Matingkad ang sikat ng araw at napakaganda ng simoy ng hangin sa hardin ng Villa Amor sa Tagaytay. Ito ang araw na pinakahihintay nina Mark at Sarah. Pagkatapos ng limang taong relasyon, sa wakas, humarap na sila sa altar. Si Mark, 28 anyos, ay isang matipuno at gwapong inhinyero. Si Sarah naman, 26, ay isang guro na ubod ng ganda sa kanyang simpleng wedding gown. Ang kanilang kasal ay tinawag na “perfect wedding” ng kanilang mga kaibigan. Lahat ay planado—mula sa bulaklak, pagkain, hanggang sa musika. Walang nakaisip na ang perpektong araw na ito ay magtatapos sa isang bangungot.

Nang matapos ang seremonya sa simbahan, dumiretso ang lahat sa reception. Masaya ang paligid. Nagpapalakpakan ang mga bisita habang pumapasok ang bagong kasal. “Ladies and gentlemen, Mr. and Mrs. Mark Santos!” sigaw ng host. Nagsimula ang kainan at sayawan. Si Mark ay masigla, nakikipagkamay sa mga bisita, at panay ang halik kay Sarah. “Mahal na mahal kita, Sarah. Ito na ang simula ng forever natin,” bulong ni Mark sa asawa habang sumasayaw sila sa kanilang first dance.

Ngunit habang tumutugtog ang kanta, napansin ni Sarah na pinapawisan nang malapot si Mark. “Hon, okay ka lang? Ang lamig ng kamay mo,” nag-aalalang tanong ni Sarah. “Medyo nahihilo lang ako, Hon. Siguro sa gutom o sa init ng coat,” sagot ni Mark sabay inom ng tubig. “Umupo muna tayo,” yaya ni Sarah.

Eksaktong alas-dos ng hapon, 30 minuto matapos ang kanilang grand entrance, biglang namilipit sa sakit si Mark. Napahawak siya sa kanyang dibdib. “Ahhh! Ang sakit!” sigaw niya. Bago pa makatayo si Sarah, bumagsak na si Mark sa sahig. Nangingisay. Namumutla. Bumubula ang bibig.

“Mark! Mark! Tulong! Tumawag kayo ng ambulansya!” tili ni Sarah. Nagkagulo ang mga bisita. Ang best man na si Jericho, na siyang matalik na kaibigan ni Mark mula pagkabata, ay mabilis na lumapit at sinubukang mag-CPR. “Pare! Lumaban ka! Huwag ngayon!” sigaw ni Jericho. Pero habang tumatagal, unti-unting nawawalan ng pulso si Mark. Ang kanyang mukha ay naging kulay ube.

Dumating ang ambulansya at isinugod si Mark sa pinakamalapit na ospital. Sumama si Sarah, umiiyak, duguan ang gown dahil sa pagkakadapa sa sahig. “Huwag mo akong iiwan, Mark. Please,” paulit-ulit niyang dasal. Ngunit pagdating sa Emergency Room, idineklara ng doktor na patay na si Mark.

“Time of death: 2:45 PM.”

Gumuho ang mundo ni Sarah. Ang araw ng kanyang kasal ay naging araw ng kanyang pagiging biyuda. Ang mga bisita sa reception ay naiwang tulala. Ang masayang tugtugan ay napalitan ng iyakan.

Ayon sa initial findings, mukhang Cardiac Arrest o Aneurysm ang ikinamatay ni Mark dahil sa biglaang pagkamatay. “Baka sa stress sa wedding planning,” sabi ng mga tiyahin. “Baka sa sobrang saya, inatake,” sabi naman ng iba. Tinanggap ni Sarah na baka nga ganoon. Pero may isang bagay na hindi niya maalis sa isip niya. Bago mamatay si Mark, bumulong ito: “Ang pait… ang pait ng ininom ko…”

Dahil sa hinala, at dahil na rin sa pakiusap ng magulang ni Mark, ipina-autopsy ang katawan. Lumipas ang tatlong araw, habang nakaburol si Mark (suot pa rin ang kanyang wedding suit), lumabas ang resulta ng Toxicology Report.

Nanlaki ang mga mata ng doktor at ng mga pulis.

Hindi inatake sa puso si Mark. Nilason siya.

May nakitang mataas na dosage ng Cyanide sa kanyang sistema. Ang cyanide ay isang mabilis na lason na pwedeng ikamatay sa loob lang ng ilang minuto hanggang isang oras depende sa dami.

