Naka-sout ng puting-puting bestida, isang pangarap na hinabi mula sa sutla at pag-asa, lumakad ako sa tabi ng lalaking pinaniniwalaan kong aking tadhana, si Mateo. Ang marangyang reception hall ay pinalamutian na parang paraiso; ang mga chandelier ay parang mga bituing umiiyak ng liwanag. Maningning at marangya ang lahat, ngunit ang tunay kong inaasam ay ang bagong kabanata ng kaligayahan. Kami ni Mateo, magkasama. Lumaki ako sa pagmamahal ng isang simpleng pamilyang negosyante—ito ang lagi kong sinasabi kay Mateo at sa kanyang pamilya, dahil gusto ko ng isang tunay na pag-ibig, isang pag-ibig na para sa kung sino ako at hindi dahil sa anumang materyal na bagay. Naniwala ako sa mga salitang sinabi niya: na hindi raw mahalaga sa kanya ang pera.

Pagkatapos ng seremonya, nagsimula kaming lumibot ni Mateo sa bawat mesa, nag-aalok ng toast bilang pasasalamat sa kanilang pagdalo. Ang kapaligiran ay masaya, ngunit ang kaligayahan ay panandalian lamang. Nang lumapit kami sa mesa ng mga kamag-anak ni Mateo, isang babae—si Tita Lorna—ang nagsimulang magsalita. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa, isang mapanuring tingin na puno ng malisya. “Aba nandito na pala ang bagong kasal… Dahil ba mga taga Batangas lang kami kaya Hindi niyo kami pinapansin?” Sinadya niyang lakasan ang boses para marinig ng lahat, at ang masayang paligid ay biglang tumahimik. Medyo nahiya ako, ngunit pinilit kong ngumiti at dahan-dahang nagpaliwanag: “Hello po tita Pasensya na po tita at sa inyong lahat Dahil po sa dami ng bisita kailangan po naming ikutin ang bawat mesa Sana po ay maunawaan niyo.”

Ngunit hindi siya sumuko. Ang mga salita niya ay naging kasing-talim ng punyal: “Huwag na Akala mo porket nakasuot ka ng mamahaling bestida Reyna ka na Probinsya ng yumaman lang bigla Para sabihin ko sa’yo pamilya ko ang gumasto sa kasal na to Ngayong magiging manugang ka na sa pamilyyang to Dapat matuto kang lumugar Huwag kang mayabang at mapagmataas.” Bawat salita niya ay tumutusok sa aking puso. Lumingon ako kay Mateo, naghahanap ng proteksyon mula sa kanya, ang asawang makakasama ko habang-buhay. Ngunit ang ginawa niya lang ay ngumiti, sinusubukang pakalmahin ang sitwasyon sa halip na ipagtanggol ako. Doon nagsimulang mamuo ang bagyo sa loob ko.

Ang init ng galit ni Tita Lorna ay nanatili sa hangin, ngunit pilit kaming lumipat ni Mateo sa susunod na mesa. Ang ngiti ni Mateo ay nananatiling pilit, tila sinasabi sa akin na konting tiis na lang. Ngunit ang kaligayahan ay hindi na kailanman bumalik sa aking dibdib. Sa sandaling iyon, lumapit si Katrina, ang ate ni Mateo, na may hawak na baso ng red wine. Nagpakita siya ng matamis ngunit peke na ngiti, sinubukan akong “pakalmahin” tungkol sa mga sinabi ni Tita Lorna. Nag-alangan ako, ngunit bilang bago niyang hipag, pinilit kong itaas ang aking baso para mag-toast sa Cruz Family. Ngunit sa sandaling magtatama na ang aming mga baso, biglang umarte si Katrina na parang natumba.

Ang buong laman ng red wine ay tumapon nang diretso sa akin. Ang puting-puting bestida, na pinaghirapan kong ipunin at bilhin, ay biglang dinungisan ng isang nakakasilaw at pangit na mantsa. “Ay sorry Hindi ko sinasadya,” sigaw ni Katrina na mukhang nag-aalala, ngunit sa kanyang mga mata ay may kislap ng kagalakan na hindi niya maitago. Sumiklab ang galit ko. Sigurado akong hindi ito aksidente. Bago pa man ako makapagsalita, tumakbo si Teresita, ang biyenan ko, patungo sa akin. Ngunit hindi niya ako tinanong kung ayos lang ako. Bagkus, nanghinayang pa siya: “Naku naman Ang mahal-mahal pa naman daw ng bestidang ‘yan Bakit ba hindi ka nag-iingat at natapunan mo ng alak Sayang naman Puro gastos lang ang alam Hindi marunong manghinayang.” Ang kanyang mga salita ay parang pagbuhos ng gasolina sa apoy.

