May mga araw sa buhay na tila ba ang bawat segundo ay isang eksaktong kopya lamang ng nakaraan. Para kay Evelyn, ang buhay ay isang walang katapusang pag-ikot ng amoy ng sabon, ng tunog ng mopa sa makintab na sahig, at ng pakiramdam na tila siya ay isang anino lamang na gumagalaw sa pasilyo ng isang mundong hindi siya kabilanag.

Si Evelyn ay isang janitress sa isang kilalang Trading Company sa Chicago. Bawat umaga, bago pa man dumating ang mga empleyadong naka-amerikana at may bitbit na mga mamahaling portpolyo, nariyan na siya, tinitiyak na ang lobby ay kumikinang, na ang mga bintana ay walang bahid, at ang mga basurahan ay walang laman.

Ang kanyang buhay ay simple, tahimik, at halos walang nakakapansin. Ngunit sa ilalim ng kanyang uniporme, nakasabit sa kanyang leeg, ay isang sikretong dalawampung taon na niyang bitbit. Isang silver na kwintas na may pendant ng isang sumasayaw na ballerina.

Ito ang tanging bagay na nag-uugnay sa kanya sa isang nakaraang hindi niya maalala. Si Evelyn ay lumaki sa isang ampunan. Natagpuan siya sa istasyon ng tren sa Chicago noong siya ay tatlong taong gulang pa lamang—nag-iisa, umiiyak, at walang pagkakakilanlan maliban sa alahas na ito. Buong buhay niya, naramdaman niya ang bigat ng pagiging “inabandona.” Bakit siya iniwan ng kanyang mga magulang? Sino sila? Ang kwintas na ito ang tanging sagot, isang sagot na hindi kailanman nagsalita.

Hanggang sa isang umaga, ang katahimikan ng kanyang buhay ay binasag. At ang kwintas na iyon, sa wakas, ay nagsalita nang napakalakas.

Ang kumpanyang pinagtatrabahuhan ni Evelyn ay pag-aari ni Mr. Alfred Morrison, isang CEO na kilala sa kanyang kabaitan at pagiging makatao. Kabaligtaran naman nito ang kanyang kanang-kamay, si George, isang manager na tila nakakakuha ng kasiyahan sa pagpapahiya sa mga empleyadong nasa ilalim niya.

Isang maulang umaga, ang lobby ay naging abala. Ang mga empleyadong nagmamadaling pumasok ay nag-iwan ng mga basang bakas ng paa. Nagmamadaling nililinis ito ni Evelyn nang biglang dumaan si George.

“Ano ba ‘yan, Evelyn! Hindi mo ba kayang gawin ang trabaho mo nang maayos?” sigaw ni George, sapat na malakas para marinig ng lahat sa lobby. “Tingnan mo ang duming ito! Kung hindi mo kayang maglinis, marahil ay hindi ka nababagay dito!”

Namula si Evelyn. Ang mga mata ng mga dumaraan ay nakatutok sa kanya. Naramdaman niya ang pamilyar na kirot ng kahihiyan.

Ngunit bago pa siya makasagot, isang kalmado ngunit makapangyarihang boses ang pumagitna.

“George, sapat na ‘yan.”

Si Mr. Alfred Morrison, ang CEO, ay nakatayo sa likuran nila. Ang kanyang presensya ay agad na nagpatahimik sa buong lugar.

“Si Evelyn ay ginagawa ang kanyang trabaho,” mahinahong sabi ni Mr. Morrison. “Ang propesyonalismo ay hindi lamang para sa mga nasa boardroom, George. Ito ay para sa lahat ng tao sa kumpanyang ito, anuman ang kanilang estado o posisyon. Respetuhin mo ang iyong mga kasamahan.”

Ang pagtatanggol na iyon ay hindi inaasahan. Natigilan si George, namula, at mabilis na tumango bago nagmamadaling umalis. Naiwan si Evelyn, nanginginig pa rin, na nakatingin sa CEO.

“S-Salamat po, Mr. Morrison,” sabi niya, ang kanyang boses ay halos pabulong.

“Walang anuman, Evelyn. Ipagpatuloy mo lang ang iyong ginagawa,” nakangiting sabi ng CEO.

Nagsimulang maglakad palayo si Mr. Morrison nang biglang may pumukaw sa kanyang atensyon. Isang kislap ng pilak mula sa leeg ni Evelyn, na bahagyang lumabas mula sa kwelyo ng kanyang uniporme.

Huminto siya.

