Sa gitna ng malawak na bukirin sa isang liblib na lugar sa Bicol, may isang barong-barong na halos hindi mo aakalain na tinitirhan pa ng tao. Luma, yupi-yupi, at halos bumabagsak na. Ngunit sa loob ng mumunting bahay na iyon nakatira si Nanay Pelisita, isang matandang babae na naging misteryo hindi lamang sa mga kapitbahay niya, kundi maging sa mga netizens na nakapanood ng video ng kanyang kuwento.

Mahigit labinlimang taon na raw siyang naninirahan sa lugar na iyon—mag-isa, at tila walang takot sa mga kwentong bumabalot sa paligid. Ayon sa mga lokal, ang lupang kinatatayuan ng bahay ni Nanay ay dating sementeryo ng mga engkanto. Marami nang nakaranas ng kababalaghan doon—mga aninong dumadaan, mga boses na bumubulong sa gabi, at mga ilaw na nagliliwanag sa gitna ng dilim. Ngunit sa kabila ng lahat, si Nanay Pelisita ay nananatiling tahimik, tila sanay na sanay na sa mga hindi nakikitang kasama niya.

Ang Kakaibang Tirahan

Nang dumating ang vlogger na si Virgiline Cares, agad siyang sinalubong ng kakaibang pakiramdam. Ang bahay ni Nanay ay mababa, gawa sa pinagtagpi-tagping yero at sako. Kailangang yumuko bago makapasok. Ngunit higit pa sa anyo ng bahay, ang kakaibang enerhiya ang agad nilang napansin.

Habang kinakausap nila si Nanay, napansin ni Virgiline ang biglaang pagbabago ng kanyang boses—mula sa boses ng isang normal na matanda, bigla itong naging paos, malalim, at parang boses ng “dwende.” Nagkatitigan sila ni Virgiline, parehong kinilabutan, ngunit nanatiling magalang ang dalaga. “Ang bigat ng hangin,” sabi pa niya. “Parang may nakatingin sa amin.”

Ang Matigas na Pagtanggi

Nang ialok ni Virgiline kay Nanay ang tulong na maipagawa siya ng bagong bahay, agad itong tumanggi. “Hindi ko kailangan ‘yan,” mariing sabi ni Nanay. “Sanay na ako dito. Dito ako mamamatay.” Kahit pa ipinaliwanag ni Virgiline na delikado na ang kalagayan ng bahay, at kahit may mga kamag-anak na nag-aalok ng tirahan, hindi siya natinag.

Ayon sa kanyang mga apo, ilang beses na raw silang nagtangkang ipaayos ang bahay ng matanda, ngunit laging tumatanggi ito. Minsan daw ay nagagalit pa. Isa sa mga anak niya ang nagpatayo ng sementadong bahay malapit lang, pero ayaw talagang lumipat ni Nanay. “May mga kasama ako rito,” aniya minsan, na parang may kausap kahit wala naman.

Ang Mga Nakakatakot na Karanasan

Hindi lang si Nanay ang nakararanas ng kababalaghan. Ayon sa kanyang apo na si Jake, minsang nasaksihan nila ang bahay ni Nanay na tila naglalagablab sa apoy bandang hatinggabi. Takot na takot silang lahat, pero hindi sila makalapit. Ngunit kinabukasan—walang bakas ng sunog. Ni isang pirasong kahoy, hindi man lang nadurog.

Simula noon, naniwala ang buong komunidad na may mga espiritu o elemento sa paligid ng bahay ni Nanay Pelisita. Maging ang mga dumadaan sa daan sa tapat ng kanyang tirahan ay nagkukwento ng kakaibang karanasan—mga biglang paglamig ng hangin, mga bulong na parang nagmumula sa lupa, at mga ilaw na sumasayaw sa gitna ng dilim.

Ang Desisyon ni Virgiline

Habang lumalalim ang usapan, napansin ni Virgiline na hindi simpleng “matigas ang ulo” si Nanay Pelisita. May pinangangalagaan siyang misteryo, at tila konektado iyon sa lupaing kanyang tinitirhan. Kaya sa halip na ipilit ang pagtulong, napagpasyahan ni Virgiline na igalang ang kagustuhan ni Nanay.

“Kung gusto mong tumulong,” sabi ni Virgiline, “huwag mong pilitin ang ayaw. Tulungan mo siya ayon sa gusto niya.” Sa halip na ipagawa ang bahay, nagbigay siya ng groceries, bagong damit, at solar light upang may ilaw si Nanay sa gabi. Nakita nilang tuwang-tuwa ang matanda habang sinusukat ang mga bagong damit, tila batang nakatanggap ng regalo.

Pagkatapos noon, sinamahan pa ni Virgiline si Nanay sa grocery store upang mamili ng kanyang mga pangangailangan. Doon nakita ng lahat ang mas masiglang panig ng matanda—nakangiti, masigla, at tila panandaliang nawala ang bigat sa kanyang dibdib.

Ang Kuwento sa Likod ng Pag-iisa

Ayon sa ilang kapitbahay, matagal nang balo si Nanay Pelisita. Noong bata pa raw siya, madalas siyang mamasyal sa bukid na iyon at may “kaibigan” daw siyang mga maliliit na nilalang. Mula noon, ayaw na raw niyang iwan ang lugar. May mga panahong naririnig siyang nagkukwentuhan mag-isa, o humahagikhik sa dilim. Ngunit kapag tinanong mo, sasabihin lang niya, “Hindi ako nag-iisa.”

Hindi malinaw kung totoo ang mga kwento ng mga engkanto o bunga lang ito ng imahinasyon ng isang matandang marahil ay sanay na sa katahimikan. Pero ang hindi maikakaila—ang kanyang kakaibang koneksyon sa lugar ay totoo, at iyon ang hindi kayang basagin ng kahit anong tulong o pera.

Isang Aral sa Paggalang

Ang video ni Virgiline Cares ay mabilis na nag-viral hindi dahil sa takot o kababalaghan, kundi dahil sa aral ng respeto at pag-unawa. Sa panahong marami ang gustong magtulungan para makakuha ng content o views, ipinakita ni Virgiline na minsan, ang tunay na kabutihan ay hindi nakikita sa paggawa ng malaki, kundi sa simpleng pagtanggap sa desisyon ng iba.

“Ang tulong ay hindi laging pagbibigay ng gusto mo,” sabi niya. “Minsan, ito ay pagrespeto sa gusto ng tinutulungan mo.”

Sa huli, nanatili si Nanay Pelisita sa kanyang maliit na barong-barong, sa gitna ng mga nilalang na sa kanya lamang nakikita. At marahil, iyon ang tunay niyang tahanan—hindi dahil sa ginhawa, kundi dahil sa koneksyon na lampas sa mundong kayang ipaliwanag ng tao.