Hindi inasahan ng lahat ang araw na iyon sa Supreme Court. Ang inaasahang routine briefing ay biglang nauwi sa isang eksenang halos hindi makalimutan ng mga saksi, reporter, at staff. Tahimik ang hallway nung umaga, tila ordinaryong araw lang, ang mga staff ay nag-aayos ng files, ang mga cameraman ay naka-standby, at ang mga opisyal ay nagkukwentuhan tungkol sa schedule. Ngunit may dala si George García—isang itim na envelope na may bigat na mas malaki kaysa sa nakikita ng mata, isang bagay na tila naglalaman ng lihim na makakapagpabago sa lahat ng dynamics sa silid.

Nang ilapag ni García ang envelope sa mesa, naramdaman ng lahat ang kakaibang tensyon. Isang maliit na “snap” ang tunog mula sa loob ng folder, parang may buhay na hindi nakikita, at nagpa-antala ng segundo ang bawat galaw ng mga tao sa silid. Dalawang opisyal ang biglang namutla, may isang aide ang napasinghap, at may isa pang staff ang muntik nang matapon ang kape sa pagkagulat. Ang reaction ng lahat ay natural, hindi scripted. Isang insider na nakaupo sa kaliwa ng panel ay nagbulong, “Ito na ang bagay na ayaw nilang marinig. Kahit wala pang binabasa, ramdam mo na ang bigat.”

Si PRRD at Remulla ay hindi rin nakaligtas sa tensyon. Ang inaasahang routine questioning ay biglang nagbago ng tono nang ilabas ni García ang unang linya mula sa envelope. Ang mga tanong ay hindi literal na mabibigat, ngunit ayon sa fiction narrative na ito, sapat upang mapahinto ang bawat opisyal. Ang isa sa kanila, ayon sa saksi, ay napa-utal sa harap ng camera. Ang isa naman ay biglang napahawak sa sentido, at ang kanyang mukha ay nagbago ng kulay sa loob lamang ng ilang segundo. May bulong na narinig: “’Wag ‘yan ilabas dito…” ngunit huli na—naka-zoom ang camera sa bawat galaw.

Habang binabasa ni García ang envelope, unti-unting lumalabas ang tension sa bawat sulok ng silid. Ang mga staff ay hindi nakatingin, ang mga cameraman ay huminto sa pag-ikot ng lente, at ang mga reporters ay nagtigil sa pagsusulat. May isang insider na nagkomento: “’Yun ang sandali kung saan naramdaman mo na may nangyayari—hindi lang hearing, kundi isang eksenang may malalim na lihim.”

Pagkaraan ng ilang minuto, isang pangalan ang binanggit, ngunit sa loob ng ilang segundo, naputol ang livestream. Hindi ito aksidente. Ayon sa tech staff (fictional narrative), “May nag-off manually. Hindi automatic.” Ang huling frame na nakita ng publiko ay si García na nakatingin sa envelope, habang ang PRRD at Remulla ay tila nagtatago sa kanilang sarili, hindi makatingin sa camera, at hindi makapagsalita. Ang eksenang iyon ay naiwan sa memorya ng lahat na naroon—isang sandali na parang nakatigil ang oras.

Hindi pa rito nagtatapos ang drama. Pagkatapos ng hearing, may kumalat na mga bulung-bulungan sa hallway: may tape daw sa envelope, may signature na hindi inaasahan, may dokumentong tila hindi galing sa official archive. Ang ilan ay nagsabing, “Kung lumabas ’yan, tapos na tayo.” May staff na hindi nakatiis at sinabi, “Kausapin mo siya ngayon na bago pa lumabas ’yung iba!” Ang hallway, na dati’y ordinaryong daanan lang, ay naging sentro ng intriga at hindi matukoy na tensyon.

Kinabukasan, iba na ang takbo ng araw. Ang mga opisyal na dati’y maingay ay tahimik. Ang mga staff ay naglalakad nang mabilis, tila may kailangan palihim na ayusin. Si García, tahimik. Hindi naglabas ng bagong pahayag. Ngunit isang reporter ang nagtanong, at ang sagot niya ay puno ng misteryo: “Hindi pa tapos ang lahat.” At iyon ang nagpasiklab sa lahat ng haka-haka—lalo na sa mga publiko.

Sa loob ng building, may tinatawag na emergency meeting na isinagawa. Tahimik ang boses, ngunit sapat upang marinig ng mga nakapaligid: “May lumabas sa camera, hawakan n’yo muna,” “Sino ang may hawak ng kopya?” “Limitahan ang exposure sa media!” Sa narrative, malinaw na may natamaan, at may lihim na mas malalim pa kaysa sa unang envelope.

May isang tawag rin na dumating kay García matapos ang hearing. Labinlima ang minuto, tahimik siyang nakikinig. Walang sagot. Walang pahayag. Ngunit ayon sa fiction narrative, iyon ang tawag na magpapatuloy sa drama sa mga susunod na araw.

Paglipas ng ilang araw, mas lumalim ang intriga. Ang mga opisyal ay hindi nakatingin sa mata. Ang mga staff ay hindi makapagsalita nang malakas. Ang media ay nakapila sa labas, naghihintay ng kahit kaunting leak. Ang bawat galaw ay pinagmamasdan, bawat ngiti ay sinusuri. Ang mga pahayag sa publiko ay maingat at mabagal. Ang mga bulung-bulungan ay nagkalat sa buong social media—fictional accounts lamang—ngunit sapat upang mapataas ang tensyon.

Sa gitna ng lahat, may isa lamang na malinaw: may lihim na nakita. May dokumentong binasa. May pangalan na nabanggit. May envelope na binuksan. Ang mga tanong ay nananatiling walang sagot. At habang naghihintay ang lahat sa susunod na kabanata ng drama, isang tanong ang bumabalot sa isip ng bawat nakasaksi: Hanggang saan ang kaya nilang itago bago sumabog ang buong katotohanan?

At iyon ang naiwan sa bawat mata na nakakita: isang hearing na hindi lang tungkol sa dokumento, hindi lang tungkol sa tanong at sagot, kundi tungkol sa tensyon, lihim, at suspense na hanggang ngayon ay hindi pa natatapos. Ang envelope ay naibalik sa vault, ngunit ang epekto nito ay nananatili—sa mukha ng bawat opisyal, sa isip ng bawat staff, at sa bawat mata ng publiko na hindi makapaniwala sa nangyari.