Ang Araw ni Bonifacio, na ginugunita tuwing Nobyembre 30, ay tradisyonal na ginagamit bilang plataporma ng sambayanan upang ipahayag ang kanilang pagkadismaya at panawagan para sa pagbabago. Ngunit ang ginanap na mga rally noong 2025 sa Metro Manila ay nagpapakita ng isang komplikado at hati-hating pulitikal na tanawin, kung saan ang emosyon at pananaw ay magkakasalungat, at ang tunay na laban ay nakatuon sa pinakamasakit na bahagi ng lipunan: ang korapsyon at ang paghahari ng dinastiya. Mula sa Luneta hanggang sa Mendiola, ang mga rally ay naging salamin ng isang bansa na sawang-sawa na ngunit nag-iingat pa rin sa pagbabago.

Ang seguridad sa mga lugar ng rally ay lubhang mahigpit, lalo na sa Mendiola na malapit sa Malacañang. Ang presensya ng barb wire at libu-libong pulis ay nagbigay ng malinaw na babala na ang estado ay handang protektahan ang kapangyarihan. Ayon kay Secretary John Briul, ang sitwasyon ay “under control naman lahat po ng mga ginanap na mga rallies”—isang pahayag na nagpapahiwatig ng kahandaan ng mga awtoridad na pigilan ang anumang pagtatangka ng kaguluhan o pag-agaw sa kapangyarihan. Sa huli, ang resulta ay walang pinagbago: “presidente pa rin si Presidente Bongbong Marcos at si Sarah Duterte nganga pa rin,” isang realidad na tumatagos sa mga panawagan ng “Marcos Resign”.

Ang Nilangaw na DDS at Ang Leksyon ng Public Support
Ang mga rally ay nagpapakita ng malaking pagkakaiba sa suporta ng publiko. Ang rally ng mga DDS (Diehard Duterte Supporters) sa EDSA ay inilarawan bilang “nilangaw” o kakaunti ang dumalo, isang malinaw na senyales na ang puwersa ng pro-Duterte movement ay humihina na. Ang pagtuligsa sa isang Celis na dating NPA umano na “walang ginawa kundi siraan ang gobyerno” ay nagpapakita ng pagtatangka ng mga DDS na ** siraan** ang mga kritiko, ngunit ang kawalan ng turnout ang tunay na katotohanan. Ang mapang-uyam na pahayag ni “Boss Dada” na makakakuha si Sarah Duterte ng 100 milyong boto sa 2028 ay tinawag na “kalokohan” at “tanga” ng tagapagsalita—isang malinaw na assessment na ang pagtitiwala sa mga tahasang claim ay nawawala na.

Ang pagtatangka ng mga DDS na sumingit sa ibang grupo ng raliyista ngunit hindi pinayagan ay nagpapakita ng pagkakahati at kawalan ng pagkakaisa ng mga iba’t ibang paksyon sa pulitika. Maging ang mga miyembro ng KJC/SMNI ay dumalo ngunit kakaunti pa rin ang bilang, na nagpapatunay na ang tunay na suporta ay lumalayo sa mga kontrobersyal na personalidad.

Ang Trillion Peso March at Ang Boses ni Catriona Gray
Ang pinakamalakas at pinakamakabuluhang boses ng araw ay nagmula sa People Power Monument sa Quezon City, kung saan nagsalita si Miss Universe 2018 Catriona Gray. Pinuri ng speaker ang kanyang talumpati bilang “may saysay, may sustansya”—isang kumpirmasyon na ang laban ay higit pa sa pulitikal na kulay.

Ang mensahe ni Gray ay direkta at tumatagos sa ugat ng problema: korapsyon. Binigyang-diin niya na ang korapsyon ay “steals food from our tables, seals medicine from our hospitals, classrooms from our children, and safety from our communities.” Ang kanyang panawagan ay malinaw at may pananagutan: sa Ombudsman na “File the cases now,” sa mga senador na “suspend the senators implicated,” at sa Kongreso na ipasa ang “anti-political dynasty bill.” Ang kanyang panalangin laban sa korapsyon at ang pahayag na “We are the generation that will not let corruption win” ay nagbigay ng pag-asa at inspirasyon. Ang suporta ng speaker sa panawagan laban sa korapsyon at dinastiya ay nagpapakita na ang isyung ito ay nagkakaisa sa iba’t ibang panig ng political spectrum, bagama’t nilinaw niya na hindi nanawagan si Gray ng “Marcos resign.”

Mga Panawagan ng Resign at Ang Takot sa Chaos
Mayroon ding mga nagsalita na nag-udyok ng mas radikal na pagbabago, tulad ni Kiko Aquino Dee, na nanawagan ng “Marcos Resign, Sarah Resign.” Binatikos niya ang “modus ng malawakang korupsyon sa DTW noong 2021” sa ilalim ni Rodrigo Duterte at ang pagpapatuloy umano ni VP Sarah sa “korupsyon at patayang pamana ng kanyang ama.”

Ngunit ang pananaw ng speaker ay nagpapakita ng pag-iingat: “wala sa kanila ang gusto nilang mamuno” dahil “mas lalong lalala ang Pilipinas.” Ang kawalan ng pagtitiwala sa mga potensyal na replacement at ang takot sa kaguluhan ang nagpapaliwanag kung bakit ang panawagan na magbitiw ang mga lider ay hindi pa rin nagbubunga ng malawakang movement.

Ang mga insidente ng pagtatangka ng gulo—tulad ng tatlong lalaking may balaclava at “press” vest at isang may dalang “chako” sa M.H. Del Pilar na nasita ng pulis—ay nagpapatunay na mayroong mga grupo na naghahanap ng oportunidad upang magdulot ng chaos. Ang kahandaan ng pulisya, na mas marami pa sa mga raliyista (16,670 pulis vs. 7,000 raliyista), ay pumigil sa anumang pagtatangka na sirain ang kapayapaan. Maging si Salvador Panelo ay binato ng “boo” ng mga raliyista sa EDSA Shrine, na nagpapakita ng matinding pagkadismaya ng publiko sa mga prominenteng personalidad ng nakaraang administrasyon.

Konklusyon: Ang Laban para sa Pananagutan
Ang Araw ni Bonifacio rallies noong 2025 ay hindi nagdulot ng pagbagsak ng gobyerno, ngunit nagbigay ito ng malinaw na mensahe: ang pagkabigo sa sistema ay malalim at laganap. Ang suporta ng speaker sa laban kontra korapsyon at pananagutan para sa lahat ng sangkot, anuman ang kulay o posisyon, ay ang pinakamahalagang takeaway.

Ang tunay na laban ay hindi tungkol sa pagpapalit ng tao sa pwesto; ito ay tungkol sa paglilinis ng institusyon at pagpasa ng anti-political dynasty bill. Sa huli, ang presensya ng menor de edad sa harap ng barb wire ay isang nakakalungkot na paalala na ang kinabukasan ng bansa ay nakasalalay sa paglaban sa korapsyon at pagtitiyak ng hustisya at pananagutan para sa lahat.