“Kapag bumulusok ang mundo sa kaguluhan, may mga pamilyang nagtatago ng lihim… at may mga lihim na handang pumatay upang manatiling nakatago.”

Sa isang mundong winasak ng isang malupit na fungal outbreak, naging alamat na lamang ang dating sigla ng kalikasan. Animnapung porsiyento ng mga hayop ang naglaho at kasama nito, bumagsak ang buong food chain. Nagbago ang anyo ng sangkatauhan: ang dating makulay na planeta ay napalitan ng takot, gutom at walang katapusang pag-aagawan. At sa bagong mundong ito, ang pinakamarangyang yaman ay hindi pera, hindi lungsod, kundi lupaing kayang magpatubo ng pagkain.

At dito nagsisimula ang kwento ng mga Freeman—isang pamilyang handang gumamit ng lakas, talino at kahit dugo upang mabuhay.

Nagsimula ang lahat sa isang tahimik na umaga, sa gitna ng malawak na sakahan na nakalaan para sa huling pag-asang natitira. Isang grupo ng mga armadong lalaki ang dahan-dahang tumawid sa mga damuhan, palapit sa isang lumang bahay na tila lumaon nang iniwan ng panahon. Ngunit mali sila—hindi kailanman iniwan ng pamilya ang lugar na iyon. At mas lalo pang mali ang intensyon nilang pumasok.

Tinawag ng isang lalaki ang mga nasa loob, pinupuri ang taniman at kabuuan ng lupain. Ngunit ang papuri nila ay may kasamang lihim na pagnanais. Habang nagsasalita siya, ang mga kasama niya naman ay patagong nagsisikap makalusot sa iba’t ibang pasukan ng bahay. Pero bago pa man sila magtagumpay, sumipol ang isang matulis na tunog mula sa malayo—at isang putok ang agad na sumunod.

Isa-isa, bumagsak ang mga kalalakihan. Hindi pa man nila naunawaan kung anong nangyari, tapos na ang laban. Sa itaas ng isang tower, nakapuwesto ang batang si Rain, nakatutok ang sniper, pinoprotektahan ang pamilya. Sa kabilang banda naman ng taniman, mabilis na kumilos si Haley, ang inang kayang lumusob na parang isang sundalong sanay sa digmaan. Sa ilang sandali pa, natapos ang panganib—subalit hindi nang walang kapalit. Napatay ni Cookie, ang batang lalaki, ang isang intruder… at iyon ang unang dugo sa kanyang mga kamay.

Nang nagtipon ang pamilya upang siyasatin ang mga bangkay, lumitaw ang kabuuan ng kanilang lakas at kahinaan. Naroon ang ama na si Glen, praktikal at palaging may plano. Ang panganay na si Danis, matapang ngunit emosyonal. At si Manny, ang gitnang anak na may pusong mapanlikha ngunit madalas nababalot ng pagdududa sa mundo sa kanilang paligid.

Panibagong araw, panibagong panganib. Ganito ang buhay nila. At dahil dito, mahigpit ang bawat galaw: may code silang pagsipol, may nakatagong armas, may drills araw-araw. Para silang hukbo—isang hukbong nakatali sa iisang layunin: mabuhay nang hindi nagiging halimaw.

Ngunit dumating ang isang balitang nagpapabago ng lahat.

Mula sa radyo, nagbabala ang kaibigan ni Haley na si Agusta. May tatlong pamilyang magsasaka ang natagpuang patay. Hindi lamang iyon—sila ay pinagnakawan, sinaktan… at kinain. Isang pangkat ng mga tulisan ang sinasabing may pakana, mga taong desperadong handang gumamit ng kabangisan para makuha ang kailangan nila. At ang susunod na target? Hindi tiyak. Ngunit alam ni Haley na kapag nagsimulang kumilos ang mga ito, hindi sila titigil hanggang hindi nila nakukuha ang gusto nila.

Binalaan niya si Manny bago ito umalis upang magdala ng supply kay Agusta. At sa paglalakbay niya, hindi niya inasahan ang magpapabagong araw niya.

Habang pauwi, natanaw niya sa ilog ang isang dalagang lumalangoy sa malinaw na tubig. Payapa ang itsura nito, halos hindi bagay sa magulong mundong kinalalagyan nila. Araw-araw, naaalala niya ang dalagita. At nang hindi niya ito muling makita, nagsimula niyang iguhit ang mukha nito, para bang isang misteryong nais niyang maintindihan.