Sa halip na ipagtanggol ako, ang aking biyenan ay nakiisa sa pagpapahiya. At hindi nagtagal, ang mga kamag-anak ni Mateo ay nagsimula na ring magbulungan, tinatawag akong maluho at babaeng palamunin. Ang kawalang-katarungan na ito ay hindi ko na kayang tiisin. “Mali po ang sinasabi ninyo,” mariin kong sabi kay Teresita. “Ang pera ko ay pinaghirapan ko Wala kayong karapatang makialam sa personal kong buhay.” Taas-noo akong lumaban, ngunit lalo lang silang nagalit. “Aba sumasagot ka na ngayon… Dapat isipin mo ang asawa mo at ang pamilya niya sa bawat gagastusin mo,” ganti ni Teresita. Ang huling pambabastos ay kay Katrina: “At ikaw ate Katrina hindi mo na kailangang umarte Sinadya mong tapunan ng alak ang bestid ko hindi ba dahil naiinggit ka dahil ayaw mong maging lubos ang kaligayahan ko.” Sumiklab ang gulo, nag-aantay na lang ng huling spark.

Sa kasagsagan ng tensyon, dumating si Mateo. Nang makita ko siya, para akong nalulunod na nakakita ng pag-asa. Tumawag ako sa kanya, naghahanap ng katarungan: “Mateo, nandito ka na! Pakinggan mo sina mama at ate! Sobra na sila!” Ngunit sumimangot si Mateo, at ang kanyang mga mata ay naging malamig at estranghero. Hindi niya ako tinanong kung ano ang nangyari. Narinig lang niya ang pag-iyak ni Katrina at ang galit ni Teresita, at agad siyang naniwala sa kanila. “Tumahimik!” Biglang sigaw ni Mateo, pinuputol ang aking paliwanag. Lumingon siya sa akin, puno ng paninisi. “Ano bang ginagawa mo? Araw ng kasal natin! Ang daming bisitang nakatingin! Hindi ka ba marunong mag-ingat sa dignidad ko at ng pamilya ko? Paano mo nagawang bastusin si mama at si ate?” Natulala ako.

Nang tinawag niya akong bastos, nagdilim ang kanyang mukha, at pagkatapos… vlog! Isang malutong na tunog ang umalingawngaw. Nag-init ang buong mukha ko. Ang lalaking mahal ko, ang lalaking pinagkatiwalaan ko, ay sinampal ako nang pagkalakas-lakas sa harap ng daan-daang mata. Ang sakit sa aking pisngi ay walang-wala kumpara sa sakit sa aking puso. Humingi siya ng tawad para sa kanyang pamilya: “Humingi ka ng tawad kay mama at ate Ngayon din!” Ngunit ang sampal na iyon ay tila gumising sa akin mula sa isang mahabang panaginip. Ang sakit ay naging isang nakakakilabot na kahinahunan. Pinunasan ko ang aking mga luha, tinitigan si Mateo nang diretso sa mata, at nagsalita ng malinaw at matatag: “Ang kasal na ito… Dito na nagtatapos!”

Ang bigat ng aking desisyon ay nagpatahimik sa buong bulwagan. Upang patunayan ang aking huling pahayag, walang pag-aalinlangan kong hinawakan ang laylayan ng aking bestida at pinunit ito nang buong lakas. Ang tunog ng mamahaling tela na napunit ay parang tunog ng aking pusong nadurog—ang simbolo ng aming pag-ibig ay tuluyan nang winakasan. Sa sandaling tumalikod ako, isang malalim at makapangyarihang boses ang narinig mula sa pangunahing pasukan: “Tigilan niyo ‘yan!” Dumating ang aking mga magulang. Nakita nila ang namamagang pisngi ko at ang punit na bestida. Ang aking ama, na puno ng galit, ay tumakbo papunta sa akin, ngunit ang kanyang tingin ay nakatuon na kay Mateo.

