Sa isang umaga na tila ordinaryo lang, biglang nagpakita ng kakaibang tensyon sa loob ng Philippine General Hospital. Walang anunsyo, walang preparasyon, pero ramdam ng bawat doktor, nurse, at staff ang kakaibang kaba. Isang internal memo ang dumating sa ilang opisina—walang letterhead, walang pangalan ng nagpadala, nakasulat lamang: “Critical supply levels: Zero. Immediate action required. Highest office notified.” Agad nagkagulo ang staff. Sa emergency wing, ilang pasyente ang napansin na wala na ang mga gamot na karaniwang ginagamit para sa mga chronic conditions, at may ilang critical na kaso na hindi agad matutugunan dahil sa kakulangan. Ang mga doktor ay humihingal, tumutulong sa isa’t isa, sabay sa pag-check ng mga inventory na sa kanilang pagkabigla, halos wala na. Hindi nila alam kung totoo ang nakikita nila o may error lamang sa system, pero ramdam nila ang panganib na dumating sa bawat pasyente.

Habang lumalala ang sitwasyon, isang whistleblower ang nagpadala ng video clips sa isang closed chat group na agad kumalat sa buong ospital. Sa mga video, makikita ang mga nurses na umiiyak, may hawak na mga chart na walang laman, mga cabinet na nakabukas pero walang laman ang mga shelves. May mga lumang gamot na dapat ay sapat para sa isang buwan, ngayon ay wala na. Ang tension ay tumataas habang ang bawat eksena ay puno ng panic at galit. Isang doktor ang nag-comment sa video: “Hindi ko maintindihan, bakit sa gitna ng pandemya at emergency, ganito na lang ang nangyayari sa ating ospital?” Ang bawat staff ay nakaramdam ng pagkatakot; ang bawat hakbang sa corridor ay tila may nakamasid.

Kasabay ng viral na video, may lumabas na confidential memo na nagsasabing may delay sa isang mysterious shipment mula sa supplier. Ang shipment ay nakatengga sa customs, pero may mga email na lumabas sa internal network na tila nagpapakita ng intervention mula sa pinakamataas na opisina. “Emergency protocol activated,” nakasulat sa isa sa mga email, pero walang paliwanag kung bakit, at sino ang responsable. Ang staff ay nananatiling tahimik, ngunit ang kanilang mga mata ay nagpapakita ng takot at galit. Ang bawat staff na nagbasa ng memo ay alam na may mas malalim na dahilan sa likod ng kakulangan ng gamot, ngunit walang makapagpaliwanag nang malinaw sa kanila. Ang palaisipan ay lumalala sa bawat oras na lumilipas.

Sa kabila ng tensyon, may mga pasyenteng nakaharap sa kritikal na kondisyon. May mga bata, may matatanda, may mga chronic patients na umaasa sa regular na gamot para mabuhay. Ang mga doktor ay nagtutulungan upang maghanap ng alternatibong solusyon, ngunit halos wala nang option. Ang bawat hakbang ay puno ng panic; ang bawat tawag sa pharmacy ay walang kasiguraduhan. Ang tension ay nagdudulot ng mabilis na pagtaas ng galit at pangamba. Ang tanong sa bawat isip: sino ang may kasalanan? At sino ang mananagot kung lalala pa ang sitwasyon?

Habang lumalala ang krisis, may lumitaw na anonymous tip sa isa sa mga internal chat groups. Nakasaad dito na may internal documents na nakaimbak sa Malacañang na maaaring magbago ng buong sistema ng healthcare procurement kung mailalabas. Ang mga dokumentong ito ay hindi dapat makita ng kahit sino sa ospital, ngunit ayon sa tip, may ilang staff na nakakita ng mga preview o excerpts. Ang ideya na may nakatago sa pinakamataas na opisina na may direktang impluwensya sa kakulangan ng gamot ay nagdudulot ng takot sa bawat staff. Ang bawat hakbang na ginagawa nila ay may kasamang takot na baka masapawan ng mas malakas na intervention.

Sa likod ng lahat, may mga internal discussions sa high-level offices. Walang opisyal na pahayag, ngunit may mga confidential briefings na nagaganap sa pagitan ng ilang opisyal at mga staff na may direct access sa procurement. Ang mga briefing na ito ay hindi naiintindihan ng iba pang empleyado at hindi rin lumalabas sa media. Ang tanong: bakit may manual intervention sa supply chain, at sino ang nag-utos? Ang bawat pasyente sa ospital ay nakasalalay sa resulta ng mga desisyong ito, ngunit walang nakakaalam ng buong picture.

Samantala, sa isang wing na dati’y tahimik, may mga pasyenteng umuupo sa waiting area, nag-aantay ng gamot na wala. Ang mga staff ay nagtatago ng galit at panic sa kanilang mga mata, ngunit ramdam nila na may mas malalim na isyu sa likod ng kakulangan. May ilang lumapit sa management, nagtanong ng malinaw, ngunit walang sagot. Ang bawat oras na lumilipas ay nagdudulot ng mas maraming katanungan: Paano nangyari na nauubos ang stock? Sino ang responsable? At ano ang epekto nito sa buong sistema ng ospital?

