Si Stephen ay lumaki sa isang mundong may dalawang magkasalungat na katotohanan: ang matinding katahimikan sa loob ng kanilang bahay at ang maingay, mapanghusgang kaguluhan sa labas. Ang kanyang ama, si Edward, at nakababatang kapatid na si Yohan, ay parehong isinilang na bingi, kaya’t si Stephen ang naging kanilang taga-salin, ang kanilang “boses” at “tainga” sa maingay na mundo. Ang tungkuling ito ay hindi lamang isang simpleng responsibilidad; ito ay isang mabigat na pasanin na nagbigay ng kulay sa bawat araw ng kanyang kabataan.

Sa eskuwelahan pa lamang, damang-dama na ni Stephen ang diskriminasyon. Nang tinanong siya ng kanyang kaklase kung saan siya pupunta, at sumagot siya na sa gusali kung saan nag-aaral ang kapatid niya, ang tugon ay puno ng pang-iinsulto at pangkukutya. Ang mga salitang tumagos sa puso ni Stephen ay ang banayad ngunit nakakawasak na pang-iinsulto: “GG Ah may bingi ka nga pala na kapatid no”. Ito ang mga sandaling nagpapatibay sa kanyang pagmamahal at pagiging protektado sa kanyang pamilya, na nagtutulak sa kanya upang maging higit pa sa isang kapatid lamang.

Nang sunduin niya si Yohan, nagbiro pa siya, sinasabing, “Akala mo hindi kita pupuntahan no Ikaw talaga palagi mong iniiwan ang mga gamit mo Ako tuloy ang pinagdadala ni mama”, isang senyas ng kanilang pagiging malapit at ang simula ng isang pag-uusap na walang boses. Sumagot naman si Yohan sa pamamagitan ng sign language: “Tara na kuya Baka naghihintay na si papa sa labas Sabi ni mama siya raw ang susundo sa atin ‘di ba”. Sa mga ganitong simpleng sandali, nabubuo ang mundo nina Stephen—isang mundo kung saan ang pag-ibig ay hindi ipinapahayag sa boses, kundi sa galaw ng kamay at pagbabasa ng labi.

Ang kanyang papel ay hindi lamang magbigay ng tunog sa mga senyas, kundi ang magbigay-kahulugan sa katahimikan na bumabalot sa kanilang buhay. Ang pasanin niya ay ang siguraduhin na ang mundo ay hindi kailanman magiging masungit o masakit para sa kanyang ama at kapatid, isang pangako na sa kasamaang-palad ay hindi niya lubos na matutupad. Ang gawi niyang magsinungaling upang maprotektahan ang mga mahal niya sa buhay, sa huli, ay ang magiging ugat ng matinding kasawian na magbabago sa takbo ng kanyang buhay.

Sa kabila ng pagiging bingi nina Edward at Yohan, ang pamilya ni Stephen ay lumalabas na mas mayaman pa sa karaniwang pamilya pagdating sa pag-ibig. Nagsimula ang pag-uusap nina Stephen at Belinda nang tanungin ng anak ang kaniyang ina: “Bakit mo po pinakasalan si papa?” Sumagot si Belinda, na tinatawanan ang biglaang tanong, “Biglaan naman yan”. Sinabi ni Stephen ang kanyang pagtataka: “Naisip ko lang po ang ganda mo ma Maingay ka mabilis ka magsalita Mahilig kang makipagkwentuhan Si Papa hindi nga makapagsalita o makarinig”. Kinumpirma ni Belinda ang pagdududa ni Stephen, ngunit may malalim na sagot: “Akala mo ba ang kadaldalan ko ang dahilan para hindi ako ma-inlove sa kanya”. Ipinilit ni Stephen: “Gusto ko lang po siguro maintindihan kasi hindi naman po lahat ng tao tanggap na bingi ang isang tao”.

