siya, hindi raw niya inakalang iyon na ang huling beses na makikita niya si Emman. Sa pag-alis niya, narinig niya itong nagsabing, “Sana hindi ka umalis.” Noon pa man, hindi niya binigyan ng malalim na kahulugan yon—akala niya’y simpleng hirit lang ng isang kaibigan na gusto pang tumambay at magkwentuhan.

Pero ngayon, bawat salita, bawat ngiti, bawat simpleng bitaw ng pangungusap—parang paulit-ulit bumabalik. Hindi niya maiwasang mag-isip at magtanong: “Bakit hindi ko napansin? Bakit hindi ko naramdaman? Sana hindi na ako umalis.”

Sa gitna ng kanyang pahayag, mariin niyang iginiit na wala siyang kinalaman o kahit kaunting pakiramdam na may kakaiba noong gabing iyon. Hindi niya raw kayang manahimik habang pinipinturahan siya ng mga tao bilang salarin sa isang kalungkutang hindi niya kayang unawain, lalo na nang siya mismo ay nagdadalamhati.

“Masakit. Masakit mawalan ng kaibigan. Mas masakit makita ang mga taong gumagawa ng kwento para lang may masisi. Hindi ko ito ginagawa para sa sarili ko—kundi para sa kanya. Ayokong marumihan ang memorya niya dahil lang sa haka-haka,” pahayag niya nang may paghihinagpis.

Hindi ito ang unang pagkakataon na nag-uumapaw ang social media sa tsismis at maling akusasyon sa isang sensitibong pangyayari. Sa panahon ngayon, tila mas mabilis pa ang galaw ng komento kaysa sa katotohanan. At sa gitna ng pagdadalamhati ng pamilya at mga kaibigan, may ilan pa ring patuloy na humahabi ng maling istorya.

Pero ang kanyang pagtindig ngayon ay isang pagpapaalala—may mga totoong taong nasasaktan sa likod ng mga headline, walang habas na komento, at malisyosong haka-haka. Hindi raw niya balak makipag-away o manumbat. Ang tanging hangad niya ay ang linisin ang pangalan niya—at higit sa lahat, parangalan ang alaala ng isang kaibigang minahal at nirerespeto niya.

Sa huli, ang mensahe niya ay hindi para sa mga nagdududa, kundi para kay Emman: “Pasensya na. Sana naramdaman ko. Sana nakita ko. Pero salamat sa oras at kwento. Hindi mawawala iyon. At hinding-hindi kita kakalimutan.”

Habang nagpapatuloy ang pamilya Atienza sa kanilang pribadong pagluluksa, umaasa ang marami na magsilbing aral ito sa mga netizen—na minsan, ang pinakamalakas na boses sa social media ay hindi katotohanan… kundi emosyon na walang direksyon.

Sa huli, may mga tanong na mananatili. Pero may isang katotohanan na hindi mabubura: sa likod ng bawat pangyayari, may mga taong tunay na nasasaktan—at minsan, ang kailangan lang nila ay kaunting pang-unawa at katahimikan.