Ang aming kwento ay nag-ugat sa isang barangay na tila nababalutan ng isang hindi nakikitang ulap ng pangamba. Dito, ang batas ay hindi nagtatanggol, kundi nananakal, at ang salarin ay walang iba kundi ang mga unipormadong dapat sanang pinagkakatiwalaan. Kilalang-kilala ng lahat ang isang opisyal na nagpapatakbo ng takot—si PO1 Santiago. Kahit na isa lamang siyang simpleng Police Officer 1, ang kanyang kapangyarihan ay tila mas matindi pa kaysa sa isang heneral, na nakaugat sa kanyang kasamaan at koneksyon sa mga gawain na hindi nakikita sa liwanag.

Makikita mo ang kontradiksyon sa kanyang buhay: sa kanyang mababang ranggo, mayroon siyang malaking bahay na may pader, at ang kanyang garahe ay punung-puno ng magagarang sasakyan. Ang lahat ng ito ay tahimik na sumisigaw ng isang bagay—korapsyon. Dahil dito, ang mga residente ay nagbubulungan na lang sa takot at walang sinuman ang naglalakas-loob na magsalita ng anuman laban sa kanya. Sa isang barbero, habang inaayos ang buhok ng isang kustomer, ang pag-uusap ay palaging nagtatapos sa pagdarasal na sana ay matapos na ang kasamaang ito.

Ngunit may isang matandang tanod na hindi natitinag, isang luma at matibay na pader sa harap ng malaking baha ng kasamaan. Ito si Mang Berting, na may balikat na nananatiling tuwid sa kabila ng kanyang edad. Sa kalagitnaan ng bulungan at pag-aatubili, buong tapang siyang nagpahayag ng kanyang paniniwala na may lakas, “May katapusan din ang lahat ng kasamaan at kahayupan ng mga pulis na yan.” Ito ay hindi lang isang simpleng pahayag; ito ay isang prinsipyo na kanyang pinaninindigan.

Ibinahagi niya sa kustomer ang kanyang karanasan bilang isang dating taong lumaban sa katiwalian, na nagpapatunay na ang kanyang paninindigan ay hindi lamang galing sa hangin kundi nakaugat sa mahabang kasaysayan ng laban. Para sa kanya, ang kasamaan ay tanging isang pansamantalang kalagayan, at ang liwanag ng hustisya ay tiyak na sisikat. Ipinakita niya ang isang matibay na pananaw na kailangan ng komunidad: ang paglaban ay hindi lamang isang pagpipilian kundi isang tungkulin. Walang sinuman ang makapagpapatahimik sa taong nagtataglay ng matibay na paninindigan.

Hindi nagtagal ang kanyang tahimik na paninindigan at ang kanyang determinasyon ay sinubok ng mismong kinatawan ng kasamaan. Sa isang hapon habang nasa barber shop si Mang Berting, naghihintay na magupitan, biglang dumating si PO1 Santiago kasama ang dalawa pa niyang kasamahan. Pumasok sila na taglay ang buong kayabangan, na tila sila ang may-ari ng buong lugar. Walang pasubali, mapagmataas na inutusan ni PO1 Santiago ang barbero na itigil ang ginagawa at unahin sila. Sila ay dapat mauna, walang sinuman ang makakahadlang sa kanilang kagustuhan.

Sa puntong ito, hindi makapapayag si Mang Berting na basta na lamang balewalain ang karapatan ng iba. Tumayo siya, isang matanda ngunit matatag na pigura, at magalang ngunit buong tibay na ipinaglaban ang kanyang pwesto sa pila. Sabi niya, may mas nauna, at iyon ay siya. Ang simpleng paghiling na igalang ang pila ay naging mitsa ng galit ni PO1 Santiago, na hindi sanay na sinasagot o tinatanggihan. Ang kanyang mukha ay biglang namula sa matinding poot, na tila binastos siya sa harap ng publiko.

Dahil dito, nagdilim ang paningin ng tiwaling pulis. Hindi niya matanggap na hamakin siya ng isang simpleng tanod. Sa loob ng ilang sandali, sinimulan nilang bugbugin si Mang Berting, kasama ang dalawa pa niyang kasamahan. Ang barber shop ay mabilis na isinara upang hindi makita ng mga tao sa labas ang karahasan na nagaganap. Ang loob ng shop ay naging saksi sa brutalidad, habang ang matandang tanod ay pinagtulungan at sinaktan. Naroon ang tunog ng suntok at ang tahimik na pagtangis ng kawalang-katarungan.