Ikinuwento ni Belinda ang pinagmulan ng kanilang pagmamahalan, na nagsimula sa isang pinakamalalang araw ng kanyang buhay. Habang naglalakad pauwi mula sa trabaho, inatake siya ng isang lalaki. Nagsigawan siya at lumaban, ngunit walang tumulong: “Pero walang tumulong”. Doon biglang lumitaw si Edward, walang ingay, parang multo, at matapang na ipinagtanggol siya: “Hanggang sa dumating ang papa mo… Sinapak niya yung lalaki… Parang multong puro kalamnan at kamao.” Kahit na bingi si Edward, ipinakita niya ang kanyang pagmamahal sa pamamagitan ng galaw. Nang matalo ang masamang-loob, humarap si Edward kay Belinda at nagsimulang mag-sign language. Naguluhan si Belinda, ngunit nang hinawakan ni Edward ang mukha niya at dahan-dahang sinenyasan siyang “ligtas ka na” (gaya ng pagkakaintindi niya), naramdaman niya ang sinseridad na tumagos sa kanyang puso. “Kahit hindi siya nagsalita anak parang narinig yun ng puso ko,” pag-amin ni Belinda.

Ang pag-ibig nila ay nagtagumpay sa paghuhusga. Nang tanungin ni Stephen ang ina kung hindi ba ito natakot na maging mahirap ang kanilang buhay dahil sa kalagayan ni Edward, sumagot si Belinda: “Matagal na akong hinusgahan ng mga tao dahil maingay ako… Bakit ko pa sila iintindihin kung tungkol naman sa pagmamahal ng issue?” Si Edward, aniya, ay ang “kaisa-isang desisyon na hindi ko kailan man pinagsisihan”. Ikinuwento ni Belinda kung paano niya pinag-aralan ang sign language at kung paanong nakikinig si Edward sa kanya “gamit ang mata niya”, na napapansin ang “bawat simangot bawat lungkot lahat ng hindi napapansin ng iba”. Ito ang aral ng kanilang pag-ibig: ang tunay na komunikasyon ay lampas sa tunog. Ang kanilang pamilya ay lumaki sa pagmamahal: “Anak si papa niyo ang malaking bagay na dumating sa buhay ko… Isang malaking katahimikan pero may dalang pagmamahal na nagpapalaki sa buhay na mayroon tayo.” Ang pag-ibig na ito ang magiging matibay na pundasyon na sa huli ay babasagin ng isang trahedya.

Ang pagmamahal na nag-ugat sa katahimikan ay sinira ng kaguluhan ng lipunan. Ang buhay ni Stephen, na puno ng pag-aaral at pagtulong sa pamilya, ay ginambala ng mga bully sa eskuwelahan. Sina Dado, Ram, at Jun ay walang tigil sa pang-aapi, na humantong sa isa sa pinakamadilim na sandali sa buhay ni Stephen. Nang tumanggi si Stephen na magpakopya, ginamit ng mga mapang-api ang pinakamalalim na sugat ng kanyang pamilya bilang sandata: “Mga inutil naman ang pamilyang pinagmulan mo” at “Yung tatay at kapatid mo naman hindi makarinig Hindi rin makapagsalita”. Sumiklab ang galit ni Stephen, at sumigaw siya, “Wala kayong karapatang pagtawanan ng pamilya ko Mga wala kayong respeto.” Sa kabila ng pagiging bingi nina Edward at Yohan, ang mga ugali ng mga mapang-api ang mas “mabaho” kaysa sa kanila.

Ang insidente ay nag-iwan kay Stephen ng pisikal at emosyonal na sugat, ngunit nagbigay-daan din ito sa isang liwanag na hindi niya inaasahan. Ang matandang lalaki na nagligtas sa kanya mula sa mga mapang-api ay si Lolo Ocampo, ang may-ari ng isang lumang tindahan ng musika. Sa loob ng tahimik na tindahan, nagbigay si Lolo Ocampo ng isang pilosopiya na nagbago sa pananaw ni Stephen sa kanyang buhay. Sa pagtukoy sa katahimikan sa bahay nina Stephen, sinabi ni Lolo Ocampo: “Alam mo ang katahimikan musika rin yan Mas naririnig mo ang lahat pati sakit na hatid ng katahimikan.” Itinuro niya kay Stephen na ang “strings ng gitara hindi tutunog kung walang hahawak”, at ang parehong prinsipyo ay totoo para sa pamilya ni Stephen.

