Sa gabing halos walang hangin sa loob ng Villamor, may isang katahimikang hindi normal, parang nilulunod ang bawat taong naroroon. Sa di-malamang dahilan, ang ilaw sa pasilyo ay tila mas madilim kaysa dati, at maging ang mga bantay ay naglalakad na para bang may inaabangan na hindi nila maintindihan. Sa oras na iyon, bago pa mag-alas-otso, dumating si Atty. Delgra para sa isang pulong na ipinatawag nang biglaan—walang paliwanag, walang agenda, walang indikasyon kung bakit kailangang gawin sa oras na iyon. May mga araw na ramdam mo kung may mali. Pero gabing iyon, ang pakiramdam ay hindi lang “may mali”—kundi may “malaking nakatago.”

Pagkapasok niya sa Room 302, napansin agad ang tensyon. Walang nagbubulungan pero parang may ingay sa loob ng isipan ng bawat isa, pilit pinipigilan lumabas. Nakatayo pa lang si Delgra sa harap ng mesa ay nagpakita na ng kakaibang pag-ikot ang screen—isang presentasyon na dapat simpleng “review of administrative discrepancies,” ngunit sa unang tingin pa lang niya sa slide, nag-iba ang tibok ng puso niya. May mga orasan, mga tala, mga pangalan, mga timestamp. Hindi problema iyon—sanay siya roon. Pero ang problema: hindi tugma ang mga oras. Hindi konting hindi tugma. Kundi dalawang set ng datos na may exaktong 47 minutes and 19 seconds na pagitan. At iyon ang uri ng lamat na hindi gawa ng simpleng typo.

Sa mga minuto pa lang ng pagpupulong, tumigas ang panga ng ilang nakaupo sa gilid. May isa na nakayuko at nilalaro ang ballpen nang parang gustong baliin. May isa namang paulit-ulit sumulyap sa pinto na para bang gusto nang tumakbo palabas. Ngunit nang tanungin ng isang kasamahan kung bakit may dalawang magkaibang bersyon ng parehong tala, walang sumagot. Para bang lahat ay sabay-sabay nawalan ng boses.

Si Delgra, na sanay magpaliwanag nang diretso, ay huminga nang malalim at sinimulang basahin ang mga datos. Ngunit sa kalagitnaan, habang binabanggit niya ang ikatlong timestamp, bigla siyang natigilan. Hindi dahil sa kalituhan, kundi dahil may naisip siyang hindi dapat maisip. Isang pattern. Isang pagkakapareho. Isang direksyong lahat ng discrepancy ay papunta lamang sa isang panig. At iyon ang uri ng pattern na hindi aksidente.

“Hindi ito simpleng clerical error,” sabi niya, mahina pero malinaw. Ramdam ng lahat ang bigat ng salita. Kahit ang mga tahimik sa sulok ay napaangat ang ulo. Para bang may nangyaring pagbabago sa hangin—mula tensyon, naging takot.

Maya-maya pa, isang staff ang nagtanong, halos bulong: “Attorney, may magagawa ba tayo dito? O dapat bang… tumigil na tayo?” Hindi sumagot si Delgra agad. Tumingin siya sa mga papel sa harap niya—tatlong bersyon. Iba-iba ang lagda. Iba-iba ang petsa. Iba-iba ang pirma. At ang mas nakakatakot: may bersyon na hindi dapat umiral. May bersyon na mukhang binuo bago pa man nangyari ang mismong insidente na tinutukoy.

“May hindi tamang sequence,” sabi niya. “Kung tama ang bersyong ito… may utos na dumating bago pa naganap ang mismong pangyayari.”

Walang kumibo. Hindi na kailangan. Ang implikasyon ay malinaw. Mas malinaw pa sa ilaw na nanginginig sa kisame.

Unti-unting nanginig ang kamay ni Delgra. Hindi dahil sa takot sa kung sino man ang nasa likod nito. Kundi dahil sa katotohanang malapit na siyang tumapak sa linya na kapag tinawid niya, babaguhin ang buhay niya. Walang sinumang abogado ang hindi umabot sa ganoong punto—kung saan kailangang pumili: panindigan ang tama, o tahimik alang-alang sa seguridad.

Ngunit nang magsimula siyang magsalita ulit, may kakaibang nangyari. Ang recorder sa mesa biglang tumigil. Walang tunog. Walang error message. Basta huminto. Nang i-check ng technical officer, ang sabi ay nag-“malfunction.” Pero ang problema: may dalawang recorder sa silid. At parehong huminto sa eksaktong parehong minuto at segundo. Walang paliwanag. Walang dahilan. Walang logic.

At doon na nagsimulang tumulo ang luha ni Delgra.

Hindi iyak ng kahinaan. Kundi iyak ng pagkasuklam. Iyak ng pagkadama na unti-unti siyang nilalamon ng isang sistemang ayaw niyang maging bahagi pero wala siyang paraan para takasan.

“Tao lang ako,” bulong niya. “Pero hindi ako bulag.”

Ang buong kuwarto ay parang lumiliit. May isa nang napahawak sa noo. May isa pang tumayo at lumabas—hindi na nagpaalam, diretso lang lumabas na parang hindi makahinga. Nang sumilip ang isang janitor, nakita niya si Delgra na nakaupo, nakasandal, nanginginig ang balikat, habang hawak-hawak pa rin ang papel na parang iyon ang huling sandata sa mundo.

