Ang araw ay tirik na tirik nang huminto ang isang itim na hyper car sa gitna ng highway. Ang tunog ng makina ay parang pag-ubo ng halimaw na nawalan ng hininga. Bumaba ang lalaki mula sa loob—maayos ang barong, mamahaling relo, at isang kumpas lang ng kamay ay lumapit agad ang dalawang bodyguard. Si Ricardo Flores iyon—CEO ng pinakamalaking tech conglomerate sa bansa, at may-ari ng kotseng iyon na sinasabing “hindi kailanman nasisira.” Ngunit ngayong araw, tila mismong makina ng kayamanan niya ang bumigay.

“Call the service team,” malamig niyang utos. Ngunit ang sagot ng assistant niya ay isa lang: ‘Sir, the system’s offline. They said it’ll take two hours before anyone can reach this area.’ Dalawang oras. Para kay Ricardo, iyon ay eternity.

Maya-maya, mula sa gilid ng kalsada, lumapit ang isang lalaki. Madungis, sunog sa araw, dala ang isang lumang backpack na butas. May mga basag na kuko at mata na parang nakakakita ng higit pa sa mga makina. “Sir,” sabi ng lalaki, “hindi overheating ‘yan. Nag-microfracture ang cooling chamber mo. Kung hindi mo agad selyuhan, puputok ‘yan sa loob ng limang minuto.”

Napakunot ang noo ni Ricardo. “Excuse me?”

Hindi sumagot ang lalaki. Sa halip, lumapit siya sa hood, tumingin nang mabuti, at idinikit ang tainga sa gilid ng makina—parang nakikinig sa tibok ng isang puso. “Naririnig mo ‘yan?” tanong niya. “Hindi ito tunog ng pressure leak—tunog ito ng quantum resonance failure. Nangyayari lang ‘yan kapag mali ang phase alignment ng thrust line.”

Napatawa ang isa sa mga bodyguard. “Boss, palaboy lang ‘yan. Baka lasing.”

Ngunit si Ricardo, sa kabila ng inis, ay biglang napatigil. Dahil may isang salita doon na hindi basta-basta naririnig—quantum resonance failure. Isa lang ang mga taong gumagamit niyon: mga inhinyero na may access sa classified propulsion systems.

“Anong pangalan mo?” tanong ni Ricardo.
“Alejandro, Sir,” sagot ng lalaki. “At kung gusto mong mabuhay ‘yang makina mo—hayaan mong ayusin ko, gamit lang ‘to.” Itinaas niya ang isang ordinaryong lapis.

Napakunot ang noo ni Ricardo, napailing sa kawalang-ganang halong inis. “A pencil?” ulit niya, may bahid ng pang-uuyam sa boses. “Do you even know how much this car costs?” Ngunit hindi sumagot si Alejandro. Sa halip, inabot niya ang hood latch at marahang binuksan ito, parang isang doktor na ayaw magising ang pasyente habang tinatanggal ang benda.

“Sir, huwag mong hayaang hawakan ng taong ‘yan ang kotse mo,” bulong ng bodyguard, ngunit pinigilan sila ni Ricardo sa isang kumpas. Hindi niya alam kung bakit—pero may kung anong kakaibang kumpiyansa sa mga galaw ng palaboy na ito. Walang yabang, walang pag-aalinlangan, parang may ritwal na sinusunod.

“Lapis lang talaga ang gagamitin mo?” tanong ni Ricardo, bahagyang nagbago ang tono.
“Graphite, Sir,” sagot ni Alejandro. “High thermal conductivity. Kapag ginamit mo sa tamang pressure, puwedeng maging temporary conductor para i-bypass ang nasunog na quantum line.”

Tumigil siya sandali, saka tumingin kay Ricardo na tila sinusukat ang kanyang pagkatao. “Alam mo bang ako ang gumawa ng unang prototype ng sistemang ‘yan? Sa Aerotech Industries, lima, anim na taon na ang nakalipas.”

Napataas ang kilay ni Ricardo. “Impossible. Ang mga taong may clearance doon, kilala ko lahat.”

Ngumiti lang si Alejandro, may lungkot sa mga mata. “Kilala mo nga. Pero hindi lahat ng nawawala ay dahil sa kamatayan, Sir. Minsan, nawawala dahil piniling kalimutan.”

Habang sinasabi iyon, binunot niya ang lapis, pinutol ang dulo, at nilagay sa gitna ng microfracture line. Isinara niya ang hood, tumalikod, at sinabing: “Start mo.”