Sinabi ni Lolo Ocampo kay Stephen ang katotohanang matagal na niyang kinalimutan: “Sa pamilya mo Ikaw ang nagsisilbing musika sa katahimikang mayroon sila”. Ipinakita ni Lolo Ocampo kay Stephen na ang kanyang boses, ang kanyang kakayahang magsalita at makarinig, ay hindi isang pasanin, kundi isang regalo. Ang regalo na iyon ang nagbigay-daan kay Stephen upang matuklasan ang kanyang pagmamahal sa gitara. Ang musika ay naging kanlungan niya, isang paraan upang ipahayag ang damdamin na hindi niya maaaring ilabas. Ang gitara ay naging extension ng kanyang boses. Sa tulong ni Lolo Ocampo, natuto si Stephen na lumikha ng “tunog” na hindi niya kailangang sigawan, “Hindi mo kailangan ng perpektong salita Hindi mo kailangang sumigaw Pero huwag mong hayaang agawin ng mundo ang tunog mo”. Ang musika ay ang magiging sikreto at ang sandata niya laban sa mundo.

Ang musika na naging kanlungan ni Stephen ay siya ring nagdulot ng pinakamapait na trahedya sa kanilang pamilya. Isang araw, nagkasakit si Yohan. Sa kabila ng matinding pag-aalala ni Belinda, kinailangan niyang umalis kasama si Edward upang asikasuhin ang mga permit para sa kanilang chicken restaurant. Ang huling habilin ni Belinda kay Stephen ay isang mabigat na responsibilidad: “Huwag mong iiwan ang kapatid mo May sakit siya ngayon Painumin mo siya ng gamot mamayang four.” Ngunit sa hindi inaasahang pagkakataon, ang pangako ng musika ay naging mas matimbang. Dahil ito ang araw na ibibigay ni Lolo Ocampo ang kanyang sariling gitara, sinuway ni Stephen ang utos ng ina. Sa pag-aakalang bumaba na ang lagnat ni Yohan at maibabalik din siya agad, lisanin niya ang bahay.

Ang ilang sandaling pag-alis na iyon ang siyang nagdala ng kapahamakan. Nang bumalik si Stephen, ang natagpuan niya ay hindi ang kanilang munting tahanan kundi isang nagliliyab na impyerno. Ang mga sigaw at pag-iyak ng kanyang ina ang pumuno sa hangin. Si Belinda, na nakita si Stephen, ay hindi na nagtanong; ang kanyang damdamin ay sumabog sa galit at guilt na matagal nang kinikimkim. Ang kanyang sinabi ay isang parusa na mas mabigat pa kaysa sa apoy: “Ano Sinabi ko sa’yo na huwag mong iwan ang kapatid mo Nagkaroon ng sunog sa bahay Pumasok ang papa mo sa loob Akala niya nandun ka pa Diyos ko.” Ang mga salitang ito ay nagpatigil sa mundo ni Stephen.

Ang lahat ng nangyari ay isinisi ni Belinda sa anak. Ang pagkamatay ni Edward—ang taong nagligtas sa kanila—ay naging isang madilim na anino na bumalot sa musika. Ang pinakamasakit na tinig ay ang sigaw ng kanyang ina: “Namatay siya dahil sa gitara na ‘yan Dahil sa walang kwentang musika na yan Dahil sa’yo.” Sa gitna ng trahedya, pinalabas ni Belinda ang kanyang sama ng loob, na nag-ugat sa guilt na sana’y hindi siya naging bingi. Ang pagbabawal ay naging pinal: “Iwan mo yang gitara mo… Ayokong maging mahilig ka sa musika Tigilan mo ang kahibangan na ‘yan… Hindi ka na nakonsensya kung hindi ka umalis at iniwan ng kapatid mo para sa gitarang ‘yan Nandito pa sana papa mo kaya ayokong makita ka ulit nahuhumaling sa musika Naiintindihan mo.” Sa pagbagsak ng kanyang luha, tanging ang pagsunod na lang ang nagawa ni Stephen. Ang kanyang sagot: “Oopo hindi na po ma Pangako po.” Ang pangako niyang iyon ay hindi lamang pagtalikod sa gitara, kundi pagtalikod sa kanyang sariling kaligayahan, na nagdala sa kanya sa matinding guilt at pagtatago.