Ang pagdating ng aking mga magulang ay nagtapos sa dulaang sinimulan ng Cruz Family. Agad akong niyakap ng aking ama, ngunit ang kanyang mga mata ay nakatuon na kay Mateo. Tiningnan niya ang marka ng sampal sa aking pisngi, at ang galit niya ay kasing-lamig ng yelo. Hindi nagtanong, hindi sumigaw, tanging ang matigas na tanong ang lumabas sa kanyang bibig: “Sino Sino ang nanakit sa anak ko?” Nang subukang sumagot ni Teresita—muling sinisisi ako—hindi siya pinansin ng aking ama. Sa halip, lumapit siya kay Mateo. Walang imik, itininaas niya ang kanyang kamay, at vlog! vlog! Dalawang sunod-sunod at mas malalakas na sampal ang dumapo sa magkabilang pisngi ni Mateo, dahilan para matumba siya sa sahig.

“Turuan ng leksyon?” Nagngingitngit na sabi ng aking ama, dinuduro si Mateo. “Anong karapatan mong turuan ang anak ko? Alam mo ba kung sino siya? Kahit pagsama-samahin pa kayong lahat, wala kayong karapatang humipo Kahit isang hibla ng buhok niya!” Namutla sina Teresita, Katrina, at Tita Lorna. Nauutal si Mateo, pero ang huling pagbagsak ay nang inilantad ng aking ama ang lihim. Si Mateo, na laging ipinagmamalaki ang kanyang internship sa isang maliit na construction company, ay biglang natulala nang marinig ang matinding katotohanan: “Yung maliit na construction company na lagi mong ipinagmamalaki na intern ka Isa lang yun sa mga kumpanya sa ilalim ng korporasyon namin.” Ang AE Corporation—isa sa pinakamalaking korporasyon sa bansa—ay pag-aari ng aking ama.

Ang babaeng palagi nilang minamaliit bilang isang probinsyana at gold digger ay anak pala ng kanilang Chairman. Tumindig ang aking ama, puno ng awtoridad, at ipinahayag ang kanyang tunay na identidad: “Ako ang ama ni Sopia Cruz Ang babaeng pinaratangan niyong kumakapit sa matandang mayaman At ang matandang mayaman na sinasabi ninyo ay walang iba kundi ako!” Ang buong pamilya ni Mateo ay tulala. Ang kanilang kasakiman, ang kanilang maling kalkulasyon, ay nagdala sa kanila sa bingit ng pagbagsak. Sumenyas ang aking ama sa mga lalaking naka-suit na kasama niya. Pinalibutan nila ang pamilya ni Mateo. Ang kasal ay naging isang courtroom, at sila ang pormal na hinatulan.

Ang panalo sa gitna ng reception hall ay naging isang pormal na pagpapatupad ng hatol. Pag-alis namin, iniwan ng aking ama ang Cruz Family sa gitna ng gulo. Sumakay kami sa luxury vehicle, ngunit bago pa man umalis, inutusan niya ang senior manager ng hotel na i-cancel ang lahat ng natitirang serbisyo at ipadala ang kabuuang bill sa pamilya ni Mateo. Ang inaakala nilang small family business lang ang nagbabayad ay biglang naging isang financial nightmare para sa kanila. Ang kabuuan ng bill: 2.2 Milyong Piso—para sa mga imported na bulaklak, orchestra, at Alaskan lobster. Nang marinig ni Teresita ang halaga, namutla siya at halos himatayin. Ang marangya sa isip ng anak ng Chairman ay nasa ibang antas.

Ang kasal, na inaakala nilang magdadala sa kanila sa yaman, ay naging isang utang na hindi nila kayang bayaran. Sapagkat Mateo ang pumirma sa kontrata, siya ang may pananagutan. Ang mga kamag-anak, pati na si Tita Lorna, ay mabilis na nag-alisan, iniwan ang mag-ina sa gitna ng gulo. Humantong sila sa istasyon ng pulisya, hindi dahil sa sampal, kundi dahil sa financial scandal. Sa harap ng pulisya, matatag na nagsalita ang aking ama: “Una, ang anak ko ay sinaktan at ininsulto ng anak ninyo. Pwede namin siyang idemanda sa kasong physical injuries at slander. Pangalawa, tungkol sa bill ng hotel… Hindi kami magbabayad ni isang kusing hangga’t hindi pumipirma ang anak niyo sa divorce papers para tuluyang maputol Ang lahat ng ugnayan niya sa anak ko.”