“Sigurado ka?” tanong ng assistant.
“Kung hindi mo gusto, puputok din ‘yan in three minutes. Choice mo.”

Pinindot ni Ricardo ang start button. Isang segundo ng katahimikan. Dalawa. Tatlo. Pagkatapos—isang mahinang ugong, lumalakas, tumataas, at tuluyang nag-stabilize. Ang makina ay buhay.

Tahimik silang lahat. Hanggang sa tuluyang bumaling si Ricardo kay Alejandro. “Sino ka talaga?”

Ngumiti siya, pagod, ngunit may ningning sa mata. “Ako ‘yong taong tinanggal ng mundo, pero iniwanan ng Diyos ng utak para maalala kung paano pa rin tumulong.”

Tahimik ang paligid nang sandaling iyon, tanging tunog ng makina ang pumapailanlang—parang musika ng isang himala. Si Ricardo, na sanay sa pag-utos at hindi sa pakikinig, ay tila naipit sa pagitan ng pagkamangha at pagkalito. Hindi niya alam kung paano tatanggapin na ang isang taong amoy alikabok at nakasapatos na butas ang nagbigay-buhay sa makina na ilang milyon ang halaga.

Lumapit si Alejandro sa gilid ng kotse, maingat na pinunasan ang langis sa kanyang mga daliri gamit ang sariling damit. “Temporary lang ‘yan, Sir,” sabi niya, walang yabang sa tinig. “Pero kung gusto mong tuluyang maayos, kailangan mong tanggalin ang buong cooling manifold. ‘Yan ang hindi mo magagawa kahit sa lab ng Aerotech—dahil mali ang placement ng secondary vent mo.”

Napakunot ang noo ni Ricardo. “At paano mo alam ‘yan?”
Ngumiti si Alejandro. “Kasi ako ang nag-disenyo niyan. Isa ‘yan sa mga modification na hindi kailanman naaprubahan sa final model. Pero ginamit pa rin nila—walang pangalan ko sa patent.”

Tumigil si Ricardo. May kung anong biglang sumagi sa isip niya—isang internal memo, matagal na niyang nabasa noon, tungkol sa isang engineer na na-dismiss matapos akusahan ng data theft. Ang pangalan: Alejandro Ruiz.

“Ruiz?” tanong niya. “Ikaw si Alejandro Ruiz?”
Sandaling natahimik ang palaboy, tumingin sa malayo. “Dating Ruiz,” sabi niya sa wakas. “Ngayon, walang apelyido. Tinanggal nila pati iyon.”

“Pero bakit ka narito? Pwede kang bumalik. Alam mo bang may mga kompanyang babayaran ka lang para mag-consult?”

Umiling si Alejandro. “Hindi ako takot sa trabaho, Sir. Takot lang akong muling bumalik sa sistemang naninira ng mga taong nagmamahal sa ginagawa nila. Hindi ako inalis dahil sa kasalanan—inalis ako dahil tinanong ko kung bakit may mga bagay na mas pinipiling sirain kaysa ayusin.”

Hindi nakaimik si Ricardo. Sa unang pagkakataon, hindi siya ang pinakamatalino sa eksena.
At sa pagitan ng init ng araw at alikabok ng highway, unti-unti niyang naramdaman ang isang bagay na matagal na niyang kinalimutan—ang paggalang.

“Sir, gusto mo bang paalisin na siya?” tanong ng bodyguard, pilit binabalik ang awtoridad na tila nawala sa ere. Pero bago pa makasagot si Ricardo, itinuro ni Alejandro ang gilid ng makina. “Tingnan mo ‘to,” sabi niya. “’Yan ang dahilan kung bakit ako naalis sa Aerotech. Nagmungkahi ako noon ng bagong cooling design—mas mura, mas efficient, pero hindi nila tinanggap dahil hindi nila kayang i-patent sa ilalim ng kanilang pangalan.”

Binunot ni Ricardo ang phone niya, kinuhanan ng litrato ang bahagi ng engine, at sinuri. Ang nakikita niya ay imposible—isang detalyeng hindi kasama sa public blueprint ng hyper car, isang lihim na tanging engineer na nasa unang yugto ng design ang makakaalam. “You’re telling the truth,” mahina niyang sabi.

