Sa malayong lungsod ng Jeddah, isang OFW na si Michael Ramos ang nagtatrabaho sa ilalim ng matinding sikat ng araw, abala sa pag-aayos ng mga tubo. Sa loob ng tatlong taon, siya ay naging haligi, nagpapadala ng buwanang sustento, ang bawat sentimo ay para sa kanyang asawa, si Rachel, at kanilang anak, si Lawrence, sa Nueva Ecija. Ang layunin niya ay simple: magbigay ng maginhawang buhay at matapos ang kanyang kontrata. Ngunit ang kanyang mundo ay biglang gumuho sa isang tawag mula sa kanyang ina, si Perlita. Ang tinig ni Aling Perlita ay mahina at nanginginig, nag-aalangan, ngunit ang mensahe ay malinaw: may kakaibang kilos si Rachel at ang ama ni Michael, si Ignacio. May mga bulong-bulungan sa baryo tungkol sa pagiging malapit na higit pa sa relasyon ng manugang at biyenan, at may pagkakataong nasaksihan pa ni Aling Perlita ang isang hindi nararapat na pagpapahayag ng damdamin sa pagitan ng dalawa.

Hindi agad naniwala si Michael. Si Rachel ang kanyang sandigan, ang kanyang rason para magtiis sa banyagang lupain. Ngunit habang binabalikan niya ang mga huling tawag ng kanyang asawa—ang laging pagod, ang laging abala, ang mga paliwanag na tila nagtatago ng isang bagay—unti-unti niyang naramdaman ang masamang kutob. Sa gabi, naglakas-loob siyang tanungin si Rachel, umaasa na ito ay paninira lamang ng mga naiinggit na kapitbahay. Ngunit ang naging tugon ni Rachel ay galit at defensive. Walang malinaw na pagtanggi, walang pagpawi ng pag-aalinlangan. Sa halip, lalong sumagi sa isip niya ang larawan ng dalawa, magkasama, habang siya ay malayo, nagpapakapagod para sa kanila. Sa puntong iyon, hindi na mahalaga ang kontrata. Ang nag-iisang hangarin niya ay ang malaman ang katotohanan.

Kaya naman, sa madaling araw ng Disyembre 15, 2016, tahimik siyang dumating sa Pilipinas. Walang pasabi kay Rachel, walang abiso sa pamilya. Tatlong oras siyang naglakbay patungong Nueva Ecija, tulala at nakatanaw lamang sa bintana ng bus, ang tanging laman ng isip ay ang malamig na tanong na bumabagabag sa kanya. Pagdating sa kanilang bahay—na malaki ngunit hindi pa tapos, walang palitada—hindi niya nadatnan si Rachel. Tanging ang kanilang anak na si Lawrence ang natutulog nang mahimbing sa silid. Ngunit ang kawalan ng asawa ay lalong nagpaigting ng kaba sa dibdib ni Michael.

Nang dumating ang kanyang ina, ang pag-iiling ni Aling Perlita ay naging kumpirmasyon ng matagal nang kinatatakutan ni Michael. Nalaman niya na madalas daw lumalabas si Rachel at laging nakikitang tumutungo sa bukid kung saan nagbabantay si Mang Ignacio. Hindi na rin halos umuuwi ang kanyang ama, at ang bulong-bulungan sa baryo ay nagsasabing hindi tanim ang binabantayan nito, kundi ang kalaguyo.

Puno ng matinding damdamin, nagdesisyon si Michael na puntahan mismo ang bukid. Mula sa malayo, nakita niya ang lumang kubo na itinayo ng kanyang ama. Bawat hakbang ay parang hampas ng alon sa kanyang dibdib. Nang sumilip siya sa siwang ng pinto, bumigat ang kanyang hininga. Ang eksena sa loob ay isang bangungot na naging totoo: ang kanyang ama at ang kanyang asawa, magkayakap at nakagawa ng isang matinding pagkakamali sa ilalim ng manipis na kumot. Nanginig ang kanyang mga kamay. Ang taong nagpalaki sa kanya at ang babaeng pinangakuan niya ng walang hanggang pag-ibig ay parehong nagkasala.

Dali-dali niyang kinalampag ang kubo, na nagdulot ng pagkagulat sa dalawa. Ilang minuto ang lumipas bago binuksan ni Mang Ignacio ang pinto. Sinubukan ni Rachel na tumakas sa bintana ngunit naabutan ng matalim na tingin ni Michael. Sa gitna ng sigawan at luha, pilit na humingi ng paliwanag si Michael, kahit pa alam niyang walang salita ang makapapawi sa sakit. Ngunit sa halip na humingi ng tawad, naging agresibo pa si Mang Ignacio, sinabing walang karapatan si Michael na murahin siya dahil siya ang kanyang ama.

Ang mas nakakapangilabot ay ang pag-iisip ni Rachel. Tahimik siyang nagsalita, at tila sinisisi pa si Michael sa kanyang mga pagkukulang bilang asawa. Aniya, hindi niya hiniling na mangibang bansa si Michael, at dahil pinili nitong magtrabaho nang malayo, napilitan siyang humanap ng iba na pupuno sa pagkawala niya. Sa sandaling iyon, nawala ang lahat ng respeto at tiwala ni Michael. Sa halip na makarinig ng paghingi ng tawad, ipinamukha pa sa kanya na siya ang may kasalanan kung bakit sila nagsuway. Bago pa makagawa ng anumang pagsisisi, umalis si Michael nang walang imik, ang buong paligid ay nakikisama sa bigat ng kanyang kalungkutan. Pagdating sa bahay, tuluyan siyang bumigay at niyakap ang kanyang ina, sabay silang umiyak para sa pamilyang tuluyang gumuho sa harap ng katotohanan.

