Pagod na ang mga kamay ni Maya sa araw-araw na paglalaba. Bawat kusot, bawat piga, ay katumbas ng pangarap na magkaroon ng isang washing machine na magpapagaan ng kanyang pasanin. Para sa kanyang maysakit na ina at mga kapatid, ibinuhos niya ang bawat sentimo ng naipon para makabili ng sabon, makarami lang ng raffle entry. Isa lang ang premyo na habol niya. Ngunit, mapagbiro ang tadhana. Sa araw ng draw, hindi ang pangalan niya ang nabunot. Umuwi siyang luhaan, bitbit ang mga pangarap na nabigo. Ang hindi niya alam, ang pagkabigo niyang iyon ang magiging tulay para makilala ang lalaking babago sa lahat. Hindi siya nanalo ng appliance… mas malaki pa roon. Isang kwentong magpapatunay na minsan, ang hindi mo nakuha ang siyang kailangan mo para makuha ang tunay na nararapat para sa iyo.

Ang buhay ni Maya ay umiikot sa dalawang bagay: sa kanyang pamilya, at sa walang katapusang bundok ng labada. Sa edad na dalawampu’t tatlo, siya na ang tumatayong haligi ng kanilang tahanan. Ang kanyang ina, si Aling Elen, ay matagal nang may sakit sa puso, habang ang kanyang dalawang nakababatang kapatid ay kapwa nag-aaral pa. Ang tanging bumubuhay sa kanila ay ang kinikita ni Maya sa pagiging labandera ng halos kalahati ng kanilang barangay.

Ang kanyang mga kamay ang nagkukuwento ng kanyang buhay. Ang mga ito ay magaspang, namumula, at minsan ay nagsusugat na sa tindi ng pagkukusot sa iba’t ibang uri ng tela, sa ilalim ng iba’t ibang klase ng sabon. Ang bawat kirot sa kanyang mga palad ay isang paalala ng kanyang pangarap: isang bagong-bagong “Ultramatic 9000” washing machine.

Isang araw, inanunsyo ng sikat na brand ng sabon na “Shine” ang kanilang “Grand Papremyo Raffle.” Ang grand prize: ang pangarap niyang washing machine. Para kay Maya, ito na ang sagot sa kanyang mga dasal. Hindi na ito luho; ito ay isang pangangailangan. Kaya naman, bawat sentimo na sobra sa kanilang badyet ay ibinibili niya ng “Shine” detergent. Ang maliit nilang barong-barong ay napuno ng mga sachet ng sabon, at ang isang lumang lata ng biskwit ay naging lagayan ng daan-daang raffle entry forms na maingat niyang sinulatan.

“Ate, sigurado ka ba diyan?” tanong ng kapatid niyang si Ben. “Baka mas mahal pa ‘yang nagastos mo sa sabon kaysa sa presyo ng washing machine na ‘yan.”

Ngumiti lang si Maya habang pinupunasan ang noo ng pawisang braso. “Tiwala lang, Ben. Pag nanalo tayo, hindi na laging magang maga ang kamay ni Ate.”

Dumating ang araw ng grand draw. Isang malaking entablado ang itinayo sa plasa ng bayan. Masaya ang mga tao, may mga palaro at tugtugan. Ngunit si Maya ay nasa isang sulok lang, mahigpit na yakap ang kanyang lata ng raffle entries, ang kanyang puso ay kumakabog na tila sasabog.

Inanunsyo ng emcee ang pagdating ng panauhing pandangal. “Bigyan po natin ng masigabong palakpakan ang batang-bata at napakagwapong CEO ng Shine Manufacturing, Mr. Liam Sandoval!”

Isang matangkad at nakabibighaning lalaki ang umakyat sa entablado, nakasuot ng simpleng polo shirt at maong, ngunit bakas ang yaman at kumpiyansa. Ngumiti siya sa mga tao, ngunit ang mga mata ni Maya ay nakatuon lamang sa washing machine na kumikinang sa gilid ng entablado.

