“Sa isang mundong puno ng pagmamadali, minsan ang pinakamaliit na sigaw ng tulong ang siyang pinakamalakas na tumatama sa puso.”

Sa gilid ng isang abalang kalsada, kung saan ang mga sasakyang kumikintab ay dumadaan na parang walang pakialam, naroon ang isang batang tila nilamon na ng araw. Anim na taon pa lamang ang gulang ni Nelo, ngunit ang kanyang balat ay kulay lupang ininit ng tagtuyot. Ang kanyang mga kamay ay may kalyo, at ang lumang bisikletang halos masira—iyon na lamang ang tanging kasama niya sa pakikipaglaban sa araw-araw.

Bitbit niya ang ilang bote, lumang diyaryo, at mga bagay na karamihan ay tinatapon ng iba. Mahina ang kanyang boses, ngunit matatag ang loob. “Baka gusto n’yo pong bilhin itong bike ko? Kahit kaunti lang po. Makakain lang po si Mama.” Ngunit ang lalaking bumaba sa magarang sasakyan ay mabilis na umiwas, parang hindi man lang siya narinig.

Sa kalsadang laging punô ng tao—mga nagmamadali, naka-amerikana, may kayamanan at layunin—si Nelo ay isa lamang aninong kadalasang hindi napapansin. Paulit-ulit siyang nag-aalok, paulit-ulit ding tumatanggi ang mundo.

Hanggang sa isang butas sa kalsada ang tumapos sa kahina-hinang pag-ikot ng kanyang bisikleta. Pumutok ang manipis nitong gulong at napaupo siya sa semento, hawak ang manibela na para bang iyon ang huling piraso ng pag-asa. “Aray…” mahina niyang sigaw, habang pinagmamasdan ang langit na tila ba hindi man lang umuulan ng awa.

Lapit si Tia Mila, tindera ng isaw na matagal nang nakakakilala sa kanya. “Nelo, ayos ka lang ba?”
“Okay lang po, Tiya. Kailangan ko lang po ‘to maibenta. Gutom na si Mama.”

Napailing ang babae. Sa murang edad, mas mabigat pa ang pasan ni Nelo kaysa sa kanyang bisikleta. Ngunit hindi iyon alintana ng bata. Kailangan niyang kumita. Kailangan niyang mabuhay.

Habang tinutulak niya ang bisikleta, kumakaskas ang kalawangin nitong kadena sa semento—parang awit ng isang buhay na puno ng pagod at pakikipagsapalaran. Ngunit sa kabila ng hirap, hindi sumuko ang bata. Tumigil siya sa bawat tao, nagbabakasakaling may isa mang makinig.

At doon dumating ang itim na sports car.

Bumukas ang pinto at lumabas ang tatlong lalaking bihis-mayaman. Ang isa, si Mateo, ay agad tumawa. “Uy, tingnan n’yo ‘tong bata. Binibenta ang bike para daw makakain nanay niya.”
Sumunod si Marius, sabay tawa. “Parang teleserye.”
Ang bunso ngunit pinaka-taimtim sa tatlo—si Marco—ay tahimik lamang, nakamasid.

“Sir… b-bilin n’yo na po. Hindi ko gusto ibenta pero kailangan ko po ng pera. Gutom na si mama…” halos pabulong ngunit puno ng luha ang tinig ni Nelo.

Nang mahawakan ni Marco ang kanyang wallet, hindi awa ang tumama sa kanya, kundi isang alaala—ang ngiti ng kanilang sariling ina, isang babaeng kilala sa kabutihan at pagkiling sa mga batang walang kakampi.

Iniabot ni Marco ang dalawang libo. “Hindi ko bibilhin ang bike mo. Pero para ito sa gamot ng nanay mo.”

Nanginginig si Nelo, umiling. “Hindi ko po p’wedeng tanggapin. Hindi ko po gusto ng limos.”

Napatigil si Marco. Sino nga ba ang batang ito na may mas malaki pang dignidad kaysa sa matatanda?
“Ano’ng pangalan mo?”
“Nelo po. Taga-barong-barong sa likod ng terminal.”

Hindi makasagot si Marco. May kung anong tumama sa puso niya. Ang tibok ng isang pangako na hindi pa niya lubos nauunawaan.

“Alagaan mo yang bike mo. Babalik ako.”

Umalis ang sasakyan, ngunit naiwan kay Nelo ang kakaibang init—parang muling sumisilip ang pag-asa.

Pag-uwi niya, sinalubong siya ng ina niyang si Lira, payat at inuubo. “Anak, nakabenta ka ba?”
“Medyo po, Ma. May kinausap po akong mabait na tao. Babalik daw siya.”

