Sa ilalim ng maingay na tulay, kung saan ang dagundong ng mga bus at jeep ay nagsisilbing himig ng gabi, dating nakatira ang isang 10-taong-gulang na batang ulila. Siya si Noel. Ang kanyang tahanan ay isang piraso ng karton, ang kumot ay sako, at ang tanging kasama sa buhay ay isang maliit na kuting na pinangalanan niyang Buboy.

Ang buhay ni Noel ay umiikot sa pag-ikot sa mga basurahan. Ang kanyang mga palad, bagama’t bata pa, ay kasing gaspang na ng isang matandang manggagawa, puno ng kalyo at grasa. Bawat bote at plastik na kanyang napupulot ay may katumbas na barya sa junk shop—minsan sapat para sa isang mangkok ng lugaw na hinahati pa nila ni Buboy, madalas ay kulang pa.

Sa kabila ng hirap, may isang bagay siyang pinanghahawakan: ang huling habilin ng kanyang ina bago ito pumanaw. “Anak, magbasa ka ha? Kahit saan mo makita. Diyaryo, karatula. Basta magbasa ka.”

Ang habilin na ito ang naging binhi ng isang pangarap. Isang araw, nakapulot si Noel ng isang lumang notebook at kapirasong lapis. Sa ilalim ng tulay, sinimulan niyang kopyahin ang mga letrang nakikita niya sa mga karatula. “B-A-W-A-L,” bulong niya sa sarili, tuwang-tuwa sa munting tuklas.

Natagpuan niya ang kanyang unang guro kay Aling Rosa, ang may-ari ng isang karinderya. Kapalit ng paghuhugas ng mabibigat na kaldero, binibigyan siya ni Aling Rosa ng mainit na lugaw at, higit sa lahat, tinuruan siyang magsulat. “A… B… C…” Sa bawat letrang kanyang natututunan, lumalaki ang kanyang pag-asa.

Ngunit ang mumunting liwanag na ito ay tinangkang patayin ng mga taong dapat sanang nagbibigay proteksyon.

Ang Kalupitan sa Kamay ng May Kapangyarihan

Hindi lingid sa kaalaman ng mga taga-palengke ang pang-aabuso nina SPO1 Ramirez at PO2 Delgado. Kilala sila sa pangingikil sa mga vendor at pagmamalupit sa mahihirap. Isang araw, nakita nila si Noel na namumulot.

Una, pinagbintangan siyang nagnakaw ng cellphone. “Amoy kanal ka. Bagay na bagay maging magnanakaw,” sigaw ng isang pulis, habang tinatabig ang bata. Umiiyak na tumakbo si Noel, bitbit ang unang binhi ng galit sa dibdib.

Ang pang-aabuso ay hindi natapos doon. Isang gabi, habang natutulog si Noel sa ilalim ng tulay, dumating ang dalawang pulis. Walang awa nilang sinipa ang kanyang karton. Ang sako na nagsisilbing kumot ay hinagis sa ilog. At ang pinakamasakit sa lahat, nakita nila ang notebook.

“Sir, akin po ‘yan. Pakiusap po. Huwag niyo pong sirain!” nagmamakaawang sigaw ni Noel.

“Kunwari ka pang nag-aaral eh palaboy ka lang!” sagot ni Delgado, sabay pinunit ang mga pahina ng notebook. Ang mga letra na pinaghirapan niyang isulat ay ikinalat sa kalsada, tinapakan, at binasa ng alikabok. Muntik pa nilang sipain si Buboy, ngunit mabilis itong hinarangan ni Noel, handang tanggapin ang sakit para sa kuting.

Iniwan nilang umiiyak si Noel, yakap si Buboy, sa malamig na semento. Wala na siyang gamit. Wala nang tahanan. At higit sa lahat, wala na ang kanyang notebook—ang simbolo ng kanyang pangarap.

Ang Saksi sa Dilim

Sa gitna ng kanyang paghagulgol, isang itim at makintab na kotse ang natigil sa trapiko. Sa loob, nakita ng driver na si Mang Tonyo ang buong pangyayari: ang batang umiiyak, ang nagkalat na papel, at ang dalawang pulis na papalayo habang nagtatawanan.

Si Mang Tonyo ay driver ng isa sa pinakamakapangyarihang tao sa bansa, ang CEO na si Alexander Tan. Kinaumagahan, ikinuwento ni Mang Tonyo ang nasaksihan sa kanyang amo. Si Alexander, na nagmula rin sa hirap, ay nag-init ang ulo. “Tonyo, dalhin mo ako roon. Ngayon na.”

Kinabukasan, isang convoy ng mamahaling SUV ang pumarada sa palengke. Natigilan ang mga vendor. Maging sina Ramirez at Delgado ay nataranta. Bumaba si Alexander Tan, ang kanyang presensya ay nagpatahimik sa buong lugar.