Nagsimula na ang bunutan. Natawag na ang mga nanalo ng consolation prize na mga gift pack. At sa wakas, ang grand prize.

“At ang masuwerteng mananalo ng isang brand new Ultramatic 9000 washing machine ay walang iba kundi si…” Huminto ang emcee, ang tambol ay tumunog nang malakas.

“MARITESS CHAVEZ!”

Tila isang kidlat ang tumama kay Maya. Si Aling Maritess, ang kanilang kapitbahay na pinakamalakas ang boses sa tsismisan, ang siyang tumatakbo na ngayon paakyat ng entablado, sumisigaw sa tuwa.

Hindi na napigilan ni Maya ang pag-agos ng kanyang mga luha. Ang pangarap niya, ang ginhawa para sa kanyang mga kamay, ay biglang naglaho. Dahan-dahan siyang tumalikod, papalayo sa masayang đám đông, ang bigat ng pagkabigo ay tila pumipiga sa kanyang puso. Ang tanging gusto niya ay umuwi at umiyak.

Sa kanyang pagmamadali at pagiging abala sa pagpunas ng mga luha, hindi niya napansin ang lalaking mabilis na naglalakad sa kanyang direksyon. Nabangga niya ito.

“Ay, naku!” sigaw ni Maya. Ang lata ng biskwit na puno ng kanyang mga pangarap na nabigo ay nahulog, at ang daan-daang asul na raffle ticket ay kumalat sa maalikabok na lupa.

“Patawad po! Diyos ko, patawad po!” sabi ni Maya, habang nagmamadaling lumuhod para pulutin ang mga papel. Ang kanyang kahihiyan ay nadagdagan pa ng kanyang kalat.

“Miss, ayos ka lang?”

Nag-angat ng tingin si Maya at nakita ang isang pares ng mamahaling sapatos na katad. Isang lalaki ang lumuhod sa harap niya, tinutulungan siyang damputin ang mga tiket. Ito si Liam Sandoval, ang CEO.

“Salamat po, Sir. Nakakahiya po, pasensya na,” sabi ni Maya, ang kanyang boses ay garalgal dahil sa pag-iyak.

Napahinto si Liam nang mahawakan niya ang kamay ni Maya sa sabay nilang pagpulot ng isang tiket. Napatingin siya sa mga kamay ng dalaga. Mga kamay na hindi nababagay sa isang dalagang kasing edad niya. Mga kamay na pula, magaspang, at may mga kalyo. Ito ang mga kamay na nakakita ng hirap.

“Lahat ito entry mo?” tanong ni Liam, ang kanyang boses ay malumanay, walang bakas ng paghusga.

Tumango si Maya, hindi makatingin ng diretso. “Opo, Sir. Pangarap ko po kasi talaga ‘yung washing machine. Para po sa Nanay ko. Ako po kasi ang labandera sa amin.” Sinabi niya ito nang may dignidad, hindi bilang isang paghingi ng awa.

Tinitigan siya ni Liam. Sa mundong kanyang ginagalawan na puno ng mga taong nakangiti ngunit peke, ngayon lang siya nakakita ng ganitong klaseng katotohanan.

“Pasensya na po ulit sa abala,” sabi ni Maya, at akmang tatayo na para umalis dala ang kanyang ngayong halos walang lamang lata.

“Sandali,” pigil ni Liam. Tumayo siya at inabutan si Maya ng isang panyo. “Ipunas mo ang mga luha mo.” Inabot iyon ni Maya.

“Ako si Liam,” sabi niya, na tila hindi alam ng dalaga. “Bilang isang… propesyonal na labandera, anong masasabi mo sa produkto namin? Sa ‘Shine’?”

Nabigla si Maya sa tanong. “Po?”

“Ang totoo. Gusto kong malaman ang totoo,” sabi ni Liam, ang kanyang mga mata ay seryoso.

