Sa unang tingin, tila ordinaryong rally lang sa gitna ng lungsod—ang araw ay maaraw, ang kalsada ay puno ng mga flags, posters, at mga taong may parehong paniniwala, sabik sa pagbabago o suporta sa piniling lider. Ngunit sa likod ng makukulay na banderitas at sigawan, may kakaibang tensyon na dahan-dahang bumabalot sa bawat isa. Ang ilan ay hindi nakapansin, ngunit ang iba, lalo na ang mga matagal nang miyembro, ay naramdaman ang kakaibang lamig sa hangin. Parang may anino na sumusunod sa kanila, at sa oras na iyon, walang sinuman ang makapaghula kung gaano kagrabe ang magiging gabi.

Ang mga organizer na inaasahang gabayan ang rally ay biglang naging sentro ng kontrobersya. Ayon sa ilang nakasaksi, may mga utos na ipinamahagi na iba ang nilalaman kaysa sa original na plano, at marami ang nabudol sa kanilang sariling tiwala. Ang ilan sa mga DDS ay napaiyak sa gitna ng kalsada, hindi alam kung saan sila dapat pumunta, sino ang dapat sundin, at kung sino ang totoo sa kanilang mga sinusunod. Ang chaos ay mabilis na kumalat: mga flag na nahulog, mga tao na nagsisiksikan, at ang mga boses na dati’y sabay-sabay na sigawan, ngayon ay nag-iba ang tono—may halong takot, galit, at pagkabigo.

Yorme, na personal na dumating upang masubaybayan ang rally, ay nakita ang kabigatan ng sitwasyon. Ang kanyang mukha ay puno ng galit at pagkabahala, at sa isang punto, halos hindi niya mapigil ang sarili mula sa pagsigaw sa mga organizer. “Ano ang nangyari dito? Hindi ito ayon sa plano!” sigaw niya sa mikropono, ngunit tila nawawala ang kanyang boses sa ingay ng crowd. Ang mga DDS na dati’y masigasig at nakatutok, ngayon ay nagkalat, ang ilan ay tumatakbo, ang ilan ay nanatili sa kalsada na parang mga tao na hindi makaalis sa isang mahabang panaginip.

Ang mga banateros, na dating kilala sa kanilang disiplinang pag-organisa, ay ngayon ay may bagong tawag sa kanilang sarili. Ang pangalan na ginamit nila sa rally ay puno ng misteryo at hindi maintindihan ng karamihan. Ayon sa ilang nakasaksi, may lihim na grupo na nagplano ng kakaibang istratehiya na nagpalala sa sitwasyon. Ang ilan sa kanila ay nagtago sa gilid, nagbantay, habang ang iba ay tahimik na nag-uusap, tila may pinagsasabihan na hindi dapat marinig ng publiko. Ang bawat kilos ay may kahulugan, bawat sulyap ay puno ng tensyon.

Hindi naglaon, isang maliit na insidente ang nagpasiklab ng malaking kaguluhan. Ang isang DDS na hindi nakasunod sa bagong instruksyon ay tinawag ng organizer at binigyan ng utos na sumunod sa bagong tawag ng grupo. Sa halip na sumunod, tumayo siya at nagtanong nang malakas: “Bakit kami sinusunod nang ganito, kung iba ang napagkasunduan namin noon?” Ang tanong na iyon ay nagdulot ng halakhakan, sigawan, at ang ilan ay napaiyak sa pagkabigla. Ang tensyon ay lalo pang tumaas nang may ilan sa mga crowd ang sumugod papunta sa organizer, at ang iba ay humarap sa Yorme para humingi ng paliwanag.