Ngumiti lang si Alejandro, pagod ngunit tapat. “Sinasabi ko lang ang totoo, Sir. Hindi ko kailangang patunayan ‘yan—gumagana na ‘yung kotse mo.”

Napatingin si Ricardo sa paligid. May mga dumaraang sasakyan, karamihan ay bumabagal para silipin ang eksenang iyon—isang bilyonaryo sa tabi ng kalsada, at isang palaboy na parang mekanikong propeta. Sa loob ng ilang minuto, ang mga mundo nilang magkaiba ay nagsalubong sa gitna ng alikabok at tunog ng makina.

“Anong plano mo ngayon?” tanong ni Ricardo.
“Wala, Sir. Baka bumalik lang sa ilalim ng tulay bago lumamig ang gabi,” sagot ni Alejandro, diretso, walang drama.

Tahimik si Ricardo, ngunit may kung anong unti-unting gumigising sa loob niya. “Bakit hindi ka bumalik sa amin? Tutulungan kitang makuha ang clearance mo. Bibigyan kita ng posisyon, kahit director level kung gusto mo.”

Ngumiti si Alejandro, ngunit may lungkot sa mata. “Sir, salamat. Pero hindi ko hinahanap ang titulo. Ang gusto ko lang ay lugar kung saan pwedeng magkamali ang isang taong may mabuting layunin, nang hindi agad hinuhusgahan.”

Tumango si Ricardo, tila tinamaan ng mga salitang iyon. “Kung gano’n,” aniya, “baka pareho tayong sirang makina—kailangan lang ng taong marunong makinig bago ayusin.”

Sandaling natahimik si Alejandro. “Siguro nga, Sir. Pero ang kaibahan lang—ako, natutunan ko nang ayusin kahit ang mga bagay na ayaw nang ayusin ng iba.”

Habang nakatayo sila sa tabi ng highway, unti-unti nang lumulubog ang araw sa likod ng mga bundok. Ang liwanag nito ay tumatama sa katawan ng hyper car, kumikislap sa pagitan ng alikabok at grasa—parang simbolo ng dalawang mundong nagtagpo sa isang hindi sinasadyang pagkakataon. Si Ricardo ay tahimik lang, hawak ang cellphone ngunit hindi makapagdesisyon kung tatawag ba siya sa maintenance team o kakausapin pa si Alejandro.

“Sir,” sabi ng assistant, “may paparating na team mula sa Aerotech. Tatlumpung minuto daw.”
“Sabihin mong kanselado,” malamig ngunit matatag na sagot ni Ricardo. “Ayos na ang problema.”

Lumingon siya kay Alejandro. “Sumama ka sa akin. Kahit sa opisina lang. May gusto akong ipasuri sa’yo.”
Umiling si Alejandro. “Hindi ko dapat gawin ‘yon, Sir. Kapag nalaman ng Aerotech na nakita mo ako, magkakaroon ka ng problema. Tinanggal nila ako hindi dahil sa kasalanan, kundi dahil sa tanong.”

“Anong tanong?”
“Tinanong ko kung bakit kailangan ng pahintulot para gumawa ng kabutihan.”

Sandaling natahimik si Ricardo. Isang simpleng tanong, ngunit parang sampal sa kanyang nakasanayang sistema—isang mundo kung saan bawat inobasyon ay may katumbas na kontrata, bawat ideya ay may presyo.

“May mga tao pa rin sa Aerotech na naniniwala sa ’yo,” sabi ni Ricardo. “Na-set up ka lang. Hindi pa huli para bumawi.”
Ngumiti si Alejandro, mapait. “Bumawi? Sir, sa mundong ginagalawan mo, ang bumabawi ay ’yong mga may pangalan. Ako, wala na. Pero okay lang. Minsan, kailangan mong mawala para makita kung ano talaga ang mahalaga.”

Tahimik silang pareho. Hanggang sa sa wakas, binuksan ni Ricardo ang pinto ng kotse. “Sumakay ka,” aniya. “Hindi ko alam kung saan tayo pupunta, pero may pakiramdam akong kailangan kong marinig pa ang kuwento mo.”

Sandaling nag-atubili si Alejandro, ngunit kalaunan ay sumakay din. Habang umaandar ang hyper car, sa bawat ugong ng makina ay naririnig ni Ricardo hindi lang ang tunog ng bilis, kundi ang tibok ng isang katotohanang matagal niyang hindi pinansin—na minsan, ang karunungan ay dumarating sa anyong hindi mo aasahan.