Ang masakit na trauma at guilt na dinanas ni Stephen ay nagtulak sa kanya upang itago ang kanyang pagkahilig sa musika, ngunit ang musika ay may sariling paraan upang hanapin siya. Sa kanyang pagiging masked guitarist, natagpuan ni Stephen ang isang sikretong buhay na malayo sa mapanghusgang tingin ng kanyang ina. Ngunit ang lihim na buhay na iyon ay hindi nagtagal at nabunyag kay Yohan, na nakita ang kanyang kuya na tumutugtog sa isang gig. Nang kinompronta ni Stephen ang kapatid, lalong sumambulat ang kanyang matinding pag-aalala: “Please huwag mong sabihin kay mama Please”. Sa pag-aalala na baka aagawin ni Belinda ang kanyang gitara, at ititigil ang kanyang musika, nakiusap siya: “Aagawin niyang gitara ko Patitigilin niya ako Iisipin niyang wala akong pakialam kay papa sa’yo Pero hindi totoo ‘yun.”

Ang tugon ni Yohan ay naging unang sulo ng paghilom ni Stephen. Hindi nagalit si Yohan; sa halip, ipinakita niya ang matinding pag-unawa. Ipinagtapat ni Yohan na matagal na niyang alam ang lihim ng kanyang kuya: “May mga nakita akong guitar string sa bag mo Matagal ko ng alam na hindi mo naman talaga binibitiwan ng pagtugtog.” Ang sunod na sinenyasan ni Yohan ang siyang nagpabagsak sa pader ng guilt ni Stephen: “Naintindihan ko ang musika na gustong-gusto mo.” Sa kabila ng pagiging bingi, naintindihan niya ang tunay na kaligayahan na idinudulot ng musika kay Stephen.

Ang pinakamalaking regalo ni Yohan ay ang kanyang pagtitiwala at pagtatanggol. Sinabi niya kay Stephen ang mga salitang kailangan niyang marinig: “Hindi ko sasabihin kay mama… Alam ko na sinisisi mo ang sarili mo sa pagkamatay ni papa Hindi ko alam kung ano ang tingin ni mama pero para sa akin wala namang may gusto ng nangyari.” Ang pag-amin ni Yohan ay nagtanggal ng isang malaking bahagi ng guilt na matagal nang dinala ni Stephen. Ang kapatid niya, na dapat sana ay biktima ng kanyang pag-alis, ang siyang naging tagapagligtas niya, na nagpapatunay na ang pagmamahal ng pamilya ay mas matimbang kaysa sa pagkakamali. Dahil sa suporta ni Yohan, nagkaroon si Stephen ng lakas na sumugal muli para sa kanyang pangarap.

Ang paggaling ni Stephen mula sa guilt ay lalong pinabilis ng pagdating ni Irene (Aine), ang babaeng nakita niya sa isang gig at crush niya. Si Irene ay hindi lamang isang simpleng dalaga; siya ay isang violinist na may sariling laban—ang pagtakas mula sa classical music na pilit na ipinapataw sa kanya ng kanyang pamilya, na naghahanap ng “totoong” damdamin sa musika. Ang kanyang unang pag-atake kay Stephen ay puno ng panunukso at pagiging stalker pa nga, na nagpakita ng kanyang intense na personalidad.

Sa karinderya, kinompronta ni Irene si Stephen, na nagdulot ng gulat sa binata. Sinabi ni Irene na alam niya ang sekreto ni Stephen: “Hindi ko inakalang ang misteryosong guitarista ay amoy mantika at fried chicken” at “Akala mo hindi ko alam ang sikreto mo”. Ginamit niya ang impormasyon na sinundan niya si Stephen pauwi upang patunayan na siya ang masked guitarist. Nang magtagpo sila, ang unang reaksyon ni Irene ay ang tanungin si Stephen tungkol sa kaniyang crush: “Crush mo talaga ako Sabi niya eh Ako yung tinutumbok mo ng gabing yon”. Ang panunukso na ito ay nagdulot ng pagtanggi kay Stephen, “Hindi kita crush!”, ngunit ang pag-uugaling iyon ni Irene ang nagpatibay sa koneksyon nila.

