Hindi makapaniwala ang buong bansa nang biglang lumabas ang video ni Ate Gay — si Gil Morales na kilalang komedyante na laging nagpapatawa sa lahat — ngunit sa pagkakataong ito, hindi na tawa ang dala niya kundi luha. Sa video, mapapansin mong maputla siya, halos hindi makahinga, ngunit pilit pa ring nakangiti habang nagsasabing, “Salamat sa lahat ng tumulong.” Sa simpleng salitang iyon, parang may bumagsak na bigat sa puso ng mga manonood. Milyon agad ang nakapanood, at halos lahat ay napaiyak. Marami ang nagtatanong, ito na ba ang huling pamamaalam ni Ate Gay? Ano ang gusto niyang ipahiwatig? May tinutukoy ba siyang tao nang sabihin niyang, “Sa mga nanakit, pinapatawad ko kayo”?

Mula noon, hindi tumigil ang usapan. May mga nagsasabing nakita raw nila sa kanyang mga mata ang pagsuko, pero may ilan namang nakaramdam ng kakaibang pag-asa. Sa gitna ng sakit na dala ng Stage 4 cancer, pilit pa rin siyang nagbibiro — minsan pa nga, sabi niya, “Kung may cancer ako, at least may character development ako.” Ngunit sa bawat tawa, ramdam mong may luha sa likod. Araw-araw siyang lumalaban, kahit pa masakit na, kahit pa humihina na ang katawan. May mga sandaling halos hindi na siya makatayo, pero kapag may camera, pilit niyang binubuhay ang kanyang dating sigla. Ang mga kaibigan niya sa industriya, nagsimula nang magpadala ng tulong — mga kapwa komedyante, artista, pati mga dating nakasama niya sa mga palabas. Ngunit ayon sa ilang nakakaalam, may isang taong bumisita nang palihim, isang dating malapit sa kanya na matagal na niyang hindi nakikita. Walang kumpirmasyon kung sino ito, pero sabi ng mga saksi, umiiyak daw si Ate Gay buong gabing iyon.

Sa mga live stream na sinundan ng kanyang mga tagahanga, halos hindi na makapagsalita si Ate Gay. Paos ang boses, nanginginig ang kamay, pero pinilit pa rin niyang magpasalamat. “Kung hanggang dito na lang, gusto kong tandaan n’yong hindi ko kayo pinaiyak — gusto ko lang kayong patawanin kahit konti.” Ang simpleng mga salitang iyon, parang pumunit sa puso ng lahat. Maraming netizen ang nagkomento ng, “Parang nawalan ako ng kapamilya.” May nagsabing, “Hindi ako fan noon, pero ngayon, saludo ako sa kanya.” At may ilan pang nagtanong kung sino ang mga taong tinutukoy niyang “nawala nang kailangan niya sila.” May mga bulung-bulungan tungkol sa mga taong minsang nangako ng tulong pero biglang naglaho, at mga prodyuser na tila iniwan siya sa gitna ng laban.

Ngunit sa kabila ng lahat, may isang balitang kumalat na parang liwanag sa dilim — lumiit daw ang kanyang bukol. Hindi makapaniwala ang mga doktor, at hindi rin malaman ng pamilya kung paano nangyari. Ayon sa mga nagbabantay sa ospital, may gabing buong magdamag siyang nagdasal, at kinaumagahan, sinabi raw niyang, “May liwanag akong nakita.” May ilan pang nagsasabing may himalang naganap, na habang nagdarasal siya, may anyong krus na lumitaw sa kanyang dibdib. Walang opisyal na kumpirmasyon, pero sapat iyon para bumalik ang pag-asa ng mga tao. Biglang umapaw ang social media ng #LabanAteGay — libo-libong Pilipino ang sabay-sabay nagdasal, nagbigay ng donasyon, at nagsabing “lumaban ka pa.”

Sa kabila ng lahat, nananatili pa rin ang kanyang ngiti. Sa huling video na lumabas, mapapansin mong payat na payat na siya, pero kalmado ang mga mata. Wala na ang dating lakas, pero nandoon pa rin ang tapang. “Huwag kayong matakot,” sabi niya, “sa dulo, tatawa rin tayo ulit.” Sa mga salitang iyon, parang pinasigla niya muli ang lahat ng nawawalan ng pag-asa. Hindi lang siya komedyante ngayon — isa na siyang simbolo ng lakas, ng pag-ibig, at ng pagtanggap sa lahat ng sakit na dumadating. Maraming tao ang nagsasabing, “Si Ate Gay ang nagpapaalala sa atin na kahit nasasaktan ka, pwede ka pa ring magpasaya ng iba.”

Ngayon, habang patuloy ang gamutan, patuloy din ang pag-agos ng mga panalangin. May mga nag-oorganisa ng benefit concert, may mga simpleng netizen na nag-aalay ng kandila at bulaklak sa labas ng ospital, may mga pamilya na nagkukuwento sa mga anak nila kung sino si Ate Gay at kung bakit siya mahalaga. Sa bawat sulok ng internet, may mga video clip niyang pinapanood muli ng mga tao — mga dating stand-up show niya na dati’y pinagtatawanan lang, pero ngayon ay pinapaluha na. Marami ang nagsasabing, “Hindi ko alam na sa likod ng tawa niya, may ganitong kwento pala ng sakit at tapang.”

Ang pinakamasakit, ayon sa mga malalapit sa kanya, ay nang marinig nilang sinabi niya, “Ang hirap pala kapag unti-unti kang nakakalimutan ng mundo na minsan mong pinatawa.” Ngunit hindi siya nakakalimutan. Sa bawat panalangin, sa bawat like at share, at sa bawat tawang iniwan niya sa ating lahat, buhay pa rin si Ate Gay. Siya ang patunay na kahit gaano ka pa nasasaktan, may halaga pa rin ang ngiti. At sa dulo, kahit anong sakit, kahit anong takot, tatawa rin tayo ulit — gaya ng itinuro ni Ate Gay.