Ang pambubugbog ay hindi lamang pisikal; ito ay pagtatangka na wasakin ang kanyang espiritu at paninindigan. Matapos ang pananakit, iniwan nila si Mang Berting na may mga pasa at sugat. Ngunit kahit labis ang sakit, hindi natinag ang kanyang loob. Nanatili siyang matibay, at ang bawat sugat ay tila nagpapatibay lamang sa kanyang desisyon na hindi hahayaang makalusot ang mga tiwali sa kanilang ginawa. Ang laban ay hindi pa tapos, at gagawin niya ang lahat upang makuha ang hustisya.

Kahit bugbog-sarado at halos hindi na makalakad, pinilit pa rin ni Mang Berting ang kanyang sarili na makarating sa presinto, bitbit ang bigat ng mga pasa at ang pasanin ng kawalang-katarungan. Ang kanyang katawan ay masakit, ngunit ang kanyang determinasyon ay nanatiling buo; kailangan niyang magreklamo. Pagdating sa istasyon, umaasa siyang makakahanap ng kaunting ginhawa at hustisya sa loob ng lugar na iyon na dapat ay sentro ng batas. Ngunit ang kanyang pag-asa ay mabilis na naglaho.

Sa halip na asikasuhin, sinalubong siya ng malamig na pakikitungo ng mga kapwa pulis ni PO1 Santiago. Wala silang ginawa kundi bigyan siya ng kung anu-anong papeles upang pirmahan. Ang mga papel na iyon ay tila mas nagpapalala pa sa kanyang sitwasyon, na nagpapahiwatig na gusto lang siyang paalisin nang walang nagaganap na tunay na imbestigasyon. Ang bawat piraso ng papel ay isang pagtatangka na ibaon sa limot ang pambubugbog na kanyang naranasan.

Nang magsimulang magpumilit si Mang Berting at igiit ang kanyang karapatan na maghain ng pormal na reklamo, lumabas si PO1 Santiago mula sa isang opisina, may ngiti sa labi na puno ng pang-iinis. Ang ngiting iyon ang nagpainit sa ulo ng matandang tanod. Hindi na niya kinaya ang pang-iinsulto at ang pagbalewala sa kanyang kalagayan. Sa isang iglap, nawala ang kanyang pagtitimpi.

Buong lakas at galit niyang kinuwelyuhan si PO1 Santiago, hinawakan ang uniporme na dapat ay sagrado ngunit ginamit lamang sa pananakit. Sa pagkilos na iyon, tila ibinuhos niya ang lahat ng kanyang pagkadismaya at galit sa tiwaling sistema. Ipinakita niya na kahit matanda na at sugatan, hindi siya matatakot na humarap sa kasamaan, na nagulat sa ginawa ng tanod. Ang kaganapang ito ay isang tahimik na deklarasyon ng digmaan laban sa korapsyon. Ang pambubugbog ay hindi pa sapat, at ngayon, sinubukan nilang itago ang katotohanan. Ngunit ang pagkuwelyo ay nagbigay ng boses sa kanyang pananakit, na nag-udyok kay PO1 Santiago na magplano ng mas matinding paghihiganti.

Ang pagkuwelyo ni Mang Berting ay nagdulot ng matinding pagkapahiya kay PO1 Santiago sa harap ng kanyang mga kasamahan, isang pagkilos na hindi niya maaaring palampasin. Ang matinding galit at pangangailangan na gumanti ay nagtulak sa tiwaling opisyal na magplano ng mas malalim at mas masahol pa na pagpapahirap. Bilang ganti sa kanyang ginawa, mabilis siyang dinala sa likuran ng istasyon, isang madilim na lugar na tila itinatago sa mata ng publiko.

Doon, sa likod ng presinto, lihim na isinagawa ang isang masamang plano. Habang siya ay walang kalaban-laban, tinaniman ng mga pulis si Mang Berting ng ilegal na droga. Ang maliit na pakete ng ebidensya ay inilagay sa kanyang pag-aari, isang sinungaling na patunay ng isang krimen na hindi niya ginawa. Ang buong proseso ay mabilis at walang awa, sinisira ang buhay ng isang inosenteng tao gamit ang isang matinding kasinungalingan. Ito ang pinakamabigat na dagok ng katiwalian na maaari nilang ibigay.