Sa gitna ng kaguluhan, may nag-ulat ng isang insidente: isang critical patient ang hindi nakatanggap ng gamot sa oras, at ang kanyang kondisyon ay bumagsak. Ang mga doktor ay mabilis na nagresponde, ngunit ang insidente ay nagdulot ng panic sa buong ospital. Ang mga staff ay nakaramdam ng takot at galit sa parehong oras. Ang bawat hakbang, bawat desisyon ay puno ng tensyon, at ang bawat pasyente ay nagiging simbolo ng kabiguan ng sistema. Ang bulung-bulungan sa loob ng ospital ay tumataas: may nakatago sa pinakamataas na opisina na hindi dapat malaman ng publiko, at ang kakulangan ng gamot ay maaaring resulta ng direktang intervention.

Ang social media ay kumalat na rin ng impormasyon. May mga video ng mga doktor at nurses na umiiyak, may hawak na empty cabinets, at may mga pasyente na nakaharap sa pangamba. Ang bawat eksena ay nagdudulot ng panic sa publiko, at ang pangalan ni Marcos Jr ay lumilitaw sa mga post na nag-aakusa ng hindi direkta. Ang speculation ay umabot sa mga forum, chat groups, at news comment sections. Ang takot at galit ng publiko ay lumalakas sa bawat oras. Ang bawat video, bawat screenshot, at bawat comment ay nagdadagdag ng tensyon sa buong bansa.

Habang lumalala ang sitwasyon, may lumabas na anonymous statement mula sa isang internal staff: may nakitang confidential documents sa Malacañang na maaaring magbigay-linaw kung bakit nauubos ang gamot sa PGH. Ang documents ay naglalaman ng impormasyon tungkol sa procurement delays, supply chain interventions, at direct orders na hindi ipinapaliwanag sa mga staff. Ang ideya na may nakatago sa pinakamataas na opisina ay nagdudulot ng panic sa lahat. Ang bawat staff ay nakaramdam ng takot, galit, at kawalan ng katiyakan sa hinaharap. Ang bawat pasyente ay nagiging simbolo ng kabiguan ng sistema, at ang bawat oras ay puno ng tensyon.

Sa loob ng ospital, ang bawat wing ay may sariling kwento ng panic. Ang emergency room ay puno ng pasyente, ang mga nurses ay nagkakaisa upang maghanap ng alternatibong gamot, at ang pharmacy ay walang laman. Ang bawat doktor ay nag-aalala sa bawat pasyente, at ang bawat hakbang ay may kasamang takot na baka hindi sapat ang kanilang gagawin. Ang bawat staff ay nakaramdam ng stress, galit, at panic. Ang bawat minuto ay puno ng kaba, at bawat desisyon ay maaaring magdulot ng buhay o kamatayan sa pasyente.

Habang lumalala ang sitwasyon, may lumabas na bagong impormasyon mula sa isang anonymous source: ang ilang shipment ng gamot ay na-delay intentionally, at may mga emails na nag-uusap tungkol sa emergency protocol pero walang paliwanag. Ang mga staff ay nakaramdam ng panic at galit. Ang bawat hakbang ay may kasamang kaba, at ang bawat desisyon ay maaaring magdulot ng disaster sa ospital. Ang bawat oras ay nagdadala ng mas maraming katanungan: Sino ang responsable sa kakulangan? Ano ang nangyari sa supply chain? At sino ang may kontrol sa sitwasyon?

Ang bawat pasyente sa PGH ay nakasalalay sa resulta ng mga desisyong ito. Ang mga doktor at nurses ay nagtutulungan upang maghanap ng alternatibo, ngunit halos wala nang resources. Ang bawat hakbang ay puno ng panic, at bawat pasyente ay nagiging simbolo ng kabiguan ng sistema. Ang social media ay patuloy na kumakalat ng impormasyon: mga video ng mga staff na umiiyak, mga empty shelves, at mga pasyenteng nangangamba. Ang pangalan ni Marcos Jr ay lumilitaw sa speculation, at ang panic ay lumalala sa bawat minuto.

Ang anonymous tip ay nagsasabi na may nakatago sa pinakamataas na opisina na pwedeng magbago ng buong sistema ng health procurement kung mailalabas. Ang bawat staff ay nakaramdam ng panic, galit, at kawalan ng katiyakan sa hinaharap. Ang bawat minuto ay nagdudulot ng tensyon, at bawat pasyente ay nagiging simbolo ng kabiguan ng sistema. Ang bawat oras ay puno ng panic at galit. Ang tanong sa bawat isip: Paano nangyari na nauubos ang gamot? Sino ang responsable? At ano ang magiging epekto nito sa buong bansa kung lalala pa ang sitwasyon?

Sa kasalukuyan, walang opisyal na pahayag, walang transcript, walang ulat, walang umamin, at walang lumalabas na paliwanag. Ang realidad ay nakakatakot: may staff na hindi nakakaintindi sa buong sitwasyon, may confidential documents na nakatago sa pinakamataas na opisina, at may procurement protocol na gumalaw nang hindi dapat gumalaw. Ang bawat pasyente, bawat doktor, at bawat nurse ay nakaramdam ng takot at panic. Ang 2% ng impormasyon tungkol sa sitwasyon ay hawak lamang ng ilang tao, at ang buong bansa ay naghihintay ng sagot. Ang panic, galit, at kawalan ng katiyakan ay patuloy na lumalala habang umiikot ang bawat eksena sa PGH at sa social media. Ang bawat segundo ay may kaakibat na tensyon, at ang bawat hakbang ay puno ng kaba at pangamba.