“Akala ko sa pagbalik ko mula sa Japan ay masaya at puno ng sorpresa… hanggang sa makita ko ang bahay kong minahal ko… nakawin na pala.”

Kagagaling ko lang mula sa business trip sa Japan, dala ang pagod at excitement sa matagumpay na kontrata na aming pinirmahan. Habang nakikipagsiksikan sa mga tao sa arrival area ng airport, dala-dala ko ang mabigat kong maleta na may laman ng mamahaling regalo para sa pamilya at asawa ko. Ang isip ko ay puno ng saya. Sa wakas, makikita ko na si Mark, nakatayo sa kanyang nakagawiang lugar, kumakaway at nakangiti para sa akin.

Pero ngayon, kakaiba ang tanawin. Puno ng taxi driver ang arrival area, may hawak na pangalan ng pasahero. Wala si Mark. Hindi siya maabot sa phone. Pilit kong pinakalma ang sarili. Tatlong taon na kaming kasal, maalalahanin si Mark. Hindi niya malilimutan ang pagsalubong sa akin. Ngunit ngayon, walang senyales ng kanya. Nag-book ako ng grab at iniwan ang maingay na airport.

Ang biyahe sa Maynila sa gabi ay tila walang hanggan. Maliwanag ang siyudad ngunit may kakaibang kaba sa dibdib ko. Binuksan ko ang bintana at inalalayan ng malamig na hangin mula sa labas, ngunit hindi ito nakapagpaginhawa ng pakiramdam ko. Lumapit kami sa Ayala, Alabang. Ito ang lugar ng villa na regalo sa akin ng mga magulang ko bago kami ikasal ni Mark. Isang tahimik na paraiso kung saan maaari akong magpahinga at magtrabaho, at gustong-gusto rin ito ni Mark.

Ngunit pagkalapit namin sa gate, napansin ko ang mali. Walang ilaw, karaniwang ni Mark ay palaging bukas ang ilaw sa pagdating ko. Ang gate, na ako mismo ang nagdisenyo, ay may nakadikit na mga papel. Sa gitna, may malaking sign: “Solt.” Tumigil ang mundo sa paligid ko. Ang malamig na pakiramdam ay gumapang sa likod ko. Binayaran ko ang driver at tumakbo papunta sa gate, nanginginig ang kamay.

Sumilip ako sa loob at nakita ang dalawang lalaking hindi ko kilala, tinatanggal ang security system at mga kagamitan na inilagay ko. Nang sigawan ko sila, nagulat sila at tumigil. Lumabas mula sa terrace ang isang lalaki na may hawak na folder. Tumitig siya sa akin, kalmado ngunit may matinding bigat sa boses.

“Good evening, ma’am. Kayo po ba si Ma’am Angela, dating may-ari ng bahay na ito?”

“Dat—dat—dating may-ari?” bulong ko. Ang mga salitang iyon ay parang kutsilyo sa puso ko.

Ipinakita niya ang folder. Legal ang mga papel. Ang villa ay nabili na ng bagong may-ari. Ang nagbenta ay si Rosa Santos, ang biyenan ko. Tatlong araw na ang nakakaraan. Hindi ko alam kung paano niya nakuha ang karapatang ibenta ang bahay ko. Ang mundo ko ay tila nagiba.

Hindi ko na alam kung saan sisimulan. Tinawagan ko si Mark, walang sagot. Tinawagan ko si Rosa, pero busy. Pinalayas ako sa sariling bahay. Ang villa na puno ng alaala, na minahal ko, ngayon ay hindi na akin. Tumakbo ako sa main road at pumara ng taxi patungo sa luma naming apartment sa Sampalo. Kailangan kong malaman ang katotohanan.

Pagdating ko sa lumang apartment, sinalubong ako ng amoy ng estero at halo-halong usok ng pagkain. Tatlong taon na akong hindi nakabalik dito. Umakyat ako sa hagdanan, kumakabog ang dibdib sa kaba. Unit at tatlo. May susi pa rin ako ngunit hindi ko ginamit. Pinindot ko ang doorbell, at narinig ang kaluskos ng tsinelas sa loob.

Bumukas ang pinto at si Ricky, kapatid ni Mark, ang bumungad. Naka-boxers lang, magulo ang buhok, halimuyak ng alak. Ngunit mas lumakas ang tibok ng puso ko nang marinig ko ang boses ni Mark sa loob. Masaya at tila walang problema, eksaktong boses na hinintay ko sa airport. Ang saya niya, walang kaalam-alam sa gulo sa buhay ko sa ngayon.

Hindi ko na matiis ang aking damdamin. Pumunta ako sa loob, tinulak si Ricky na nakaharang, at pumasok. Maraming katanungan sa isip ko: Paano nagawa ito ni Rosa? Bakit kinampi ng asawa ko ang biyenan ko? Ang takot, pagkabigla, at galit ay naghalo sa bawat paghinga ko.

Sa loob, ang tanawin ay di-inaasahan. Si Mark ay abala sa mga tawanan, tila walang pakialam sa nangyari. Naramdaman ko ang malalim na sakit, ngunit sa kabila nito, kailangan kong ipaglaban ang sarili ko. Tinawagan ko ang legal na abogado ko, at pinlano ang hakbang upang maibalik ang villa at mapanagot si Rosa. Hindi madali, ngunit may lakas akong taglay para harapin ang pagkakanulo sa pamilya at asawa.

Sa loob ng gabing iyon, sa gitna ng lungkot at galit, napagtanto ko ang isang bagay: ang buhay ay puno ng hindi inaasahang pagsubok, at minsan ang pinakamalapit sa iyo ang maaaring magdulot ng pinakamasakit na sugat. Ngunit sa kabila ng lahat, may tapang at determinasyon sa puso ko. At hindi ako titigil hangga’t hindi naibabalik ang katarungan sa akin.

Nagsimula akong magplano. Ang villa ay mahalaga hindi lamang dahil sa halaga nito, kundi dahil ito ay simbolo ng aking pagkatao at alaala. Hindi ko papayagang mawala ang lahat ng iyon sa harap ng kasinungalingan at panlilinlang.

Sa huli, kahit na ang gabing iyon ay puno ng lungkot at pagkabigla, may panibagong pag-asa sa aking puso. Ang laban ay nagsimula na, at handa akong harapin kahit sino, kahit ano, para sa sarili ko at sa kabutihan ng aking pamilya. Ang kwento ko ay hindi pa tapos—ito ay panimula lamang ng isang mas malakas na bersyon ng aking sarili, handa na sa anumang pagsubok na darating.