Ang pag-udyok ni Irene kay Stephen na sumali sa kanyang banda ay may kasamang matinding panggigipit. Ipinahayag niya ang kanyang mga pangarap na basagin ang classical music na “walang ibang pinapaluguran kundi mayayaman lang naman” at tinawag ang kanyang sarili na “balerina sa isang music box” na pilit pinapatugtog ng kaniyang mga magulang. Nais niyang maramdaman ang intensity at “totoo” sa musika, at pakiramdam niya, si Stephen ang makakaintindi dito. Nang tumanggi si Stephen na sumali, ginamit ni Irene ang isang taktika na nagdulot ng takot kay Stephen: “Kapag hindi ka sumali sasabihin ko sa mama mo na tumutugtog ka sa public”. Ito ay isang lantarang blackmail, isang pagsubok sa pag-ibig ni Stephen sa musika at sa kanyang takot na balikan ang nakaraan. Sa kabila ng lahat, alam ni Stephen na ang kasikatan ni Irene at ang kanyang pagiging crush ay nagbigay ng isang pambihirang pagkakataon upang maisakatuparan ang kanyang pangarap.

Ang pagdududa ni Stephen na iwanan ang banda ay lalong tumindi nang makita niya ang kanyang inang nagdarasal at umiiyak sa harap ng altar. Ang matinding guilt ay muling lumamon sa kanya, na nagtulak sa kanya upang magdesisyon: iiwan niya ang banda. Sa isang emosyonal na tawag, sinabi niya kay Irene: “Gusto ko ng mag-quit sa banda.” Nagulat si Irene, at sinubukan siyang pigilan: “Seryoso ka ba Malapit ng competition Ang dami na nating pinagsamahan ng banda Ngayon ka pa ba susuko Ano ka ba naman.” Ngunit ang sakit ni Stephen ay mas matindi pa sa anumang pangarap.

“Kinakain na naman ako ng guilt ko Irene I’m sorry pero alam mong kahinaan ko ang nakaraan ko,” pag-amin ni Stephen. Ikinuwento niya ang nakita niyang pag-iyak ng ina, at ang takot niya sa kung paanong ang musika ay muling magpapagising sa sama ng loob ni Belinda: “Ayokong buksan ng sama ng loob ni mama sa akin Baka kapag nalaman niya ‘to baka hindi niya na ako kilalanin pang anak Ganun kalalim ang sugat na iniwan ko sa kanila.” Ang pagtataka at sakit ay nag-ugat sa kanyang paniniwalang “Buhay ang naging kapalit” ng kanyang kasalanan.

Sa gitna ng kanyang mga hikbi, pinalakas ni Irene ang kanyang loob, na nagpapaalala sa kanya ng kanyang halaga: “Naiintindihan ko ang nararamdaman mo Pero sa ilang panahon na kasama kita alam kong mahirap din para sao na talikuran ng musika Kaya umaasa pa rin ako na babalik ka.” Sinigurado ni Irene na ipagpapatuloy nila ang kompetisyon at hihintayin siya, dahil sila ay sama-samang bumuo ng pangarap na iyon. Ang matinding panghihinayang na iyon ang nagtulak kay Stephen na maghanap ng solusyon.

Dito na siya nagdesisyon na harapin ang kanyang ina. Kinompronta siya ni Belinda, dahil sa wakas ay nalaman na nito ang totoo. Sa kanilang paghaharap, nag-away sila: “Sa tatay mo Namatay siya dahil sa gitara na ‘yan… Dahil sa’yo,” ang matinding paninisi ni Belinda. Sa gitna ng sigawan, ipinagtanggol ni Stephen ang kanyang sarili at ang kanyang pagmamahal: “Hindi ko naman po ginusto ang mga nangyari… Hindi ko naman po hinilig na mamatay si papa ma Kasi kung ako kung may nagawa lang po ako sana ako na lang po ang namatay sa sunog na yon at hindi po siya.” Sa wakas, ang matagal nang kinikimkim na sakit ay sumabog. Ang pag-aaway na iyon ay naging simula ng kanilang paghilom.

Ang matinding emosyonal na labanan nina Stephen at Belinda ay nagpatuloy, ngunit sa pagkakataong ito, hindi lamang ito tungkol sa galit; ito ay tungkol sa paglalabas ng mga sugat na matagal nang kinimkim. Ang pag-amin ni Stephen sa kanyang pagnanais na mamatay sa halip na si Edward ang siyang nagpabagsak sa depensa ni Belinda. Sumagot si Stephen: “Hindi ko naman po ginusto ang mga nangyari… Hindi ko naman po hinilig na mamatay si papa ma Kasi kung ako kung may nagawa lang po ako sana ako na lang po ang namatay sa sunog na yon at hindi po siya.” Ang mga salitang iyon ay nagdala ng masakit na katotohanan sa harap ni Belinda.