Ngunit ang kagalingan ng daigdig ay may ibang plano.

Isang araw, sa kanilang pagbisita sa isang lumang depo, natuklasan nila ang nakabiting mga katawan—isang paalala ng laganap na karahasan. Agad silang hinarang ng grupo ng mga lalaking nagpakilalang sundalo. Ngunit nang mabanggit na sila ay mula sa pamilyang Fleming, nagbago ang lahat. Naging malinaw na ang kasinungalingan—si Glen mismo ang pumatay sa kanila upang protektahan ang kanyang pamilya bago pa man sila makakuha ng impormasyon.

Ngunit nasugatan si Danis, at matapos dalhin pauwi, pinilit nilang tumawag kay Agusta—ngunit walang tugon.

Kinagabihan, muling umalingawngaw ang panganib. Sa gitna ng dilim, nakarinig si Manny ng ingay at nagtungo sa kagubatan. Doon niya nakita ang dalagang mula sa ilog—ngunit ngayon ay duguan, nanginginig, at humihingi ng tulong.

At ito ang naging simula ng pinakatabing bahagi ng kanilang kwento.

Itinali ni Manny ang dalaga, hindi upang manakit kundi upang maprotektahan ang pamilya habang sinusubukang alamin kung sino ito. Ngunit nang lumuwag ang kanyang puso, pinakawalan niya ito. Ipinakilala ang sarili bilang Don, isang nurse mula sa programang pangmedikal ng gobyerno. Ngunit nang tanungin, may isang sagot siyang nagpayanig kay Haley:

“Ipinadala ako rito… ng tiyahin ko. Si Agusta.”

Ang babaeng pinaniniwalaan nilang kaibigan ay tila may mas malalim na koneksyon sa kaguluhang paparating.

Nagalit si Haley, hindi dahil sa dalaga, kundi dahil sa katotohanang may hindi sinasabi si Agusta. Habang abala ang lahat sa pagtatalo, nahanap ni Manny ang paraan para makabalik sa control room upang muling tawagan ang kaibigan. Ngunit wala pa ring tugon, at mula sa boses ng kanyang ina, naramdaman niya ang pagkapit sa lumulubog na pag-asa.

“Ang trabaho natin ay protektahan ang sakahan,” malamig na sabi ni Haley. “At kung may panganib na darating… kailangan nitong harapin ang pamilyang Freeman.”

At tumigil doon ang mundo nila—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa bigat ng katotohanang may paparating na unos.

Sa sumunod na araw, habang naghahanda sila, may dumating na boses mula sa radyo. Mahina. Putol-putol.

“Manny… halika… huwag kang magtiwala… sila…”

Bago pa man nila lubos na marinig, naglaho ang signal.

At doon nagsimula ang pinakamadilim na gabi ng sakahan.

Sa dulo ng kwento, nang dumating ang mga tulisan—mas marami, mas mabagsik, mas organisado—hindi umuurong ang pamilya. Gamit ang kanilang kaalaman, lakas, at paninindigan, ipinaglaban nila ang lupang tinawag nilang tahanan. At nang magsimulang bumagsak ang pader, nang umalingawngaw ang mga putok at sigaw, may isa lamang silang pag-asa:

Ang hindi nila pagsuko.

Ngunit sa huli, nagbago ang takbo. Nagpakita si Agusta, duguan, nanginginig, pinilit na umabot sa kanila.

“Hindi ko kayo niloko,” bulong niya. “Tinutugis nila ako. At kayo ang susunod.”

At sa pagbagsak niya sa lupa, naging malinaw: ang totoong kalaban ay hindi basta tulisan, hindi basta cannibal.

Ito ay organisasyon.

Malaki. Malawak. Hindi natitinag.

At ang pamilya Freeman—na minsang nabuhay sa katahimikan—ngayon ay magiging simbolo ng huling paninindigan ng isang mundong nabubura.

Sa kabila ng lahat, tumayo sila. Buo. Matatag. Magkakasama.

Dahil minsan, ang pamilya ay hindi lamang dugo.

Ito ay sandata.

At sa mundong halos wala nang pag-asa, sila ang magiging huling ilaw na handang lumaban upang huwag tuluyang maglaho ang sangkatauhan.