Maagang gumising si Aling Rosa nang araw na iyon. Alas-kwatro pa lang ng madaling araw ay nag-init na siya ng tubig pampaligo at inilabas sa lumang aparador ang kanyang pinaka-iniingatang bestida. Ito ay kulay asul, may disenyong bulaklak, at bagamat kupas na ang kulay dahil sa tagal ng panahon, ito ang pinakamagarang damit na mayroon siya. Plantsado ito ng maigi at amoy na amoy ang almirol. Ngayon kasi ang binyag ng kanyang inaanak, ang panganay na supling ni Marco, ang batang pinalaki niya na parang tunay na anak noong siya ay naninilbihan pa bilang labandera sa pamilya nito. Kahit na matanda na at mahina ang tuhod, hindi niya pinalampas ang imbitasyon. Para kay Aling Rosa, ang pagkuha sa kanya bilang Ninang ay isang malaking karangalan, lalo na’t isa na ngayong sikat at mayamang Engineer si Marco.

Dahil sa layo ng venue na nasa isang eksklusibong subdivision at dahil na rin sa kawalan ng masasakyan, nakiusap si Aling Rosa sa kanyang kapitbahay na si Mang Gusting na ihatid siya gamit ang luma nitong tricycle. “Pasensya na, Rosa, maingay ang tambutso nito at medyo mausok, baka mangamoy usok ka,” paalala ni Mang Gusting. “Ayos lang, Pare. Ang mahalaga ay makarating ako. Wala naman akong pambayad sa taxi,” nakangiting sagot ni Aling Rosa habang mahigpit na yakap ang isang maliit at gusgusing paper bag na naglalaman ng kanyang regalo. Ang biyahe ay tumagal ng mahigit isang oras sa ilalim ng tirik na araw. Pawisan at medyo hilo na si Aling Rosa nang marating nila ang gate ng subdivision.

Pagpasok pa lang sa venue, agad na naramdaman ni Aling Rosa na hindi siya nababagay doon. Ang lugar ay tila palasyo. May mga kristal na chandelier, mga bulaklak na imported, at ang mga bisita ay nagniningning sa kanilang mga mamahaling gown at suit. Ang parking lot ay puno ng mga luxury cars—may mga sports car, SUV, at sedan na kasing kintab ng salamin. Sa gitna ng karangyaan, biglang dumagundong ang ingay ng tricycle ni Mang Gusting. “Peeep! Peeep! Prrrrt!” umusok ito nang maitim bago huminto sa tapat mismo ng red carpet entrance. Natahimik ang lahat ng nasa lobby. Napatingin ang mga sosyaling bisita na may halong pandidiri at gulat.

Bumaba si Aling Rosa, medyo paika-ika dahil sa rayuma, at pinapagpag ang alikabok sa kanyang bestida. “Yuck! What is that noise? Bakit pinapasok ng guard ‘yang tricycle dito?” rinig niyang reklamo ng isang babaeng puno ng alahas. “Oh my God, look at her. Is she a beggar? Baka manghihingi ng pagkain,” bulong naman ng isa pa sabay tawa nang mapakla. Hiyang-hiya si Aling Rosa. Yumuko na lamang siya at naglakad papasok, pero hinarang siya ng coordinator. “Manang, ang entrance po ng mga staff at kitchen crew ay sa likod. Dito po ang para sa mga VIP guests,” mataray na sabi nito. “Ah, eh… Ninang po ako,” mahinang sagot ni Aling Rosa. Tiningnan siya ng coordinator mula ulo hanggang paa bago napataas ang kilay. “Ninang? Kayo? Sigurado po kayo? Ano pong pangalan nila?”

Mabuti na lamang at nakita siya ni Marco mula sa malayo. “Nanay Rosa!” sigaw ng Engineer at mabilis na tumakbo palapit sa matanda. Niyakap niya ito nang mahigpit, walang pakialam kung amoy araw o amoy usok ang matanda. “Buti nakarating kayo! Kanina pa kita hinihintay.” Inalalayan ni Marco si Aling Rosa papasok sa ballroom. Gayunpaman, ramdam ni Aling Rosa ang matatalim na tingin ng mga bisita, lalo na ang mga mayayamang kamag-anak ng asawa ni Marco na si Clarissa. Pinaupo siya ni Marco sa presidential table, pero nang umalis sandali si Marco para asikasuhin ang catering, nilapitan siya ng tiyahin ni Clarissa na si Donya Elvira. “Excuse me, Ale. Mukhang nagkamali ng upuan. Ang presidential table ay para sa mga sponsors na may malalaking ambag. Baka mas komportable ka doon sa dulo, malapit sa aircon,” sabi nito sabay turo sa mesa sa pinakasulok kung saan nakaupo ang mga yaya at driver. Dahil ayaw ng gulo, at dahil na rin sa hiya, dahan-dahang tumayo si Aling Rosa at lumipat sa dulong mesa.