Hindi pa nga nakakalayo si Mang Berting mula sa presinto, dalawang pulis ang humabol sa kanya. Walang pag-aalinlangan, dinakip siya at inaresto sa salang pagdadala ng droga. Ang tanod na humingi ng hustisya ay siya pa ngayon ang itinuturing na kriminal. Ang matibay niyang prinsipyo ay tila walang silbi laban sa kapangyarihan ng tiwaling sistema.

Ikinulong si Mang Berting, ang kanyang katawan at dangal ay nasugatan. Sa loob ng malamig at madilim na selda, patuloy siyang sumisigaw ng kanyang pagiging inosente. Ang kanyang boses ay nagpapaalala ng katotohanan na hindi nila kayang itago. Ngunit ang kanyang mga sigaw ay sinalubong lamang ng tawa at panunuya ng mga pulis na nagbabantay. Kinutya nila siya, tinawag siyang kriminal, at pinagtatawanan ang kanyang paglaban. Ang kanyang sitwasyon ay naging patunay sa lahat ng residente na walang sinuman ang makakalaban sa kasamaan ni PO1 Santiago. Nawawalan na siya ng pag-asa, ngunit sa kaibuturan ng kanyang puso, alam niyang may nagmamahal at nag-aalala sa kanya.

Sa gitna ng kanyang pagdurusa at pagkawala ng pag-asa sa loob ng selda, dumating ang isang pangyayari na hindi inaasahan, isang biglaang pagbabago ng sitwasyon. Isang gabi, may dumating na bisita para kay Mang Berting—ang kanyang anak na si Victor. Si Victor ay pumasok sa presinto na may seryosong mukha, ngunit ang kanyang presensya ay tila nagdulot ng isang matinding lindol sa loob ng istasyon.

Laking gulat ng lahat ng mga pulis, lalo na ni PO1 Santiago, nang matuklasan nilang ang simpleng binata na dumating para bisitahin ang kanyang ama ay walang iba kundi ang Mayor ng kanilang bayan. Si Victor ay nagbalik-bayan, at ang kanyang pagdating ay nagbigay ng biglaang paghinto sa lahat ng masasamang gawain. Ang kanilang kayabangan, na tila di-matitinag kanina, ay biglang naglaho at napalitan ng matinding takot at pangamba. Ang dating panunuya ay napalitan ng panginginig ng laman.

Si PO1 Santiago, na kanina lang ay nagmamalaki at nanunukso, ay mabilis na kumilos. Agad niyang ipinabukas ang selda, na para bang nagmamadali siyang itago ang katibayan ng kanilang masamang ginawa. Sa isang iglap, nawala ang kanyang pagiging tiwali at nagkunwari siyang isang opisyal na may paggalang at propesyonalismo. Mabilis siyang lumapit kay Mayor Victor at inalok na tulungan siyang makausap ang kanyang ama, na para bang walang nangyaring pambubugbog o pag-frame.

Ang biglaang pagbabagong-ugali ng mga pulis ay isang malinaw na palatandaan ng kanilang pagkakasalang itinago. Ang pangalan ni Victor, na noon ay tila isang ordinaryong pangalan lang, ay ngayon nagdadala ng bigat at kapangyarihan ng isang Mayor. Ang ama na kanilang sinaktan at inapi ay ngayon ay may tagapagtanggol na may kakayahang kalabanin ang kanilang buong sistema. Para sa mga pulis, ang pagdating ni Mayor Victor ay nangangahulugan ng isang malaking gulo—isang gulo na hindi nila inaasahan at hindi nila kayang kontrolin. Ang lahat ng kasamaan ay biglang huminto.

Nang makalabas si Mang Berting mula sa selda, ang unang tingin niya ay kay Victor, at agad siyang nakaramdam ng matinding hiya. Ayaw niyang makita ng kanyang anak ang kanyang kalagayan, ang mga pasa sa kanyang mukha at katawan, at lalong-lalo na ang kahihiyan ng pagkakakulong. Para sa isang lalaking ipinasa ang kanyang prinsipyo ng karangalan, ang pagkakita ng kanyang anak sa kanya sa ganitong sitwasyon ay isang personal na pagkatalo. Nahiya siya dahil ayaw niyang malaman ni Victor ang kanyang naging laban at ang brutalidad na kanyang dinanas.