Napansin niya ito. Ang pendant. Isang maliit na ballerina na tila sumasayaw.

Ang mundo ni Alfred Morrison ay tila huminto sa pag-ikot. Ang kulay ay nawala sa kanyang mukha. Humarap siyang muli kay Evelyn, ang kanyang mga mata ay nanlalaki, ang kanyang paghinga ay tila naputol.

“Ang… ang kwintas mo,” pautal-utal niyang sabi. “Saan mo… saan mo nakuha ‘yan?”

Nagulat si Evelyn sa biglaang pagbabago ng reaksyon ng CEO. Hinawakan niya ang pendant. “Ito po? Suot ko na po ito mula pa noong bata ako. Natagpuan po kasi ako sa isang istasyon ng tren dito sa Chicago. Ito lang po ang kasama ko.”

Ang bawat salita ni Evelyn ay tila isang suntok sa dibdib ni Mr. Morrison. “Istasyon ng tren… sa Chicago…”

Namutla siya nang husto, at napahawak sa isang pader para suportahan ang sarili. Napabulong siya, sa sarili higit kaninuman:

“Hindi ito maaari. Imposible.”

Ang alaala ay bumalik sa kanya na parang isang rumaragasang tren. Dalawampung taon na ang nakalipas, ngunit ang sakit ay sariwa pa rin, tila kahapon lang nangyari.

Si Alfred Morrison ay hindi palaging ang makapangyarihang CEO na kilala ng lahat. Siya ay isang binatang lalaki na may simpleng pangarap, kasama ang kanyang minamahal na asawa, si Gina. Si Gina ay may malaking pag-ibig sa sining, partikular sa ballet.

Nang ipinanganak ang kanilang kaisa-isang anak, isang magandang babae na may maliit na nunal sa ibabaw ng kanyang labi, pinangalanan nila itong Evelyn.

Sa unang kaarawan ng kanilang anak, naghanap si Alfred ng perpektong regalo. Nakakita siya ng isang kakaibang silver na kwintas. Ang pendant: isang ballerina na sumasayaw. Isang simbolo ng pangarap ni Gina para sa kanilang anak. Ito ang naging pinakamahalagang pag-aari ng kanilang munting pamilya.

Isang araw, nang tatlong taong gulang pa lamang si Evelyn, kinailangan ni Alfred na maglakbay patungong Chicago. Ayaw niyang iwan ang kanyang anak, kaya isinama niya ito. Masaya silang naglalakbay sa tren, ang maliit na Evelyn ay tumatawa, ang kanyang kwintas na ballerina ay kumikislap sa kanyang leeg.

Pagdating sa istasyon ng Chicago, nagsimula ang bangungot.

Habang bising-bisi ang mga tao, isang grupo ng mga magnanakaw ang lumapit sa kanila. Tinutukan sila ng patalim. Kinuha ang kanilang mga bag, ang kanilang wallet. Sinubukan ni Alfred na lumaban, na protektahan ang kanyang anak.

Ngunit sila ay marami.

Binugbog siya. Isang matigas na bagay ang tumama sa kanyang ulo. Ang huli niyang nakita ay ang takot sa mga mata ng kanyang anak. Pagkatapos, kadiliman.

Nang magising si Alfred Morrison, nasa ospital na siya. Ang una niyang sinigaw: “Evelyn! Nasaan ang anak ko?”

Pero huli na ang lahat.

Ang mga pulis ay nagsabing nawalan siya ng malay sa istasyon. Ang mga magnanakaw ay tumakas. At si Evelyn… ay nawala.

Naiwan siya sa tren. Dinala sa isang lugar. O, ang mas masakit na posiblidad, kinuha ng kung sino. Sa kabila ng desperadong paghahanap ni Alfred at Gina, sa kabila ng bawat poster na kanilang idinikit, sa bawat pulis na kanilang kinausap, si Evelyn ay hindi na natagpuan.

Ang trahedya ay sumira sa kanilang buhay. Ang tanging paraan na naisip ni Alfred para makayanan ang sakit ay ang ibuhos ang lahat ng kanyang lakas sa trabaho. Itinayo niya ang kanyang kumpanya mula sa wala, naging matagumpay, ngunit ang tagumpay ay laging may bahid ng kapaitan. Bawat araw, ang tanong ay umuulit sa kanyang isip: “Nasaan ka, anak?”

Ngayon, makalipas ang dalawampung taon, nakatayo siya sa lobby ng kanyang sariling gusali, kaharap ang isang janitress na may parehong pangalan, na natagpuan sa parehong istasyon ng tren, at suot… suot ang parehong kwintas.