Nagsimula ang programa. Isa-isang tinawag ang mga Ninong at Ninang para magbigay ng mensahe at regalo. Ang mga nauna ay nagbigay ng mga tseke, susi ng kotse, at mga mamahaling alahas para sa sanggol. Palakpakan ang lahat. “Wow! Ang yaman talaga ni Ninong Mayor!” hiyawan ng mga tao. Nang tawagin na ang pangalan ni Aling Rosa, nagkaroon ng bulungan at tawanan. “Ayan na si Ninang Tricycle,” pang-uuyam ng ilan. Dahan-dahang umakyat si Aling Rosa sa stage, bitbit ang kanyang gusgusing paper bag. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang hawak ang mikropono. “Marco, Clarissa… wala akong ginto o pera na maibibigay tulad ng iba,” panimula niya, garalgal ang boses. “Pero ito lang ang nakayanan ko. Sana ay magustuhan niyo.”

Inilabas niya mula sa paper bag ang isang lumang alkansya na gawa sa kawayan at isang puting sobre. “Laman ng alkansyang ito ang bawat pisong natipid ko sa pagtitinda ng basahan sa palengke mula noong malaman kong buntis si Clarissa. At itong sobre… ito ang titulo ng maliit kong lupa sa probinsya. Ibinebenta ko na ito, pero naisip ko, ibigay na lang sa inaanak ko para paglaki niya, mayroon siyang sariling pag-aari. Ito lang ang yaman ko, ibinibigay ko na sa kanya.” Natahimik ang buong hall. Walang pumalakpak. Ang ilan ay nagpipigil ng tawa dahil sa luma at alikabok na alkansya. Si Donya Elvira ay napairap, “Lupa sa bundok? Magkano lang value niyan? Ni hindi makakabili ng gatas ‘yan.”

Sa puntong iyon, tumayo si Marco. Ang kanyang mukha ay puno ng luha. Umakyat siya sa stage at lumuhod sa paanan ni Aling Rosa sa harap ng daan-daang bisita. “Nay…” humahagulgol na sabi ni Marco. Kinuha niya ang mikropono. “Para sa kaalaman ninyong lahat, ang babaeng ito na pinagtatawanan niyo dahil nakatricycle lang… siya ang dahilan kung bakit ako nandito ngayon. Siya ang labandera na nagpaaral sa akin noong naulila ako sa mga magulang. Siya ang hindi kumakain ng tanghalian para lang may pamasahe ako sa eskwela. Siya ang nagbenta ng kaisa-isa niyang kalabaw para makapag-board exam ako at maging Engineer.”

Humarap si Marco sa mga bisita, lalo na kay Donya Elvira na ngayon ay namumutla na sa hiya. “Ang mga regalo ninyong pera at kotse, nauubos ‘yan. Naluluma. Pero ang ibinigay ni Nanay Rosa sa akin ay buhay. At ngayon, ibinibigay niya ang natitira niyang yaman—ang lupa at ipon niya—para sa anak ko. Sino kayo para hamakin siya? Mas mayaman pa siya sa inyong lahat dahil ang yaman niya ay nasa puso, hindi sa pitaka!” Niyakap ni Marco si Aling Rosa nang mahigpit. Pati si Clarissa, na noo’y nahihiya sa inasal ng kanyang mga kamag-anak, ay umakyat din at yumakap sa matanda. “Sorry po, Nay. Maraming salamat po sa lahat. Kayo po ang pinakamahalagang bisita namin ngayon,” sabi ni Clarissa habang umiiyak.

Sa huli, ang mga mapanghusgang bisita ay isa-isang yumuko sa hiya. Ang tricycle na kanina ay kinadidirian ay naging simbolo ng isang dakilang pagmamahal. Inihatid ni Marco si Aling Rosa pauwi, hindi sa tricycle, kundi sa kanyang pinakamagarang sasakyan, at nangakong hinding-hindi na ito pababayaan kailanman. Ipinarenovate niya ang bahay ng matanda at kinuha ito para tumira kasama nila, hindi bilang katulong, kundi bilang lola ng kanyang anak. Napatunayan sa araw na iyon na hindi nasusukat ang halaga ng isang Ninang o Ninong sa laki ng regalo o ganda ng sasakyan, kundi sa wagas na pagmamahal at sakripisyo na handa nilang ibigay.

Kayo mga ka-Sawi, naranasan niyo na bang mahusgahan dahil sa inyong pananamit o katayuan sa buhay? Ano ang gagawin niyo kung kayo ang nasa posisyon ni Marco? Ipagtatanggol niyo ba ang inyong Ninang sa harap ng maraming tao? Mag-comment sa ibaba at ibahagi ang inyong kwento! 👇👇👇