Si Belinda, na sa unang pagkakataon ay napilitang harapin ang kanyang sariling sakit sa halip na ang kasalanan ni Stephen, ay nagsimulang gumuho. Naalala niya ang sinabi ng mga tao tungkol sa pag-ibig ni Edward: “namatay siya Umiiyak na sabi ng kanyang ina dahil sobrang pagmamahal niya sa’yo Bumalik siya dahil akala niya’y nandun ka pa rin.” Ang pagmamahal ni Edward ang naging dahilan ng kanyang kamatayan, at ang pagmamahal ding iyon ang ginamit ni Belinda bilang sandata laban sa anak.

Ngunit ang mga luha ni Stephen at ang kanyang pag-amin sa matinding guilt ay nagpalambot sa puso ni Belinda. Sa gitna ng kanilang pag-iyak, dumating si Yohan sa kusina, na tahimik na niyakap ang kanyang ina. Ang simpleng yakap na iyon ni Yohan ang siyang nagdala ng kalinawan kay Belinda. Dahan-dahan niyang ibinaba ang kanyang mga kamay, at sa wakas ay pinili ang paghilom.

Sa isang masakit ngunit kailangan na pag-amin, humingi siya ng tawad. “Patawarin mo ako anak Nagkamali rin ako Hindi ko naisip ang nararamdaman mo dahil sa sakit na nararamdaman ko I’m sorry Sana mapatawad mo pa ako.” Sa pag-amin na iyon, binuksan ni Belinda ang pinto para sa musika. Bagaman sinabi niya, “Aaminin ko hindi ko pa rin gusto na bumalik ka sa musika,” nagbigay siya ng kondisyon na may pag-asa: “Pero wala naman akong gagawin para pigilan ka Ang tanging hangad ko lang Bigyan mo sana ako ng panahon na matanggap ang lahat ng to Basta huwag mong papabayaan ang pag-aaral mo Gusto kong makatapos ka pa rin.” Ang pag-ibig ni Belinda ay hindi nawala; ito ay natatakpan lamang ng sakit, at ngayon, ang kondisyon niya ay nagbigay ng laya kay Stephen upang muling mabuhay.

Ang matinding paghaharap ay tuluyan nang nagbuklod sa pamilya, na nagbigay-daan sa pangwakas na paghilom. Sa kabila ng kalayaan ni Stephen na ipagpatuloy ang musika, nanatili siyang maingat at naghahanap ng hudyat mula kay Belinda. Sa huli, ang pag-ibig at ang pangangailangan para sa kapayapaan ang nagtagumpay sa sakit ng nakaraan. Sa kanilang pag-uusap, ang puso ni Belinda ay tuluyan nang lumambot. “Patawarin mo ako anak Nagkamali rin ako Hindi ko naisip ang nararamdaman mo dahil sa sakit na nararamdaman ko I’m sorry Sana mapatawad mo pa ako,” ang kanyang sinabi, na nagpapalaya kay Stephen mula sa mga tanikala ng guilt.

Ang pagpapatawad ni Belinda ay may kaakibat na kondisyon na nagbigay-dangal at paggalang sa pag-aaral ni Stephen: “Aaminin ko hindi ko pa rin gusto na bumalik ka sa musika Pero wala naman akong gagawin para pigilan ka Ang tanging hangad ko lang Bigyan mo sana ako ng panahon na matanggap ang lahat ng to Basta huwag mong papabayaan ang pag-aaral mo Gusto kong makatapos ka pa rin.” Ito ay hindi isang pagbabawal, kundi isang pag-uunawa at pagtanggap. Naintindihan ni Stephen na ang kondisyong ito ay isang paraan ni Belinda upang protektahan ang kanilang pamilya mula sa kawalang-katiyakan, at agad niya itong tinanggap, nangangakong paninindigan niya ang kanyang pag-aaral habang hinahabol ang musika.

