Sa loob ng apat na dekada, naging palaisipan sa mga empleyado ng Maplewood Grand Hotel sa Colorado ang misteryosong Room 313. Hindi ito ina-advertise, hindi ibinibigay sa kahit sinong bisita, at tanging maliit na karatula lamang ang nakapaskil sa pinto: Out of Order. Para sa mga bagong staff, ordinaryo lang iyon—baka sira ang tubo, may leak, o may structural issue. Pero para sa matatagal nang nagtatrabaho sa hotel, iba ang kwento. “Huwag mo nang tanungin,” sabi nila. “Matagal nang isinarado ‘yan. Huwag mo nang pakialaman.”

Walang staff ang nagpapasok ng kahit sinong guest doon. Wala ring housekeeping na naglilinis sa loob. Lock lang ang nagtatakip sa isang kwarto na tila kinakalimutan ng panahon. Ngunit isang araw, dahil sa malaking renovation project ng hotel, napilitan ang management na buksan ang Room 313 upang i-assess kung puwede pa itong irestore.

At doon nagsimula ang kwentong nagpayanig hindi lang sa hotel, kundi sa buong komunidad.

Noong araw ng pagbubukas, present ang ilang managers, engineers, at renovators. Pinwersa nilang buksan ang lumang lock na halos kinakalawang na. Nang sumipa ang pinto, isang malamig at mabigat na hangin ang lumabas mula sa kwarto—parang loob ng baul na hindi nabuksan sa napakahabang panahon.

Sa pagpasok nila, tumambad ang isang tanawin na hinding-hindi nila inaasahan. Ang kwarto ay para bang na-freeze sa oras—lumang wallpaper, lumang carpet, lumang furnitures. Ngunit ang pinakanakakapangilabot ay ang dalawang pigurang nasa gitna ng kama.

Isang lalaki at isang babae.

Nakahiga. Magkasabay. Tuod. Walang galaw.

Ang kanilang mga katawan ay nasa advanced state of natural mummification. Halos buo pa ang mga features, at sa unang tingin parang natutulog lamang. Ngunit kita ang matagal na pagkatuyo ng balat at ang kawalan ng anumang buhay.

Ang pinakakilabot: magkahawak-kamay pa rin ang dalawa.

Tinawag ang pulis. Agad na isinara ang hotel sa publiko habang iniimbestigahan ang discovery. At sa pagbusisi sa lumang records ng Maplewood Grand, natagpuan ang isang reservation slip na hindi pa nababayaran ngunit hindi rin na-flag noon—isang reservation mula taong 1982. Pangalan ng mag-asawa: Henry at Margaret Whittaker.

Huling nakitang buhay ang mag-asawa noong gabi ng kanilang 10th wedding anniversary. Ayon sa lumang logs, nag-check-in sila sa Room 313. Ngunit simula noon, wala nang nag-report na nakita silang lumabas. Sa hindi malamang dahilan, hindi na rin ito na-follow up ng staff noon dahil nagkaroon ng malaking turnover sa management kasunod ng renovation sa ibang wing.

Nang suriin ng forensic experts ang mga labi, lumabas ang resulta: posibleng namatay sila sa loob ng ilang oras o araw matapos ang kanilang check-in. Walang bakas ng foul play. Ngunit may ilang nakapagtatakang detalye:

May dalawang baso ng champagne sa bedside table—hindi naubos, ngunit malinaw na naunang ininom.
May lumang heater na sira ngunit umaandar pa rin noong 1980s, posibleng nag-overheat.
May maliit na gas leak sa bathroom—napakatagal nang natuyo ngunit nandoon pa rin ang bakas.

Ayon sa eksperto, maaaring dahil sa kombinasyon ng sobrang init, kakulangan ng ventilation, at gas exposure ang naging sanhi ng kanilang pagkamatay. Hindi nila nagawang tumawag ng tulong. At dahil noon, kulang pa sa safety monitoring ang hotel, hindi agad nalaman ng staff ang nangyari.

Ang malaking tanong: bakit hindi natagpuan agad ang katawan?

Sa panahong iyon, may ginagawang renovation sa adjacent rooms. Ayon sa lumang blueprint, nadagdagang insulation at soundproofing ang pader sa pagitan ng Room 313 at hallway. Posible raw na nang dahil doon, hindi umalingawngaw ang anumang tunog o amoy. At nang lumipat ng management, tila naiwang “temporarily closed” ang kwarto, hanggang sa tuluyang nalimutan.

Naging urban legend tuloy ang Room 313—na hindi namamalayan ng kahit sino, may katawan ng dalawang taong naroon sa loob ng 41 taon.

Habang lumalalim ang pagsasaliksik, may napansin ang mga imbestigador. Sa maliit na desk na natagpuan sa kwarto, nakalagay ang isang sulat na hindi naipadala. Isa lamang ang nakasulat:

“Ten years down, forever to go.”

Hindi na nalaman ng mga Whittaker na iyon na pala ang kanilang huling gabi—isang gabing nagsimula sa pagdiriwang, ngunit nagtapos sa katahimikan na inilibing ng panahon.

Matapos ma-extract ang mga labi ng mag-asawa, nagdaos ang kanilang natitirang pamilya ng memorial service. Ang mga staff naman ng hotel ay hindi makapaniwalang sa loob ng dekada, araw-araw nilang nadaraanan ang pintong iyon nang hindi nila alam ang nakalipas na trahedya sa likod ng lock.

Ngayong tuluyang binuksan ang kaso, nananatiling tanong ng lahat: paano nakaligtas ang isang kwarto sa loob ng hotel—bukas sa publiko, araw-araw binubuksan ang mga katabing kwarto—nang hindi man lang napansin ang pinakamadilim na sikreto sa loob nito?

Minsan, ang pinakakilabot na kwento ay hindi yung gawa-gawa, kundi yung nangyari nang tahimik… at matagal nang nakakulong sa isang kwartong inakalang sira lamang.