Ito ay isang matalinong psychological attack. Ang tanging paraan para makatakas sila sa utang ay ang pumayag sa pagwawakas ng kasal. Wala nang pagpipilian si Mateo at Teresita. Ang kanilang pagmamataas ay naglaho. Pinalitan ng takot na maghirap. Sa sandaling iyon, ang kasal ay natapos, hindi sa pag-ibig, kundi sa isang pirma bilang kabayaran sa isang 2.2 milyong pisong utang.

Matapos mapilitang pumirma sa divorce papers bilang kapalit ng 2.2 milyong pisong utang sa kasal, lumabas kami ng istasyon ng pulisya. Nakaramdam ako ng kaunting ginhawa, ngunit pagod na pagod sa emosyonal na labanan. Sa labas mismo ng estasyon, hinarang kami ni Mateo. Wala na ang kanyang kayabangan na ipinakita niya kanina sa reception hall. Napalitan ito ng isang mukhang nagmamakaawa at tila nagsisisi. Tila, ang takot na mawala ang “gold mine” ay mas malaki pa kaysa sa kanyang pride. “Sofia, sorry kasalanan ko ang lahat! Patawarin mo na ako, please! Pwede ba tayong magsimula ulit?” Puno ng pagsusumamo niyang sabi, pilit pang nagpaluha ng buwaya.

Ngunit ang aking puso ay hindi na naantig. Tiningnan ko siya, at pandidiri na lang ang naramdaman ko. Hindi ako nagsalita. Tahimik ko lang hinubad ang diyamanteng singsing sa aking daliri, ang singsing na ako rin ang bumili, at inihagis ko ito papunta kay Mateo. Bumagsak ito sa lupa na may kasamang matinis na tunog. Ang singsing, na simbolo ng aming walang-saysay na sumpaan, ay tuluyan nang winakasan. At nang magsalita ako, ang boses ko ay kasing-lamig na ng yelo: “Tapos na talaga ang lahat, Mateo. Wala na tayong dapat pag-usapan pa. Ang tanging gusto ko ngayon ay diborsyo sa lalong madaling panahon.”

Nang makita ang aking determinasyon, agad na nagbago ang kanyang itsura. Sumugod si Teresita mula sa likuran, muling naglalabas ng kasakiman. “Sige kung gusto mo ng diborsyo, pwede! Pero kailangan mong bayaran ang pinsala sa aming damdamin at reputasyon!” Itinaas niya ang dalawang daliri, hinihingi ang 4 Milyong Piso—isang huling pagsubok para sa pera. Ang aking ama ay tumawa nang malakas, isang tawanan na puno ng pang-uuyam. Ang kanilang kasakiman ay walang hanggan, at ang bawat aksyon nila ay nagpapatunay lamang na tama ang aming ginawa. Ngunit hindi pa tapos ang laban. Ang hustisya ay hindi lamang tungkol sa diborsyo at utang; ito ay tungkol sa isang mas madilim na sikreto na kailangan pa naming ilantad.

Ang laban ay hindi pa nagtatapos sa pirma ng diborsyo. Habang nagpaplano kami ng pamilya ko para sa susunod na legal na hakbang, isang hindi inaasahang bayani ang lumapit sa akin: si Paulo, ang asawa ni Katrina at bayaw ni Mateo. Si Paulo ay isang construction engineer na matagal nang inaapi ng Cruz Family. Siya ay lumapit sa akin, hindi bilang bayaw, kundi bilang isang kapwa biktima na may mas madilim at mas matinding kuwento ng panlilinlang. Ikunuwento niya ang trahedya ng kanyang buhay: pinilit siyang magpakasal kay Katrina matapos nitong sabihin na siya ay buntis. Bilang dote, humingi si Teresita ng milyong piso sa kanyang mga magulang.

Si Paulo, bilang responsableng lalaki, ay napilitang isanla ang lahat. Ang masakit: matapos nilang ibigay ang pera, naaksidente ang kanyang mga magulang at pareho silang namatay. Hindi pa rito nagtatapos ang kasamaan. Pagkatapos ng kasal, umamin si Katrina na hindi sa kanya ang dinadala niya at ipinaampon ang bata. Ang mas masakit, naniniwala si Paulo na ang aksidente ng kanyang mga magulang ay hindi basta-basta. “Pagkatapos nilang mamatay, nakatanggap ang pamilya ni Katrina ng malaking insurance money,” nanginginig niyang sabi.

