Ang C6 Road ay isang ilog ng metal, usok, at pagmamadali. Araw-araw, libu-libong sasakyan ang humahagibis dito, bawat isa ay may sariling destinasyon, bawat drayber ay may sariling iniisip. Sa isang kalsadang nilikha para sa bilis, ang sinumang humihinto ay nagiging aberya. Ngunit sa gilid ng maalikabok na kalsadang ito, sa ilalim ng isang maliit na puno, may isang anyo ng tao na hindi gumagalaw.

Isang araw. Dalawang araw. Tatlong araw.

Siya ay isang lalaki. Walang nakakaalam ng kanyang pangalan. Ang tanging alam ng iilang nakapansin ay tatlong araw na siyang nakahandusay sa eksaktong lugar na iyon. Hindi siya natutulog. Hindi siya nagpapahinga. Siya ay nakahiga, tila walang kakayahang bumangon.

Sa unang araw, ang mga dumaan ay napatingin lang. Ang karaniwang bulong: “Lasing.” Sa isang siyudad na sanay na sa tanawin ng mga taong natalo ng alak, siya ay naging isa lamang sa kanila. Ang mga sasakyan ay nagpatuloy sa kanilang pagharurot, ang mga motorista ay umiling, at ang buhay ay nagpatuloy. Ang init ng araw ay tumama sa kanyang katawan, ngunit hindi siya gumalaw.

Sa ikalawang araw, napansin ng ilang residente sa ‘di kalayuan na naroon pa rin siya. Ang dating pag-aakala na siya’y lasing ay nagsimulang mapalitan ng pagtataka. “Imposibleng lasing pa ‘yan,” sabi ng isang nagtitinda sa gilid ng kalsada. “Mula kahapon, hindi man lang nagbago ng pwesto.” Ang pag-ulan nang hapong iyon ay bumuhos sa kanya, ngunit nanatili siyang parang isang estatwa ng pagdurusa.

Pagdating ng ikatlong araw, ang pagtataka ay naging tunay na pag-aalala. Ang mga taong dati ay dumaraan lang ay nagsimula nang huminto saglit. Doon nila nakita ang katotohanan ng kanyang kalagayan.

Ang kanyang mga paa ay namamaga. Hindi lang basta maga, kundi tila doble na ang laki, ang balat ay makintab at banat na banat sa tindi ng pamamaga. Ang kanyang lumang sapatos ay halos mapunit na. Mas malala pa rito, ang kanyang paghinga ay halatang hirap na hirap. Mababaw at pilit, tila bawat paghinga ay isang pakikipaglaban. Ang kanyang mga mata ay bahagyang nakabukas, nakatitig sa kawalan, ang kanyang mukha ay nagpapakita ng pagod at sakit.

Hindi na siya makatayo. Kahit subukan man niya, ang kanyang katawan ay tila sumuko na.

Doon nagsimulang magtanong-tanong ang mga tao. Sino siya? Saan siya galing? Bakit siya narito?

Ang sagot na lumabas mula sa iilang nakakita ay mas nakakabahala pa. “Ibinaba raw siya diyan,” sabi ng isang saksi. Isang sasakyan, na hindi nila matandaan ang detalye, ang huminto tatlong araw na ang nakalipas. Ang lalaki ay ibinaba, at ang sasakyan ay mabilis na umalis. Iniwan siya. Tulad ng isang bagay na hindi na kailangan, itinapon sa gilid ng isang abalang kalsada.

Ang kwento ng isang taong “lasing” ay biglang naging kwento ng matinding kapabayaan, marahil kahit na kalupitan.

Ang C6 Road, na dating simbolo lang ng trapiko, ay naging isang malaking entablado ng kawalan ng pakialam. Sa loob ng pitumpu’t dalawang oras, gaano karaming tao ang dumaan? Gaano karami ang nakakita sa kanya at nagpatuloy lang? Ang lalaking ito, na walang pangalan at walang boses, ay naging isang buhay na paalala kung gaano kadali para sa mundo na lumimot.

Ngunit sa gitna ng pagwawalang-bahala, may umusbong na malasakit.

Isang taong dumaan ang hindi na nakatiis. Kinuha niya ang kanyang telepono, hindi para magreklamo, kundi para humingi ng tulong sa paraang alam niya. Kinuhaan niya ng litrato ang kaawa-awang kalagayan ng lalaki at ipinaskil sa social media.

Ang panawagan ay simple ngunit kagyat: “Baka kilala ninyo siya. Tatlong araw na siyang nakahiga dito sa C6. Kawawa naman, baka hindi na makatayo.”

Ang post ay mabilis na kumalat. Ang mga komento ay bumuhos—puno ng galit sa kung sino man ang gumawa nito, at puno ng awa para sa lalaki. Ang digital na mundo ay biglang nagising sa isang trahedyang nangyayari sa totoong mundo. Ang lalaking kinalimutan ng daan-daang dumaan ay nakikita na ngayon ng libu-libo sa kanilang mga screen.

Ang tanong ngayon ay kung ang virtual na atensyong ito ay magiging tunay na tulong.

Habang tinitipa ito, ang lalaki ay maaaring nasa gilid pa rin ng C6. Ang bawat minuto na lumilipas ay nagbabawas sa kanyang pagkakataon. Ang kanyang namamaga na mga paa at hirap na paghinga ay mga senyales na kailangan na niya ng agarang atensyong medikal.

Ang tanging hangarin ng mga taong nagmamalasakit ngayon ay iisa: ang mahanap ang kanyang pamilya. O kahit sinumang makakakilala sa kanya. Kahit isang tao lang na titingin sa kanyang mukha at magsasabing, “Kilala ko siya,” ay maaaring maging susi sa kanyang kaligtasan.

Ang kwento ng lalaki sa C6 ay hindi lamang tungkol sa isang taong inabandona. Ito ay isang tanong na ibinabato sa bawat isa sa atin: Hihinto ka ba? O magpapatuloy ka lang sa pagharurot, iiwan ang isang buhay sa gilid ng kalsada, naghihintay ng tulong na maaaring hindi na dumating?