Habang tumatakbo ang hyper car sa kahabaan ng highway, nanatiling tahimik si Ricardo. Sa rearview mirror, nasulyapan niya si Alejandro—nakatingin sa labas ng bintana, parang muling nakikita ang mundo matapos ang mahabang pagkakakulong. “Ang ganda pa rin pala ng mga ilaw,” mahina nitong sabi. “Matagal na akong hindi nakakita ng lungsod mula sa ganitong anggulo.”

“Akala ko dati,” sagot ni Ricardo, “kapag may pera ka, mas malinaw mong nakikita ang mundo. Pero ngayong gabi, parang ikaw lang ang nakakakita nang malinaw.”

Ngumiti si Alejandro, pilit. “Hindi ako laging ganito, Sir. Dati, ako ang katulad mo—ambisyoso, driven, may paniniwalang lahat ng problema ay kayang bilhin ng solusyon. Pero nang tanggalin nila ako, doon ko lang naintindihan: hindi pala lahat ng halaga ay nasusukat sa numero.”

Tahimik ulit si Ricardo, nakikinig lang. Hindi niya alam kung bakit, pero bawat salita ni Alejandro ay parang martilyong kumakatok sa mga pader ng kanyang konsensya.

“Anong nangyari pagkatapos mong matanggal?” tanong ni Ricardo.
“Wala. Una, galit. Pagkatapos, gutom. Saka ko lang natutunang ayusin ang mga bagay kahit walang gamit—mga motor, lumang cellphone, kahit lumang radyo. Sa kalye, walang blueprint. Trial and error lang. Pero doon ko rin natutunan na ang bawat bagay, may dahilan kung bakit nasisira.”

“Pati tao?”
Ngumiti si Alejandro. “Lalo na ang tao, Sir.”

Pagdating nila sa lungsod, huminto sila sa tapat ng isang lumang coffee shop. Hindi maringal, pero tahimik at may ilaw na malambing. “Dito tayo,” sabi ni Ricardo. “Wala masyadong nakakakilala sa akin dito.”

Habang umuupo sila, naglabas ng maliit na notepad si Ricardo. “Ibigay mo sa akin ang design mo. Lahat ng naisip mo tungkol sa cooling system na sinasabi mo kanina.”
Ngunit umiling si Alejandro. “Hindi pa ‘to tungkol sa design, Sir. Tungkol ‘to sa dahilan kung bakit gusto mong ayusin ang makina.”

Napatingin si Ricardo. “At ano sa tingin mo ang dahilan ko?”
Tumitig si Alejandro nang diretso sa kanya. “Dahil kahit ikaw—isang taong may lahat—nararamdaman mo na rin kung gaano kasira ang sistemang ikaw mismo ang gumawa.”

Tumama ang katahimikan sa pagitan nila—mabigat, totoo, halos maririnig mo ang tiktak ng orasan sa dingding ng maliit na coffee shop. Si Ricardo ay nakatingin sa tasa ng kape, tila may kinakalaban sa loob ng sarili. “Hindi mo naiintindihan,” sabi niya sa wakas. “Ang sistemang tinutukoy mo—ako ang bumuo niyan para mapanatiling maayos ang daloy ng industriya. Kung walang istruktura, chaos ang kapalit.”

Ngumiti si Alejandro, marahang umiling. “Sir, kung ang istrukturang sinasabi mo ay hindi nagbibigay ng pagkakataon sa mga taong marunong tumulong, chaos na rin ‘yon—tinatawag lang na corporate.”

Napatahimik si Ricardo. Hindi niya alam kung iinisin ba siya o hihiyain ng sarili niyang konsensya. “Alam mo bang daan-daan ang umaasa sa sistemang ‘yan? Mga empleyado, investors, shareholders—”
“—At ilan sa kanila ang masaya?” putol ni Alejandro, malumanay pero mabigat. “Alam mo, Sir, ang problema sa mga taong matalino: masyado silang takot sa gulo, kaya ginagawa nilang perpekto ang sistema kahit may mga taong nadudurog sa ilalim.”

Tumigil siya, saka idinugtong: “Hindi lahat ng sirang bagay kailangang palitan. Minsan, kailangan lang intindihin kung bakit nasira.”

Nakatingin lang si Ricardo sa kanya. Ilang taon na siyang pinupuri bilang visionary, bilang ‘man of the future,’ pero ngayon, isang lalaking walang tahanan ang nagpapaalala sa kanya ng katotohanan: hindi lahat ng inobasyon ay progreso.