Ngumiti ang ina, pagod ngunit puno ng pananalig. “Huwag kang mawawalan ng pag-asa.”

Sa gabing iyon, habang inaayos ni Nelo ang kanyang sirang gulong gamit lamang ang wire at lumang tape, nagsimula nang gumulong ang kuwento na magtatagpo sa dalawang mundong kailanman ay hindi nag-abot.

Samantala, sa mansyon ng mga Del Rosario, tahimik na nakaupo si Marco habang umiinom ng kape. Hindi mawala sa isip niya ang mukha ni Nelo.
“Kuya, bakit ang lungkot mo?” tukso ni Mateo. “Pusong mamon ka na naman.”
Ngunit hindi gumanti si Marco. May iniisip siyang mas malalim.

Ilang araw ang lumipas. Habang papunta sila sa kanilang bagong restaurant para sa business meeting, muling binanggit ang bata.

“Uy, baka nand’yan na naman yung batang nagbebenta ng bike,” tukso ni Marius.
Tahimik lang si Marco, ngunit ang puso niya ay kumabog. Para bang may misyon siyang hindi pa natutupad.

At doon nga—sa tapat ng kanilang sariling restaurant—nakita nilang muli ang bata.

Bitbit ni Nelo ang isang basket ng bulaklak. Maaga pa siyang gumising upang makatulong kahit papaano sa nanay niyang humihina ang katawan araw-araw.
“Bili na po kayo ng bulaklak…” mahinahang sambit niya sa mga dumadaan.

Nakita niya ang tatlong magkakapatid. Agad niyang tinawag, “Sir! Sir Marco!”
Ngunit hindi siya narinig. Kaya’t lumapit siya, bitbit ang bulaklak na para bang iyon ang huling tulay sa pag-asa.

“Sir… ako po yung nagbebenta ng bike noon…”

At doon nagsimula ang pagbabago.

Natigilan si Marco. Tila may kumalabit sa kanyang puso. Nginitian niya ang bata. “Nelo? Bakit nandito ka?”
“Binibenta ko po itong bulaklak para sa gamot ni Mama…”

At sa isang iglap, may biglang gumuhit na ideya sa isip ni Marco. Isang plano. Isang pagkakataon na hindi lang basta pagtulong—kundi pagbibigay ng bagong buhay.

“Nelo… gusto mo bang magtrabaho sa restaurant namin?”

Nanlaki ang mata ng bata.
“Opo! Opo sir! Kahit ano po! Basta po…”
“Basta matulungan si Mama?” sabay usal ni Marco.
Tumango ang bata, halos maiyak.

Ang dalawang kapatid ni Marco ay nagulat, ngunit sa unang pagkakataon, wala silang naibulalas.

Mula sa araw na iyon, si Nelo ay naging katuwang sa restaurant. Tinuruan siyang maglinis, mag-ayos, at kalaunan ay magbalot ng pagkain. Gabi-gabi, nag-uuwi siya ng pagkain at kaunting sahod—sapat upang makabili ng gamot ni Lira.

Habang lumilipas ang mga linggo, lalong napalapit si Marco sa bata. Parang nakikita niya dito ang sarili niyang minsan ay nangangarap din ng mundong mas mabuti.

Hanggang isang araw, bumalik si Marco sa barong-barong ni Nelo, dala ang isang papel.
“Lira,” wika niya sa ina, “maari ko po bang ipasok si Nelo sa scholarship program ng kompanya namin? Libre po ang pag-aaral, pati kagamitan.”

Napaluha si Lira. “Sir… hindi ko po alam kung paano magpapasalamat…”

Ngumiti si Marco. “Hindi mo kailangang magpasalamat. Ang kailangan mo lang… ay payagan mo siyang mangarap.”

At iyon ang simula ng totoong milagro.

Lumipas ang buwan. Lumakas si Lira dahil sa tulong medikal. Si Nelo naman ay nagbalanse ng trabaho at pag-aaral, pinatunayan na ang hirap ay hindi hadlang sa pangarap.

At sa huling pagtatagpo, habang inaabot ni Nelo ang bagong gulong na ibinigay ni Marco bilang regalo, mahigpit niyang niyakap ang kanyang bisikleta.

Wala na siyang balak ibenta ito.

Sapagkat ngayon, ang lumang bisikletang dating puno ng kalawang ay naging simbolo ng bagong simula—isang alaala na minsan sa gitna ng abalang kalsada, may narinig rin ang kanyang maliit na tinig.