Ang kanyang hinala? Si Teresita ang nagplano ng lahat, nag-organisa ng hit-and-run para makuha ang pera at gamitin si Paulo bilang isang alipin na kailangang magtrabaho para sa kanila. “Nabuhay siya sa pagdurusa sa loob ng maraming taon,” pag-amin ni Paulo, tila nagising siya sa nakita niyang pagmamaltrato sa akin. Ang kanyang kuwento ay nagbigay ng nakakakilabot na koneksyon sa kasakiman ng pamilya. Napagtanto ko: hindi lang sila gold digger at mapanakit; posible silang mga mamamatay-tao. Kinumpirma ng kuwento ni Paulo ang mas madilim na larawan. Hinawakan ko ang kanyang kamay, puno ng determinasyon. “Huwag kang mag-alala. Hindi ko sila palalampasin. Tutulungan kitang makuha ang hustisya.” Ang laban ay hindi na tungkol sa pag-ibig o diborsyo—ito ay tungkol sa katarungan para sa dalawang inosenteng buhay na kinuha.

Ang laban ay mabilis na lumipat mula sa korte patungo sa public stage. Matapos mabigo si Mateo na makumbinsi ako sa diborsyo, gumawa sila ng mas marumi at mas mapanganib na plano. Kinabukasan, sa mismong lobby ng AE Corporation—ang kompanya ng aking ama—naganap ang isang eskandalo. Sina Teresita, Katrina, at Mateo, nakasuot ng sira-sira at may dalang mga banner, ay nagpunta roon para mag-iskandalo. Sinubukan nilang sirain ang aking reputasyon. Umiiyak si Teresita sa sahig, nagpaparatang na ako raw ay isang gold digger na sinisira ang pamilya. Si Mateo naman ay gumanap bilang isang kaawa-awang asawang pinagtaksilan. Ang kanilang perpektong drama ay sinadya para i-pressure ang pamunuan ng kumpanya at ang aking ama.

Ngunit hindi nila alam na ang kanilang target ay tahimik na nanonood mula sa itaas. Nang maging sapat na ang kanilang acting, bumaba ang aking ama, ang Chairman, sakay ng kanyang private elevator. Ang maingay na lobby ay biglang tumahimik. Agad na tumakbo ang Cruz Family sa harap niya, nagpapatuloy sa kanilang drama at humihingi ng tulong. “Kayo po ba ang Chairman dito?” tanong ni Teresita, humihingi ng tulong sa lalaking pinakamakapangyarihan sa kumpanya. Wala silang tigil na nagreklamo, humihiling na tanggalin ako sa trabaho. Tahimik na nakinig ang aking ama, bago niya bigkasin ang huling pagbagsak ng kanilang plano.

“Una, si Sofia Cruz ay empleyado nga ng korporasyong ito. Ngunit hindi siya ordinaryong empleyado. Siya ang vice president.” At pagkatapos, ang pinakamalaking sikreto: “Pangalawa, hinding-hindi ko tatanggalin sa trabaho ang sarili kong anak!” Ang buong pamilya ay natulala. Namutla si Mateo. Natanto nila na ang Chairman na kanilang hinihingan ng tulong ay ang ama ng babaeng kanilang sinampal at inapi. Walang tigil sa pagmamakaawa sina Mateo, Teresita, at Katrina, ngunit huli na ang lahat. Nagpakita sila ng kasakiman at kamangmangan sa harap ng daan-daang empleyado. Inutusan ng aking ama ang security na paalisin sila, na nag-iwan sa kanila ng kahihiyan na hindi na mabubura.

Ang kahihiyang sinapit ng Cruz Family sa lobby ng AE Corporation ay hindi ang katapusan. Sa halip, ito ang nagtulak sa kanila sa mas marumi at mas malupit na laban: ang paggamit ng tabloid at social media upang sirain ang aking reputasyon. Araw-araw, lumabas ang mga artikulo na nagtataguyod kay Mateo bilang kaawa-awang asawa at nagpaparatang sa akin bilang isang sugar baby at maluho. Alam kong gusto nilang maglaro sa media, at binigyan ko sila ng stage—sa isang live na talk show. Sa tulong ng aking ama, inimbitahan ko ang buong pamilya ni Mateo, at dahil sa kanilang kasakiman at kayabangan, hindi sila tumanggi. Inakala nilang ito ang perpektong pagkakataon para tuluyan akong sirain.