Ngunit ang tanging nakikita ni Victor ay ang sakit sa mata ng kanyang ama at ang malinaw na bakas ng pambubugbog. Nag-aalala siya, at ang kanyang galit ay unti-unting lumalaki. Tiningnan niya ang mga pasa at sugat ni Mang Berting, at ang kanyang boses ay puno ng pag-aalala nang magtanong. “Tay, anong nangyari sa iyo? Bakit hindi ka tumawag sa akin?” Tila ba hindi niya maintindihan kung bakit hindi humingi ng tulong ang kanyang ama sa kanya, lalo na sa gitna ng matinding sitwasyon.

Paliwanag ni Mang Berting, sa isang tinig na may halong lungkot at pagkapahiya, hindi niya gustong gambalain ang kanyang anak sa kanyang mahalagang trabaho. Gusto niyang ayusin ang problema sa sarili niyang paraan, gamit ang kanyang sariling paninindigan, tulad ng kanyang nakasanayan bilang isang lumalaban sa katiwalian. Inamin niya ang paghaharap sa barber shop at ang kanyang pagkuwelyo kay PO1 Santiago sa presinto. Pero hindi niya sinabi ang buong detalye ng pag-frame sa kanya ng droga, na para bang gusto pa niyang protektahan ang kanyang anak mula sa kasamaan na kanyang hinarap.

Halos 30 minuto silang nag-usap nang pribado, at sa bawat sandali ng pag-uusap, ang desisyon ni Mayor Victor ay lalong nagiging matibay. Narinig niya ang katotohanan mula sa labi ng kanyang ama at nakita niya ang ebidensya sa kanyang mga sugat. Ang galit ay hindi na lamang tungkol sa katiwalian, kundi tungkol sa pag-atake sa kanyang sariling pamilya. Ang pag-uusap na iyon ay ang huling mitsa na nagpasiklab sa kanyang matinding aksyon.

Matapos ang masusing pag-uusap nila ng kanyang ama, lumabas si Mayor Victor mula sa silid ng pag-iingat, dala ang mabigat na aura ng isang pinuno na handang kumilos. Ang kanyang mukha ay seryoso, at ang kanyang mga mata ay nag-aapoy sa galit, na tila naghahanap ng sinuman na pagbubuhusan ng kanyang poot. Hinarap niya ang mga pulis na naghihintay, na ang lahat ay nakatayo nang tuwid dahil sa matinding takot sa kanyang presensya. Walang sinuman ang naglalakas-loob na tumingin sa kanyang mga mata.

Ang kanyang unang tanong ay malinaw at puno ng awtoridad, na umalingawngaw sa buong istasyon, “Sino ang pasimuno dito?” Ang tanong na ito ay hindi isang pakiusap, kundi isang direktang paghahanap ng pananagutan. Ang mga pulis ay agad na nagturo kay PO1 Santiago, na ngayon ay nanliliit at halos hindi na makahinga sa tindi ng kaba. Ang dating mayabang na opisyal ay ngayon ay tila isang maliit na daga na nakulong.

Hindi nag-aksaya ng oras si Mayor Victor. Hinarap niya si PO1 Santiago, at sa halip na gumamit ng kanyang posisyon para magpatawag ng imbestigasyon—na maaari niyang gawin—pinili niya ang mas direktang paraan. Hinamon niya si PO1 Santiago sa isang ‘lalaki sa lalaki’ na labanan, isang suntukan sa likod ng istasyon kung saan walang batas na magliligtas sa kanya. Ito ay hindi lamang isang laban; ito ay isang pisikal na pagpapamalas ng hustisya na dapat ay ipinapatupad nila.

Ang paghamon ay nagdulot ng gulat sa lahat, ngunit walang sinuman ang nagtangkang pigilan ang Mayor. Ang hamon ay tinanggap, at nagtungo sila sa likuran ng istasyon. Tila ang lahat ng tiwaling gawain at ang lahat ng pambubugbog ay magwawakas sa isang matinding pisikal na komprontasyon. Ang Mayor ay handang ibigay ang lahat, hindi lamang bilang isang opisyal kundi bilang isang anak na nagtatanggol sa kanyang ama at sa kanilang prinsipyo. Ang luma at bagong paraan ng paglaban ay magtatagpo sa lugar na iyon.