Makalipas ang ilang araw, tahimik na bumalik si Rachel, kinuha ang ilan niyang gamit, at umalis nang hindi man lang lumingon. Walang luha, walang paliwanag, at walang bakas ng pagsisisi. Iniwan niya si Lawrence sa pangangalaga ni Aling Perlita. Si Mang Ignacio naman ay tuluyan nang hindi umuwi. Kalaunan, kumalat ang bulungan na magkasama sina Rachel sa bayan, nagrerenta ng maliit na apartment at pamumuhay na tila normal na mag-asawa. Ang mga balitang ito ay nagpaapoy sa puso ni Michael, at nauwi sa determinasyong makamit ang katarungan, hindi sa pamamagitan ng dahas, kundi sa batas.

Nagsimula si Michael sa pag-iipon ng katibayan. Sa tulong ng mga kakilala, nakuha niya ang impormasyon sa kinaroroonan ng dalawa. Masakit man, nalaman din niya ang kalagayan ni Rachel, na nagdadalang-tao sa bunga ng hindi nararapat na ugnayan. Wala siyang ibang magawa kundi ang hintayin ang legal na katarungan. Sa mungkahi ng kanyang abogado, noong Abril 2017, nagpasya si Michael na magsampa ng kasong Adultery at paglabag sa karapatan sa ilalim ng Violence Against Women and Children Act (RA 9262). Ang batayan: ang emosyonal na pinsala na idinulot ng sitwasyon kay Lawrence at kay Aling Perlita.

Matapos ang ilang buwang pagkalap ng dokumento at testimonya, inihanda ni Michael ang lahat. Ngunit nang isisilbi na ang subpoena at warrant, hindi na sila matagpuan sa inuupahang apartment. Tila nakaamoy sila. Kalaunan, natuklasan na sila ay lumipat sa Maynila, at nagkukunwaring mag-ama lamang sa tuwing may magtatanong. Ngunit sa tulong ng mga awtoridad, natunton din sila. Noong Hulyo 2017, sa bisa ng Warrant of Arrest, dinampot sila sa kanilang inuupahang bahay. Gulat at nagpumiglas si Rachel habang si Mang Ignacio ay naharang nang tangkain nitong tumakas.

Habang nakapiit sa magkahiwalay na detention facilities, isinilang ni Rachel ang sanggol. Dahil sa hindi niya kayang makitang lumaki ito sa hindi kanais-nais na kapaligiran, nagdesisyon si Rachel na ibigay ang pangangalaga sa bata sa DSWD. Dumating ang araw ng pagdinig, at unti-unting lumabas ang bigat ng kanilang mga pagkakamali. Kasabay ng kasong kriminal, hiniling ni Michael sa korte ang legal custody ni Lawrence at ang paglilipat ng possession ng lahat ng kanyang naipundar sa pangalan ng anak upang hindi na magkaroon ng karapatan si Rachel. Dahil walang maipakitang katibayan si Rachel ng pagganap bilang mahusay na ina, kinatigan ng korte ang kahilingan ni Michael.

Nang basahin ng hukom ang hatol, idineklara silang “guilty beyond reasonable doubt” sa kasong Adultery at paglabag sa RA 9262. Pinatawan si Rachel ng mahabang sentensiya, habang si Mang Ignacio ay binigyan ng mas mahabang sentensiya dahil sa karagdagang paratang ng moral corruption at paglabag sa karapatan ng sarili niyang anak. Bukod pa rito, pareho silang pinagbayad ng damages bilang pagkilala sa pinsalang emosyonal na idinulot nila. Nang marinig ang hatol, tumulo ang luha ni Rachel, habang si Mang Ignacio ay napayuko, hindi nakayanan ang bigat ng hiya. Ang dating ipinagmamalaki niyang dignidad ay tila nawala.

Makalipas ang isang taon, tahimik na namuhay si Michael kasama si Lawrence at Aling Perlita. Unti-unti siyang bumangon, nagluluto ng agahan para sa anak at naghahatid sa eskwelahan bago pumasok sa kanyang trabaho. Naging normal ang takbo ng kanilang buhay hanggang sa makatanggap siya ng isang liham mula sa piitan galing kay Mang Ignacio. Nakasaad doon ang paghingi niya ng tawad sa kanyang anak at sa kanyang asawa. Hindi sumagot si Michael. Inilagay niya lamang ang liham sa loob ng isang kahon kasama ang mga lumang larawan—mga larawan na dati ay puno ng ngiti ngunit ngayo’y alaala na lamang ng isang pamilyang tuluyang nasira ng malalim na pagsuway. Hindi pa niya kayang magpatawad sa panahong iyon, ngunit hindi niya isinara ang pinto para dito. Si Rachel ay tahimik na naglilingkod sa kanyang sentensiya, wala nang ugnayan kay Michael o kay Lawrence. Ang kuwento ni Michael ay sumasalamin sa maraming kuwento ng OFW, na nagpapaalala sa lahat na mahalin ang sinumpaang pangako kahit pa subukin ng distansya, upang sa huli ay walang pagsisihan at walang pamilyang masira.