Ang isang terminal ng bus sa Valencia ay isang lugar ng palaging paggalaw. Ang hangin ay puno ng sigaw ng mga konduktor, ng ugong ng mga makinang nag-aantay, at ng libu-libong paalam at kumusta. Ito ay isang lugar ng pag-alis at pagdating. Ngunit isang araw, ang pamilyar na ingay na ito ay nabasag ng isang tanawin na nagpatigil sa lahat—isang tanawin ng pinakamatinding pag-iwan.

Sa isang sulok, sa gitna ng mga taong nagmamadali at mga bus na humaharurot, tatlong bata ang natagpuang mag-isa. Dalawa sa kanila ay nasa murang edad pa lamang, bahagya pa lamang mulat sa mundo. Ang ikatlo, ay isang sanggol na bagong silang, na ang balat ay kulay-rosas pa at ang mga mata ay mahigpit na nakapikit.

Ang pinakamatinding dumurog sa puso ng mga nakakita ay ang ayos ng mga bata. Ang isa sa mas matatandang bata, na marahil ay hindi pa hihigit sa anim o pitong taong gulang, ay nakaupo sa malamig na semento. Mahigpit niyang hawak sa kanyang dibdib ang kanyang kapatid na sanggol. Ang kanyang mga mata ay malalaki at puno ng pagkalito, isang tahimik na bantay sa gitna ng kaguluhan, ginagawa ang lahat ng kanyang makakaya upang protektahan ang buhay na ipinagkatiwala sa kanya.

Ang kanilang ina, ang taong dapat sana ay kanilang tagapagtanggol at kanlungan, ay naglaho na parang bula. Iniwan niya ang kanyang tatlong anak sa isang lugar na walang katiyakan, sa mga kamay ng mga estranghero.

Ang mga unang nakapansin sa kanila ay sandaling natigilan. Ang isang terminal ay lugar ng maraming kakaibang tanawin, ngunit ito ay iba. Ang pagiging tahimik ng mga bata, lalo na ang nakatatandang kapatid na tila tumatayo bilang isang munting haligi, ay mas maingay pa kaysa sa pinakamalakas na sigaw ng paghingi ng tulong.

Maya-maya, ang mga tao ay nagsimulang magkumpulan. Ang mga bulungan ng pagtataka ay naging mga tinig ng galit at awa. “Nasaan ang ina?” tanong ng isang tindera. “Paano niya nagawa ito?” sabi ng isang lalaking nag-aantay ng bus. Ang bawat isa ay may sariling tanong, ngunit walang sinuman ang may sagot.

Ang tanawin ay isang sampal sa katotohanan. Habang ang marami sa ating mga kababayan ay taimtim na nagdarasal sa bawat simbahan, gumagastos ng malaki, at tinitiis ang anumang hirap upang mabiyayaan lamang ng kahit isang anak, narito ang tatlong buhay. Tatlong maliliit na anghel, basta na lamang itinapon na parang isang bagay na walang halaga.

Ang sakit sa puso ay lalong tumitindi kapag naiisip ng mga tao ang mga huling sandali. Inutusan ba ng ina ang kanyang anak na “Huwag kang aalis dito. Babalik ako,” na isang pangakong alam niyang hindi na matutupad? O basta na lang ba siyang tumalikod habang ang kanyang mga anak ay naglalaro, dahan-dahang lumayo hanggang sa siya ay tuluyang nilamon ng karamihan?

Ang pinakamasakit na tanong ay: Bakit sa isang terminal? Bakit sa isang lugar na puno ng panganib, ng mga sasakyan, at ng mga taong hindi kilala? Kung ang layunin ay iwan sila, bakit hindi sa isang lugar kung saan sila ay agad na makikita at matutulungan? Bakit hindi sa tarangkahan ng isang barangay hall? Sa hagdan ng isang simbahan? O sa pintuan ng isang ospital?

Ang pag-iwan sa kanila sa isang terminal ay tila isang hatol ng kawalang-interes. Ito ay isang pag-amin ng pagkagupo, ngunit isang pagkagupo na isinama ang mga walang kamuwang-muwang na bata.

Ang mga opisyal ng barangay at mga pulis ay mabilis na dumating, at ang mga bata ay maingat na kinuha mula sa lugar na iyon. Ngunit ang imahe ay nanatili sa isipan ng lahat ng nakasaksi: ang isang bata na ginagampanan ang papel ng isang ina, na ang tanging alam na proteksyon ay ang kanyang maliliit na bisig na nakayakap sa kanyang bagong silang na kapatid.

Ito ay isang kwento ng matinding kabiguan. Isang kabiguan ng isang ina na marahil ay dumanas ng isang bagay na hindi natin kayang unawain—kahirapan man, takot, o kawalan ng pag-asa. Ngunit higit sa lahat, ito ay isang kwento ng tatlong bata na ang buhay ay nagsimula sa isang trahedya ng pagtatakwil.

Sila ngayon ay nasa pangangalaga ng mga awtoridad, ngunit ang kanilang paglalakbay ay ngayon pa lamang nagsisimula. Sila ay mga batang wala pang kakayahan na buhayin ang kanilang sarili, na ang tanging kasalanan ay ang ipanganak sa isang mundong hindi handa para sa kanila.

Ang insidente sa terminal ng Valencia ay isang paalala. Isang masakit na paalala na sa bawat sulok ng ating abalang buhay, may mga tahimik na trahedyang nagaganap. At habang ang iba ay naghahanap ng yaman, may mga batang ang tanging hinahanap ay ang init ng yakap ng isang ina—isang yakap na ipinagkait sa kanila sa simula pa lamang ng kanilang buhay.