Ang unang patak ng ulan ay tila salamin ng damdamin ni Mariana nang siya ay bumaba mula sa eroplano. Isang buwang pagod, trabaho, at pananabik ang nais niyang kalimutan sa sandaling muli siyang makauwi. Sa wakas, tapos na ang proyekto sa Monterrey—isang malaking tagumpay para sa kanya bilang manager, pero higit sa lahat, makakabalik na siya sa piling ng asawa niyang si Ricardo, ang lalaking paulit-ulit na nagsasabing mahal siya bago sila matulog gabi-gabi.

Habang hinihila ni Mariana ang kanyang maleta palabas ng airport, ramdam niya ang mabilis na tibok ng kanyang puso. Hindi dahil sa kaba, kundi dahil sa pananabik. Sa isipan niya, iniisip niya kung paano siya sasalubungin ng asawa—baka may bulaklak, baka may sorpresa.

Pagdating sa bahay, binuksan niya ang pinto gamit ang fingerprint lock nila. Tahimik ang bahay. Wala siyang marinig kundi ang mahinang ugong ng air conditioner at ang amoy ng bagong linis na sahig. Ilang segundo lang ang lumipas nang marinig niya ang mga yabag sa hagdan.

“Mariana! Nandito ka na, mahal ko!” sigaw ni Ricardo habang mabilis na bumaba. Agad niyang niyakap ang asawa, mahigpit, puno ng pananabik. “Halika na sa kwarto, miss na miss na kita,” aniya, may ngiting hindi maitago sa mukha.

Napangiti si Mariana. Ang yakap, ang amoy ng kanyang balat, at ang init ng bisig ni Ricardo—lahat iyon ay tila nagpawi ng pagod niya. “Maliligo lang muna ako,” sagot niya nang may lambing.

Habang naliligo siya, pinatugtog ni Ricardo ang paborito nilang musika sa sala at naghanda ng isang baso ng orange juice. Maliit na bagay, pero sa puso ni Mariana, iyon ay tanda ng pagmamahal. Nang gabi ring iyon, muling nagtagpo ang kanilang mga yakap at halik—tila wala nang pagitan ng oras at distansya.

Kinabukasan, maagang gumising si Ricardo. Naghanda ito ng almusal: pritong itlog, tinapay, at iced latte—paborito ni Mariana. “Kain ka na, love, kailangan mong bumawi sa lakas,” sabi nito habang nakangiti. Napangiti rin si Mariana. Marami ang nagsasabing bihirang maging malambing ang mga lalaki ngayon, pero sa paningin niya, si Ricardo ang pinakamasuwerteng pangyayari sa buhay niya.

Ngunit kung gaano kabilis dumating ang kaligayahan, ganoon din kabilis itong mabasag.

Tatlong araw ang lumipas, at sa isang simpleng umaga ng pag-aayos ng kama, may napansin si Mariana sa ilalim ng unan—isang tali ng buhok na kulay pula. Hindi kanya iyon. Hindi siya nagsusuot ng ganoong kulay.

Tinitigan niya ito nang matagal. Wala siyang naramdaman na galit o pagnanasa ng paghihiganti—tanging malalim na lungkot lamang. May kutob ang mga babae; may mga tanong na hindi kailangang itanong, ngunit masakit kapag nasasagot.

Nang gabing iyon, habang nakasandal ang ulo niya sa braso ng asawa, marahan niyang tinanong, “Habang wala ako… may dumalaw ba dito sa bahay?”

Agad na sumagot si Ricardo, tila walang pag-aalinlangan: “Wala, ikaw lang ang hinihintay ko.” Ngunit sa boses nito, may bahagyang pag-aalinlangan, at ang tingin sa kanya ay sandaling umiwas.

Hindi na nagsalita si Mariana. Ngumiti lamang siya ng mahina, pero sa loob niya, may bahagyang puwang na nabuo—isang hiwa na hindi agad mararamdaman, ngunit dahan-dahang sumasakit sa paglipas ng oras.

Kinabukasan, habang nasa kusina siya, napansin niyang may basong baso ng tubig sa lababo—isang basong hindi niya ginagamit, may bahid ng lipstick na kulay pula. Tahimik niyang hinugasan ito, walang salita, walang sigaw. Minsan, hindi kailangan ng paliwanag. Ang katahimikan ay sapat na patunay.

Lumipas ang mga araw na tila walang nangyari. Nagpatuloy si Ricardo sa pagiging maalaga, pero sa bawat yakap at halik, may lamig na bumabalot sa pagitan nila. Si Mariana, sa halip na magtanong, ay nagmasid. Hindi dahil sa takot, kundi dahil alam niyang ang katotohanan, kapag hinabol, lalabas din kahit anong tago mo.

Isang gabi, habang natutulog si Ricardo, narinig ni Mariana ang mahinang tunog mula sa cellphone nito. Dahan-dahan niyang kinuha iyon sa bedside table. Isang mensahe ang nag-pop up: “Hindi ko na kayang itago ito. Miss na miss na kita. Kailan ako pwedeng bumalik?”

Walang pangalan. Walang larawan. Pero sapat na ang mensaheng iyon para wasakin ang kapayapaan ng kanyang mundo.

Hindi siya gumawa ng eksena. Hindi siya sumigaw o nagtanong. Sa halip, kinabukasan, nag-impake siya ng ilang gamit at umalis ng bahay. Sa mesa, iniwan niya lamang ang tali ng buhok na kulay pula—malinis, maayos, at nakapatong sa ibabaw ng isang papel. Sa sulat ay nakasulat:
“Salamat sa pag-aalaga. Pero hindi ako pwedeng manatili sa bahay na hindi na ako sigurado kung sa atin pa.”

Nang umuwi si Ricardo kinagabihan, nakita niya ang mesa—at doon niya lang napagtanto kung gaano kabigat ang mga salitang hindi na niya narinig. Hindi siya sinigawan. Hindi siya pinagalitan. Tanging katahimikan lang ang naiwan.

Minsan, ang mga kuwento ng pag-ibig ay hindi nagtatapos sa sigawan o luha. Minsan, nagtatapos ito sa isang mahina, ngunit matatag na “tama na.”

Ang yakap na minsan ay puno ng pagmamahal ay siya ring unang nagpatunay na may mga bagay na hindi mo kailangang ipilit. Dahil minsan, ang pag-alis ang tanging paraan para muling makahanap ng sarili.