Sa gitna ng ingay ng social media at mabilis na pag-ikot ng balita, may isang larawang biglang tumigil sa puso ng libo-libong Pilipino. Isang retrato ng tatlong bata—dalawang sanggol na kambal at ang kanilang panganay na kapatid na babae—magkakayakap, magka-isa sa lamig ng gabi, iniwan sa isang sulok ng komunidad. Walang iniwang paalala, walang paliwanag, at higit sa lahat, walang yakap ng magulang.

Isang concerned citizen ang nakakita sa kanila. Sa unang tingin, maaaring isipin ng ilan na ito ay eksena sa pelikula o drama sa telebisyon. Pero hindi—ito’y tunay. Sa murang edad, naranasan na ng mga batang ito ang isa sa pinakamabigat na anyo ng pag-abandona: ang iwanan ng mga taong dapat unang nagmahal sa kanila.

Ayon sa mga ulat, walang iniwang bakas ang ina at ama ng mga bata. Iniwan lamang ang kambal at ang kanilang ate, na tinatayang nasa edad tatlo o apat, sa isang madilim na bahagi ng isang komunidad. Ang mga sanggol ay halatang bagong panganak pa lamang, habang ang panganay ay tila sinusubukang alagaan ang kanyang mga kapatid sa kabila ng sariling takot at gutom. Mula sa larawan pa lamang, damang-dama na ang pagkapit niya sa lakas—na sa edad niya ay hindi pa niya dapat pinapasan.

Agad namang rumesponde ang mga awtoridad at kinupkop ang mga bata. Sa ngayon, sila ay nasa pangangalaga ng social workers, tinutustusan ng pagkain, damit, at medikal na atensyon. Pero habang natutugunan ang kanilang pisikal na pangangailangan, ang mas malalim na sugat—ang sugat ng pag-abandona—ay hindi ganoon kadaling pagalingin.

Sa social media, bumuhos ang simpatiya, galit, at panawagan para sa aksyon. Maraming netizens ang hindi mapigilang umiyak. Isa ang nagsabi, “Paano mo nagagawang iwan ang isang sanggol? Hindi lang isa, kundi dalawa. At ang ate pa nila?” May ilan namang nagsabing handa silang ampunin ang mga bata. “Kung may paraan lang, aampunin ko agad,” komento ng isa.

Hindi rin nagpahuli ang mga charitable foundations. Ilang institusyon ang agad nakipag-ugnayan sa Department of Social Welfare and Development (DSWD) upang magpaabot ng tulong, at sa posibilidad ng legal na adopsyon o foster care. Isinulong din ng ilan ang pangangailangan ng mas mahigpit na suporta para sa mga magulang—lalo na sa mga ina—upang hindi na umabot pa sa ganitong kalunus-lunos na sitwasyon.

Sa kabila ng lungkot, may liwanag. Ang kabutihan ng puso ng maraming Pilipino ay muling napatunayan. Sa bawat komento, share, at donasyon, tila unti-unting binubuo ang sirang mundo ng tatlong musmos. Hindi nila ito alam pa sa ngayon, pero daan-daang puso na ang kumakalinga sa kanila mula sa malayo.

Ang kwento ng kambal at ng kanilang ate ay hindi lang kwento ng pag-abandona—ito rin ay kwento ng pag-asa. Sa murang edad, ipinakita nila ang likas na katatagan ng bata. Ipinakita rin nila kung gaano kahalaga ang malasakit ng komunidad, ng bawat isa sa atin, upang maisalba ang mga inosenteng tulad nila sa mundo ng kawalang-katiyakan.

Ngunit ang kwentong ito ay hindi pa tapos. Ang tunay na laban ay nagsisimula pa lang. Kailangan pa rin nila ng mas matibay na tahanan, ng mga yakap na hindi lilisan, ng isang buhay na hindi batbat ng takot o gutom. At dito tayo pumapasok—bilang mamamayan, bilang tao, bilang mga nilalang na may kakayahang magmahal.

Sa mga gustong tumulong, maaaring makipag-ugnayan sa mga kinikilalang child care institutions o dumaan sa mga legal na proseso ng adopsyon at foster care sa ilalim ng DSWD. Hindi kailangan maging mayaman para tumulong. Minsan, sapat na ang pagbabahagi ng impormasyon, dasal, at patuloy na pagmulat sa mga ganitong kwento para makapagbigay ng pag-asa.

Hindi natin alam ang dahilan kung bakit sila iniwan. Pero ang mas mahalaga ngayon ay ito: sino ang handang yakapin sila? Hindi lang sa salita, kundi sa gawa. Dahil sa mundong puno ng ingay, galit, at pagkakanya-kanya, may tatlong batang naghihintay lang sa isang simpleng sagot: “Kami ang bagong pamilya niyo.”