Ang talk show ay umani ng record-breaking na manonood. Nandoon kaming lahat. Hinayaan ko silang tapusin ang kanilang madramang pag-arte, umiiyak habang ibinibigay ang kanilang bersyon ng kuwento. Nang ako na ang tanungin, hindi ako nag-aksaya ng oras sa mahabang paliwanag. Sa halip, hiniling kong i-play ang isang video. Ito ay kuha mula sa security camera ng hotel na nagpapakita ng buong eksena: ang sinadya ni Katrina na pagtapon ng alak at ang brutal na pagsampal ni Mateo sa akin. Ang studio ay natahimik. Ang pamilya ni Mateo ay namutla at hindi makapagsalita, dahil ang tunay nilang kulay ay nabunyag na.

Ngunit ang huling twist ay mas matindi pa. Matapos ilabas ang credit card statements at recordings na nagpapatunay na ang Cruz Family ang tunay na gold digger, naglabas ako ng isang final surprise. Mula sa legal office ng korte, may inihayag tungkol sa aming mga papeles. Ang katotohanan: “Sa madaling salita, sa mata ng batas ang inyong marriage certificate ay walang bisa! Kayo po ay parehong single pa rin!” Lahat ng problema sa diborsyo ay biglang naglaho. Wala akong kailangang bayaran; wala akong kailangang pirmahan. Ang sumpa ay hindi naganap, at si Mateo ay walang legal na kontrol sa akin.

Ang pagbunyag na walang bisa ang kasal sa live television ay ang huling dagok. Sa sandaling iyon, mula sa pintuan ng studio, isang grupo ng mga pulis ang pumasok. Sila ay dumiretso kina Mateo, Katrina, at Teresita. “Kami po ang pulisya!” malinaw na sigaw ng isang opisyal. “Inaaresto namin kayo para sa imbestigasyon sa kasong paninirang puri, illegal detention, at kaugnayan sa isang kaso ng Hit and Run at Murder maraming taon na ang nakalipas!” Ang buong pamilya ni Mateo ay inaresto sa gitna ng live na palabas. Ito ang pinakakahiya-hiyang katapusan, ang bunga ng matagal nang kasakiman ni Teresita.

Ang katarungan ay hindi lang para sa akin. Dahil sa testimonya ni Paulo, mabilis na natagpuan ng aming ama at ng mga awtoridad ang driver na umamin na inuupahan siya ni Teresita para sa aksidente—ang pagpatay sa mga magulang ni Paulo para sa dote at insurance money. Si Teresita, bilang utak ng krimen, ay sinentensyahan ng habang-buhay na pagkakakulong. Sina Mateo at Katrina ay nakatanggap din ng mahahabang sentensya. Ang kaso ay nagtapos, nagbigay ng katarungan kay Paulo at sa kanyang pamilya, at kalayaan sa akin. Ang pangarap kong kasal ay naging trahedya, ngunit ang trahedyang iyon ang nagturo sa akin na maging matatag at malakas.

Sa pagsasara ng kabanatang ito, ang buhay ni Sofia ay sa wakas ay bumalik sa payapa at tahimik na paglalayag. Ang lahat ng sakit at galit ay dahan-dahang naglaho, nag-iiwan ng mga peklat na nagsisilbing paalala ng kanyang katapangan. Siya at si Paulo, dalawang kaluluwang pinagtapo ng tadhana dahil sa isang kriminal na pamilya, ay nagpatuloy sa buhay, sabay na hinilom ang mga sugat ng nakaraan. Walang nang nagmamadali, walang nang nangangailangan ng ingay o atensyon. Ang sikat ng araw na pumapasok sa bintana ay nagbigay ng liwanag at bagong pag-asa. Ang buhay ay mahaba, at ngayon, siya ay malaya na. Nagpapasalamat siya sa lahat ng natutunan niya. Ang pag-ibig ay hindi natatagpuan sa kasakiman o pagmamaltrato, kundi sa tunay na pagkatao at pagkakaibigan. Sa pagsara ng isang pinto, may mas magandang bintana ang tiyak na magbubukas, nag-aanyaya sa kanya na harapin ang panibagong bukang-liwayway nang may walang-hanggang pag-asa.