“Bakit mo ginawa ‘yon kanina?” tanong ni Ricardo. “Bakit mo inayos ang kotse ko kahit wala akong balak tumulong sa’yo?”

Ngumiti si Alejandro, nakatingin sa tasa ng kape na may guhit ng asukal. “Dahil may natutunan akong prinsipyo habang nasa lansangan: kapag may kaya kang ayusin, ayusin mo—kahit hindi kanila, kahit hindi ka bayaran. Dahil ang mga bagay na pinipiling ayusin ay nagsasalita kung anong klaseng tao ka.”

Napatigil si Ricardo. At sa unang pagkakataon sa matagal na panahon, naramdaman niyang hindi pera, hindi tagumpay, kundi dignidad ang kulang sa kanya.

Pagkatapos ng mahabang katahimikan, marahang inilapag ni Ricardo ang tasa ng kape. “Alejandro,” aniya, “kung bibigyan kita ng pagkakataon—isang proyekto, maliit lang—tatanggapin mo ba?”

Tumingin si Alejandro sa kanya, parang sinusukat kung totoo ba ang tanong. “Depende, Sir. Proyekto ba para sa makinang gusto mong ayusin… o para sa mga taong gusto mong tulungan?”

Napangiti si Ricardo. “Pareho.”

At doon nagsimula ang ideya. Sa likod ng coffee shop na iyon, sa pagitan ng amoy ng lumang libro at kape, nabuo ang konsepto ng isang Innovation Center—isang lugar kung saan maaaring magtrabaho ang mga dating inhinyero, estudyante, at imbentor na itinapon ng industriya. Walang mahigpit na ranggo, walang corporate politics, walang kulay ng suweldo—tanging layunin lang na ayusin ang mga bagay na sinabing “imposibleng ayusin.”

Habang nagsasalita si Ricardo tungkol sa pondo, lupa, at logistics, nakikinig lang si Alejandro, tahimik, parang natatakot maniwala. “Sir, hindi mo kailangang gawin ‘to,” sabi niya. “Mawawala ang pabor mo sa Aerotech.”
“Wala na akong pabor sa kanila,” sagot ni Ricardo. “Matagal na pala akong nakakulong sa mga taong natatakot sa pagbabago.”

Ngumiti si Alejandro, halos hindi makapaniwala. “At ako ang gusto mong tulungan kang magsimula niyan?”
“Hindi,” sagot ni Ricardo. “Ikaw ang gusto kong manguna.”

Natigilan si Alejandro, parang nabigla sa bigat ng tiwala. “Sir, palaboy lang ako.”
“Hindi,” mariing sagot ni Ricardo. “Ikaw ang unang tao na nakakita ng butas sa sistemang pinaniwalaan kong perpekto. Kung kaya mong ayusin ang kotse ko gamit lang ang lapis, kaya mong ayusin ang kinabukasan gamit ang kaalaman.”

Tumigil si Alejandro, may mga luha sa gilid ng mata. “Hindi ko alam kung kaya ko.”
Tumayo si Ricardo, inilapag ang business card sa mesa. “Kaya mo. Kasi sa unang pagkakataon, hindi mo kailangang humingi ng pahintulot para gumawa ng kabutihan.”

At sa sandaling iyon, sa simpleng coffee shop na iyon, ipinanganak ang ideya ng “Project Lapis”—isang sentrong magtatagpo ng karunungan, kababaang-loob, at pag-asa.

Lumipas ang ilang linggo, at totoo nga—mula sa isang ideya sa coffee shop, unti-unting nabuo ang Project Lapis. Nagsimula ito sa isang lumang warehouse na binili ni Ricardo sa labas ng lungsod. Dati’y tambakan lang ng kalawang at lumang makina, pero ngayon, punô ng mga mesa, tool kits, at mga taong matagal nang hindi binigyan ng pagkakataon.

May mga dating inhinyero na nasibak dahil sa “cost-cutting,” mga estudyanteng hindi natanggap sa unibersidad, at maging mga mekanikong marunong mangarap. Sa gitna nila, si Alejandro—hindi bilang boss, kundi bilang guro. Nakasuot lang ng simpleng t-shirt, may lapis pa rin sa bulsa. Kapag may batang nagtatanong, hindi siya nagsasabi ng “mali,” kundi “subukan mo ulit.”