Humugot ng hininga si Maya. “Mabango po, Sir. At matipid gamitin. Pero sa totoo lang po… medyo matapang siya sa kamay. Mas mabilis po siyang makaluma ng tela, lalo na ‘yung mga puti.” Napahinto siya, tila natauhan. “Naku, Sir! Pasensya na po! Hindi ko po sinasadyang laitin ang produkto ninyo!”

Ngumiti si Liam. Isang tunay na ngiti. “Ilang taon na akong nagbabayad ng milyon-milyon sa mga marketing experts, pero ngayon lang ako nakarinig ng pinaka-honest na review. At galing pa sa isang tunay na eksperto.”

Inilabas ni Liam ang kanyang wallet at kumuha ng isang business card. “Maya, tama ba?”

Tumango ang dalaga.

“Hindi kita bibigyan ng washing machine,” sabi ni Liam.

Ang huling pag-asa sa mga mata ni Maya ay namatay.

“Bibigyan kita ng trabaho,” pagpapatuloy ng CEO. “Gusto kitang maging bahagi ng aming Quality Control department. Kailangan namin ng isang taong nakakaalam ng tunay na laban sa paglalaba, hindi ‘yung mga artistang nasa TV commercial lang.”

Napatulala si Maya. Hindi siya makapaniwala sa kanyang narinig.

Ang araw na iyon ang naging simula ng lahat. Nagsimula si Maya bilang isang product consultant. Ang kanyang mga payo, na base sa taon ng karanasan sa paglalaba, ay naging ginto para sa kumpanya. Nakatulong siya sa pag-develop ng isang bagong formula ng “Shine” na mas mabisa ngunit mas banayad sa kamay at sa tela.

Madalas siyang binibisita ni Liam sa laboratoryo. Nagsimula sa usapang sabon, napunta sa usapang pangarap, hanggang sa naging usapang puso. Nakita ni Liam ang talino at katatagan sa likod ng magaspang na mga kamay. Nakita naman ni Maya ang kabutihan at pagpapakumbaba sa likod ng “gwapong CEO” na katauhan.

Lumipas ang isang taon. Si Maya ay isa nang department head. Ang kanyang ina ay napagamot na niya at ang kanyang mga kapatid ay komportableng nakakapag-aral. Nakatira na sila sa isang maliit ngunit maayos na apartment.

Isang gabi, pag-uwi ni Maya, nakita niya si Liam na nakatayo sa tabi ng isang bagong-bagong washing machine sa sala.

“Naku, Liam, ano ‘to? ‘Di ba sabi ko sa’yo ‘wag mo na akong bilhan niyan? Kaya ko nang bumili,” sabi ni Maya, natatawa.

Lumapit si Liam at hinawakan ang mga kamay ni Maya. Ang mga kamay na ito, bagama’t mas makinis na ngayon, ay simbolo pa rin ng kanilang pinagmulan.

“Alam ko,” sabi ni Liam. “Pero gusto ko lang tuparin ‘yung pangarap ng babaeng pinapangarap ko.”

Niyakap ni Maya si Liam. “Matagal ko nang nakuha ang premyo ko,” bulong niya. “Hindi pala washing machine ang pangarap ko. Ang pangarap ko pala ay ginhawa. At ikaw ang nagbigay noon. Ikaw ang tunay kong napanalunan.”

Ang kwento nila ay isang paalala na minsan, ang mga bagay na inaakala nating kabiguan ay mga pinto lamang na binubuksan ng tadhana para sa mas malalaking biyaya. Hindi nakuha ni Maya ang washing machine na gusto niya, ngunit napanalunan niya ang isang buhay na higit pa sa kanyang mga pinangarap.

Ikaw, naranasan mo na bang mabigo sa isang bagay na akala mo ay kailangang-kailangan mo, para lang matuklasan na may mas magandang plano ang buhay para sa iyo? Ibahagi ang iyong kwento sa comments.