Tumingin si Mr. Morrison kay Evelyn, hindi na bilang isang CEO na tumitingin sa isang empleyado, kundi bilang isang amang desperadong naghahanap. Ang kanyang mga mata ay napunta sa mukha ng dalaga.

At doon, nakita niya ito.

Isang maliit, halos hindi mapansing nunal sa ibabaw ng kanyang labi.

“Evelyn…” sabi niya, ang kanyang boses ay basag sa emosyon. “Halika, sumama ka sa opisina ko. May kailangan akong ikuwento sa iyo.”

Sa loob ng marangyang opisina ng CEO, ang dalawang tao mula sa magkaibang mundo ay umupo. Si Evelyn, naguguluhan at medyo natatakot. Si Mr. Morrison, nanginginig habang inilalahad niya ang buong kuwento—ang kuwento ni Gina, ang pagmamahal sa ballet, ang unang kaarawan, ang kwintas, ang istasyon ng tren, ang pagnanakaw, ang dalawampung taong paghahanap.

Para kay Evelyn, ang bawat salita ay nagpabago sa pundasyon ng kanyang pagkatao. Ang buhay niya ay hindi binuo sa pag-abandona; ito ay binuo sa trahedya. Hindi siya iniwan. Siya ay nawala.

“Sa tingin ko… sa tingin ko, ikaw ang anak ko,” sabi ni Mr. Morrison, ang mga luha ay malaya nang dumadaloy sa kanyang mga pisngi.

Upang makasiguro, upang walang duda na manatili, sila ay sumang-ayon na magsagawa ng isang DNA test. Ang mga sumunod na araw ay puno ng kaba. Para kay Evelyn, ito ang sagot sa tanong ng kanyang buong buhay. Para kay Alfred, ito ang katapusan ng kanyang dalawampung taong kalbaryo.

Dumating ang mga resulta.

Kinuha ni Alfred ang selyadong sobre. Binuksan niya ito. Binasa niya ang isang salita na magpapabago sa lahat: “KUMPIRMADO.”

Ang sigaw ng kagalakan ni Alfred ay narinig sa buong palapag. Niyakap niya si Evelyn nang mahigpit, isang yakap na dalawampung taon niyang ipinagkait. “Anak ko… natagpuan na kita.”

Tinawagan niya si Gina. Ang balita ay nagdulot ng isang matamis na pagkabigla na halos ikahimatay ng ina. Sa unang pagkakataon sa loob ng dalawang dekada, ang pamilyang sinira ng isang gabi ng karahasan ay muling nabuo.

Ang buhay ni Evelyn ay nagbago sa isang iglap. Hindi na siya ang janitress na anino sa pasilyo. Siya ay si Evelyn Morrison, ang nawawalang anak, ang tagapagmana.

Agad siyang pinag-aral ni Alfred sa kolehiyo, binigyan siya ng lahat ng oportunidad na hindi niya nakuha. Pagkatapos ng kanyang pag-aaral, nagsimula siyang magtrabaho sa kumpanya, hindi na bilang tagalinis, kundi bilang kanang-kamay ng kanyang ama, inihahanda upang isang araw ay pamunuan ang kanilang itinayong legacy.

At si George? Ang masungit na manager na nagpahiya sa kanya? Napilitan siyang magbago. Ang babaeng dati niyang minaliit at sinigawan ay siya na ngayong hinaharap sa mga boardroom, ang kanyang magiging amo. Ito ay isang aral sa pagpapakumbaba na hinding-hindi niya malilimutan.

Sa paglipas ng mga taon, si Evelyn ay naging isang mahusay at respetadong pinuno, dala ang katalinuhan ng kanyang ama at ang kabaitan ng isang taong nakakaalam kung ano ang pakiramdam ng wala. Hinding-hindi niya kinalimutan ang ampunan na kumalinga sa kanya, at ginamit niya ang kanyang bagong yaman upang tumulong sa mga batang tulad niya, na naghahanap ng kanilang lugar sa mundo.

Ang silver na kwintas na may pendant na ballerina ay nakasabit pa rin sa kanyang leeg. Ngunit hindi na ito isang simbolo ng isang misteryosong nakaraan o ng sakit ng pag-abandona.

Ito na ngayon ay isang simbolo ng pag-asa, ng tadhana, at ng isang pag-ibig na, kahit pa dumaan sa dalawampung taon ng kadiliman, ay nagawa pa ring makahanap ng daan pauwi.