Pagdating ng 9:02 PM, dalawang tao ang sabay lumabas. Isa mabilis, isa mabagal. At doon nagsimula ang pagkalat ng isang anonymous message sa internal chat:
“May hindi papayagang lumabas ang totoo.”

Walang umako. Walang umamin. Pero kumalat ang takot, mas mabilis pa sa hangin.

Pagbalik ni Delgra matapos ang maikling break, may napansin siyang hindi niya inaasahan. Ang binder na kulay asul—ang bersyon ng dokumentong pinaka-kritikal—ay naiba ang posisyon. Hindi nawawala, pero mali ang pahina. At nang buksan niya, doon tumigil ang mundo niya: tatlong pahina ang nawala. At ang tatlong iyon, hindi basta pahina—kundi ang tatlong pahina ng timestamp na may pinaka-matinding discrepancy.

Tinanong niya ang records keeper. Ang sagot: “Wala kaming ginalaw.”
Tinanong niya ang security. Sagot: “Walang pumasok.”
Tinanong niya ang system logs. Sagot: “No unusual activity detected.”

Ang problema: may “unusual activity” na naganap. Nasa kamay niya mismo ang ebidensya. Pero ang sistema ay parang may sariling utak—isang utak na kayang mag-erase ng mga bahaging hindi nito nagugustuhan.

Kinabukasan, kahit pilit gininawang normal ang opisina, hindi na naging normal si Delgra. Tahimik siyang nakaupo. Bihirang ngumiti. Madalas nakatingin sa screen pero parang wala sa harap. At sa bawat pag-alis niya sa mesa, sinisigurong naka-lock ng tatlong beses ang drawer. Isang kasamahan ang nagbiro: “Baka parano—” pero hindi natuloy ang biro. Parang bawal magbiro sa ganitong klase ng bigat.

Kumalat din ang tsismis tungkol sa sampung minutong nawawala sa recording. May nagsasabing baka glitch. May nagsasabing baka may nag-edit. May nagsasabing baka may nagsadyang magpatigil. Pero isa ang malinaw: wala ni isa sa mga nagpalipas ng gabing iyon ang naniniwalang aksidente lang.

At ang pinakamalaking tanong: ano ang sinabi sa nawawalang sampung minuto?

Si Delgra lang ang nakakaalam. At sa tuwing may nagtatanong, tatlong beses lang siyang humihinga, tapos sasabihin: “Hindi ko pwedeng sabihin. Hindi pa ngayon.”

Pero ang “hindi pa ngayon” ay may bigat na parang “hindi na kailanman.”

Sa mga araw na sumunod, may mga dumating na memo, may mga meeting, may mga tawag. Lahat pormal. Lahat parang “routine.” Pero ang tono laging may lamig—yong lamig na hindi galing sa aircon, kundi galing sa mga salitang hindi puwedeng isulat sa papel. Hindi na rin lumitaw ang beripikasyon tungkol sa magkaibang bersyon ng dokumento. Wala ring opisyal na imbestigasyon. Ang ilang nagtanong ay sinabihan na “huwag nang ungkatin.” Ang ilang nagbabalak magsalita ay biglang nag-file ng leave.

At si Delgra? Naging mas tahimik pa. Mas maingat. Pero hindi umatras. Sa isang pagkakataon, habang naglalakad siya palabas ng building, isang staff ang nagtanong: “Attorney, bakit hindi mo na lang bitawan? Ang hirap na, e.”

Napangiti siya, malungkot pero matatag:
“Dahil kapag ako tumigil, sino pa?”

At iyon ang sagot na hindi mo makakalimutan kahit kailan.

Hanggang ngayon, walang nakaaalam kung ano ang eksaktong nakita niya sa loob ng Room 302. Walang nakaaalam kung bakit may tatlong bersyon ng dokumento, bakit pareho ang recorder na tumigil sa parehong oras, bakit may pahinang nawala, at bakit ang mismong mga taong naroon ay parang nawalan ng boses pagkaraan.

Pero may isang bagay na hindi mawawala: ang kwento ng isang gabing naging mas mabigat kaysa anumang operasyon, meeting o administrative briefing na naganap sa lugar na iyon. Isang gabi na maaaring hindi na muling pag-usapan pero hindi rin mabubura.

Kung may nagsabi na ang Villamor ay parang kahon—isang kahon na nakakulong ang totoo—marahil tama sila. Dahil sa bawat pagtatangkang ilabas ang katotohanan, may pwersang pilit isinusuksok ulit sa loob. At kahit may isang taong gaya ni Delgra na handang tumindig, hindi sapat iyon para basagin ang isang kahong gawa sa takot, kapangyarihan, at katahimikang sinusunod ng lahat.

Ngunit hindi rin iyon sapat para patahimikin ang kunsensiya ng mga nakasaksi. Kaya sa gitna ng katahimikan ng gabing iyon, habang nagsara ang pinto ng Room 302, may isang tanong na patuloy na umiikot hanggang ngayon:

Kung ang katotohanan ay nawala sa sampung minutong iyon… baka iyon ang sampung minutong pinakamahalaga sa buong kwento.

At marahil, darating ang araw na may magbubukas muli ng kahon.