Bakit nga ba biglang natigil si Robin? Tanong ito na ilang oras nang bumabagabag sa mga opisyal, staff, at maging sa mga taong nakasaksi mismo ng kakatwang pangyayaring iyon sa loob ng Senate hall. Wala man lang pasabi, wala man lang senyas, bigla na lamang siyang tumigil sa kalagitnaan ng tila napakahalagang sasabihin. At mula sa araw na iyon, parang may kumalat na malamig na hangin sa mga pasilyo—isang presensyang hindi nakikita, pero ramdam na ramdam ng lahat na may hindi pangkaraniwang nangyayari.

Ayon sa kuwento ng isang staff na nasa likod ng podium, bago pa man magsimula ang session, may narinig silang kaluskos na hindi nila mawari kung saan nanggaling. Hindi iyon normal na tunog ng papel o ng sapatos na dumadampi sa sahig. Ang tunog ay tila hinahatak, mabagal, parang isang bagay na gumagalaw na hindi dapat gumagalaw sa ganoong espasyo. Nang silipin ng staff ang gilid ng podium, wala naman siyang nakita maliban sa malinaw na ginawa ng kung sino man—isang puting papel na dahan-dahang isinuksok sa mesa ni “M”, na para bang sinadyang huwag makita ng kahit sinong dumadaan. Walang gustong umamin kung sino ang naglagay. Walang CCTV angle na nakakuha sa mismong sandali. At mas nakakatakot: walang staff na nakadikit malapit sa mesa noong oras na iyon.

Ilang minuto lang bago buksan ang session, may tatlong staff mula sa teknikal na departamento ang nagsabing may naunang “warning” na dumating. Hindi ito warning na galing sa security office, hindi rin ito memo mula sa mga opisyal ng Senado. Isa raw itong papel na iniabot sa kanila ng isang lalaking hindi pamilyar, nakasuot ng simple ngunit kakaiba ang paraan ng pagkilos—parang sanay umiwas sa tingin ng tao. Hindi makita ang mukha nito dahil may suot na low-cap at mask, pero ang boses daw nito ay malamig, mababa, at walang emosyon. Ang sabi lang daw nito: “Kapag may narinig kayong tatlong kalabog… huwag kayong tumingin sa pinanggalingan.”

Hindi nila maipaliwanag kung bakit, pero ang tatlo, na matagal nang sanay sa tensyon at gulo sa Senado, ay sabay-sabay nakaradam ng hindi maipaliwanag na kaba. Hindi nila alam kung prank, pagbabanta, o may paparating na problema. Hindi nila alam kung kanino galing ang taong iyon. Pero sa kabila nito, ni hindi nila magawang ireport, dahil pakiramdam nila, pag ginawa nila iyon, mas lalong lalala ang sitwasyon.

Nang nagsimula ang session, normal pa ang lahat. Nag-uusap ang ilang senador, may nagtatawanan, may nagbubulungan ng mga posibleng tanong at sagot. Pero habang lumalapit si Robin sa podium, kakaiba ang kilos niya—parang may bigat sa bawat hakbang, parang may inaapakan siyang salitang hindi niya dapat sambitin. Ang mga cameraman, na sanay na sanay magbasa ng body language, ay halatang nagtinginan. “Hindi siya ganyan kumilos,” sabi ng isa. “Para siyang may dala-dalang hindi dapat makita ng iba,” dagdag pa ng isa.

At doon na nagsimulang lumapot ang hangin.

Habang inaayos ni Robin ang papeles na dala niya, napansin ng staff na nakapwesto malapit sa kanya na may isa pang papel sa ilalim ng pinakaunang dokumento—hindi bahagi ng usual briefing, hindi rin parte ng anumang opisyal na memo. Ito ang papel na nakita nilang dahan-dahang isinuksok kanina. Puti ito, makinis, pero may naka-ukit na manipis na guhit sa gilid, tila isang simbolo o marka na hindi nila ma-decode. Sa unang tingin ay parang simpleng crack lang sa papel, pero kung titigan mo nang matagal, parang gumagalaw ito, kumikislap depende sa ilaw.

May mga nagsasabing habang binubuklat ni Robin ang papel, bahagya siyang natigilan, tila nakakita ng mga salitang hindi niya inasahang mababasa. Ang mukha niya raw ay sandaling nanlamig, ang panga niya kumunot, at ang mga mata niya ay nagbago—mula sa pagiging handa at matapang, naging puno ng pag-aalinlangan at pangamba. Iyon ang unang beses na nakita siyang ganoon, sabi ng isang staff na halos sambahin ang tapang ng senador sa mga public hearing.

At doon na biglang nangyari ang hindi inaasahan.