Nang magsimula ang paghaharap, naghubad-baro si Mayor Victor, at ipinakita niya ang isang pangangatawan na hindi mo aasahan sa isang pulitiko. Ang kanyang mga kalamnan ay matitigas at maayos, malinaw na sanay sa matinding pisikal na kasanayan at pakikipaglaban. Ang kanyang tindig ay nagpapakita ng disiplina at lakas, na nagpahiwatig na siya ay isang lalaking may pinanggalingan sa militar o pulisya, na siyang nagtataglay ng kasanayan sa pakikipaglaban.

Sa kabilang banda, si PO1 Santiago ay mukhang halata ang pagiging nababad sa bisyo at korapsyon. Ang kanyang pangangatawan ay malaki ngunit malambot, at ang kanyang mga galaw ay mabagal at walang direksyon, na tila sanay lamang sa pananakot at hindi sa totoong labanan. Ang kanyang mukha ay puno ng kaba at takot, dahil alam niyang hindi niya kayang tapatan ang determinasyon ng Mayor. Wala siyang armas na magagamit kundi ang kanyang katawan, at sa sandaling iyon, ang kanyang katawan ay tila pinagtaksilan siya.

Ang laban ay naging seryoso at mabilis. Hindi nagtagal at ipinakita ni Mayor Victor ang kanyang husay. Sa loob lamang ng tatlong minuto, tinalo niya si PO1 Santiago. Ang bawat suntok ng Mayor ay may lakas na nagmumula sa kanyang galit at pagtatanggol sa kanyang ama. Ang dating abusadong pulis ay mabilis na bumagsak, bugbog-sarado, at halos hindi na makabangon. Ang kanyang pagbagsak ay hindi lamang pisikal kundi simbolo rin ng pagbagsak ng kanyang kayabangan at ng kanyang tiwaling kapangyarihan.

Tiningnan ni Mayor Victor ang nakahandusay na si PO1 Santiago nang may matinding pagkadismaya. Ipinahayag niya ang kanyang matinding galit at binalaan ang lahat ng pulis na nakasaksi na pagbabayaran nila ang lahat ng kanilang ginawa kay Mang Berting. Ang laban na ito ay isang malinaw na babala: ang kasamaan ay hindi mananaig, lalo na kung mayroong magtatanggol sa mga inaapi. Ang dating takot ay napalitan ng isang bagong pag-asa.

Matapos ang pisikal na komprontasyon, mabilis at walang pag-aalinlangan na kumilos si Mayor Victor, gamit ang kanyang tunay na kapangyarihan bilang isang pinuno. Agad niyang ipinag-utos ang malalim at malawakang imbestigasyon sa lahat ng ari-arian at transaksyon ni PO1 Santiago. Ang mabilis na pagsisiyasat ay agad na nagbunyag ng koneksyon ng pulis sa iba’t ibang ilegal na sindikato, na nagpapatunay na ang kanyang marangyang pamumuhay ay bunga ng talamak na korapsyon.

Ang batas ay kumilos nang mabilis. Lahat ng kanyang ari-arian, mula sa mga bahay hanggang sa mga sasakyan, ay kinuha ng gobyerno. Ang kayamanan na nakuha niya sa pamamagitan ng pananakot at pang-aabuso ay ibinalik sa kaban ng bayan. Si PO1 Santiago ay tuluyan nang ikinulong, at ang kanyang pagbagsak ay naging malinaw na mensahe sa lahat ng tiwali. Ang hustisya ay natamo, at ito ay mabilis at walang kinikilingan.

Hindi lamang si PO1 Santiago ang nasibak. Lahat ng pulis na nakadestino sa istasyon noong panahong ikinulong si Mang Berting ay pinasibak din sa kanilang posisyon. Ang buong istasyon ay nilinis, at pinalitan ng mas matitinong opisyal na may tunay na paninindigan sa serbisyo. Ito ang simula ng pagbabago, isang pagbabago na matagal nang hinihintay ng komunidad.