Isang araw, dumating si Ricardo. Suot pa rin ang mamahaling suit, pero iba na ang aura—hindi na siya ang CEO na naninigaw sa boardroom, kundi isang lalaking marunong makinig. “Kamusta ang progress?” tanong niya.
“Mahina pa, Sir,” sagot ni Alejandro, “pero totoo.”

Lumapit siya sa isang mesa kung saan may grupo ng kabataang gumagawa ng prototype. “Ang mga ‘to,” aniya, “gumagawa ng cooling module na gawa sa recycled metal. Kung gagana ‘to, puwede nating palamigin ang buong engine nang kalahati lang ng energy cost.”

Napangiti si Ricardo. “Galing nila.”
“Galing natin,” tugon ni Alejandro. “Kasi sa unang pagkakataon, walang natatakot magkamali.”

Habang naglalakad sila sa gitna ng lumang warehouse, may mga ilaw na nagkikislapan, may ingay ng mga makina, at may halakhak ng mga taong muling nakahanap ng saysay. Doon naramdaman ni Ricardo na ito ang unang proyektong hindi niya itatago sa ilalim ng corporate logo—dahil ito ang tanging proyekto na hindi niya pag-aari.

“Alam mo, Alejandro,” sabi niya, “nung una, akala ko niligtas kita nung pinasakay kita sa kotse ko.”
Ngumiti si Alejandro. “Mali ka, Sir. Pareho tayong niligtas ng isang makina—at ng lapis na ginamit para ayusin ito.”

Sa sandaling iyon, pareho silang natawa. Hindi bilang bilyonaryo at palaboy, kundi bilang dalawang taong parehas na natutong magsimula ulit.

Makalipas ang anim na buwan, naging pambansang balita ang Project Lapis. Mula sa isang warehouse, lumago ito bilang isang foundation na sinusuportahan ng iba’t ibang unibersidad, kumpanya, at independent inventors. May mga dokumentaryo, mga artikulo, at libo-libong kabataang nais sumali. Ngunit higit sa lahat—nagbago ang pananaw ng lipunan tungkol sa kung sino ang “karapat-dapat” tumuklas.

Isang umaga, habang naglalakad si Alejandro sa loob ng bagong gusali, nakita niya ang malaking mural sa pader: isang kamay na may hawak na lapis, at sa ilalim nito ang mga salitang “Ayusin, huwag itapon.” Sa tabi niya, si Ricardo—ngayon ay hindi na CEO ng Aerotech, kundi Chairman ng Lapis Innovation Foundation.

“Tinan mo ‘yan,” sabi ni Ricardo, halos hindi makapaniwala. “Lahat ‘yan nagsimula lang sa highway. Sa pagitan ng makina at alikabok.”
Ngumiti si Alejandro. “At sa isang taong naniwala na hindi mo kailangang perpekto para maging mabuti.”

Lumapit ang ilang estudyante, bitbit ang bagong prototype. “Sir Alejandro, pwede po bang makita ninyo ‘to?”
Tiningnan niya, inayos ng kaunti, at ngumiti. “Subukan ninyo ulit. Hindi masama magkamali—basta matuto.”

Habang pinapanood siya ni Ricardo, napangiti ito, napailing. “Hindi ko alam kung anong mas nakakagulat—na gumagana ang ideya mo, o na mas masaya akong ganito kaysa noong hawak ko ang Aerotech.”
“Tingin ko, Sir,” sagot ni Alejandro, “kasi ngayon, may puso na ang mga makina mo.”

Tumahimik silang sandali, pinagmamasdan ang mga batang abala sa paggawa. Sa labas ng bintana, makikita ang isang lumang hyper car—iyong parehong nasira noon—ngayon ay ginawang display piece, may nakasulat sa harapan:

“Ang himala ay hindi sa pagkumpuni ng makina, kundi sa pagkumpuni ng mga taong akala nilang sira na.”

At habang sumasara ang araw, bumalik si Alejandro sa kanyang mesa, kinuha ang lumang lapis na ginamit niya noong araw na iyon, at inilagay sa isang frame. Sa ilalim nito, isang maliit na plakang bakal na may nakaukit na mga salita:

“Sa bawat sirang bagay, may kwento ng pag-asa.”

Ang palaboy ay naging lider.
Ang bilyonaryo ay naging mag-aaral.
At ang lapis—ang pinakasimpleng kasangkapan—ang naging simbolo ng pagbabagong walang presyo.