Dahil sa bago niyang kalayaan, si Stephen ay bumalik sa banda ni Irene, na sinagot niya na sa wakas, at ang kanilang ugnayan ay naging mas matatag. Ang pagtanggap ni Belinda sa relasyon at ang kanyang pagiging bukas sa mga ka-banda ni Stephen ay nagbigay ng hudyat sa pangkalahatang paghilom ng pamilya. Isang gabi, nang ipahayag ni Belinda ang kanyang suporta, ang buong banda, kabilang sina Nadin at Leland, ay nagkasiyahan sa chicken restaurant nila. “Ang ingay niyo pala Pwedeng pagkatapos ng rehearsal ninyo dito na kayo kumain Ililibre ko kayo,” ang biro ni Belinda, na sinagot ni Nadin ng may katuwaan: “Salamat po Kakain po kami palagi dito hanggang magkaroon ng mga pakpak.” Ang simpleng paglilibre na iyon ay nagpabigat sa puso ni Stephen, na nakita na ang kanyang ina ay hindi lamang nagpapatawad, kundi aktibo nang sumusuporta sa kanyang pangarap. Ang kanilang relasyon ay nagbalik sa dati, na napuno ng pagmamahalan at pag-unawa.

Ang pagpapatuloy ni Stephen sa musika, na dating pinagmulan ng matinding guilt at galit ng kanyang ina, ay humantong sa pangwakas at pinakamatamis na tagumpay. Sa kabila ng pag-aalangan ni Belinda, tinanggap niya ang musika ni Stephen bilang bahagi ng kanilang paghilom. Sa pagpapatawad na natanggap, si Stephen ay naging ganap na malaya, nagpatuloy sa pag-aaral, at sumikat kasama ang kanyang banda, kung saan kasama niya ang kanyang nobya, si Irene. Ang kanilang pag-ibig ay hindi lamang tungkol sa romansa; ito ay tungkol sa pagiging tunay na sandalan at inspirasyon sa isa’t isa, na nagbigay ng lakas kay Stephen upang tuluyan nang buksan ang kanyang puso. “Sobrang proud ako sayo Stepen Naniniwala ako na balang araw matuto pa din ang pangarap mo na mapanood ka ng mama mo na tumugtog at kumanta,” ang buong pagmamahal na sinabi ni Irene, na sinagot ni Stephen ng pasasalamat: “Sana nga At salamat din sa’yo dahil sa kakulitan mo nabuksan ang mga issue sa pamilya namin Nawalan ako ng takot na bumalik Isa ka sa naging motivation ko.”

Ang kanilang layunin ay naging iisa: hikayatin si Belinda na manood ng kanilang live performance. Ang pagpapatuloy ni Stephen sa musika ay nagdulot ng kasaganahan sa kanilang pamilya. Nakatapos siya ng may Latin honors, pinalawak nila ang chicken restaurant gamit ang mga kinita niya, at siya na rin ang nagpapaaral kay Yohan, na nagbigay ng pagkakataon kay Belinda na magpahinga. Isang gabi, matapos makuha ang malaking kontrata, inalok ni Stephen ang kanyang ina ng VVP seat: “Ma may concert kami First concert Nilagay kita sa VVP seat Pupunta ka.” Sa simula, hindi sumagot si Belinda, na nagdulot ng pagkadismaya kay Stephen. Ngunit nang dumating ang gabi ng kanilang konsiyerto, hindi napigilan ni Stephen na mapaluha. Sa gitna ng madla, nakita niya si Belinda kasama si Yohan. Umiiyak ang kanyang ina habang pumapalakpak nang malakas—ang mga luha ng ina ay hindi na luha ng galit, kundi luha ng pagmamalaki at pagmamahal. Sa sandaling iyon, ang lahat ng bigat na nararamdaman ni Stephen mula sa nakaraan ay tuluyan nang inalis ng Diyos.

Ang kwentong ito ay isang malakas na paalala: “Tinuturo sa atin ang kwentong ito na ayos lang na may dalang sakit pero huwag nating hayaan na ito ang pumigil sa atin na mabuhay.” Minsan, ang guilt ay nagiging kulungan na tayo mismo ang nagtatayo. Sinasabi ng kwentong ito na “nagsisimula ang paghilom kapag hinarap natin ang totoo at pinatawad ang sarili.” Sa huli, ang pangarap ni Stephen ay hindi paglimot kay Edward, kundi ang pagpili niyang mabuhay kasama ang alaala nito, hindi bilang alipin ng trahedya. “Ang pagtupad sa pangarap ay hindi paglimot sa nakaraan Ito ay pagpiling mabuhay kasama ito hindi bilang alipin nito.” Sa katahimikan ng buong pamilya, narinig nila ang musika ng kanilang pagmamahal.