Habang hawak ni Robin ang papel, sabay-sabay na may kumibit sa mga ilaw sa itaas. Hindi basta pagkislap, kundi parang tatlong pulso—isang beses, dalawang beses, tatlong beses. Eksaktong tatlo, gaya ng babala ng lalaking nagbigay ng warning. Walang tao ang humawak sa switch. Walang teknikal na abiso. At higit sa lahat, hindi iyon normal na glitch dahil ang ilaw ay hindi basta nag-flicker; may ritmo, parang may mensahe.

Halos sabay-sabay na napatingala ang mga tao. May ilan pang napaatras ng bahagya dahil sa biglaang pagdating ng lamig. Isang intern pa nga ang napa-iyak nang walang dahilan, sabi nila. Ang ilan namang beteranong photographer ay napahawak sa kanilang dibdib dahil tila may sumiksik na mabigat na pakiramdam sa hangin.

At sa mismong sandaling iyon, nagsalita si Robin.

Hindi maingay, hindi galit, hindi emosyonal. Pero malinaw. Matigas. May bigat na hindi maintindihan.

“Sen. Marcoleta nga tumahimik… TATAHIMIK na rin po ako.”

At doon na nabasag ang katahimikan.

Hindi man sumigaw ang mga tao, hindi man nagkagulo kaagad, pero ang bigat ng sinabi niya ay parang granadang pumutok sa ilalim ng mesa. Halos lahat nagulat. Ang iba napaangat ang ulo na tila hindi makapaniwala. Ang iba nakatitig sa kanya na parang nag-aantay ng kasunod. Pero wala. Iyon lang. Tumalikod siya, marahan pero may determinasyon, at lumabas ng hall ng hindi man lang lumilingon.

At doon na nagsimulang mag-iba ang lahat.

Pagkaraan ng ilang minuto, isang staff ang nagmamadaling lumapit sa papel na iniwan ni Robin. Pero hindi niya na ito nakita. Nang buksan nila ang podium, wala na ang papel—parang hindi kailanman naroon. Ang mga camera sa area kung saan maaaring makita ito ay sabay-sabay nagkaroon ng static sa eksaktong minuto ng insidente. Hindi bago, hindi pagkatapos—tamang-tama sa mismong sandaling dapat makita nila kung sino ang kumuha.

Maging ang security log ay nag-glitch. Ang oras ng pagpasok at paglabas ng mga tao ay nag-overlap, nagdoble, o kaya ay blank. May isang entry na nagpakitang may “Visitor 0” na pumasok, pero walang larawan, walang oras, walang kahit anong detalye. Impossible. Kahit multo hindi puwedeng mag-register sa system.

Kaya nagsimula ang tanong: Kung hindi staff, hindi senador, hindi security, sino ang kumuha ng papel? At bakit kailangan itong mawala?

Sa sumunod na dalawang araw, ilang tao mula sa Senado ang nagkuwento nang pabulong, palihim, at para bang may sinusubaybayang hindi nila nakikita. May ilan daw na nakasaksi ng lalaking naka-itim na dumaan sa hallway, may hawak na maliit na envelope. Pero sa loob ng dalawang segundo ng paglingon nila, wala na ito. Parang hindi lumakad, parang naglaho.

Kung fiction man o hindi, wala nang gustong magsalita.

May tatlong staff na bigla na lamang nag-file ng leave of absence, pare-pareho ang dahilan, pare-pareho ang petsa, pare-pareho ang nilalaman ng email. Isang journalist ang nakasagap ng impormasyon na bago raw sila magpasa ng leave, may isang lalaking naka-itim ding nakausap sila sa parking area. Walang CCTV footage. Walang witness na makapagsabing kakilala nila ang lalaki.

Noong gabing iyon, habang sinusuri ng ilang senior aide ang mga kaganapan, biglang may kumatok sa pinto ng silid kung saan sila nagmi-meeting. Pagbukas nila, wala namang tao. Pero may envelope na nasa sahig, kulay abo, walang pangalan, walang address, walang kahit anong indikasyon kung kanino galing.

Pagbukas nila: isang pirasong papel lang ang laman.

“Kung ilalabas ninyo ito, kayo ang mananagot.”

Walang lagda. Walang pirma. Pero ang pinaka-nakakakilabot: ang sulat-kamay ay parehong-pareho sa marking na nakita sa unang papel sa podium.

At doon na nila napagtantong may mas malaki pang gumagalaw.

Ang tanong na naiwan: Ano ba talaga ang nakita ni Robin? Sino ang naglapit sa kanya ng papel? Sino ang nag-warning sa staff? Ano ang nasa papeles na iyon na kayang patahimikin hindi lang ang isang senador, kundi ang buong silid? At bakit may mga ilaw na kumikibit na parang may sinasabi?

Hanggang ngayon, wala pang sumasagot.

At sa bawat araw na lumilipas, lalo lang dumadami ang tanong na tila walang gustong umako ng katotohanan.

Sobra raw delikado kung ilalabas ang kabuuan—kaya hanggang dito lang muna.