Nang mag-usap si Mang Berting at Mayor Victor sa kanilang bahay, ipinahayag ni Mang Berting ang kanyang pagkapahiya sa pagpapakita ng kanyang kahinaan at pagiging biktima. Ngunit pinawi ni Victor ang kanyang damdamin. Ipinaliwanag niya sa kanyang ama na tapos na ang mga araw nito bilang isang “sundalo” na nag-iisa. Oras na para siya naman ang magpatuloy ng kanilang mabuting adhikain sa mas malaking paraan. Ang ama at anak ay nagkasundo sa isang bagong pangako.

Sa kanilang bahay, tahimik na inamin ni Mang Berting kay Victor ang isang matagal nang sikreto. Sinabi niya na bago siya naging tanod, siya ay talagang isang sundalo, isang taong sanay sa digmaan at sa pagtatanggol ng bansa. Ang kanyang matibay na prinsipyo at ang kanyang pagiging handa na humarap sa peligro ay hindi lang galing sa kanyang pagiging tanod, kundi nakaugat sa kanyang pagsasanay at panunumpa. Ang laban niya sa korapsyon ay bahagi ng kanyang pagkatao, isang laban na hindi niya kayang talikuran. Sa mga salita niya, ipinasa niya ang kanyang prinsipyo—ang kanyang pamana ng katapangan—sa kanyang anak.

Tinitigan ni Victor ang kanyang ama nang may matinding pagmamahal at paggalang. Nauunawaan niya na ang dugo ng isang mandirigma ay dumadaloy sa kanilang pamilya. Kaya naman, buong puso siyang nangako na ipagpapatuloy niya ang laban na sinimulan ng kanyang ama, hindi lamang sa barangay kundi sa buong bayan. Tiniyak niya kay Mang Berting na poprotektahan niya ang kanyang ama at ang buong komunidad mula sa anumang uri ng katiwalian. Ang kanyang posisyon bilang Mayor ay gagamitin niya para maging pader at kalasag.

Sa kabila ng lahat ng nangyari, at kahit pa puwede na siyang magpahinga, nanatili si Mang Berting bilang Barangay Tanod. Ang kanyang pananatili ay nagpapakita ng kanyang patuloy na pagnanais na makatulong, kahit sa maliit na paraan. Siya ay nanatili sa kanyang pwesto, hindi dahil kailangan niya, kundi dahil gusto niyang makita ang tunay na pagbabago na inihahatid ng kanyang anak. Ang kanyang presensya ay nagsilbing tahimik na paalala sa mga bagong opisyal na mayroon nang mga mata na nagbabantay.

Ang pagbagsak ng tiwaling opisyal ay nagbigay ng matinding pag-asa sa mga residente. Ang takot na dating bumabalot sa kanilang barangay ay unti-unti nang nawawala, at napapalitan ng pananalig sa bagong administrasyon. Ang kwento nina Mang Berting at Victor ay naging inspirasyon—isang patunay na ang paglaban sa kasamaan ay hindi kailanman magiging walang kabuluhan, at ang tunay na kapangyarihan ay nasa mga kamay ng mga taong may paninindigan. Ang kanilang laban ay hindi nagwakas sa selda, kundi nagsimula sa isang bagong yugto ng pag-asa at pagbabago.

Ang init ng araw ay dahan-dahang lumalamig, at ang mga ingay sa kalye ay nagiging malambot na bulong. Ang barangay, na minsang nilamon ng takot, ay humihinga na ngayon ng mas malalim, mas payapa. Ang mga sugat ni Mang Berting ay naghihilom, at sa paghiga niya sa gabi, ang dati niyang pag-aalala ay napapalitan ng tahimik na pasasalamat. Ang kanyang mga kamay, na sanay sa paghawak ng baril at sa pagdepensa ng batas, ay ngayon ay pinahinga na, alam niyang may nagpapatuloy na ng kanilang laban. Ang laban ay naipasa na, tulad ng isang batong may bigat na ibinigay sa susunod na henerasyon, at ang bigat na iyon ay dinala ni Victor nang may karangalan. Ang mga tiwaling pulis ay wala na, ang kanilang mga anino ay nawala sa istasyon, at ang kanilang lugar ay napalitan ng mga bagong mukha na may tapat na puso. Ang komunidad ay makakatulog na nang mahimbing, alam na ang katapusan ng kasamaan na matagal nilang ipinagdasal ay dumating na, at ito ay dinala ng isang anak na nagtanggol sa kanyang ama. Pakinggan mo ang hangin; ito ay hindi na nagdadala ng takot, kundi isang bulong ng pag-asa.