Sa ilalim ng tulay kung saan ang ilaw ng mga sasakyan ay kumikislap sa basang kalsada, nakaupo ang isang batang babae, marungis, gutom, at may kargang sanggol na mahimbing na natutulog. Wala siyang pangalan para sa karamihan ng tao — isa lang siyang “palaboy.” Pero para kay Andrea Villanueva, isang kilalang milyunaryang may-ari ng kompanya ng real estate, ang gabing iyon ang tuluyang nagpabago sa takbo ng kanyang buhay.

Habang pauwi si Andrea galing sa isang business gala, napansin niya ang batang babae sa gilid ng daan. Basang-basa ito sa ulan, nanginginig habang niyayakap ang sanggol na balot sa lumang kumot. Sa sandaling iyon, tumigil ang kanyang mamahaling kotse.
“Ma’am, gusto n’yo bang umiwas na lang?” tanong ng driver.
Pero umiling si Andrea. “Hindi. Sandali lang.”

Bumaba siya, hawak ang payong, at lumapit sa mag-ina. Inabot niya ang wallet, kinuha ang ₱1,000, at iniabot sa bata. “Oh, ito, ipambili mo ng gatas. Pero sa susunod, huwag kang magpalaboy. Maraming mapagsamantala.”

Tumingin ang bata sa kanya, bakas ang hiya at sakit sa mga mata. “Salamat po, pero hindi po ako pulubi. Hinahanap ko lang po ang nanay ko. Nawawala po siya.”
Napakunot ang noo ni Andrea, pero mabilis din siyang sumakay ulit. Hindi niya alam kung bakit tila tumagos sa puso niya ang boses ng batang iyon.

Kinabukasan, habang iniinom niya ang kape sa opisina, may kumatok sa pintuan ng conference room. “Ma’am, may batang babae po sa lobby, dala-dala ang sanggol. Sabi po, may iniabot kayo sa kanya kagabi.”

Nagtaka si Andrea. “Ano’ng ginagawa niya rito?”

Pagbaba niya, nandoon nga ang batang palaboy, nanginginig pa rin pero may kakaibang tapang sa mga mata. “Ma’am, pasensya na po. Dinala ko lang po ‘to,” sabay abot ng maliit na piraso ng papel. “Ito po ‘yung papel na iniwan ng nanay ko bago siya mawala. Ang nakasulat po, ‘Andrea Villanueva.’”

Natigilan si Andrea. Kinuha niya ang papel, at parang biglang nawala ang kulay sa kanyang mukha. Ang sulat-kamay ay pamilyar — iyon ay sulat ng dati niyang kasambahay, si Lorna, na bigla na lang nawala sampung taon na ang nakalipas.

“Nasaan si Lorna?” halos hindi makapaniwalang tanong ni Andrea.
“’Yun po ang nanay ko,” sagot ng bata, “siya po ang hinahanap ko.”

Mabilis niyang pinapasok ang bata sa opisina, pinainom ng gatas, at tinawag ang kanyang sekretarya para ipasuri ang mga detalye. Nang makumpirma niyang totoo ang kwento ng bata, halos hindi siya makapagsalita.

Ang batang tinulungan niya kagabi ay anak pala ng babaeng minsang nagligtas sa buhay niya noong siya’y bagong mayaman pa lang — si Lorna, ang kasambahay na minsang nagtabon sa kanya sa lumalagablab na apoy nang masunog ang lumang bahay nila. Si Lorna ang dahilan kung bakit siya nabuhay. At ang batang nasa harapan niya ngayon ay anak ng babaeng iyon.

Lumuhod si Andrea, hindi bilang milyonarya, kundi bilang isang taong puno ng utang na loob. “Patawarin mo ako, anak. Akala ko pulubi ka lang. Hindi ko alam, ikaw pala ang anak ng babaeng minsan kong tinuring na pamilya.”

Umiyak ang bata. Sa unang pagkakataon, may tumingin sa kanya hindi bilang palaboy, kundi bilang taong may halaga.

Mula noon, binigyan ni Andrea ng tirahan ang bata at ang sanggol. Tinulungan niya itong mag-aral, at ipinahanap ang ina nito sa tulong ng mga koneksyon niya. Makalipas ang ilang buwan, natagpuan nila si Lorna sa isang probinsya — mahina na, ngunit buhay pa. Nang magkaharap silang tatlo, walang salitang nakapagsabi ng emosyon, tanging mga luha at yakap lang.

“Hindi ko akalaing makikita pa kita, Andrea,” mahinang sabi ni Lorna.
Ngumiti si Andrea, hawak ang kamay ng dating kasambahay. “Ako dapat ang nagpapasalamat, Lorna. Ang anak mo, siya ang nagpapaalala sa akin kung ano ang tunay na halaga ng kabutihan.”

Simula noon, pinatira ni Andrea si Lorna at ang anak nito sa mansyon. Hindi na niya itinuring na utang o awa — itinuring niya silang pamilya.

At sa tuwing may lumalapit na palaboy sa kanyang sasakyan, hindi na siya basta nag-aabot ng pera. Humihinto siya, nakikinig, at nag-aalok ng tulong na tunay na magbabago ng buhay.

Ang gabing iyon sa ilalim ng ulan ay hindi lang nagpatigil ng isang sasakyan — nagbukas iyon ng pinto ng puso ng isang babae, na sa kabila ng kayamanan, ay natutong muling maging tao.