“Nilason ang asawa ko?!” histerikal na sigaw ni Sarah sa presinto. “Sino?! Wala siyang kaaway! Mabait si Mark!”

Nagsimula ang imbestigasyon. Tiningnan ng mga pulis ang CCTV ng reception venue. Nakita nila na bago bumagsak si Mark, may inabot sa kanyang isang “special drink” para sa toast. Ang nag-abot? Ang kanyang best man na si Jericho.

Ipinatawag si Jericho. “Wala akong alam diyan! Kaibigan ko siya! Mahal ko si Mark na parang kapatid!” tanggi ni Jericho, umiiyak pa. “Ako pa nga ang nag-CPR sa kanya!”

Pero may nakitang ebidensya ang mga pulis sa cellphone ni Mark. Isang thread ng messages sa pagitan ni Mark at Jericho, isang araw bago ang kasal.

Mark: “Pre, bayaran mo na yung utang mo na 5 Milyon. Kailangan na namin ni Sarah ‘yun pambili ng bahay pagkatapos ng kasal. Sabi mo sa wedding day mismo ibibigay.”

Jericho: “Oo, Pare. Don’t worry. Sa kasal mo, tapos na ang lahat ng problema natin. May surprise ako sa’yo.”

Hinalughog ng mga pulis ang kotse ni Jericho na nasa labas ng presinto. Sa ilalim ng upuan, nakita nila ang isang maliit na vial na may residue ng powder. Nang ipasuri sa lab, nag-positive ito sa Cyanide.

Doon na bumigay si Jericho. Umamin siya sa krimen.

Ang motibo? Pera at Inggit.

Si Jericho ay nalulong sa sugal at nabaon sa utang. Hiniram niya ang 5 Milyong piso na ipon ni Mark para sa negosyo kuno, pero winaldas niya ito sa casino. Alam niyang sisingilin na siya ni Mark pagkatapos ng kasal. Dahil wala siyang maibayad at takot siyang makulong kapag nalaman ni Mark ang totoo, naisipan niyang patayin ang kaibigan.

“Naisip ko, kapag namatay siya sa kasal, iisipin ng mga tao na heart attack dahil sa excitement,” pag-amin ni Jericho habang nakayuko. “Hinalo ko ang lason sa wine na inabot ko sa kanya bago mag-toast. Akala ko makakalusot ako.”

“Hayop ka!” sigaw ni Sarah sabay sampal kay Jericho nang malakas. “Kaibigan ang turing niya sa’yo! Kapatid! Tapos papatayin mo siya dahil lang sa pera?! 30 minutes, Jericho! 30 minutes lang kaming naging mag-asawa dahil sa kasakiman mo!”

Napahagulgol si Sarah. Ang sakit ng katotohanan ay mas matindi pa sa sakit ng pagkawala. Ang taong nasa tabi ni Mark sa altar, ang taong dapat ay poprotekta sa kanya, ay siya palang papatay sa kanya.

Nakulong si Jericho at nahatulan ng Reclusion Perpetua o habambuhay na pagkakulong dahil sa Murder. Walang piyansa.

Si Sarah naman, bagamat nakuha ang hustisya, ay naiwang wasak. Ang pangarap nilang pamilya ni Mark ay naglaho. Gayunpaman, ginamit niya ang natirang yaman ni Mark para magtayo ng foundation na tumutulong sa mga biktima ng gambling addiction at betrayal, para ipaalala sa lahat na ang sugal at kasakiman ay walang dinudulot na maganda.

Tuwing anibersaryo ng kanilang kasal (at kamatayan ni Mark), bumibisita si Sarah sa puntod. Dala niya ang wedding photo nila—ang kaisa-isang litrato kung saan sila ay mag-asawa, masaya, at buhay pa si Mark.

Ang kwentong ito ay isang paalala sa atin: Mag-ingat sa mga taong pinagkakatiwalaan. Minsan, ang ahas ay hindi nasa gubat, kundi nasa tabi mo, nakangiti, tinatapik ang likod mo, at tinatawag kang “kapatid.” Ang pera ay pwedeng kitain, pero ang buhay at tiwala, kapag nawala, hindi na maibabalik.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung malaman niyong ang best friend niyo ang pumatay sa asawa niyo dahil sa utang? Mapapatawad niyo ba? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa lahat! 👇👇👇