Sa isang tahimik na baryo sa labas ng lungsod, nakatira ang labindalawang taong si Lian—isang batang ulilang lubos na lumaki sa pangangalaga ng isang kapitbahay na halos hindi rin makaraos sa pang-araw-araw. Maaga siyang namulat sa hirap, sa kakapusan, at sa katotohanang wala siyang kahit anong pag-aari maliban sa lakas ng loob at kabutihang itinuro ng kanyang mga magulang bago pumanaw.

Tuwing Sabado, naglalakad si Lian papunta sa palengke upang magbenta ng plastik, papel, at lata na kanyang pinupulot sa paligid. Tahimik lang siya, bihirang magsalita, ngunit kilala siyang magalang at matulungin. Wala siyang hinihingi sa mundo kundi ang pagkakataong makakain at makatulog nang hindi gutom.

Isang hapon, matapos niyang maibenta ang ilang kilo ng mga bote, napagpasyahan niyang dumaan sa lumang parke upang magpahinga. Doon niya nakita ang isang matandang babae na nakaupo sa kahoy na upuan, hawak ang dibdib, hirap huminga, at halos hindi makapagsalita. Nanlumo si Lian—kitang-kita niya ang takot sa mga mata ng matanda, at agad siyang tumakbo papalapit.

“Tulong… hindi ako makahinga,” halos pabulong na sabi ng babae.

Walang pag-aalinlangan, humingi ng saklolo si Lian sa mga dumaraan ngunit tila walang gustong tumulong. May ilan pang lumayo, may tumingin ngunit nagpatuloy lang sa lakad. Sa gitna ng pagkalito, mabilis na tumawag ng ambulansiya ang bata gamit ang lumang cellphone na minsan isang linggo lang may laman. Pinilit niyang alalayan ang matanda, pinaypayan, at kinausap para hindi tuluyang mawalan ng malay.

Dumating ang ambulansiya, at isinama rin si Lian upang sumaksi. Habang nasa sasakyan, hawak ng matanda ang kamay ng bata. “Anak, kung hindi dahil sa’yo… baka wala na ako,” mahina nitong sabi.

Sa ospital, isinugod agad ang babae sa emergency room habang naiwan naman si Lian sa labas. Hindi niya alam kung aalis ba siya o maghihintay, ngunit nanaig ang pag-aalala kaya nanatili siyang nakaupo sa hallway kahit wala siyang kilala.

Makalipas ang dalawang oras, lumabas ang doktor at tinawag siya. “Ikaw ba ang batang tumulong? Sabi ng pasyente gusto ka raw niyang makausap,” sabi nito.

Pagpasok niya sa kwarto, nakangiti ang matanda. Mas maayos na ang paghinga nito, nakakabit sa makina ngunit hindi na kasing-hina kanina. “Anak… maupo ka,” wika nito.

Hindi alam ni Lian kung bakit siya tinawag. Wala naman siyang inaasahan. Para sa kanya, sapat nang malaman niyang ligtas ang babae.

“Marami akong natutunan ngayong araw,” panimula ng matanda. “Madalas, ang mundo ay dumadaan lang sa mga gaya mo—mga batang walang magulang, walang yaman, pero punô ng kabutihan. Hindi ako makapaniwala na ikaw lang ang tumulong sa akin.”

Tahimik lang si Lian. Hindi niya alam ang sasabihin.

Nagpatuloy ang babae, “Nasa huling yugto na ng buhay ko. Wala na rin akong pamilya. Wala akong anak. Wala akong tagapagmana.” Tumigil siya sandali bago ngumiti. “Pero ngayong araw, may nakita akong isang batang may puso, malasakit, at tapang.”

Nanlaki ang mata ni Lian nang marinig ang susunod na sinabi ng matanda.

“Gusto kitang tulungan. Hindi kita bibigyan ng pera ngayon, hindi ka bibigyan ng kung anu-anong regalo… pero may iiwan ako sa’yo.” Inabot ng matanda ang isang sobre. “Ito ang address ng bahay ko. May ipapakita ako sa’yo paglabas ko rito.”

Kinabukasan, nakalabas ang matanda mula sa ospital. Sinundo nito si Lian gamit ang isang lumang sasakyan at dinala sa isang malaking lote sa may tabing-baryo. Doon nakatayo ang isang lumang bahay—malaki ngunit halatang walang nakatira nang matagal.

“Sa’yo na ito,” wika ng matanda.

Hindi nakapagsalita ang bata. Para bang sasabog ang dibdib niya sa halo-halong emosyon.

Ipinaliwanag ng matanda na kailangan na niyang lumipat sa isang care facility dahil mas kailangan niya ng araw-araw na bantay. Imbes na pilitin pang ibenta ang bahay na iyon, minabuti niyang ibigay sa batang nagligtas ng kanyang buhay.

“Lian, akin nang tahanan ito sa loob ng apatnapung taon. Pero mas kailangan mo ito. Ang kabutihan mo ang nagligtas sa akin. Ito naman ang munting paraan ko para ibalik sa’yo.”

Nang araw ding iyon, inilibot ang bata sa buong bahay—may dalawang kwarto, lumang kusina, at isang maliit na bakuran na puno ng damo. Para kay Lian, parang palasyo ito.

Umuwi siyang luhaan, dalang-dala ang deed of transfer na ipinagkatiwala sa kanya. Hindi siya makapaniwala. Ang batang walang tirahan, walang magulang, at walang kahit anong pag-aari—ngayon (sa unang pagkakataon sa buhay niya) ay may bahay na matatawag na kanya.

Sa baryo, kumalat ang kwento. Marami ang nagulat, may ilan pang hindi makapaniwala. Pero iisa ang sinasabi ng matanda sa mga nagtatanong:

“Hindi ako nagbigay ng bahay sa isang bata. Ibinahagi ko lang ang pagpapahalaga sa kabutihan na minsang nagligtas sa aking buhay.”

At si Lian? Nangako siyang aalagaan ang bahay, at higit sa lahat, ang kabutihang nagdala sa kanya roon.

Isang simpleng desisyon. Isang batang handang tumulong. Isang matandang inalipusta ng panahon ngunit hinawakan ang huling pagkakataon para magbigay. Isang kwentong nagpapatunay na ang kabutihan—sa tamang oras—ay kayang magbukas ng pintong hindi kayang buksan ng kayamanan.

At ang batang ulilang lubos? Hindi na ulila sa mundo. Dahil sa isang taong naniwala sa kabutihan niya.