Habang nagaganap ang tensyon, may ilang organizer na lumilitaw sa gilid ng kalsada, tila nagtatakda ng bagong hakbang. May hawak silang papel at clipboards, binabago ang plano sa bawat saglit. Ang mga DDS ay nawawala sa direksyon, hindi alam kung sino ang dapat sundin. Ang mga camera at media crew na naroroon ay nakuhanan ang eksenang puno ng emosyon—mga tao na nag-iyak, nagsisigawan, at may ilan na nagtatakbuhan, halos hindi na maipaliwanag ang nangyayari. May matandang DDS na nakaupo sa gilid, hawak ang ulo, at ang sabi niya sa kapwa: “Hindi ko na alam kung kanino kami dapat magtiwala ngayon.”

Sa kabilang banda, Yorme ay hindi nakapaniwala sa laki ng kaguluhan. Ang galit niya ay nakikita sa bawat kilos, ngunit ang pag-aalala ay higit pa. Alam niya na kung hindi maaayos ang sitwasyon, maaaring masira ang reputasyon ng rally at ang tiwala ng mga tao sa kanilang piniling lider. Sa isang maikling oras, hinimok niya ang mga organizer na huminto at ayusin ang direksyon ng rally, ngunit tila hindi sapat ang kanyang presensya. Ang organisasyon ay parang isang barkong lumulutang sa bagyo, walang timon, at bawat alon ay nagdadala ng panganib sa mga nasa loob.

Ang mga DDS na dati’y may kumpiyansa, ngayon ay nabalisa. May ilan na napaiyak sa kalsada, iniwan ang flags at posters, at ang ilan ay tumalikod na lamang sa eksena. Ang ilan sa kanila ay nagtanong sa isa’t isa: “Paano kami nabudol? Sino ang may kasalanan?” Ngunit walang sumagot. Ang katahimikan ay napuno ng bulong, at ang bawat bulong ay nagdagdag ng misteryo. Ang crowd ay nag-iba ang sigaw; hindi na puro suporta, kundi halong galit, takot, at panghihinayang.

Hindi nagtagal, lumapit ang ilang organizer sa Yorme upang ipaliwanag ang sitwasyon. Ngunit sa bawat paliwanag, mas lalong lumalala ang kalituhan. Ang mga detalye ay nagkakasalungat, may mga oras na hindi tugma, may mga pangalan na nawala, at may mga utos na lumalabag sa unang plano. Ang mga DDS ay hindi alam kung alin ang tama, alin ang mali, at alin ang puwedeng paniwalaan. Ang bawat paghinga ay puno ng tensyon, at ang bawat titig ay may kasamang pangamba.

Ang rally ay nagtapos, ngunit hindi maalis ang pakiramdam ng pagkadismaya at pagkabigo. Ang mga DDS ay naghiwa-hiwalay, may ilan na tahimik, may ilan na umiiyak, at may ilan na galit. Ang Yorme ay naiwan, nakatingin sa crowd, alam niyang may mas malaking isyu na kailangang harapin. Ang mga organizer ay tahimik, alam na may naganap na hindi planado, ngunit wala ring malinaw na solusyon sa harap ng lahat. Ang buong eksena ay parang isang pelikula ng kaguluhan, puno ng emosyon, tensyon, at misteryo.

Sa huli, ang kwento ng rally na ito ay mananatiling usap-usapan. Ang bawat detalye—mula sa nabudol na DDS, sa bagong tawag ng mga banateros, sa galit at pagkabahala ng Yorme, at sa sigawan sa kalsada—ay magbibigay aral at babala. Hindi lamang ito simpleng rally; ito ay kwento ng tiwala, pagkakaisa, at kung paano ang isang simpleng plano ay maaaring masira sa isang iglap. Ang mga DDS ay matututo, ang organizer ay matututo, at ang Yorme ay mas magiging maingat sa susunod. Ngunit sa bawat puso na nasaktan, sa bawat mata na napaiyak, at sa bawat sigaw na nawala sa hangin, mananatili ang alaala ng gabing iyon—isang gabing puno ng drama, misteryo, at emosyon na hindi madaling kalimutan.