Diretso niyang tinungo ang dalawang pulis. “Kayo ba ang pulis na nagtapon ng gamit ng batang ito?”

Ang dating mayabang na mga pulis ay namutla. Nagkatinginan sila, nanginginig. “Sir, baka po nagkakamali kayo…”

“Huwag kayong magturo-turuan,” putol ni Alexander. “Lahat ng ginawa niyo ay may saksi.” Ipinakita niya ang isang recorder. “At sisiguraduhin kong malalaman ito ng Ombudsman.”

Sa harap ng lahat, ang dalawang pulis ay napilitang humingi ng tawad kay Noel. Ngunit hindi doon nagtapos ang lahat. “Halika, Noel. Isasama na kita,” sabi ni Alexander, habang inaakay ang bata at ang kuting nito papasok sa kanyang SUV.

Mula Mansyon Patungong Paaralan

Dinala ni Alexander si Noel sa kanyang mansyon. Sa unang pagkakataon, nakatikim si Noel ng mainit na pagkain sa isang buong plato, natulog sa malambot na kama, at nakaramdam ng seguridad.

Ipinasok siya ni Alexander sa isang pribadong paaralan. Ang hamon ay bago. Naging tampulan siya ng tukso. “Parang galing kalsada,” bulong ng mga kaklase. Nahirapan siyang humabol sa mga aralin. Ngunit isang guro, si Ma’am Teresa, ang nakakita sa kanyang determinasyon. Tinuruan niya si Noel pagkatapos ng klase.

Sa loob ng kanyang bagong kwarto, gabi-gabing nagsunog ng kilay si Noel. Makalipas ang tatlong taon, ang batang dating hindi marunong magbasa ay naging top student na ng klase.

“Ano ang gusto mong maging paglaki mo?” tanong ni Alexander.

“Gusto ko pong maging engineer,” sagot ni Noel. “Para makagawa ako ng mga bahay na matibay. Para wala ng batang tulad ko dati na matutulog sa ilalim ng tulay.”

Ang Pangarap na Naging Misyon

Lumipas ang mga taon. Nakakuha si Noel ng full scholarship sa isang prestihiyosong unibersidad para sa kursong Civil Engineering. Nagtapos siya nang may karangalan. Ang dalawang pulis na umapi sa kanya ay matagal nang natanggal sa serbisyo dahil sa reklamo ni Alexander.

Ang kanyang unang proyekto bilang engineer? Isang silungan para sa mga batang lansangan, na itinayo malapit mismo sa tulay kung saan siya dating nakatira. Pinondohan ito ni Alexander.

Bumalik si Noel sa kalsada, hindi bilang isang palaboy, kundi bilang isang tagapagligtas. Inanyayahan niya ang mga batang namumulot. “Gumagawa kami ng bahay para sa inyo,” sabi niya. “May pagkain at aral dito.”

Ngunit ang nakaraan ay muling nagbanta. Ang dalawang dating pulis ay nakalaya. Ang takot ay kumalat sa komunidad, at ang ilang bata ay tumigil sa pagpunta sa silungan. Ngunit si Noel, sa suporta ni Alexander, ay hindi natinag. Nagdagdag sila ng seguridad at ipinaglaban ang kaligtasan ng mga bata.

Kalaunan, ang hustisya ay nanaig. Ang dalawang dating pulis ay muling nakulong dahil sa mga bagong kaso ng pang-aabuso.

Ang Ganap na Pagbabago

Ang silungan ay dumami. Mula sa isa, naging tatlo ito. Si Noel ay kinilala bilang isang huwarang engineer at kabataan. Sa isang pagtitipon, ginulat ni Alexander ang lahat. “Si Noel ay hindi ko lang tinulungan,” anunsyo ng CEO. “Siya ay opisyal ko ng Ampon at tagapagmana.”

Si Noel, ang batang minsang pinunitan ng notebook at winasak ang pangarap, ay isa na ngayong engineer, anak, at tagapagtatag ng mga tahanan para sa mga nawalan ng pag-asa.

Hawak ang isang bagong notebook, tumatanaw siya mula sa veranda ng isa sa kanyang mga silungan. Kasama niya ang matanda nang si Buboy at ang lalaking tumayong ama sa kanya.

“Sir, natupad na po ang pangarap ko,” ani Noel. “Pero hindi po dito matatapos. Hangga’t may batang natutulog pa rin sa karton, hangga’t may batang umiiyak sa gutom, hindi po ako titigil.”

Ang kanyang paglalakbay mula sa ilalim ng tulay ay isang patunay na ang pinakamadilim na nakaraan ay kayang magbunga ng pinakamaliwanag na kinabukasan.